«Περσινά, ξινά σταφύλια...»!

Όταν το θράσος περισσεύει.

Φτύστε τον δοξάζοντας ή αντιστρόφως

    Πολλές φορές έχω επαναλάβει μιά αδυναμία μου, μία από τις πολλές που με... διακοσμούν. Είμαι φυσιογνωμιστής. Αρχίζοντας από το αρχαίο: «Οία η μορφή, τοιάδε και η ψυχή», το οποίο ενστερνίζομαι και ακολουθώ απαράβατα, επηρεαζόμενος από την φάτσα, το βλέμμα και την εκφορά του λόγου. Με το που ο απέναντι ανοίγει το στόμα του, του έχω πάρει... την ταυτότητα! «Εξ όνυχος τον λέοντα», που λένε.

   Κοιτάζοντας στη φάτσα τον κ. Τρύφωνα Αλεξιάδη έχω την αίσθηση πως τσαλαβουτάω σε έναν υπόνομο, π.χ. όπως εκείνον των Παρισίων, όπου ο Ιαβέρης κυνηγούσε τον Γιάννη Αγιάννη, βουτηγμένος μέχρι το γόνατο στο σκατό. Ανατρέχοντας, μάλιστα, και στο συνδικαλιστικό και πολιτικό του παρελθόν, νοιώθω το στόμα μου να γεμίζει με γυμνοσάλιαγκες. (Μιά βασική διαφορά έναντι της αίσθησης που μου προκαλεί ο κουτοπόνηρος Τειρεσίας. Αυτός με κολυμπά -μόνο- στα περιττώματα). Με τον που τον βλέπεις έχεις την αίσθηση πως σε κοροϊδεύει και το μόνο που τον νοιάζει είναι πώς θα σου την φέρει ύπουλα. Ακούγοντας τη γλυκανάλατη φωνή του, το εμπεδώνεις.

   Μετά και το τελευταίο του κυνικό κατόρθωμα, μου ήρθαν στο μυαλό μερικές λέξεις που προσπαθώ να διαλέξω ποιά του ταιριάζει περισσότερο, (κατ’ αλφαβητική σειρά): αηδιαστικός, αλαζόνας, αναξιόπιστος, ανάλγητος, απατεωνίσκος, ελαφρόμυαλος, θρασύς, ιταμός, κουτοπόνηρος, κυνικός, πολιτικάντης, τραμπούκος, υπερόπτης, φαύλος. Και με κορωνίδα το... πρώην συνδικαλιστής! Τελικά, όλες του ταιριάζουν, γιατί αυτός ο ίδιος -μαζί με το σινάφι του- με κάθε ευκαιρία ανατρέχουν και αναφέρονται στα... σαράντα χρόνια της πασοκονεοδημοκρατίας. Τώρα όμως του... ξίνισαν τα δικά τους σταφύλια!