"ΚΑΡΑΒΙ"

 

Σ’ ένα χαμένο όνειρο,

ξωπίσω του μην τρέχεις.

Κλειστά παραθυρόφυλλα,

που ο άνεμος σβαρνά.

Είναι μάταιο, δεν θ’ ανοίξουν ποτέ.

 

Σαν  καράβι που χάνεται

στα βάθη του ορίζοντα

και τον καπνό του ίσα που αχνοφαίνεται.

Μην προσπαθείς να το  πισωγυρίσεις.

 

Στο κάτω, κάτω τίποτε δεν έχασες.

Δεν γίνεται να χάσεις

κάτι που δεν είχες ποτέ.

Απότοκο σού ’μεινε το όνειρο.

 

Ανάμνηση δροσιάς

και νεανικού μεγαλείου,

που έζησες σαν Θεός

και χάνεις σαν Άνθρωπος.

 

Καταξιωμένος με την πείρα

των ολίγων και εκλεκτών

και μεθυσμένος απ’ το κρασί

των εκλεκτών και ολίγων.

 

Μην κλαις  και μη λυπάσαι,

Ιθάκη δεν υπάρχει  γιά σε.

Ποτέ της δεν υπήρξε,

μήτε και Αμοργός.

 

Λιμάνι δεν θα βρίσκεται ν’ αράξεις

-δεν το χρειάζεσαι άλλωστε-

αφού καράβι δεν υπάρχει

γιά να σε ταξιδέψει.

Δεν υπήρξε ποτέ.

 

Μιά αυταπάτη ήταν της φαντασίας,

που νύχτα σε ταξίδεψε

-κι αυτή βαριεστημένη-

στον κόσμο των ονείρων σου

κι ο νους την  πήρε πίσω την αυγή.

 

Κανένα καράβι

δεν σαλπάρισε  ποτέ,

ούτε αργοσβήνει

στο ηλιόγερμα ο καπνός του.

 

Καράβι δίχως άρμενα,

που σαπίζει στο καρνάγιο,

είσαι συ ο ίδιος.

Καραβοτσακισμένος ο εαυτός σου

κι η απέραντη μοναξιά του.