Εξισώσεις και Ανισώσεις. (Κομμουνισμός ή Ναζισμός;)

Μία άκαιρη, αλλά πολύ κατατοπιστική συζήτηση γιά σκορ και ρεκόρ!

   Βασικά, κάθε σύγκριση -από πλευράς αδικοχαμένων θυμάτων- μεταξύ των δύο ακραίων, αντιδημοκρατικών και αντιανθρώπινων συστημάτων -κομμουνισμός και ναζισμός ή φασισμός- είναι άνευ νοήματος, καθ’ όσον πρόκεινται περί των δύο όψεων του ιδίου νομίσματος. Όμως, η παραπλανητική και κουτοπόνηρη τακτική του νεοσταλινικού ΣΥΡΙΖΑ, που ρίχνοντας άδεια θέλει να πιάσει γεμάτα, στοχεύει πάλι στην εξαπάτηση και τον  αποπροσανατολισμό του λαού εν όψει επερχομένης φοροκαταιγίδος. Αφ’ ενός ως  ιδεολογικό «ανάχωμα» εν όψει των φορολογικών ραβασακίων που καταπλέουν και αφ’ ετέρου -απευθυνόμενος σε νέους αδαείς, αφελείς και ιστορικά σκράπες- ως προσπάθεια αγρεύσεως κομματικής πελατείας, ώστε να γεμίσει τα κενά που δημιουργεί η ανερμάτιστη πολιτική του και η απέραντη ψευδοϋποσχεσιολογία του.

   Έτσι -και αναγκαστικά- η στήλη μπαίνει στον πειρασμό να «ακολουθήσει» ευχαρίστως, προσπαθώντας να ξεκαθαρίσει κάπως τη θολούρα που έντεχνα δημιουργεί η κυβερνητική κουτοπονηριά, αφού ένα από τα χόμπυ της ήταν η μελέτη αυτής  της περιόδου.

   Κατ’ αρχήν -είτε από σκοπού, είτε ανοητεύοντας, είτε λόγω αγνοίας- οι νεοσταλινικοί μας σύντροφοι θεωρούν ως βασική ειδοποιό διαφορά των δύο συστημάτων την αντιδιαμετρική τους τοποθέτηση στο κοινωνικοπολιτικό φάσμα. Λάθος μέγα! Στόχος αμφοτέρων ο... «σοσιαλισμός. Δύο όψεις του ιδίου νομίσματος. Είναι γνωστός ο όρος: «εθνικοσοσιαλισμός» που λάνσαρε ο Χίτλερ, με το «φολκς=λαός» να προτάσσεται παντού, π.χ. τα Φόλκσβάγκεν, (αυτοκίνητα του λαού). Όλα γιά το λαό! Ένα σύνθημα... «πασπαρτού» που δεν υπάρχει κόμμα να μην το προτάσσει και να μην το καπηλεύεται!

   Μιλώντας τώρα γιά θύματα και την επιμέτρησή τους:

   -Στον Χίτλερ χρεώνονται οι διώξεις των ιδιαιτεροτήτων, προκειμένου να φτιάξει έναν λαό... λαμπίκο! Εβραίοι, Σλάβοι, Τσιγγάνοι, ομοφυλόφιλοι, ψυχοπαθείς, ανάπηροι, όλοι...ξού! Δηλαδή όλοι θύματα μιάς παρανοϊκά εγκληματικής νοοτροπίας εθνοκάθαρσης και δημιουργίας μίας φίνας αρίας φυλής. Αντιφρονούντες όχι πολλοί, καθώς στην πλειοψηφία τους τον ακολούθησαν με φανατισμό όλοι οι Γερμανοί, (κι ας κάνουν τώρα τις αποπλανημένες παρθένες) και «δικοί» του ελάχιστοι, (Ραιμ, τάγματα SA, Νύχτα μεγάλων μαχαιριών). Στους Ναζί, επίσης χρεώνονται και όλοι οι νεκροί του Β’ Παγκοσμίου πολέμου στην Ευρώπη. Σύνολον: 40.000.000 περίπου άνθρωποι, εκ των οποίων 32.000.000 πολίτες και 8.000.000 μάχιμοι, όλων των στρατών, συμπεριλαμβανομένων και κάποιων Αμερικανών, Καναδών, Αυστραλών και Νεοζηλανδών που έχασαν τα νιάτα τους στη Γηραιά Ήπειρο.

   -Τον σταλινισμό, από την άλλη, τον βαραίνουν -στο σύνολό τους- παρανοϊκά εγκλήματα που δεν είναι εύκολο να προσδιοριστούν ποσοτικά, αλλά μόνο ποιοτικά βάσει των απεχθών και εφιαλτικών μεθόδων που χρησιμοποιήθηκαν. Οι επιεικέστερες εκτιμήσεις αναφέρουν 20.000.000 και οι πιό... large 60.000.000. Η τελευταία ανήκει στον Σολτζενίτσιν, ο οποίος επέζησε από τη θερμή και φιλόξενη αγκαλιά ενός σιβηριανού Γκουλάνγκ. Ο πιθανότερος σωστός αριθμός είναι κάπου στη μέση. Δηλαδή, όσες ψυχές πήρε στο λαιμό του ο Χίτλερ μ’ έναν ολόκληρο παγκόσμιο πόλεμο, άλλες τόσες πήρε και ο «πατερούλης» Στάλιν, μόνο από τη χώρα του!

    Ο ναζισμός, κατά βάση, είχε το ξεκλήρισμα ως αυτοσκοπό και το ανήγαγε σε βιομηχανία ταχείας απόδοσης, ενώ οι κομμουνιστικές εκκαθαρίσεις είχαν και μία... απολαυστική διάσταση γιά τους θύτες. Μαρτύρια ψυχολογικά, βασανιστήρια σωματικά και πολύωρες ανακριτικές διαδικασίες. Στο κέντρο του σαδισμού. Θύματα κυρίως πρώην στενοί συνεργάτες και οπωσδήποτε συμπατριώτες των εκτελεστών. Με στόχο την εξόντωση των υποψήφιων σφετεριστών της εξουσίας, των υποτιθέμενων αντιδραστικών και την τρομοκράτηση, γιά παραδειγματισμό, των υπολοίπων.

   Θα μπορούσα να επεκταθώ στον βιρτουόζο των μαρτυρικών και ευρηματικών εκκαθαρίσεων, τον σύντροφο Μάο, ο οποίος ουδέποτε κοιμήθηκε δεύτερη νύχτα στο ίδιο σπίτι και ο οποίος κατετρύχετο από την αγωνία μήπως ο Τσου του βγει στη στροφή και τον φάει λάχανο, με πολλά ανατριχιαστικά και πολλά πικάντικα περιστατικά. Όμως δεν το κάνω γιά λόγους οικονομίας χρόνου. Ίσως μιά άλλη φορά. Με αποκλειστικό αφιέρωμα στον... «Μεγάλο τιμονιέρη», πού έστειλε τους γιατρούς στα χωράφια, τους αγρότες στα χειρουργεία και την Κίνα... στον Μεσαίωνα. Όπως και στον υπερπρωταθλητή των κομμουνιστικών εγκληματιών, τον διαβόητο Κόκκινο Χμέρ και ζηλωτή της δόξας του Μάο, τον τρομερό Πολ Ποτ, που -σπάζοντας κάθε ρεκόρ παρανοϊκής εγκληματικότητος- ξέκανε το 1/3 των Καμποτζιανών συμπατριωτών του -αφού τους φωτογράφιζε πριν! Αρχής γενομένης από όσους φορούσαν γυαλιά. Ήσαν, λέει,.... διανοούμενοι!!!

   Συνεπώς, όποιος μιλήσει, ξανά, γιά κομμουνισμό, θα πρέπει να το σκεφτεί πολύ. Κι αν επιμένει, καλό θα ήταν να απευθυνθεί σε ψυχίατρο. Θεραπείες υπάρχουν αρκετές.