Σατανικές συμπτώσεις και μαύρο χιούμορ!

 Και, καλού-κακού, φτύνοντας τον κόρφο μου!

    Πριν καταπιαστώ με την παραμελημένη -λόγω ειδικών συνθηκών-  καθημερινότητα και τα ανεγκέφαλα συριζαρέικα χαϊβάνια, θέλω να κλείσω την προσωπική ιατρική μου περιπέτεια με μία διαβολική διαπίστωση που μπορεί να δημιουργήσει μακάβριους συνειρμούς στους προληπτικούς ασθενείς και να διασκεδάσει τους παρατηρητικούς χιουμορίστες.

   Επέλεξα και εγχειρίστηκα -δύο φορές σε μία εβδομάδα- σε ιδιωτική κλινική των Δυτικών προαστίων, από όσες μου πρότεινε ο γιατρός μου,  γιά ειδικούς λόγους. Την πρώτη η παραμονή μου εκεί ήταν γιά 5-6 ώρες. Προσερχόμενος παρκάρισα σχεδόν μπροστά στην κεντρική είσοδο και όταν -μετά το πέρας της διαδικασίας και την διάλυση της ναρκωτικής «μέθης»-  ξεκίνησα γιά το σπίτι διαπίστωσα πως  η πρώτη κάθετος στον δρόμο της κλινικής λεγόταν... «οδός Αγίου Πέτρου»!! Εννοείται πως ξεκαρδίστηκα στα γέλια γιά τη διαβολικότητα των συμπτώσεων που, καμμιά φορά, μας σκαρώνει η ζωή γιά να μας περιπαίξει διασκεδάζοντας η ίδια.

   Στο μεσοδιάστημα, μέχρι τη δεύτερη επέμβαση, πρόλαβε να φωλιάσει μέσα μου μιά αδιόρατη ανησυχία -έτσι τόσο λίγο, όσο πατάει η γάτα- μιά εικόνα και το πώς θα έπρεπε να αντιδράσω. Με οραματίστηκα, όταν θα ξυπνούσα από την μεγάλη νάρκωση που επέβαλε η δεύτερη δοκιμασία, να αντικρίζω έναν σεβάσμιο γέροντα με άσπρη χλαμύδα, φωτοστέφανο και μακριά λευκή γενειάδα. Και εσπευσμένα βάλθηκα να συγκεντρώνω όλα εκείνα τα... «πιστοποιητικά» που θα μου εξασφάλιζαν το απολογητικό λογύδριο το οποίο θα επέτρεπε την είσοδό μου στους χώρους δικαιοδοσίας του. Δυστυχώς, αναλογιζόμενος και κάποια άλλα... «πεπραγμένα», έμεινα με τελική διαπίστωση πως μάλλον θα με έστελνε στο... απέναντι μαγαζί. Γι’ αυτό και επέστησα αυστηρά στον ανέκφραστο αναισθησιολόγο -που έσκασε στα γέλια όταν του εξήγησα αυτά που δεν είχε ποτέ παρατηρήσει- να προσέξει ιδιαιτέρως τη... «δόση», προκειμένου να προλάβω να ρεφάρω, επί γης, το ποινικό ισοζύγιο της  ψυχής μου. Κάτι που προφανώς και έγινε!