"Πάλι με χρόνους με καιρούς...!"

Όποιος πηγαίνει γιά μαλλί, συνήθως βγαίνει κουρεμένος.

   Φίλος καλός, αλλά λίγο... «Ελληναράς», μου έστειλε -έμπλεος συγκίνησης και παλλόμενος από εθνική υπερηφάνεια-  σε δακρύβρεχτο συνημμένο email, ένα βίντεο με έναν τύπο που εισέρχεται στην Αγιά Σοφιά, ψάλλοντας... «Τη υπερμάχω...»! 
   Ξέρω πολύ καλά πως με παρόμοιες απόψεις μεγαλοϊδεατισμού εμφορούνται  πολλοί συμπατριώτες μας  -κυρίως αναγνώστες της "Ελεύθερης Ώρας"- και αρκετοί πολιτικοί.

   Δεν ξέρω, όμως, αν και κατά πόσον οι Τούρκοι -οι οποίοι δεν φημίζονται γιά το χιούμορ τους- μπαγλάρωσαν τον... φλογερό ιεροψάλτη και που κατέληξε αυτός μετά. Όμως αυτή η ιστορία μου κατέβασε μερικές ιδέες στο μυαλό και απορώ πως δεν τις έχει κατεβάσει προ πολλού ο παμπόνηρος νους του Ερντογάν. (Ή τις έχει και... καιροφυλακτεί!). Πάντως, αν ήμουν στη θέση του, και με δεδομένο πως ολόκληρος ο πληθυσμός της Ελλάδος είναι 10 εκατομμύρια, ενώ της Κωνσταντινουπόλεως... μόνο 16, θα καλούσα τον Προκόπη και στα πλαίσια της καλής γειτονίας θα πρότεινα αδελφοποίηση των δύο λαών. Τέρμα οι έχθρες, τέρμα οι προκλήσεις, τέρμα οι διεκδικήσεις:

   - Έλα μπρε τζάνεμ να φιληθούμε. Να συγχωρεθούμε, ν’ αγαπήσουμε πάλι σαν καλοί γείτονες και... ψωμί κι αλάτι, μπρε! Να, πάρε και την Ισταμπούλ γιά προίκα, μπρε καρντάς και πές την πάλι Κωνσταντινούπολη. Και την Ανατολική Θράκη, άμα γουστάρεις, παρ΄ την κι αυτή γιά πανωπροίκι, τζάνεμ!

   Μετά, θα άφηνα να περάσει κάνα χρόνος γιά τις γραφειοκρατικές διαδικασίες... ενοποιήσεως και ύστερα, μέσω δικών μου στην Πόλη, θα πλάκωνα τα... πανελλήνια, πλέον, δημοψηφίσματα ! Θέλετε «Αυτό ή το άλλο», «ετούτο ή εκείνο», «Ελλάδα ή Τουρκία»!!! Οπότε....

   Διαβολική σκέψη, μη μου πείτε!!!

   Μπορεί στην πιό πάνω περίπτωση το πράγμα να αγγίζει την πλάκα, όμως στο Κυπριακό  θα στοιχημάτιζα πως κάτι τέτοιο σχεδιάζουν οι Τουρκοκύπριοι. "Μαρσάρουν" στην γεννητικότητα και όταν ξεπεράσουν τους Ελληνοκυπρίους -μη νομίζετε, κοντά είναι- τότε θα απαιτήσουν... επανένωση του νησιού, με προφανή αποτελέσματα. Άφεριμ, τζάνεμ!
   Είναι γνωστό, ιδίως στους παλαιότερους εξ ημών, πως η περιπέτεια και τα βάσανα της Μεγαλονήσου είναι αποτέλεσμα ενός βλακώδους κράματος νοοτροπίας και ενεργειών, εντελώς και χαρακτηριστικά ελληνικού. Αβελτηρία, μωροφιλοδοξία και μικροσυμφέροντα αυτών που διαμορφώνουν αποφάσεις, μας φέρνουν κάθε φορά που τρώμε κατραπακιές από μαξιμαλιστικές επιδιώξεις και υφιστάμεθα ένα νέο κακό status, να ικετεύουμε επαναφορά στη προηγούμενη κατάσταση, η οποία με την νέα πραγματικότητα φαντάζει... λουκούμι!

   Η στήλη τολμά να δηλώσει ευθαρσώς πως κύριος υπαίτιος των δεινών του κυπριακού λαού -παλαιών, τωρινών και μελλούμενων- υπήρξε ο Μακάριος και οι βλέψεις του. Εκτός από θρησκευτικός ηγέτης, ήθελε να γίνει και Πρόεδρος Δημοκρατίας ανεξάρτητου κράτους. Έτσι, σαμποτάροντας κάθε επωφελή συμβιβαστική επίλυση του κυπριακού προβλήματος, παρέσυρε τον λαό του -με καταστροφική αδιαλλαξία- σε μία κατηφορική διαδικασία συρρίκνωσης της ελληνικής υπόστασης και κυριαρχίας. Με όριο την οριστική τους εξαφάνιση! Μόνη λύση, μετά και την διαφαινόμενη ανακάλυψη ενεργειακών κοιτασμάτων στην περιβάλλουσα θάλασσα, η άμεση διχοτόμηση. Αμέσως και πριν είναι αργά.
   Παράταση της ερμαφρόδιτης και ρευστής θολούρας περί την υπόσταση του ελληνοκυπριακού κράτους θα αποβεί εις βάρος του ελληνισμού. Όπως ιστορικά γινόταν πάντα. Μισός αιώνας εκκρεμότητες όχι μόνο δεν βελτίωσε τις ελληνοκυπριακές θέσεις, αλλά δημιούργησε προϋποθέσεις μεγαλύτερης ζημιάς, μέχρις ολοκληρωτικής απορρόφησης από τον παμπόνηρο... συνιδιοκτήτη. Με τις γεωγραφικές συνθήκες δυσμενείς και τις πληθυσμιακές να έχουν φέρει το αρχικό τουρκικό 18% σε 40%,  (με τάσεις περαιτέρω αυξήσεως), όποιος δεν βλέπει την διαφαινόμενη κατάληξη, επιεικώς εθελοτυφλεί.
   Η περίπτωση διχοτόμησης νησιού δεν είναι ούτε πρωτοφανής, ούτε ανέφικτη. Υπάρχουν τα επιτυχημένα προηγούμενα των Βόρνεο, (Μαλαισία - Ινδονησία), Ν. Γουϊνέας, (Ινδονησία - Ν. Γουϊνέα), Ισπανιόλα, (Αϊτή - Δομινικανή Δημοκρατία). Με το ένα κράτος να ευημερεί και το άλλο να πένεται, κατά τα μυαλά και τα κόπια του. Χωρίζουμε τα τσανάκια μας, τα εδάφη μας και τις ΑΟΖ μας, κατά το ευρωπαϊκό και παγκόσμιο δίκαιο, με καθένα... "ιδιοκτήτη" να φροντίζει τα του οίκου του. Και πάλι... φίλοι!