Το αξεπέραστο μεγαλείο του κλασσικού αθλητισμού.

Όπου η αξία του νικημένου δίνει δόξα στον νικητή.

Οι μεγάλες στιγμές του στίβου και του αθλητισμού γενικότερα.

   Αρκετοί δεν θα το πρόσεξαν, όταν συνέβη. Όχι όμως οι αληθινοί φίλοι του πραγματικού αθλητισμού και της ευγενούς άμιλλας.

   Γιά πολλά χρόνια -κοντά δέκα- μεσουρανούσε στους στίβους το άστρο του Γιουσέιν  Μπολτ στο σπριντ. Δηλαδή τους αγώνες ταχύτητος μικρών αποστάσεων. Με καταπληκτική σωματοδομή, υπεράνθρωπες δυνάμεις και σκληρή προπόνηση, είχε σαρώσει τα πάντα. Κάθε μετάλλειο που συναντούσε στον δρόμο του, το κατακτούσε. Εννοείται το πρώτο, το χρυσό. Ολυμπιακά, παγκόσμια, μήτινγκς. Σκούπιζε τα πάντα.

   Όμως ο πανδαμάτωρ χρόνος λειτουργεί, μελαγχολικά και αμείλικτα, κατά πάντων. "Πλούσιος ή πένης", "βασιλεύς ή στρατιώτης", όλοι -αργά ή γρήγορα- περνούν από τον πάγκο του και πληρώνουν το τίμημα της πτώσης. Άλλοι... γλυκά και διακριτικά, άλλοι με πάταγο. Οπότε το μεσουράνημα γίνεται δύση και η πρότερη λάμψη, μελλοντική ανάμνηση.

   Ο μέγας Μπολτ το γνώριζε. Ήξερε πως και η δική του ώρα πλησίαζε και είχε προσαρμοστεί στην ιδέα του τέλους. Στο παρόν Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του Λονδίνου, είχε αποφασίσει να τερματίσει την λαμπρή του σταδιοδρομία. Και περίμενε αυτό το τέλος να επέλθει νικηφόρα. Ήθελε χρυσή την σφραγίδα που θα σφράγιζε την μεγάλη του καριέρα και χρυσή την αυλαία που θα έπεφτε στην αθλητική του δραστηριότητα. Άλλωστε στη ζωή, εκτός του αθλητισμού, υπάρχουν και άλλες δραστηριότητες και έννοιες που περίμεναν τη σειρά τους. Όμως.... "άλλαι αι βουλαί ανθρώπων και άλλα Θεός κελεύει". Ο Μπολτ τερμάτισε τρίτος, όχι πρώτος όπως ονειρευόταν! Νικητής ο Αμερικανός Γκάτλιν, ένας ακόμη... "γερόλυκος" του στίβου, ο οποίος επί χρόνια στους αγώνες, έβλεπε πάντα τις πλάτες του μεγάλου Μπολτ και, στα σίγουρα, το μεγάλο δικό του όνειρο ήταν μιά μεγάλη νίκη επί του μεγάλου αντιπάλου του. Και όταν, επί τέλους, το όνειρο αυτό πραγματοποιήθηκε, πρώτη του μέριμνα δεν ήταν κάποιος ξέφρενος πανηγυρισμός, αλλά αυτό που φαίνεται στην εικόνα. Μιά ταπεινή βαθειά υπόκλιση γεμάτη σεβασμό και αναγνώριση γιά τον μεγάλο ηττημένο! Το απαράμιλλο μεγαλείο του κλασσικού αθλητισμού, αποτυπωμένο σε μιά απλή, αλλά απέραντα συγκινητική φωτογραφία. Ο νικητής, χωρίς έπαρση, προσκυνά την ανωτερότητα του ηττημένου!

   Η σκηνή πέρασε, μάλλον, απαρατήρητη από τους πολλούς. Κάποιοι -πολλοί θα ευχόμουν, λίγοι φοβάμαι- θα δάκρυσαν βλέποντας τη σκηνή. Μαζί τους κι....