Ένας γίγας
εκπαιδευτικός... μικρού δέματος.
Οι πιό πολλοί
τον γνώρισαν από τα μαθητικά βιβλία Φυσικής του ΟΕΣΒ, τα οποία συνέγραψε και τα
οποία «ξεστράβωσαν» στη Φυσική πολλές γενιές Ελληνόπουλων.
Λιγότεροι
τον γνώρισαν και προσωπικά, ως μαθητές της Βαρβακείου Προτύπου Σχολής, της οποίας
υπήρξε καθηγητής -αρχικά- και μετέπειτα Διευθυντής. Εκεί τον «διασταύρωσα» μαζί
με τον μαθηματικό Τόγκα και τον φιλόλογο Γερακιό. Διευθυντική τριάδα...
ομοούσιος!
Υπήρξε ως
άνθρωπος σοβαρός, μετρημένος λιγόλογος και δωρικός. Και ως καθηγητής εξαίρετος,
μεταδοτικός και ακριβοδίκαιος. Όταν άνοιγε το στόμα του κρεμόσουν απ’ αυτό.
Διέθετε διδακτική ακτινοβολία και πειθώ, χωρίς να χρειάζεται επιστράτευση αυστηρότητας και απειλή
τιμωρίας γιά να επιβληθεί. Το θυμάμαι -σαν τώρα- με την χαμηλή φωνή και το
χαρακτηριστικό τικ, απόρροια του σφιξίματος της γραβάτας που τον έκανε -σε
τακτά διαστήματα- να τραβά προς τα πάνω τον λαιμό, για να την... ξεσφίξει και
χαλαρώσει! Όπως και τον συνδυασμό του τικ με κοφτούς διαλόγους με το μαθητικό
πάνελ που τον άκουγε με προσήλωση:
- Κρατάμε μιά
πέτρα!
- Μάλιστα.
- Ανοίγουμε
την παλάμη. Τί θα γίνει;
- Θα πέσει.
- Μπράβο!!! Και
τσουπ ένα τίναγμα του λαιμού!
Ένας -τουλάχιστον
που γνώρισα- οφείλει τη καριέρα του στον ανθρωπισμό, το ενδιαφέρον και την
αποφασιστικότητα του Μάζη, σε συνδυασμό με την συναίσθηση ευθύνης γιά τον κοινωνικό
του ρόλο. Αυτός ο ένας, «χάνοντας» τον πατέρα του, αναγκάστηκε να σταματήσει το
σχολείο στην Στ΄, (σήμερα Α΄ λυκείου,) γυμνασίου και να στρωθεί στη δουλειά, μικρός,
άπειρος και άσχετος, μέσα στον κυκεώνα ενός εκδοτικού οίκου, χωρίς -μέσα στη
φούρια- να ανακοινώσει τίποτα και σε κανένα! Ο Μάζης, καθηγητής της Στ΄ πρακτικού,
άργησε να πάρει χαμπάρι τι συνέβη. Όταν το έμαθε, έσπευσε -κάπου στις διακοπές
Χριστουγέννων- επισκέφθηκε το βιβλιοπωλείο και απαίτησε επιτακτικά από την
άβουλη μητέρα:
-Το παιδί θα
γυρίσει, εξάπαντος, στο σχολείο! Και στην τελευταία αντίρρηση του μικρού:
-Κύριε
Διευθυντά, με τις απουσίες τί γίνεται; Είναι πάρα πολλές. Ο μέγας Μάζης
απάντησε αμέσως:
-Αυτές ξέχνα
τες. Είναι δική μου δουλειά!
Έτσι, χάρις
στον Αλκίνοο Μάζη, ο εμπορικός κόσμος έχασε ένα μέλος του, που το κέρδισε το
ΤΕΕ.
Μία ακόμη
επαλήθευση του: «Οι γονείς σου δίνουν το ζην και οι δάσκαλοι το ευ ζην». Στον καθένα απομένει να το αναγνωρίσει.
Έχοντας έλθει στην Α Λυκείου του Βαρβακείου τον Σεπτέμβριο 1964, δεν πρόλαβα τον Α. Μάζη.Είχε αποχωρήσει, αφήνοντας τη φήμη αυστηρού αλλά δίκαιου δασκάλου. Η ακτινοβολία του πάντως παρέμενε. Χρησιμοποιούσαμε τα βιβλία του και όσοι ήσαν μαθητές του τα προηγούμενα χρόνια μιλούσαν συχνά για αυτόν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑργότερα, περίπου 1979, άκουσα τυχαία τη συνομιλία δύο ανθρώπων μέσα σε λεωφορείο των Αθηνών. Ο ένας από αυτούς έλεγε ότι νοσηλεύτηκε σε νοσοκομείο δίπλα στον καθηγητή Μάζη, ο οποίος ρώτησε τον γιατρό πως είναι η κατάσταση της υγείας του. Η απάντηση δεν ήταν τόσο αισιόδοξη και ο Μάζης παρατήρησε ότι αυτό τον καιρό γράφει ένα βιβλίο του. "Βιαστείτε, κύριε καθηγητά", του είπε ο γιατρός.
Πιστεύω ότι το γεγονός είναι αληθινό και υποδεικνύει ότι ο Μάζης παρέμεινε στο ρόλο του δασκάλου έως το τέλος.
Εφοιτησα στο Βαρβάκειο στην περίοδο 1957-1963 στην οδο ΚωλεττηΣτην τελευταία τάξη πηγαιναμε απόγευμα σχολείο. Στην φυσική είχαμε καθηγητή τον Αλκίνοο Μαζη. Εξαιρετικός δάσκαλος, αλλά σοβαρός και αυστηρός. Εξακολουθούσε να διδάσκει ενω το κουδούνι είχε χτυπήσει για διαλειμμα πράγμα που στην τάξη άρχισε κάποιος θόρυβος στην "ετοιμασία" για το διάλειμμα. Ο κ Μαζης ενώ έγραφε στον πίνακα γύρισε και χωρίς να υψωσει τη φωνή είπε "θέλει κανείς να ρωτήσει κάτι;". Αμέσως επήλθε πλήρης σιγή. Τον θυμούμαι στο διάλειμμα να βηματίζει στην αυλή φορώντας μπλε μπλεηζερ σακάκι, γκρι παντελόνι και καφέ καστορινα παπούτσια.
ΑπάντησηΔιαγραφή