«Μιά φορά κι ένα καιρό...»

Η ώρα της θείας Λένας στα μικρά παιδιά.

 

   Εν όψει της Εκθέσεως Θεσσαλονίκης ο σύντροφος πρωθυπουργός Αλέκσις θα εξαγγείλει νέες υποσχέσεις. Π.χ. κάποιο νέο «παράλληλο» -πιθανόν «κάθετο», «διαγώνιο» ή «ασύμβατο»- πρόγραμμα, που θα λέει... διάφορα.

   Ειλικρινά απορώ γιατί το γεγονός ταράζει νερά, εξάπτει φαντασίες, δημιουργεί ενδιαφέρον, αφού στο τέλος όλοι... «σπίτια» θα πάρουμε! Κατά το κλασσικό ανέκδοτο του Παττακού.

   Ό,τι κι αν εκφωνήσει, ό,τι κι αν υποσχεθεί, την ίδια αξία θα έχει με όσα μας έταξε προεκλογικά. Το πολύ, πολύ να προκύψει καμμιά κεραμίδα... καραμελωμένη. Τα μάθαμε.

   Στους αφελείς, λωτοφάγους και αμετακίνητους αριστερούς χαζούς -αφού τους παραπέμψω και στο πιό πάνω συνημμένο βίντεο-  θυμίζω:

   -Πού πήγαν τα... σκισμένα μνημόνια; Τί έγινε με το χρέος και τις πολλές... version; Από τη διαγραφή, που μας το ξεκίνησε μέχρι... τη λαχανιασμένη διευθέτηση που κατέληξε, κι’ αυτή στο... περίμενε! Το έρημο το QE πού πήγε, που κάποτε «έπαιζε» ως το μείζον; Ο ΕΝΦΙΑ ξεροστάλιασε στην ουρά γιά να πάρει απολυτήριο. Το ίδιο ο ΦΠΑ και οι πάσης φύσεως φόροι κι εισφορές. Αμ εκείνο το επίδομα των πλουσίων, το ΕΚΑΣ; Το επίδομα των απροστάτευτων τέκνων, οι χήρες, τα ορφανά; Πού πήγε εκείνη η πλατειά... αριστερή αγκαλιά που θα τους πρόσφερε -συν τοις άλλοις- και κάνα γεμιστό ή βάζο με μαρμελάδα. Οι παιδικοί σταθμοί; Που θα χώραγαν παιδιά και παλίμπαιδες, αντί να γίνονται πρόεδροι οργανισμών; Τι έγιναν; Η κατάργηση των διοδίων, η διατήρηση του αφορολογήτου, των μισθών, των συντάξεων, πού διάλο χάθηκαν αυτά τα ευχάριστα; Όσο γιά το «κανένα σπίτι σε χέρια τραπεζίτη», με τους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς και τις πρώτες κατοικίες που έρχονται από βδομάδα τί χαμπάρια;

   Τί από όλα αυτά τα ωραία που έταξε εκπληρώθηκε; Απολύτως τίποτε! Καμμιά από τις «παχιές» εξαγγελίες δεν πραγματοποιήθηκε. Τουναντίον, όλα αυτά συνέβησαν με αντίθετο πρόσημο. Αυξήσεις φόρων, αυξήσεις εισφορών, μειώσεις αποδοχών! Και τα μνημόνια μέχρι το ’60 και ο έλεγχος της δημόσιας περιουσίας -υποθηκευμένης- γιά 99 χρόνια.

   Αλήθεια, εκείνα τα έρημα τα... «λιμάνια της αγωνίας» τη γλύτωσαν από τη... «συντηρητική νομενκλατούρα της Ευρώπης»; Τα ρημάδια τα αεροδρόμια που έκαναν τον Σπρίτζη να τ’ αποχαιρετά με γοερά κλάματα όταν τα παρέδιδε στην γερμανική Φραπόρτ της... go back Madame Merkel ξεχάστηκαν;

   Και γιά να σοβαρευτούμε -εμείς όχι αυτοί που δεν πρόκειται- λίαν συντόμως ακολουθεί γ΄ αξιολόγηση με νέους μποναμάδες στα εργασιακά. Συνεπώς, με ποιά αξιοπιστία θ’ ανέβει στο βήμα ο λεβέντης ν’ αξιοποιήσει το άμετρο θράσος του και να μοιράσει πάλι σανό και φρούδες ελπίδες, σαν εκείνη που ακόμα έρχεται! Ποιός λογικός θα τον πιστέψει, ποιός σώφρων θα τον πάρει στα σοβαρά και δεν θα κουνήσει μελαγχολικά το κεφάλι με όσες παπαρδέλες θ’ ακούσει; Π.χ. τους Γάλλους... επενδυτές που σε σχηματισμόν μακρόν, πίσω από τον Μακρόν, θα θυμίζουν σκηνή από το Χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης, σε κρίση πανζουρλισμού!

   -Δώσε και μένα μπάρμπα! Τραίνα, σταθμούς, πλοία, λιμάνια, νερά, δίκτυα, πορδές -συγγνώμην, αέριο ήθελα να πω-  και ό,τι άλλο προαιρείσαι, τέλος πάντων!

   Μόνη σοβαρή αντίδραση, όταν τελειώσει η νέα αοριστόλογη παροχολογία που θρασύτατα θα βγεί να ξαναπουλήσει ο μάγκας και δεν χρειάζεται να υποστούμε εμείς, θα πρέπει να είναι ένα απλό περιφρονητικό:

   -Άντε ρε, σαχλαμάρα!