«Γυναίκα μοι έννεπε»

  Μικρό δείγμα μιάς δειλής απόπειρας πλεύσης σε άγνωστα νερά. Πρώτη εσωτερική σελίδα και μία τυχαία επιλογή από τις 37 εσωτερικές.

Αλέξανδρος Παπαδημητρόπουλος

                                                     

 

 « Είμαι καταδικασμένος να σ’ αγαπώ.                                                                       

  Όχι γι’ αυτό που είσαι, αλλά γι’ αυτό

  που πάντα ονειρευόμουν πως είσαι»          

 

 

 

«Γυναίκα μοι έννεπε.....»

        συλλογή                                                                 

 

 

 Στην Ιωάννα Σ.

   ----------------

        LACRIMAE RERUM

 - Θα ’θελα να ’μουν ουρανός                           - Να ’σουν άγιο εικόνισμα

  και να ’σουν γερακίνα                                      και να ’μουνα κεράκι    

  να ’μουν στα σύννεφα μπαξές                          εσύ απότιστος αγρός

  να σε γιομίζω κρίνα.                                         κι εγώ ένα ποταμάκι.

- Μαβί να ’σουν κυκλάμινο                                - Να ’σαι λιοντάρι στο βουνό

  σ’ ενός γκρεμού την κόψη                                και να ’μουν ελαφάκι,

  να σε θωρώ να σκιάζομαι                                 που θα με κατασπάραζες

  χέρι να μη σε κόψει.                                          σαν ξέκοβα λιγάκι.

-Να ’σαι σ’ αμπέλι ξερικό                                   -Κι  αν θα ’ρθει δύσκολος βοριάς

  λαχταριστό σταφύλι,                                          και σβήσει το μαγκάλι

  να ’μαι ξωπίσω σου κι εγώ                                θα σου ζεσταίνω το κορμί

  να σου τρυγώ τα χείλη.                                      σε μια θερμή αγκάλη.

 

-Μα αν θες να πάρεις μιά ρεβάνς

  γιά τριάντα πέντε χρόνια,

  ας λύσουμε τη διαφορά

  σε μαρμαρένια αλώνια.