«Περσινά, ξινά σταφύλια...»!

Όταν το θράσος περισσεύει.

Φτύστε τον δοξάζοντας ή αντιστρόφως

    Πολλές φορές έχω επαναλάβει μιά αδυναμία μου, μία από τις πολλές που με... διακοσμούν. Είμαι φυσιογνωμιστής. Αρχίζοντας από το αρχαίο: «Οία η μορφή, τοιάδε και η ψυχή», το οποίο ενστερνίζομαι και ακολουθώ απαράβατα, επηρεαζόμενος από την φάτσα, το βλέμμα και την εκφορά του λόγου. Με το που ο απέναντι ανοίγει το στόμα του, του έχω πάρει... την ταυτότητα! «Εξ όνυχος τον λέοντα», που λένε.

   Κοιτάζοντας στη φάτσα τον κ. Τρύφωνα Αλεξιάδη έχω την αίσθηση πως τσαλαβουτάω σε έναν υπόνομο, π.χ. όπως εκείνον των Παρισίων, όπου ο Ιαβέρης κυνηγούσε τον Γιάννη Αγιάννη, βουτηγμένος μέχρι το γόνατο στο σκατό. Ανατρέχοντας, μάλιστα, και στο συνδικαλιστικό και πολιτικό του παρελθόν, νοιώθω το στόμα μου να γεμίζει με γυμνοσάλιαγκες. (Μιά βασική διαφορά έναντι της αίσθησης που μου προκαλεί ο κουτοπόνηρος Τειρεσίας. Αυτός με κολυμπά -μόνο- στα περιττώματα). Με τον που τον βλέπεις έχεις την αίσθηση πως σε κοροϊδεύει και το μόνο που τον νοιάζει είναι πώς θα σου την φέρει ύπουλα. Ακούγοντας τη γλυκανάλατη φωνή του, το εμπεδώνεις.

   Μετά και το τελευταίο του κυνικό κατόρθωμα, μου ήρθαν στο μυαλό μερικές λέξεις που προσπαθώ να διαλέξω ποιά του ταιριάζει περισσότερο, (κατ’ αλφαβητική σειρά): αηδιαστικός, αλαζόνας, αναξιόπιστος, ανάλγητος, απατεωνίσκος, ελαφρόμυαλος, θρασύς, ιταμός, κουτοπόνηρος, κυνικός, πολιτικάντης, τραμπούκος, υπερόπτης, φαύλος. Και με κορωνίδα το... πρώην συνδικαλιστής! Τελικά, όλες του ταιριάζουν, γιατί αυτός ο ίδιος -μαζί με το σινάφι του- με κάθε ευκαιρία ανατρέχουν και αναφέρονται στα... σαράντα χρόνια της πασοκονεοδημοκρατίας. Τώρα όμως του... ξίνισαν τα δικά τους σταφύλια!

Αλκίνοος Μάζης. Ο επιστήμων, ο δάσκαλος, ο άνθρωπος.

Ένας γίγας εκπαιδευτικός...  μικρού δέματος. 

   Οι πιό πολλοί τον γνώρισαν από τα μαθητικά βιβλία Φυσικής του ΟΕΣΒ, τα οποία συνέγραψε και τα οποία «ξεστράβωσαν» στη Φυσική πολλές γενιές Ελληνόπουλων.

   Λιγότεροι τον γνώρισαν και προσωπικά, ως μαθητές της Βαρβακείου Προτύπου Σχολής, της οποίας υπήρξε καθηγητής -αρχικά- και μετέπειτα Διευθυντής. Εκεί τον «διασταύρωσα» μαζί με τον μαθηματικό Τόγκα και τον φιλόλογο Γερακιό. Διευθυντική τριάδα... ομοούσιος!

   Υπήρξε ως άνθρωπος σοβαρός, μετρημένος λιγόλογος και δωρικός. Και ως καθηγητής εξαίρετος, μεταδοτικός και ακριβοδίκαιος. Όταν άνοιγε το στόμα του κρεμόσουν απ’ αυτό. Διέθετε διδακτική ακτινοβολία και πειθώ, χωρίς να  χρειάζεται επιστράτευση αυστηρότητας και απειλή τιμωρίας γιά να επιβληθεί. Το θυμάμαι -σαν τώρα- με την χαμηλή φωνή και το χαρακτηριστικό τικ, απόρροια του σφιξίματος της γραβάτας που τον έκανε -σε τακτά διαστήματα- να τραβά προς τα πάνω τον λαιμό, για να την... ξεσφίξει και χαλαρώσει! Όπως και τον συνδυασμό του τικ με κοφτούς διαλόγους με το μαθητικό πάνελ που τον άκουγε με προσήλωση:

   - Κρατάμε μιά πέτρα!

  - Μάλιστα.

   - Ανοίγουμε την παλάμη. Τί θα γίνει;

   - Θα πέσει.

  - Μπράβο!!! Και τσουπ ένα τίναγμα του λαιμού!

   Ένας -τουλάχιστον που γνώρισα- οφείλει τη καριέρα του στον ανθρωπισμό, το ενδιαφέρον και την αποφασιστικότητα του Μάζη, σε συνδυασμό με την συναίσθηση ευθύνης γιά τον κοινωνικό του ρόλο. Αυτός ο ένας, «χάνοντας» τον πατέρα του, αναγκάστηκε να σταματήσει το σχολείο στην Στ΄, (σήμερα Α΄ λυκείου,) γυμνασίου και να στρωθεί στη δουλειά, μικρός, άπειρος και άσχετος, μέσα στον κυκεώνα ενός εκδοτικού οίκου, χωρίς -μέσα στη φούρια- να ανακοινώσει τίποτα και σε κανένα! Ο Μάζης, καθηγητής της Στ΄ πρακτικού, άργησε να πάρει χαμπάρι τι συνέβη. Όταν το έμαθε, έσπευσε -κάπου στις διακοπές Χριστουγέννων- επισκέφθηκε το βιβλιοπωλείο και απαίτησε επιτακτικά από την άβουλη μητέρα:

   -Το παιδί θα γυρίσει, εξάπαντος, στο σχολείο! Και στην τελευταία αντίρρηση του μικρού:

   -Κύριε Διευθυντά, με τις απουσίες τί γίνεται; Είναι πάρα πολλές. Ο μέγας Μάζης απάντησε αμέσως:

  -Αυτές ξέχνα τες. Είναι δική μου δουλειά!

   Έτσι, χάρις στον Αλκίνοο Μάζη, ο εμπορικός κόσμος έχασε ένα μέλος του, που το κέρδισε το ΤΕΕ.

   Μία ακόμη επαλήθευση του: «Οι γονείς σου δίνουν το ζην και οι δάσκαλοι το ευ ζην». Στον καθένα απομένει να το αναγνωρίσει.

Οι τρεις Εξουσίες, που σταδιακά έγιναν τέσσερεις και τώρα... πέντε!

Σαν τις αδελφές... Τατά, από τον Λαγκαδά!

 

   Γνωρίζουμε  πως, κατ’ αρχήν,  στην κάθε πραγματική δημοκρατία υπάρχουν τρεις Εξουσίες. Η Νομοθετική με φορέα τη Βουλή, η οποία διαμορφώνει το νομοθετικό πλαίσιο μέσα στο οποίο κινείται -και οφείλει να κινείται- η δεύτερη Εξουσία, η Εκτελεστική, με φορέα τους Υπουργούς, τους οποίους διορίζει, κατευθύνει και συντονίζει ο Πρωθυπουργός. Αυτό που λέμε, Κυβέρνηση.

   Τέλος, η τρίτη Εξουσία, η Δικαιοσύνη, πέραν της αρμοδιότητος να ρυθμίζει σχέσεις ομαλής λειτουργίας της καθημερινότητος των πολιτών, επιβλέπει την ορθή και σύννομη συμπεριφορά των δύο προηγουμένων. Και επεμβαίνει, διορθώνει και επανορθώνει αβλεψίες, αστοχίες, υπερβολές, λάθη και σκοπιμότητες, οσάκις τούτο κρίνει απαραίτητο.

   Με την πάροδο του χρόνου αναπτύχθηκε -συνεχώς ισχυροποιούμενη και συμβατή με την τεχνολογία- μιά τέταρτη -άτυπη-  Εξουσία, ο Τύπος! Μία Εξουσία η οποία απεδείχθη πανίσχυρη και κραταιότερη των άλλων, αφού μπορεί να επηρεάσει καταλυτικά τις προηγούμενες. Στην αρχή έντυπος, με σχετικά περιορισμένο βεληνεκές, σήμερα ηλεκτρονικός, με απόλυτη και παγκόσμια εμβέλεια, διάδοση και τεράστια επιρροή. Είτε γιά καλό, είτε γιά κακό. Η τέταρτη Εξουσία προώρισται να ελέγξει τις άλλες τρεις θεσμοθετημένες, κάτι που κάνει είτε ορθόδοξα, είτε ανορθόδοξα με αμφιλεγόμενες μεθόδους και τερτίπια. (π.χ. Τριανταφυλλόπουλος, κ.α.), καλυπτόμενη πίσω από ένα άσυλο, που λέγεται «ελευθεροτυπία».

   Σε γενικές γραμμές, με αυτό το πλέγμα Εξουσιών κινείται όλος ο δημοκρατικός και πολιτισμένος κόσμος, μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα, και διαταράσσεται οσάκις εκτρέπεται η δημοκρατική τους ισορροπία. (π.χ. Τουρκία Ερντογάν, Βενεζουέλα Μαδούρου, αναφερόμενος στα πιό πρόσφατα δείγματα).

   Με την πάροδο του χρόνου -στην αρχή δειλά, μετά έντονα και με θράσος- άρχισαν να εμφανίζονται κάποιοι... μοναχικοί λύκοι, οι οποίοι αυτόκλητα και αυθαίρετα ανέλαβαν -εργολαβικώς-  να αλλάξουν την κοινωνία, αρχίζοντας από τα... φώτα της! Η πέμπτη εξουσία!

   Εξελισσόμενοι σε εγκληματικές οργανώσεις αναγόρευσαν εαυτούς σε κήνσορες και μεταρρυθμιστές της κοινωνίας παίρνοντας αυθαιρέτως το νόμο στα χέρια τους, τροποποιώντας και ερμηνεύοντάς τον κατά το δοκούν. Με πειθώ ένα περίστροφο ή ένα καλάσνικοφ. Έτσι βάφτισαν τις ληστείες Τραπεζών... «απαλλοτριώσεις» και τις δολοφονίες αθώων... «εκτελέσεις»! Παραλογισμοί στα όρια της τρέλας και γιά αποενοχοποιητικό μανδύα της τρομοκρατίας. Πρόχειρα σταχυολογώ τις πολυφονικότερες από δαύτες. «17^η Νοέμβρη», «Λαϊκός αγώνας» και τους ποιητικούς «Πυρήνες της φωτιάς», κ.λπ, κ.λπ. Εννοείται πως άπαντες δρούσαν στο σκοτάδι, με όλους τους συνωμοτικούς κανόνες.

   Ξάφνου, ένα ακόμη χαρακτηριστικό που μαζί με την... αριστερά στην κυβέρνηση πρωτοείδαμε, είναι το φαινόμενο... «Ρουβίκωνας». Μιά τρομοκρατική οργάνωση που δρα στο άπλετο φως, μέρα μεσημέρι και με χαρακτηριστικά... σωματείου! Πιθανότατα να έχει αριθμό μητρώου, ταυτότητες, ίσως και... επιχορήγηση, ως ΜΗΚΥΟ.

   Με την προειδοποίηση: -«Ήρεμα, ήρεμα, ο Ρουβίκωνας είμαστε», μπουκάρει κι αλωνίζει κατά βούληση. Σπάει ακυρωτικά μηχανήματα, παραβιάζει γραφεία, καταστρέφει εξοπλισμούς και... μοιράζει προκηρύξεις με τα γνωστά ηλίθια κι ακαταλαβίστικα μανιφέστα. Και όλα αυτά, όχι μόνο υπό την κάλυψη    Εξελισσόμενες σε εγκληματικές οργανώσεις αναγόρευσαν εαυτές σε κήνσορες και μεταρρυθμιστές της κοινωνίας παίρνοντας αυθαιρέτως το νόμο στα χέρια τους, τροποποιώντας και ερμηνεύοντάς τον κατά το δοκούν. Με πειθώ ένα περίστροφο ή ένα καλάσνικοφ. Έτσι βάφτισαν τις ληστείες Τραπεζών... «απαλλοτριώσεις» και τις δολοφονίες αθώων... «εκτελέσεις»! Παραλογισμοί στα όρια της τρέλας και γιά αποενοχοποιητικό μανδύα της τρομοκρατίας. Πρόχειρα σταχυολογώ τις πολυφονικότερες από δαύτες. «17^η Νοέμβρη», «Λαϊκός αγώνας», τους ποιητικούς «Πυρήνες της φωτιάς», κ.λπ, κ.λπ. Εννοείται πως άπαντες δρούσαν στο σκοτάδι, με όλους τους συνωμοτικούς κανόνες.της Αστυνομίας, αλλά και υπό την προστασία της. Έτσι, μετά το ντου στην Τράπεζα της Ελλάδος, μπουκάρει διαδοχικά και κατ' επανάλειψη στη Βουλή. Με τον Τόσκα να τους κάνει τον... ταξιτζή!

   Κλείνω με μιά ένθερμη υπόδειξη. Παρακολουθήσατε το συνημμένο βίντεο. Όσοι εξ υμών -οι πλείστοι- έχετε μεσάνυχτα από τα γεγονότα της μεταπολεμικής περιόδου, θα μάθετε πολλά γιά την προδοτική και αντεθνική στάση του ΚΚΕ. Όχι από κάποιον... αντιδραστικό, αλλά εκ των έσω. Από βαρβάτο αγωνιστή και σάρκα εκ της αριστεράς σαρκός.

«Μιά φορά κι ένα καιρό...»

Η ώρα της θείας Λένας στα μικρά παιδιά.

 

   Εν όψει της Εκθέσεως Θεσσαλονίκης ο σύντροφος πρωθυπουργός Αλέκσις θα εξαγγείλει νέες υποσχέσεις. Π.χ. κάποιο νέο «παράλληλο» -πιθανόν «κάθετο», «διαγώνιο» ή «ασύμβατο»- πρόγραμμα, που θα λέει... διάφορα.

   Ειλικρινά απορώ γιατί το γεγονός ταράζει νερά, εξάπτει φαντασίες, δημιουργεί ενδιαφέρον, αφού στο τέλος όλοι... «σπίτια» θα πάρουμε! Κατά το κλασσικό ανέκδοτο του Παττακού.

   Ό,τι κι αν εκφωνήσει, ό,τι κι αν υποσχεθεί, την ίδια αξία θα έχει με όσα μας έταξε προεκλογικά. Το πολύ, πολύ να προκύψει καμμιά κεραμίδα... καραμελωμένη. Τα μάθαμε.

   Στους αφελείς, λωτοφάγους και αμετακίνητους αριστερούς χαζούς -αφού τους παραπέμψω και στο πιό πάνω συνημμένο βίντεο-  θυμίζω:

   -Πού πήγαν τα... σκισμένα μνημόνια; Τί έγινε με το χρέος και τις πολλές... version; Από τη διαγραφή, που μας το ξεκίνησε μέχρι... τη λαχανιασμένη διευθέτηση που κατέληξε, κι’ αυτή στο... περίμενε! Το έρημο το QE πού πήγε, που κάποτε «έπαιζε» ως το μείζον; Ο ΕΝΦΙΑ ξεροστάλιασε στην ουρά γιά να πάρει απολυτήριο. Το ίδιο ο ΦΠΑ και οι πάσης φύσεως φόροι κι εισφορές. Αμ εκείνο το επίδομα των πλουσίων, το ΕΚΑΣ; Το επίδομα των απροστάτευτων τέκνων, οι χήρες, τα ορφανά; Πού πήγε εκείνη η πλατειά... αριστερή αγκαλιά που θα τους πρόσφερε -συν τοις άλλοις- και κάνα γεμιστό ή βάζο με μαρμελάδα. Οι παιδικοί σταθμοί; Που θα χώραγαν παιδιά και παλίμπαιδες, αντί να γίνονται πρόεδροι οργανισμών; Τι έγιναν; Η κατάργηση των διοδίων, η διατήρηση του αφορολογήτου, των μισθών, των συντάξεων, πού διάλο χάθηκαν αυτά τα ευχάριστα; Όσο γιά το «κανένα σπίτι σε χέρια τραπεζίτη», με τους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς και τις πρώτες κατοικίες που έρχονται από βδομάδα τί χαμπάρια;

   Τί από όλα αυτά τα ωραία που έταξε εκπληρώθηκε; Απολύτως τίποτε! Καμμιά από τις «παχιές» εξαγγελίες δεν πραγματοποιήθηκε. Τουναντίον, όλα αυτά συνέβησαν με αντίθετο πρόσημο. Αυξήσεις φόρων, αυξήσεις εισφορών, μειώσεις αποδοχών! Και τα μνημόνια μέχρι το ’60 και ο έλεγχος της δημόσιας περιουσίας -υποθηκευμένης- γιά 99 χρόνια.

   Αλήθεια, εκείνα τα έρημα τα... «λιμάνια της αγωνίας» τη γλύτωσαν από τη... «συντηρητική νομενκλατούρα της Ευρώπης»; Τα ρημάδια τα αεροδρόμια που έκαναν τον Σπρίτζη να τ’ αποχαιρετά με γοερά κλάματα όταν τα παρέδιδε στην γερμανική Φραπόρτ της... go back Madame Merkel ξεχάστηκαν;

   Και γιά να σοβαρευτούμε -εμείς όχι αυτοί που δεν πρόκειται- λίαν συντόμως ακολουθεί γ΄ αξιολόγηση με νέους μποναμάδες στα εργασιακά. Συνεπώς, με ποιά αξιοπιστία θ’ ανέβει στο βήμα ο λεβέντης ν’ αξιοποιήσει το άμετρο θράσος του και να μοιράσει πάλι σανό και φρούδες ελπίδες, σαν εκείνη που ακόμα έρχεται! Ποιός λογικός θα τον πιστέψει, ποιός σώφρων θα τον πάρει στα σοβαρά και δεν θα κουνήσει μελαγχολικά το κεφάλι με όσες παπαρδέλες θ’ ακούσει; Π.χ. τους Γάλλους... επενδυτές που σε σχηματισμόν μακρόν, πίσω από τον Μακρόν, θα θυμίζουν σκηνή από το Χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης, σε κρίση πανζουρλισμού!

   -Δώσε και μένα μπάρμπα! Τραίνα, σταθμούς, πλοία, λιμάνια, νερά, δίκτυα, πορδές -συγγνώμην, αέριο ήθελα να πω-  και ό,τι άλλο προαιρείσαι, τέλος πάντων!

   Μόνη σοβαρή αντίδραση, όταν τελειώσει η νέα αοριστόλογη παροχολογία που θρασύτατα θα βγεί να ξαναπουλήσει ο μάγκας και δεν χρειάζεται να υποστούμε εμείς, θα πρέπει να είναι ένα απλό περιφρονητικό:

   -Άντε ρε, σαχλαμάρα!

Μάο Τσε Τουνγκ. (1893 - 1976). Ο "Μεγάλος Τιμονιέρης" της Κίνας.

Κυβέρνησε από το 1949, μέχρι τον θάνατό του. Θύματα: 60.000.000 περίπου.

 Ο αποκαλούμενος «Μεγάλος Τιμονιέρης» της Κίνας ήταν στην πραγματικότητα ο μεγαλύτερος μαζικός δολοφόνος στην ιστορία. Τα περισσότερα από τα θύματά του ήταν συμπατριώτες του Κινέζοι, δολοφονημένοι ως «ιδιοκτήτες». Μετά την κομμουνιστική απαλλοτρίωση, λιμοκτονούσαν με το ψεύτικο «Μεγάλο άλμα προς τα εμπρός» του 1958-61, ή σκοτώθηκαν και βασανίστηκαν σε στρατόπεδα εργασίας στην «Πολιτιστική Επανάσταση» της δεκαετίας του '60. Συνολικά, λόγω της μακράς διάρκειας ηγεσίας του, της αχανούς έκτασης της Κίνας και του συγκεντρωτικού χαρακτήρα του καθεστώτος του, ο ακριβής υπολογισμός των θυμάτων είναι δυσχερής και γίνεται κατ’ εκτίμηση. Σίγουρα ο αριθμός θα είναι μεγαλύτερος, καθ' όσον πάρα πολλοί, εκτός από άκλαφτοι θα πήγαν και ακαταμέτρητοι! Ο κανόνας του Μάο, με την οικονομική κακοδιαχείριση και τις συνεχιζόμενες πολιτικές αναταραχές, εξασφάλισε τη φτώχεια γιά τα περισσότερα από τα άπειρα εκατομμύρια της Κίνας. Μετά το θάνατό του, η χώρα,σταδιακά, ιδίως αφ’ ης ανέλαβε την διακυβέρνησή της ο μεγαλοφυής Ντενγκ Χσιάο Πίνγκ, αγκάλιασε τον καπιταλισμό και άρχισε να προοδεύει αλματωδώς.

   Η μεγαλύτερη βιομηχανία εξοντώσεως που γνώρισε η ανθρωπότητα υπήρξε το ακατανόητο «Μεγάλο άλμα προς τα εμπρός», όπου η υστερία που κατέλαβε την Κίνα με τις ηλίθιες οδηγίες του, οδήγησε τη χώρα στον μεγαλύτερο λιμό της Ιστορίας της. Ενδεικτικά αναφέρω την εντολή για αύξηση παραγωγής χάλυβος, που μετέτρεψε το κάθε χωριατόσπιτο σε μικρή... χαλυβουργία, τους Κινέζους αγρότες σε... μεταλλουργούς -με ταυτόχρονη παραμέληση των χωραφιών και αποτέλεσμα την μηδενική παραγωγή ρυζιού- και την πλήρη εξαφάνιση κάθε σιδερένιου αντικειμένου από την Κίνα. Δεν γλύτωσε κρεβάτι, σωμιές, κουταλοπήρουνο... τίποτα! Η χώρα είχε μετατραπεί σ’ ένα απέραντο, και πειναλέο, χυτήριο! Κι όποιος τολμούσε... ας έφερνε αντίρρηση στον... «Μεγάλο τιμονιέρη».

 

   Γιά την εγκληματικότητα του... συντρόφου "Τιμονιέρη", τις φοβίες, τα βίτσια, τα τραγικά, αλλά και κάποια ευτράπελα, πολύ κατατοπιστική είναι η πιό έγκυρη βιογραφία του, γραμμένη από την συγγραφέα των "Αγριόκυκνων", την Κινέζα Γιούνγκ Τσανγκ, μαζί με τον άντρα της Τζον Χαλλιντέυ. Ένα ανάγλυφο ιστορικό έργο, του οποίου κανείς δεν τόλμησε να δεν διαψεύσει έστω μία λέξη.