Ήρωες και... «ήρωες»!

Και ένα ξεμπρόστιασμα που αιφνιδιάζει...

   Τώρα που η δολιότης της φαύλης συριζαρέικης κομπανίας -το όνειδος της θεωρητικής αριστεράς- ολοένα και αποκαλύπτεται ανάγλυφη, (Καλογρίτσας, Πετσίτης, Novartis, Follie follie, Παπαδημούλης, Πολάκης, κ.λπ.), θεωρώ πως επέστη ο καιρός να συνεκτιμηθούν κάποια σημερινά γεγονότα που δημιουργούν συνειρμούς διαφορετικής αναγνώσεως κάποιων παλιών -παγιωμένης ερμηνείας- «γεγονότων», που θεμελίωσαν, έωλα, την περίφημη φενάκη του... «ηθικού πλεονεκτήματος» και των ...λαμπρών ανδραγαθημάτων της αριστεράς».

   Με τόλμη θέλω να ξεκαθαρίσω -εδώ και τώρα- έναν ακόμη αριστερό μύθο στημένου και ψεύτικου «ηρωισμού». Ένα  προϊόν της απεγνωσμένης προσπάθειας της αριστεράς πού κατασκευάζει παραμυθένια κατορθώματα εθνικού βεληνεκούς, προκειμένου να καπηλεύεται, σφετεριζόμενη, την έννοια «ήρωας» και τα παράγωγα της λέξεως... εξαπατώντας αφελείς και συντηρώντας αγκυλωμένους φανατικούς οπαδούς.

  Ο Μανώλης Γλέζος υπήρξε μία τραγική φιγούρα της αριστεράς, ο οποίος χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον, ταγμένος και στρατευμένος σ’ αυτόν το σκοπό και κατ’ επιταγήν των αρχών του περίφημου Νικολό Μακιαβέλλι και των πρακτικών οδηγιών των Λένιν και Στάλιν, συμμετέχοντας και πρωταγωνιστώντας σε μιά καλοστημένη, αλλά ανύπαρκτη, ηρωική παράσταση. Όποιος γνωρίζει το τελικό ιδεολογικό καταστάλαγμα του, όντως έντιμου αλλά εξαπατημένου και απογοητευμένου, Γλέζου γνωρίζει την τελευταία δήλωση του ανδρός με την τελική αποκήρυξη όλων των αγνών και ουτοπικών οραμάτων του, τα οποία  κουρελιάστηκαν από την καιροσκοπική πολιτική της εφαρμοσμένης αριστεράς του Σύριζα. Πόσοι, άραγε, γνωρίζουν την μεταμέλεια Γλέζου και το αυτομαστίγωμά του με την ευθαρσή συγγνώμη που ζήτησε από όλους όσοι ψήφισαν τσιπραίους, στις τελευταίες εκλογές, υπακούοντας στην προτροπή του.

   Ανέκαθεν είχα επιφυλάξεις και ερωτηματικά σχετικά με αυτό το πολυδιαφημισμένο κατέβασμα της γερμανικής σημαίας, που κυμάτιζε αλαζονικά και περήφανα στην κατακτημένη Ακρόπολη των Αθηνών, από τους νεαρούς Γλέζο και Σάντα. Πρώτη αντιστασιακή ενέργεια με ηρωική πράξη γενναιότητος και αυτοθυσίας, αλλά και βούτυρο στο ψωμί προπαγάνδας των Ελλήνων κομμουνιστών.

   Η ιστορία θέλει τους δύο νεαρούς να σκαρφαλώνουν, νύχτα, στον Ιερό Βράχο και πιάνοντας στον ύπνο την γερμανική φρουρά να κατεβάζουν την γερμανική σημαία, να την διπλώνουν, να την πετούν(!) σε μιά σπηλιά στη βάση των βράχων  και να φεύγουν σαν... κύριοι!

   Καλός φίλος, σε πρόσφατη συνάντηση και σχετική συζήτηση, ενδυνάμωσε τις παλιές αμφιβολίες  που είχα σχετικά με το... κατόρθωμα και με μιά λογική παρατήρηση εμπέδωσε την άποψη πως η όλη υπόθεση αποτελεί ένα ακόμη αριστερό παραμύθι, γιαλαντζή ηρωισμού.

   Και ξεκαθαρίζω. Ο γερμανικός στρατός  αποτελούσε πάντοτε πρότυπο αυστηρότητος, πειθαρχίας  και υπακοής. Συνεπώς ήταν αδύνατον να παραμεληθεί, ουδ’ επί στιγμήν, η φύλαξη ενός τόσο σοβαρού συμβόλου επιβολής και κατακτήσεως. Ιδίως σε μιά χώρα που δυσκόλεψε πολύ το έργο των δυνάμεων του Άξονος, προκειμένου να υποταχθεί. Όμως, πέραν αυτού, οι σημαίες όλων των στρατών υποστέλλονται πάντοτε με την δύση του ηλίου και αναρτώνται με την ανατολή του. Άρα την νύχτα δεν μπορούσε  να κυματίζει σημαία στον ιστό της.

   Και τρίτον, ένα ακόμη στοιχείο που συνηγορεί γιά το αριστερό ψεύδος, ως προς το ηρωικό εγχείρημα Γλέζου, είναι το γεγονός ότι δεν ανευρέθη ποτέ  η περίφημη γερμανική σημαία! Έχω ακούσει προσωπικά τον Γλέζο να δηλώνει πως την πέταξαν σε σπηλιά στους πρόποδες του λόφου. Και δεν μπορώ να φανταστώ πως -μετά την Απελευθέρωση- δεν θα μπορούσε ολόκληρο ελληνικό κράτος να μην ενδιαφερθεί και να μην ψάξει και ανεύρει το πολυτιμότατο λάφυρο που αποτελεί μιά τεραστίου μεγέθους εχθρική σημαία, (περίπου 10 μ2).

   Επομένως, και μετά την πρόσφατη αποκάλυψη του πραγματικού προσώπου της αριστεράς, η οποία δεν ορρωδεί προ ουδενός στην προσπάθεια να επιβάλει τις... «αλήθειες» της,  επιμένω πως το κατέβασμα της γερμανικής σημαίας, το βράδυ της 30^ης Μαΐου 1941, από τους Μανόλη Γλέζο και Λάκη Σάντα, δεν είναι τίποτε περισσότερο από μία ακόμη αριστερή... «ηρωική» σαπουνόφουσκα.