«Οι απάτριδες των Αθηνών».

Σημεία και τέρατα των καιρών.

Μπράβο κορίτσι μου και κλείσε τ' αυτιά σου στην εθνική μειοδοσία που μας κατακλύζει.

     Υπήρχε μιά παλιά  οπερέττα του Χατζηαποστόλου,  όπου το «απάτριδες» του τίτλου της ανάρτησης ήταν... «απάχηδες». Μάλιστα γυρίστηκε και ταινία το 1950. Το «απάχης» σημαίνει κάτι μεταξύ μικροαπατεώνας, μικροκακοποιός και... μπαγάσας! Με τον όρο να προκύπτει -μάλλον- από τη γνωστή ινδιάνικη φυλή των Απάτσι.

   Η πρόσφατη αναμόχλευση του... «πατρίς - θρησκεία - οικογένεια», που έφερε στην επιφάνεια το κυβερνητικό τσίρκο, είχε βασικό ινστρούχτορα τον γραφικό άθεο ταβερνιάρη πρόεδρο της κακόβουλης Βουλής μας. Αυτόν που νοιώθει υπερήφανος επειδή γαλούχησε έναν γιό, πού έγινε, μεν, ληστής Τραπεζών, αλλά -κατά βάθος- είναι πολύ ευαίσθητο παιδί! (Ευαίσθητο γιατί πιάστηκε μόνο με πιστόλι και χειροβομβίδα, ενώ αν ήταν αναίσθητο θα έπαιρνε τανκ και θα ορμούσε στο... Fort Knox!). Έτσι, ακούγοντας κατάπληκτος το προκλητικό μανφέστο Πόρκυ, μου γεννήθηκε συνειρμός με επέκταση της λέξης «απάχηδες» στο... «απάτριδες». Ούτως ή άλλως, και οι δύο λέξεις ταιριάζουν στην περίπτωση.

   Οι θέσεις του κομμουνιστικού εσμού που, εκμεταλλευόμενο την κόπωση και αφέλεια του ελληνικού λαού, βγήκε από τα λαγούμια της αθλιότητος, της αμορφωσιάς και της ανικανότητός του και κουβαλώντας ένα συμπυκνωμένο ταξικό μίσος και μιά ακόρεστη διχαστική ρεβανσιστική διάθεση, μας «κατσικώθηκε» στο σβέρκο -γιά άγνωστο, φευ, ακόμη χρόνο- είναι εν πολλοίς γνωστές. Ως κομμουνιστές έχουν διακηρυγμένη θέση: «Σε μιά πανανθρώπινη κομμουνιστική κοινωνία δεν υπάρχουν σύνορα,  δεν υπάρχουν έθνη, δεν υπάρχουν φυλές, δεν υπάρχουν ήθη και έθιμα». Όλοι, τουρλού-τουρλού, λογίζονται ως προλετάριοι. Μυρμηγκάκια παραγωγής έργου, κοινόχρηστου και κοινωφελούς σκοπού.  Απρόσωπα, ανώνυμα, αναλώσιμα, χύδην. «Προλετάριοι όλου του κόσμου, ενωθείτε», το σύνθημά τους.

   Γιά θρησκεία, αφήστε τα. Δηλώνουν άθεοι, εννοώντας... άθρησκοι και δεν έχουν ούτε Θεό, ούτε ιερό, ούτε όσιο. Ορκίζονται στην... τιμή τους και φέρονται άτιμα. Παράδειγμα οι υποσχέσεις του Τσίπρα! Ψεύτες, απατεώνες, ελεεινοί.

   Και το κερασάκι στην τούρτα: η οικογένεια. Πρότυπα οικογενείας το "μαλλιά-κουβάρια". Σκόρπιες οικογένειες αλλοφύλων, ετεροφύλων, ομοφυλοφίλων, αμφιφύλων, κερατοφύλων και ό,τι ήθελεν προκύψει, από πλευράς παιδιών. Παρατημένα στην τύχη τους και μεγαλωμένα -τήδε, κακείσε- αρμενίζοντας χωρίς τιμόνι, χωρίς παιδεία και χωρίς σκοπό. Εκλεκτά παραδείγματα προς μη μίμηση, ο φιλομαθής των Β. Προαστίων... κ. Ρωμανός, ο μικρός και άτυχος παραμελημένος αναρχικός Γρηγορόπουλος, ο «ευαίσθητος» υιός Βούτσης, κ.λπ. μπουμπούκια, άριστοι ακόλουθοι του βλοσυρού υιού Κουφοντίνα. Στιβαρά και σίγουρα χέρια, στα οποία η κοινωνία μπορεί να εναποθέσει ασφαλώς, το... μέλλον της, καθ’ όσον όλοι δαύτοι θα το καταστήσουν... λαμπρόν!

   Όλα αυτά μου ήρθαν -μελαγχολικά- στο νου, βλέποντας όλους -ανεξαιρέτως- τους νικητές αθλητές στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Στίβου, όταν τερματίζουν τον αγώνα τους, να φιλούν το εθνόσημο της φανέλας και να πανηγυρίζουν περιβαλλόμενοι τη σημαία της χώρας τους. Το ιερό... πανί που το ντόπιο κομμουνισταριό περιφρονεί, λοιδορεί και καίει, αναλόγως του μένους, της βλακείας και κατά τις επιταγές και οδηγίες της ηγεσίας του.