Αντετοκούμπο. Μύθοι, πραγματικότητα και υπερβολές.

Μιά ακόμη πρόφαση γιά ανόητο καυγά...

 

   Ο Γιάννης, ή «Γιαννάκης μας», όπως συνηθίζουμε να τον λέμε, είναι γόνος μιάς πολυμελούς οικογένειας μεταναστών από την Νιγηρία. Γεννήθηκε εδώ -στα Σεπόλια- μαθήτευσε στο ελληνικό δημόσιο σχολείο, έμαθε μπάσκετ  στις ζωγραφιότικες αλάνες και άρχισε την λαμπρή του σταδιοδρομία στον Φιλαθλητικό Ζωγράφου, όπου ζούσε η οικογένειά του. Τα πλούσια σωματικά του προσόντα και ένα πλούσιο ταλέντο τον εκτόξευσαν σε τέτοια αστρονομικά ύψη, ώστε τα ελληνικά παρκέ δεν τον χωρούσαν. Έτσι βρέθηκε στις ΗΠΑ, όπου χτίζει -τούβλο, τούβλο- μεγάλη μπασκετική καριέρα στους Μπακς του Μιλγουώκι με τεράστιες απολαβές, αποτελώντας σπουδαίο επενδυτικό κεφάλαιο γιά την ομάδα του.

   Συνεπώς -και λογικώς- η συμμετοχή του «κεφαλαίου» αυτού στο Πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα αντιμετωπίστηκε με δυσαρέσκεια, αλλεργία και δυσπιστία. Εξ ου και η άμεση επέμβασή τους στο πρώτο άκουσμα τραυματισμού -ανεξαρτήτως σοβαρότητος- του παίκτη και η απαίτηση απόσυρσης του Αντετοκούμπο από το πρωτάθλημα, όπερ και εγένετο. Αμέσως, άνοιξε ο ασκός του Αιόλου στην Ελλάδα και ο καθείς -κατά το σύμπλεγμα, τη βλακεία και το απωθημένο του- έβγαλε τον «χρησμό» ή τη χολή του!

   Κατ’ αρχήν η ελληνικότητα του Γιάννη δεν πρέπει να αμφισβητείται, κατά τη λογική και επιχειρηματολογία Ισοκράτη, με πρόσθετη παράμετρο την εδώ γέννησή του. Όταν γεννιέσαι σ’ έναν τόπο, πρωτομιλάς τη γλώσσα του, γαλουχείσαι στη νοοτροπία του, ζυμώνεσαι με τις συνήθειές του, τσακώνεσαι και μονιάζεις με την πιτσιρικαρία της γειτονιάς σου, μαθαίνεις τα πρώτα σου γράμματα στα σχολεία του, ε΄ τότε πληροίς αυτό που λέμε: «γέννημα και θρέμμα»! Η καταγωγή, η φυλή και το χρώμα του δέρματος έχουν ιστορική και μόνο σημασία. Με τα χρωμοσώματα και το DNA να παραμερίζονται σε πίσω, απωθημένο και θεωρητικής σημασίας, επίπεδο.

   Στο θέμα της στάσης του και της άμεσης υποταγής στα κελεύσματα του εργοδότη του, η «ελληναράδικη» αντίδραση κάποιων κουφιοκεφαλάκηδων είναι εντελώς παράλογη, έως ανόητη.

   Προσωπικά, στοιχηματίζω πως δεν υπάρχει ούτε ένας -αριθμός 1- από δαύτους που κραυγάζουν εθνικώς αψίκοροι, στη θέση του Γιάννη θα ενεργούσε αλλιώς. Τα χρήματα είναι πάρα πολλά, η αθλητική καριέρα σύντομη και η ζωή δεν αστειεύεται. Ειδικά στο μπάσκετ, όταν και στην τελευταία ομαδούλα η σύνθεση μοιάζει με ρώσικη σαλάτα από τουρλού-τουρλού εθνικότητος παίκτες και μόνη γλώσσα συνεννόησης είναι η... αγγλική, θεωρώ άκρως υπερβολικό έως ηλίθιο να αναζητούνται εθνικά κίνητρα -αυτό που κάποτε λέγαμε: «φανέλα» και «εθνόσημο»- στο σπορ που ξεπέρασε τα όρια του αθλήματος και στρογγυλοκάθισε στο κέντρο του χώρου που λέγεται «θέαμα». Και μάλιστα με το μεγαλύτερο μπάτζετ στην Αμερική. Άλλωστε η περίπτωση Αντετοκούμπο δεν είναι ούτε μοναδική, ούτε η πρώτη. Οπότε... σιγά τα ωά και βαστάτε Τούρκοι τ' άρματα!

   Με τον θόρυβο που γίνεται πάνω στο θέμα, δράττομαι της ευκαιρίας να διατυπώσω και τις αντιρρήσεις μου σε μιά υπερβολή που με ενοχλεί. Βρίσκω πολύ θεατρική, και μάλιστα μελό, την με κάθε ευκαιρία εκδήλωση... λατρείας του Γιαννάκη γιά την Ελλάδα και τον υπερσεβασμό των συμβόλων της. Όπως π.χ. την άρνησή του να υπογράψει αυτόγραφο πάνω στην ελληνική σημαία! Μιά... υπερβολική πατριδοκαπηλία που γεννά αμφιβολίες γιά τον αυθορμητισμό και την αλήθεια της. Επίσης με ενοχλεί εξ ίσου και η ομοθυμαδόν σπουδή κάποιων υπερπατριωτών να χειροκροτήσουν ενθουσιωδώς τέτοιες ενέργειες. Όλοι οι Έλληνες -ένθεν κακείθεν, γηγενείς και νατουραλιζέ-   θα πρέπει -πρώτα απ’ όλα- να μάθουν και ενστερνισθούν το αρχαίο πάνσοφο και παγχρήσιμο : «Μηδέν άγαν»!