Συνεχίζοντας το διάλειμμα από την πολιτική και την μπάλα...!

Οπωσδήποτε σε μιά καθαρότερη ατμόσφαιρα.

 

   Από το 2018 και μετά από χρόνια συγγραφικής ενασχόλησης αισθάνθηκα πως... "στέρεψα", καθώς σοβαρά και δυσάρεστα γεγονότα μου μπλόκαραν ασφυκτικά κάθε περαιτέρω τέτοια διάθεση. Άρκεσε όμως  μιά βόλτα στον καθαρό λουξεμβουργιανό αέρα και την γαλήνη ενός μεγάλου κήπου -Parc de Merl,  τον λένε- γιά να... «ξεμπουκώσει» το καρμπυρατέρ της έμπνευσης και να «στήσω» ένα 7^ο πόνημα, μαζεύοντας  10 διηγήματα. Τόσο από τη ζωή, όσο κι απ’ τη φαντασία μου. Και αντιγράφοντας ένα κομμάτι του προλόγου αυτού του βιβλίου, το παρουσιάζω σαν... δέλεαρ στην περιέργεια των φίλων μου αναγνωστών. (Σημ. Προς άρσιν πάσης πονηρής σκέψης περί «εγχρώμου» διαφημίσεως, δηλώνω πως δεν αγρεύω... πελατεία, καθ' ότι δεν... πουλάω!). 

   Έχοντας πουλήσει πολλές χιλιάδες φυσικομαθηματικών φροντιστηριακών αντιτύπων διαφόρων συγγραφέων στα πρώιμα νιάτα μου, από τον οικογενειακό εκδοτικό οίκο -τότε που κράτησα το πατρικό βιβλιοπωλείο και μέχρι να το παραδώσω στα μικρότερα αδέλφια μου, μόλις αυτά ενηλικιώθηκαν, και ασχοληθώ με τις σπουδές μου στο ΕΜΠ- εδραίωσα προσωπική άποψη πως ως συγγραφέας δεν επιθυμώ να... «εκδοθώ επί χρήμασι» και θα «παραδίνομαι» αφιλοκερδώς, μόνον... όπου, όταν και εάν μου γουστάρει! Κάτι, να πούμε, σαν την Μεσσαλίνα, ή -επί το πιό μοντέρνο- τη Μπριζίτ Μπαρντό, όσο πέρναγε η μπογιά της!

   Μικρό απόσπασμα  από τον πρόλογο.

«..................................................................................................................................................

   Τώρα που κοντεύει η ώρα του μεγάλου αποχαιρετισμού, που απαιτεί το ξεκαθάρισμα όλων των ανοιχτών λογαριασμών, με τα τεφτέρια των «πεπραγμένων» μου έτοιμα να κλείσουν, θέλω το επίγειο «στίγμα» μου να πάρει το οριστικό του μέγεθος, καθώς με αυτή τη συλλογή συμπληρώνεται ένας αριθμός πολύ προσφιλής και χαρακτηριστικός γιά την ψυχοσύνθεσή μου, επηρεασμένη από άγνωστο ένστικτο, αλλά και γνωστές αρχαίες παραδόσεις, προλήψεις και δεισιδαιμονίες. Είναι ο συμβολικός και ιερός κατά τους αρχαίους αριθμός 7, στον οποίο θα ήθελα να «σκαρφαλώσει» το πλήθος της συγγραφικής μου επίδοσης.

   Οι ξεχασμένοι στίχοι ενός πολύ προσφιλούς μου ποιητή, του Έζρα Πάουντ: «Μου αρκούν οι λίγοι, μου αρκεί ο ένας, μου αρκεί ο κανένας», αποτελούσαν ανέκαθεν πιλότο ζωής γιά μένα, και τώρα βγήκαν από τα βάθη της μνήμης -καταπλακωμένοι κι αυτοί από τους ανεμοστρόβιλους της μοίρας- και ξαναπήραν το τιμόνι στα χέρια τους, βαλτοί γιά να συμβάλουν σε μιά ακόμη αναμέτρηση με τον εαυτό μου. Έτσι ολοκληρώνεται κι αυτή η σκόρπια αναφορά -η έβδομη συγγραφική απόπειρα- η οποία καταγράφει μικρά ή μεγαλύτερα περιστατικά, φανταστικά και πραγματικά, παλιά βιώματα, ανολοκλήρωτους πόθους, όνειρα ανεκπλήρωτα, αλληγορίες και ανθρώπινες παραξενιές. Όλα μαζί ανάκατα ζυμωμένα και σερβιρισμένα σαν μικρές «Σταγόνες στον ωκεανό» του μεγάλου ταξιδιού που λέγεται Ζωή.

..................................................................................................................................................»

 

Ένα reqviem στη νιότη μου.

                     "Επέστρεφε συχνά και παίρνε με..." 

    Γυρίζω συχνά στην απώτατη νιότη μου, την παιδική ηλικία, κάπου στην Ακαδ. Πλάτωνος, όπου όλοι οι δρόμοι της -πλην του κεντρικού- ήσαν χωματόδρομοι και οι άνθρωποι ζούσαν αρμονικά, μοιράζοντας τις χαρές, τις λύπες και τη φτώχεια τους δίκαια. 

   Στη στάση μου, Στάση Κρίθαρη, όταν έβρεχε ο δρόμος πλημμύριζε -σκέτο βενετσιάνικο κανάλι- κι ο πανέξυπνος ιδιοκτήτης του γωνιακού ψαράδικου έριχνε στον "δρόμο-κανάλι" μιά μεγάλη ψαροκασέλα και με ένα σκουπόξυλο γιά κουπί περνούσε απέναντι, σαν Βενετσιάνος γονδολιέρης,  όσους επιβάτες έμεναν στη κάτω πλευρά της συνοικίας και δεν ήθελαν... να κολυμπήσουν. Με κόστος... πορθμείου μόνο δυό δεκάρες!                                                                                                                 

   Η μιζέρια κι η ανέχεια εποχής λειτουργούσε σαν γκέτο γιά τους μικρούς μπόμπιρες της περιοχής, απ’ όπου σπανίως και σε ειδικές περιπτώσεις ανέβαιναν στο... «κέντρο», συνήθως γιά κάποιες αναγκαστικές αγορές, κρατώντας από το χέρι τη... μαμά. 

   Ως πρωτότοκος πολυμελούς πιτσιρικαρίας είχα το αποκλειστικό προνόμιο της καινουργούς ένδυσης, με τα δικά μου αποφόρια να τα παίρνει ο δεύτερος και τα δικά του ο τρίτος! Όλα εκτός των υποδημάτων, των οποίων οι σόλες «καταβροχθίζονταν» από το κλωτσοσκούφι στη Παιδική Χαρά του Αγ. Κωνσταντίνου στη Λένορμαν. Έτσι κι ο Αντρίκος -Θεός σχωρέστον, καθώς η αυριανή γιορτή τον φέρνει στον νου μου εντονότερα- απολάμβανε κι αυτός καινούργια... λουστρίνια!                                                           

   Σαν σε όνειρο θυμάμαι -ώρες, ώρες- τις συχνές επισκέψεις στο παπουτσίδικο του Σίμη στην Σταδίου, που μπαινόβγαινα συχνά, εν αντιθέσει με το παιχνιδάδικο του Τσοκά επί της Αιόλου, που μου ήταν γνωστό μονάχα... εξ όψεως, με το εσωτερικό του άβατο να φαντάζει σαν την Απαγορευμένη Πολιτεία του Πεκίνου. Το μόνο που μου επέτρεπε η πάντα φουριόζα μάνα ήταν μερικά λεπτά στάσης και... στοχασμού, μπροστά στον μαγικό κόσμο της βιτρίνας. Με το «ξερογλείψιμο» ν’ αποτελεί τότε μιά γλυκιά ονειρική κατάσταση που απολάμβανα κοιμισμένος, ενώ τώρα έγινε εφιάλτης που με κυνηγά ακόμη, όταν πέφτω γιά ύπνο κατηφής κι απελπισμένος.     Κάτι τέτοια -ίσως τρελά και παλαβά- παγίωσαν μέσα μου μιά άποψη: «Κάποιοι ζουν και κάνουν όνειρα γιά τη ζωή τους, ενώ κάποιο άλλοι την ζουν μόνο στα όνειρά τους»...                       

   Μεγαλώνοντας και διαβάζοντας, το ταξίδι, η φυγή, η περιέργεια, ή ανησυχία, ίσως και η άρνηση στην αδράνεια και την ακινησία, άναψαν μέσα μου άσβεστη ταξιδιωτική φλόγα, την οποία φούντωσε η γνωριμία μου -στο απέναντι βιβλιοπωλείο του Νότη Καραβία- με τον αγαπημένο μου και αξέχαστο Νίκο Καββαδία. Μικρός, παρακολουθούσα με δίψα τις διηγήσεις του με διαφόρους, όταν πεταγόμουν εκεί γιά δουλειά, ή από πρόφαση δουλειάς. Κάτι που πάντα επεδίωκα όταν έβλεπα το κοντόχοντρο σουλούπι με τον μπλε μπερέ -σαν Εγγλέζος μούτσος- να κατευθύνεται γιά χαβαλέ και πάρλα στου Νότη το μαγαζί. Αρκετά αργότερα, από «ιδανικός κι ανάξιος εραστής των μαγεμένων ταξιδιών και των γαλάζιων πόντων»... «ξεπαρθένεψα» το όνειρό μου και το έκανα -παραέκανα μάλιστα- πραγματικότητα!

   Στην πιό κάτω ανάρτηση, μηρυκάζω ένα από τα πρώτα μου ταξίδια σαν αρχηγός γκρουπ και μάλιστα στον πιό αγαπημένο μου προορισμό, το εξωτικό Bali. Ένας από τους τελευταίους εναπομείναντες επίγειους παράδεισους, που, με 150+ μεταβάσεις, σημάδεψε ανεξίτηλα τη ζωή και τη μοίρα μου. Απομυθοποιημένος μεν, πλην πάντα γοητευτική, λατρεμένη και ανεξίτηλη πτυχή της ζωής μου. Μέσα από την επίγεια... κόλαση που όλοι βιώνουμε σήμερα, επιχειρώ ένα ρισκαρισμένο... salto mortale, μπας και η ανάμνηση ευτυχισμένων περασμένων ημερών τις κάνει να λειτουργήσουν σαν βλαστοκύτταρα που θα αναπλάσουν χαμένες ευτυχίες.

   Γιά οικονομία χρόνου και φειδώ στην υπομονή των αναγνωστών αναρτώ τον επίλογο  του δοκιμίου μιάς από τις πρώτες μου επισκέψεις εκεί. Και όποιος μπορεί... ας συγκινηθεί μαζί μου...

Επίλογος

   « Η  τελευταία ημέρα ξημερώνει στο Bali. Το ίδιο ζεστή, το ίδιο λαμπερή, το ίδιο όμορφη, το ίδιο γαλήνια. Μα και το ίδιο θλιμμένη. Όλα μοιάζουν ίδια μα και τόσο διαφορετικά. Το αδιόρατο μούδιασμα της ψυχής σωπαίνει τη γλώσσα, ναρκώνει τις αισθήσεις, παγώνει την καρδιά  και μισοπαραλύει τις κλειδώσεις που υπακούουν δύσκολα στα απρόθυμα υποχρεωτικά κελεύσματα της αναχώρησης. Τελειώνει σήμερα η παραμονή στο Bali! Γιά τούτη, τουλάχιστον,  τη φορά. Την πιό καλή, την πιό αλλιώτικη, την πιό δυνατή, την πιό έντονη.

   Οι ώρες τρέχουν γρήγορα. Λίγες τελευταίες γουλιές καφέ, ανόρεχτα και τυπικά στη ρεσεψιόν, τελευταίες διατυπώσεις με το λογιστήριο του ξενοδοχείου και μετά επιβίβαση στο πουλμανάκι. Το μικρό σαράβαλο κατηφορίζει αργά-αργά προς το αεροδρόμιο Ngurah Rai, μέσα σε απόλυτα νεκρική σιγή που επικρατούσε μέσα του. Μόνο μιά κουρασμένη μηχανή μοιάζει σαν να κλαίει κι αυτή μαζί μας που φεύγουμε. Όλοι απορροφημένοι στις σκέψεις τους, καθένας από τη δική του σκοπιά. Θα στοιχημάτιζα πως μπορούσα να τις διαβάσω όλες, τουλάχιστον ως προς το... «διά ταύτα» τους. Μία από τις λίγες φορές ομάδα Ελλήνων που θα μπορούσαν να συμφωνήσουν. Μιά γνωριμία, φευγαλέα και σύντομη, με το όνειρο να ετοιμάζεται να περάσει στο χώρο της ουτοπίας.

   Παρ’ όλη την χαμηλή ταχύτητα του μικρού πούλμαν, σαν να προσπαθεί να «φρενάρει» τον χρόνο, μοιραία μας φέρνει κάποτε στο μικρό αεροδρόμιο της Κuta. Ο τεράστιος ήλιος έχει ανέβει αρκετά στον μπαλινέζικο ουρανό. Έναν καταγάλαζο, ακηλίδωτο κι από παραμικρό συννεφάκι ουρανό. Το δυνατό του φως, αντίθεση κραυγαλέα με το χρώμα της ψυχής, δίνει μιά τελευταία ικμάδα δύναμης στα εξουθενωμένα μέλη γιά να λειτουργήσουν. Όπως τα μικρά ηλιακά κομπτιουτεράκια. Βαρειά η μικρή πεζοπορία προς το μεγάλο λευκογάλαζο πουλί της GARUDA, που με ορθάνοιχτες πόρτες και κοπελιές στο πλατύσκαλο περίμενε να μας χάψει! Ακολουθώ τελευταίος, παρακολουθώντας αμήχανα την σιωπηλή μελαγχολική ανθρώπινη γραμμή -σαν την ηττημένη στρατιά του Ναπολέοντα στην απέραντη ρωσική στέπα- να χάνεται στην κοιλιά του. Καθυστερώ αφηρημένος στο πλατύσκαλο, μέχρις ότου μιά ευγενική κοριτσίστικη παρότρυνση με έβαλε στην καμπίνα, γιά να κλείσει η πόρτα.

   Η παρομοίωση με θύμα κι εγώ του... Κουτούζωφ, έκανε να χορέψουν στο ακινητοποιημένο από την οδύνη μυαλό μου, οι πρώτες νότες από το Marcia funebre της Eroica του Μπετόβεν. Να ξεπηδούν από τους γύρω φοίνικες που φαίνονταν από το μικρό φινιστρίνι σαν φρικτά φαντάσματα. Σαν κολασμένοι βρυκόλακες που χοροπηδούσαν γύρω μου τσιρίζοντας στο ρυθμό της μουσικής: «Εσύ φεύγεις, εμείς όμως -κοίτα μας- μένουμε»! Ποτέ δεν ήχησε τόσο απαίσια και τόσο πένθιμα στ’ αυτιά μου αυτή η μουσική. Και με τόσο αντιφατικό αλλά και ταιριαστό με την συναισθηματική και ψυχολογική μου κατάσταση, τοπίο. Έξω το φως, μέσα μου η μαυρίλα.

   Η πόρτα κλείνει βαρειά πίσω μου. Η αμπάρα πέφτει και την ασφαλίζει κι εγώ σκέφτομαι:  «Η καμπίνα μοιάζει με τεράστιο κελλί. Κι εσύ είσαι μέσα. Καταδικασμένος σε απέλαση»!

   Μικρές φευγαλέες ματιές από το φινιστρίνι, καθώς το μεγάλο πουλί έτρεχε, μουγκρίζοντας, τα τελευταία του μέτρα στη γη, πριν πετάξει στα ουράνια.  Οι φοίνικες έξω μοιάζουν σαν να στήνουν χορό, στο ρυθμό του allegro molto από το φινάλε της Ηρωικής.  Προσπαθώ να στείλω έξω, όσο πιό πολλά κομμάτια μπορώ από τον εαυτό μου. Γιά να γίνουν άγκυρες, γέφυρες. Γιά  να γαντζωθώ απ’ αυτά και να μείνω. Μάταια όμως, και καθώς η θάλασσα κάτω μου απομακρύνεται σβέλτα, έκανα ένα αναγκαστικό συμβιβασμό με τον εαυτό μου. «Τουλάχιστον αυτά τα κομμάτια ας γίνουν υποθήκες επιστροφής. Τουλάχιστον αυτό...»!

  Οι κινητήρες ουρλιάζουν στέλνοντας πίσω τεράστιους όγκους καυσαερίων. Νοιώθω την θερμοκρασία τους να μου στεγνώνουν το στόμα. Να με στεγνώνουν ολόκληρο. Την ψυχή πρώτα.

Δεν προλαβαίνω να καταλάβω γιά πότε βρέθηκα στο κενό. Ίσως γιατί το κενό βρισκόταν μέσα μου από ώρα. Καθώς το αεροπλάνο στρίβει γιά την τελική πορεία προς Σινγκαπούρη διακρίνω κάτω το Bali beach, το Pertamina, το Santika. Άθελα ψιθυρίζω... Αντίο Bali, αντίο ευλογημένη γωνιά της Γης. Αντίο ευτυχισμένες, τρυφερές κι ανεπανάληπτες στιγμές που μου πρόσφερες.... Αντίο.

   Καθώς η πτήση προχωρούσε, όλα γύρω σου έμοιαζαν ακίνητα. Σταματημένα και δεμένα. Όπως δεμένος ήσουν κι εσύ στην πολυθρόνα σου. Δεμένος και με τη μοίρα σου. Το μεγάλο πουλί είναι η μοίρα σου, που σε πάει πέρα-δώθε. Και τώρα σε πάει γι'  αλλού. Μακρειά. Εκεί όπου ανήκεις! Αντίο Μπάλι, αντίο αγάπη μου! Τί κρίμα... Αλήθεια τί κρίμα...

  Κάπου στο βάθος σου προσπαθείς να λογικευτείς. Bali είναι, σκέφτεσαι, και θα περάσει. Δεν μπορεί παρά να περάσει... Όμως αν, αλίμονο... δεν περάσει; Αν δεν; Τότε τί γίνεται;... Αλήθεια, τί γίνεται τότε;... ΤΙ...;»

Κλείνοντας υπεσχημένους ανοιχτούς λογαριασμούς.

    Μιά και πήραμε φόρα... ας κλείσουμε ένα κεφάλαιο που ανοίξαμε, σαν αντίβαρο της καταθλιπτικής και ζοφερής ατμόσφαιρας που μας περιβάλλει. Ένα "χαρμάνι" του ρομαντισμού με τον ρεαλισμό. Του πεζού λόγου με την πεζότητα που δίνει στον λόγο η αναστάτωση, ο παραλογισμός και η αμφισβήτηση των πάντων στην ταραγμένη μας εποχή.

  Μιά αποπνοή ηρεμίας μέσα στο πάθος, φερμένη από ένα καλύτερο παρελθόν. Η δύναμη των αισθήσεων και των παραισθήσεων που δίνει διέξοδο διαφυγής στο "στρίμωγμα" και οξυγόνο στην ασφυξία. Η καταφυγή στην ουτοπία, ως μέθοδος επίλυσης -στρουθοκαμηλισμός ίσως- πιεστικών καθημερινών προβλημάτων. Και μιά πρόχειρη αναλγητική λύση, μέσω... "μη λύσης". Κάτι σαν το πλαστό χαρτονόμισμα που -παραχαραγμένο τέλεια- μπορεί να πλασσαριστεί σαν γνήσιο και να μετρήσει ισότιμα στις συναλλαγές. Πολλά μπορεί... ακόμη κι ένα απλό, εκτονωτικό παραλήρημα του γράφοντος. Ένας χορός που μπορεί να σε φτάσει στα πέρατα της Αγάπης...

   Και πιό κάτω, η δεύτερη -υπεσχημένη- ερωτική περιγραφή από το ίδιο βιβλίο. Με τελείως αντίθετη φιλοσοφία απ' αυτήν που, κραυγαλέα και ριζοσπαστικά, "ταρακουνά" το κατεστημένο η θεωρία του Έντουαρντ Άλμπυ. Όμως χωρίς αθυροστομίες αλλά και προκαταλήψεις ψευτοπουριτανισμού. Χωρίς κανένα... φόβο γιά την οποιαδήποτε Βιρτζίνια Γούλφ και πόρρω μακράν από πρότυπα τύπου Νταίηβιντ Λώρενς. Κοντολογίς, ό,τι και όπως μού 'ρθε!

 «……………………………………………………………………………………………...

   Της κράτησε με τα δυό του χέρια απαλά το πρόσωπο και την κοίταζε συνέχεια στα μάτια. Ποτέ του δεν την είχε παρατηρήσει τόσο έντονα πριν. Για πρώτη φορά ίσως, διαπίστωνε με ευχάριστη έκπληξη ότι η Μιτσίκο πρέπει να ήταν πολύ πιο όμορφη απ’ όσο την έδειχνε, επιτηδευμένα, η άσπρη μάσκα του μακιγιάζ.

- Μιτσίκο, φέρε σε παρακαλώ ένα ακόμη μπολ με ζεστό νερό. Και ένα στεγνό πανί.

   Τα γελαστά μάτια του νεαρού διασκέδαζαν με την έκπληξη της μικρής γκέισας στα παράξενα φερσίματά του.

   - Για πλησίασε κοντά να σε δω, της είπε όταν εκτελέστηκε κι η καινούρια επιθυμία του.

   Με αργές κινήσεις έβγαλε τις δυό μεγάλες καρφίτσες που κρατούσαν σφιχτοδεμένα τα μαλλιά της κι αμέσως ένας μαύρος, μεταξένιος χείμαρρος ξεχύθηκε απ’ το κεφάλι της Μιτσίκο. Τα κατάμαυρα μαλλιά, αμφίβολο αν τα είχε κόψει ποτέ στην ζωή της, έφτασαν μέχρι τη μέση της. Ο έκπληκτος Κωσταντής την κράτησε πάλι τρυφερά με τα δυό του χέρια και της ανασήκωσε απαλά το κεφάλι μέχρι να συναντήσει τα συνεσταλμένα της μάτια που προσπαθούσε να κρατήσει, με το μίγμα της απορίας, της έμφυτης ντροπαλότητας και μιας αόριστης προσμονής, χαμηλά. Πήρε με το ένα χέρι το ύφασμα, το βούτηξε λίγο στο χλιαρό νερό και βάλθηκε με απαλές κινήσεις, σαν βελούδινο χάδι, να της καθαρίζει το πρόσωπο. Η Μιτσίκο, καθηλωμένη από την έκπληξη, αμήχανη και μαγεμένη από την τρυφερότητα του νεαρού, αφέθηκε στη φροντίδα του.

   Το αποτέλεσμα της αφαίρεσης του μακιγιάζ ξεπέρασε κάθε προσδοκία του Κωσταντή. Ένα όμορφο νεανικό πρόσωπο ξεπήδησε απ’ τη μεταμόρφωση, αποκαλύπτοντας και ένα σωρό λεπτομέρειες λεπτών και καλοσχεδιασμένων χαρακτηριστικών που ισοπέδωνε και έκρυβε το λευκό, παχύ μακιγιάζ. Η Μιτσίκο ήταν ένα πανέμορφο και γλυκύτατο γιαπωνέζικο μπιμπελό, που για πρώτη φορά παρουσιαζόταν αυτούσιο στα έκθαμβα μάτια του νεαρού!

   Της χάιδεψε απαλά, περιγράφοντας με τα άκρα των δακτύλων το πρόσωπο και γέρνοντας τη φίλησε στο στόμα. Το ανεπαίσθητο τίναγμα των χειλιών της πρόδωσε απειρία, αποδοχή αλλά και ευχαρίστηση μαζί. Στο δεύτερο φιλί ήταν έκδηλη η ανταπόκριση.

   Έγειραν στο άβολο και σκληρό τατάμι που κάλυπτε σαν τάπητας το δωμάτιο. Ο Κωσταντής, με κάποια προσπάθεια της έλυσε την όμπι και την απάλλαξε από το κιμονό και την τεχνητή καμπούρα που κουβαλούσε στην πλάτη. Το αλαβάστρινο μικροκαμωμένο σώμα που απλωνόταν νωχελικά και ντροπαλά, αλλά και με άπειρη θηλυκότητα μπροστά του, ξετρέλανε τον Κωσταντή.

   «Περπάτησε» με τα χείλη κι ανίχνευσε τους δρόμους και τα μονοπάτια του κορμιού της. Σκαρφάλωσε στους λόφους του και κατρακύλησε στις ρεματιές και τα λαγκάδια του, ανακαλύπτοντας σε κάθε ανατρίχιασμά της την ανταπόδοση της ηδονής που του προσέφερε. Ενώθηκαν με ένα μίγμα συμπυκνωμένου πάθους, διαλυμένου μέσα σε θάλασσες απαλότητας και ωκεανούς τρυφερότητας.

   Ο αρχικός πόνος της Μιτσίκο σύντομα υποχώρησε μέχρι που οι μικροί, κοφτοί στεναγμοί της μικρής έδωσαν τη θέση τους σ’ έναν παρατεταμένο, μακρόσυρτο ηδονικό αναστεναγμό. Κανείς τους δεν κατάλαβε το πόσο κράτησε το αγκάλιασμά τους. Παρασυρμένοι κολυμπούσαν σαν εξαϋλωμένοι στα πουπουλένια σύννεφα της υπέρτατης ευχαρίστησης, με τη βοήθεια και του φαναριού που έσβησε όταν έλειωσε το κερί του, αφήνοντάς τους στο τέλος μόνους και μετέωρους στον χρόνο και τα φτερά του έρωτα, που τους ανέβασε σε υπερκόσμια ύψη και απόκοσμες καταστάσεις. Ώσπου έγειραν και κοιμήθηκαν αποκαμωμένοι, ο ένας στην αγκαλιά του άλλου.

..................................................................................................................................................» 

 

Και τώρα η μπάλα στην εξέδρα...

 

   Αφού λύσαμε τα διεθνή ποδοσφαιρικά ζητήματα, ας γυρίσουμε σε κάτι πιό ελληνικό, πιό ερωτικό, πιό λογοτεχνικό. Ανέκαθεν θεωρούσα πως η χυδαιότητα μπορεί να περιοριστεί στην Βουλή και απαλειφθεί εντελώς και από την πλέον τολμηρή ερωτική σκηνή, με την τρυφερότητα και την ποίηση να συμπορεύεται ταιριαστά με το πάθος. Καθ' όσον, δεν μετράει τόσο αυτό που λες, αλλά το πώς το λες. Στους «Ασύμβατους Άξονες» το επιχείρησα δις. Παραθέτω στην κρίση των αναγνωστών το αν τελικά το πέτυχα! Εδώ η πρώτη σκηνή:

   «.................................................................................................................................................

   -Μη Κωσταντή! Όχι στα μάτια. Στην πατρίδα μου έλεγαν πως τα φιλιά στα μάτια σημαίνουν χωρισμό, Εγώ δεν θέλω να χωρίσουμε, Δεν θα χωρίσουμε ποτέ Κωσταντή μου! Μια παρένθεση θα είναι μόνο στη ζωή μας το μπάρκο σου. Μικρή παρένθεση και μόνο, που γρήγορα θα κλείσει. Θα το δεις!

Η θέρμη των λόγων της, η ικεσία που έκρυβαν και η κοριτσίστικη αφέλεια απογείωσαν τον Κωσταντή. Θα ευχόταν η καρδιά του να άνοιγε, η Λενιώ να μίκραινε και να χωνόταν ολάκερη μέσα της. Να μην ξανάβγαινε ποτέ. Να την έπαιρνε μαζί του και να μην χώριζαν ποτέ πια!

   Αναζήτησε με πάθος τα χείλη της και βυθίστηκε σ’ ένα ατέλειωτο βαθύ φιλί, φθάνοντας μέχρι τα μύχια βάθη της ψυχής της. Την ένοιωθε να σπαρταράει σαν μικρό σπουργίτι στην αγκαλιά του. Κολλημένη όπως ήταν απάνω του, ένοιωθε να διαγράφεται στο κορμί του κάθε σημείο του δικού της. Το σφιχτό της στήθος πίεζε το στήθος του και τα λαγόνια της είχαν γίνει ένα με τα δικά του. Μεθυσμένος από πόθο και λαχτάρα έσκυψε και φίλησε το στήθος που ξεγύμνωσε ανοίγοντας τα κουμπιά του φουστανιού της. Η Λενιώ έγειρε ξαπλώνοντας στον «θρόνο» και τον τράβηξε απάνω της.

   - Πάρε με, Κωσταντή μου, είμαι δική σου, πάρε με!

   Η φωνή της βραχνή και σιγανή έβγαινε κατ’ ευθείαν απ’ τα σπλάχνα της. Ο Κωσταντής ήταν αδύνατον να κρατηθεί. Η στιγμή, οι ώρες, η φυγή, η συγκίνηση και πάνω απ’ όλα ο πόθος και η επιθυμία παρέλυσαν κάθε δισταγμό και κάθε αναστολή, που σε στιγμές ηρεμίας θα μπορούσε να προβάλει η συνείδησή του. Τα «μη» και τα «δεν πρέπει» πήγαν περίπατο και τσούλησαν μονομιάς στη θάλασσα.

   Ενώθηκαν με πολλή δύναμη, τρυφερότητα και πάθος. Με ένταση και τρυφερότητα. Πήραν κι έδωσαν μια πρωτόγνωρη και για τους δύο ηδονή. Με την απειρία του πρωτάρη αλλά και την έμφυτη καθοδήγηση της φύσης, έφτασαν στην τέλεια ένωση του Άρρενος με το Θήλυ! Και μαζί γνώρισαν την υπέρτατη ανθρώπινη απόλαυση!

   Όταν άνοιξε τα μάτια της η Λενιώ κι αντίκρισε πάνω της τον έναστρο ουρανό της ασέληνης νύχτας, σαν να της φάνηκε πως κάπου εκεί  βρισκόταν κι εκείνη. Ένα αστέρι ανάμεσα στ’ αστέρια. Εκεί την ανέβασε ο Κωσταντής της. Ναι, ο δικός της πλέον Κωσταντής. Ο άντρας της.

.............................................................................................................................................»

   Αύριο-μεθαύριο... η δεύτερη.

 

Ο χαϊδεμένος μας «Ντιεγκίτο». Ταλέντο και αδυναμίες.

Γήινο αποτύπωμα και υστεροφημία.

 

Το... πρότυπον

   Ο Μαραντόνα, πιστεύω,  υπήρξε  ένας μεγάλος, αναμφισβήτητα, ποδοσφαιριστής. Όχι ο σπουδαιότερος -επιμένω στο «δεύτερος»- αλλά σπουδαίος. Και την άποψη αυτή την διετύπωσα με αποκάλυψη και της εξωγηπεδικής του στάσης ζωής. Πολλοί έσπευσαν, ποικιλοτρόπως, να με «φάνε»! Προφανώς νεώτεροι και, ακριβώς λόγω ηλικίας, γνώσεως και εμπειρίας, μη σφαιρικά ενημερωμένοι. Λογικό και αναμενόμενο.

   Τους μεγάλους -δυστυχώς γι’ αυτούς-  μετά την αποδρομή τους και καθώς η Ιστορία δεν χαρίζεται, αλλά σταθμίζει ανάλγητα κι αντικειμενικά, δεν τους ακολουθούν μόνο τα θετικά, αλλά το συνολικό «αποτύπωμα» που αυτοί άφησαν κατά τη γήινη διαδρομή τους. Οι παρακαταθήκες και το παράδειγμα που αφήνουν στις επόμενες γενεές και η υστεροφημία που διαρκεί επ' άπειρον. 

   Οι αθλητές ιδίως, λόγω ηλικίας και ορμής κατά την καριέρα τους,  είναι ιδιαίτατα ευάλωτοι και ευεπίφοροι στα πάντοια... «μηνύματα», προτροπές και υποδείγματα. Ίδίως σ’ εκείνα που θεωρούν ως υποβοηθητικά της δραστηριότητός τους και της αυξήσεως των επιδόσεών τους. Όλα αυτά τα πιστεύω και τα διατύπωσα σαφώς χθες, σε διάφορα sites, που ενεπλάκην. Και εισέπραξα αντιδιαμετρικά σχόλια. Μάλιστα, ένας παλιόφιλος έσπευσε να με χαρακτηρίσει... «βλάκα» και ένας άλλος να μου... «αναλύσει» εν εκτάσει  την λάθος εκτίμησή μου.

   Κλείνοντας -οριστικά εγώ- το θέμα, θα καταθέσω δύο ερωτήματα: Μία φράση του ίδιου του Μαραντόνα: «Δεν ξέρω τί ποδοσφαιριστής θα ήμουν, αν δεν υπήρχε η... κοκαΐνη»! Και ένα δικό μου, απευθυνόμενο στους πολυπληθείς φανατικούς οπαδούς του:  «Θα θέλατε τα παιδιά και τα εγγόνια σας να μοιάσουν στο αγαπημένο σας ίνδαλμα Ντιέγκο και να γίνουν σαν κι αυτόν»; Εννοείται πως το... «μοιάσουν» να είναι πλήρες και όχι κουτοπόνηρο... «ναι μεν αλλά»! Αν ναι, σας... το εύχομαι ολόψυχα.

   Αναμένω απαντήσεις.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Υπόθεση Ντιέγκο Μαραντόνα.

Μύθοι και πραγματικότητα. 

                                                                        "Το χέρι του Θεού"

   Η αναγγελία θανάτου του πολύπαθου Αργεντίνου άσσου του ποδοσφαίρου μου άλλαξε την σημερινή ατζέντα. Σ’ αυτό βοήθησε και η ανάρτηση απόδημου στο Λουξεμβούργο φίλου, στην οποία θεώρησα επιβεβλημένο να απαντήσω. Οπότε... τρώγοντας ήρθε η όρεξη...

   Έχοντας μακρά αθλητική ενασχόληση σε διάφορα σπορ και ως παλιά καραβάνα σε παρακολούθηση των αθλητικών γεγονότων... «παιδιόθεν» διαθέτω σαφή και προσωπική εικόνα όλων  των μεγάλων ποδοσφαιριστών του παρελθόντος. Πούσκας, Πελέ, Μπεκενμπάουερ, Κρόιφ, Μπεστ, κ.λπ. προβάλλονται έντονα και ζωντανά, ακόμη και τώρα, στο εκράν του μυαλού μου. Κατ’ εμέ, λοιπόν, με μεγάλη απόσταση από τον δεύτερο, κορυφαίος ποδοσφαιριστής υπήρξε ο Πελέ. Η κρίση μου λαμβάνει υπ' όψει συνθήκες, επίπεδο και δεδομένα του αθλήματος κατά την περίοδο δράσεως ενός εκάστου.

   Επί πλέον, δεν πρέπει να αγνοείται το ήθος και το εν γένει στίγμα ενός αθλητού -όπως και κάθε προβεβλημένου ανθρώπου- στην κοινωνία. Τα μηνύματα που φέρνει και το παράδειγμα που συνιστά γιά την νεολαία. Κι αυτό, με πλήρη επίγνωση -και αποδοχή- του... "επιστήμη, χωριζομένη αρετής, κακία εστί" και του αναντίρρητα αθλητικού δεδομένου που ζητεί από τους αθλητές το... "ευ αγωνίζεσθαι", οδηγούμαι στην πιό πάνω κρίση. Νομίζω πως τόσο το γνωστό... "χέρι του Θεού" στον αγώνα με την Αγγλία, η εντός γηπέδου αλαζονική συμπεριφορά, αλλά και η εν γένει εξωγηπεδική αλλοπρόσαλλη στάση ζωής του Μαραντόνα, (ναρκωτικά, Κούβα, δηλώσεις), μόνο παράδειγμα προς αποφυγήν αποτελούν και όχι πρότυπο προς μίμηση. Εδώ θέλω να θυμίσω πως στον μεταξύ μας αγώνα (Αργεντινή - Ελλάδα), στα πλαίσια του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1994, ο Μαραντόνα ήταν ντοπαρισμένος! 

   Μόλις κοπάσει η θλίψη -ο θάνατος πάντα φέρνει θλίψη- και ο σχετικός θόρυβος, η αδέκαστη Ιστορία θα πάρει τον λόγο, αποδίδοντας «τα του Καίσαρος τω Καίσαρι». Εννοείται πως αυτές οι απόψεις δεν υποτιμούν την ποδοσφαιρική αξία του ατόμου. Απλά δεν την υπερτιμώ.

   Και κλείνω με μιά πρόβλεψη. Σύντομα, και παρά τα αντιφατικά του καμώματα, (πλούτος-αριστεροφροσύνη), η δεύτερη θα τον καταστήσει ίνδαλμα της παγκόσμιας Αριστεράς. Ένα ακόμη κίβδηλο, πλαστό και κατασκευασμένο, από αυτά που συνηθίζει να "πλάθει", καθώς η δεξαμενή της στερεύει συνεχώς από πραγματικές "αξίες", μετά την απομυθοποίηση της ιδεολογίας της και την αποξήλωση των καθεστώτων της. Τα αρνητικά του στοιχεία της πάνε... γάντι.

 

Τσίπρας ο απίθανος!

 -'Εέέρχεταί... !!!

                                              "Ευλογημένος ο... ερχόμενος !

   Μπορεί η χώρα να κλυδωνίζεται και να τρίζει συνθέμελα, από τα δεινά που την έχουν ζώσει, όμως -όλα κι όλα- το χιούμορ δεν της λείπει. Έστω και μαύρο, κατάμαυρο.

   Έτσι, σ’ ένα κράμα αριστοφανικής σάτιρας με πινελιές γαλλικού μπουρλέσκ, πασπαλισμένο με μπόλικη αφέλεια, αμεριμνησία και ανευθυνότητα, ο... «ηγέτης» -ο ένας ανά χιλιετία, ας μην το ξεχνάμε-  έκανε πάλι, ηχηρά και με πάταγο, την παρουσία του. Και το διέπραξε!  Είπε ο αμετροεπής αθεόφοβος, προφανώς χωρίς επίγνωση των λεγομένων, όπως πάντα: « Η χώρα χρειαζόταν μιά πιό σοβαρή κυβέρνηση»!!! Εννοώντας, προφανώς, κυβέρνηση της αφεντιάς του!!!

   Αμέσως το μυαλό όλων μας πήγε -με διαφορά σε συναισθήματα του καθενός- στον υπουργό Οικονομικών... Μπαρουφάκη, (με υφυπουργό τον... Μαδρά), τον Πολάκη -"μαμάααα ο μπαμπούλας!- στο Υγείας, τον Κατακούτελο στο Εξωτερικών, τον κοιμήση Μπαρμπαδεινόσαυρο στο Παιδείας, τον ραδιούργο «Ρασπούτιν» στο Δικαιοσύνης, τον Τζαναμπετόπουλο... σπόκμαν, τον τέως αργόσχολο και μετά αργόμισθο κ. Καρανίκα στον... «στρατηγικό σχεδιασμό», τους βουλκανιζατεράδες στις διοικήσεις νοσοκομείων -ίσως για να «φουσκώσουν» τις ΜΕΘ- με τιμονιέρη, εννοείται, τον καταληψία αμόρφωτο της... χιλιετίας. Το... «παιδί- θαύμα» που, ως δια μαγείας εξαφάνισε τα μνημόνια.

   Μπορεί αυτή η «Ατσίς του Θριάμβου» να ήταν πάτος στη μόρφωση, τις γνώσεις, την ικανότητα διοικήσεως, αλλά -όλα κι όλα- στην κουτοπονηριά, το βόλεμα, τον «νεοποτισμό», την καλοπέραση και το χιούμορ σκίζει! Και ως φελλός... επέπλευσε.

Αμάν πιά μ' αυτή την αντιπολίτευση! Έλεος...

 "Κρείττον εστί το σιγάν του λαλείν".

   Καλά, αυτή η κουτοπόνηρη υστερικιά αριστερίλα δεν βαρέθηκε; Δεν καταλαβαίνει πόσο ανεγκέφαλη φαίνεται; Ή μάλλον, κουτοπόνηρη ούσα, θεωρεί πως απευθύνεται σε ηλίθιους γνωρίζοντας -και αποδεχόμενη- πως μόνο τέτοιοι έχουν απομείνει να την ανέχονται και αποδέχονται. Και... δώσ’του το συνεχές, μονότονο, οργίλο, πομπώδες -αλλά παντελώς άσφαιρο και στείρο- αντιπολιτευτικό... «ανάθεμα». Με κάθε παραμικρή ευκαιρία εκτοξευόμενο. Ξεχνώντας πως το μονότονο και διαρκές... «Κύριε ελέησον», που κατά τη λαϊκή ρήση καταντά να βαριέται ακόμη κι ο ίδιος  ο παπάς.

   Ποιός ανόητος, και ανιστόρητος, εισηγητής -τύπου Πολάκη, Καρανίκα και.. «Σπίθα»- συμβουλεύει τον... «ηγέτη» -(τον έναν κάθε χιλιετία)- να συμπεριφέρεται στα πρότυπα του αλήστου μνήμης Δηλιγιάννη, («Πρόγραμμά μας το αντίθετο του... Τρικούπη!»); Δεν ξέρουν ποιό τέλος έχουν όλοι αυτοί οι λαϊκιστές που παρασύρουν τους  λαούς τους  στο γκρεμό; Επειδή είμαι σίγουρος πως όχι, καθ’ ότι οι ιστορικές γνώσεις όλου αυτού του γραικύλικου εσμού αρχίζουν από κάποιον... Μαρξ και τελειώνουν σε κάποιον Στάλιν, προφανώς δεν καταλαβαίνουν πως πίσω από το προσωρινό απατηλό... «Ωσαννά», επακολουθεί η ρομφαία του «Σταύρωσον». Συνηθέστατα και νομοτελειακά, πίσω από κάθε «ύβριν» ακολουθεί κάποια «τίσις» και στο βάθος κάποια «νέμεσις». Είτε με μορφή ενός ... Κωστογερακάρη, (Ποιός είναι αυτός; Πάρτε το σαν κουΐζ), είτε σαν... Γουδί με τους «Έξι», είτε σαν αγχόνη του Μεντερές.

   Απορίας άξιον πως το ανιστόρητο κομμουνιστολόι -στους οπαδούς αναφέρομαι- δεν αντιλαμβάνεται την παγίδα που του στήνουν οι ταγοί του. Τους ξεσηκώνουν σε επαναστατικές γυμναστικές ασκήσεις -πορείες, απεργίες, διαδηλώσεις, συγκεντρώσεις  πάσης φύσεως... «μαζώξεις» και λοιπά αντιδραστικά καμώματα- όπου τροφοδοτούν με ανθρώπινο... «πράμα» τον φονικό κορωνοϊό, μπουκώνοντας τις πάσης φύσεως ΜΕΘ, μόνο και μόνο γιά να βγουν μετά και κατηγορήσουν την Κυβέρνηση γιά ανεπαρκή στελέχωση του ΕΣΥ, απέναντι σε μιά πανδημία που οι ίδιοι φουντώνουν. Και σαν τα ανεγκέφαλα αφρικανικά μερμηγκάκια, τα μαραπούντα, προσέρχονται πρόθυμα, αλλά άκριτα, να θυσιαστούν, προκειμένου να ξαναγίνει ο Τσίπρας πρωθυπουργός, ο Καρανίκας στρατηγικός... σχεδιαστής κι ο Πολάκης... υπουργός Υγείας!

   Προχθές, η τελευταία γελοιότης διεπράχθη από τον χοντροΦασουλή. (Εκείνον που μη καταφέροντας να περάσει από τον πρώτο χρόνο της Νομικής στον δεύτερο, αποφάσισε να εκδικηθεί την Παιδεία, γενόμενος... Υπουργός της!). Μόλις  ξεγλάρωσε από μιά καζάνα μακαρονάδα, που προφανώς καταβρόχθισε, άνοιξε το ένα βλέφαρο, είδε το βίντεο που προβάλλονταν στην πρόσοψη της Βουλής -στα πλαίσια εορτασμού των Ενόπλων μας Δυνάμεων και της Θεοτόκου- και μη βλέποντας πουθενά τη σεπτή μορφή του... Βελουχιώτη, αλλά μόνο της Παναγίας... θυμήθηκε το εξωπέταγμα που του έκανε ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος και εξηγέρθη! Έβγαλε έναν ακόμη αντικυβερνητικό φιλιππικό και το... ξανάριξε στον ύπνο. 

   Αντιπολίτευση της πλάκας και παιχνίδια... «εν ου παικτοίς».

 

 

 

 

 

 

 

 

Από τη λογοτεχνία στη φιλοσοφία και... αντιστρόφως.

 Μιά και πήραμε φόρα...

  

   Η τέταρτη συγγραφική απόπειρα αναφέρεται, κατά μυστηριώδη λόγο και ανεξήγητο τρόπο, σε μιά καλά κρυμμένη και υποφώσκουσα περίοδο της ζωής μου. Με το μυαλό να ακολουθεί το χέρι. Ανορθόδοξα και ανάποδα...  Αναδημοσιεύω τον πρόλογο.

   Όσο γιά πολιτικά σχόλια... αργότερα, ή αύριο.

                                                              Πρόλογος.

 «  Ένα παλιό λαϊκό τραγούδι παρομοιάζει τη ζωή με μια μεγάλη θάλασσα και τους ανθρώπους τους λέει «καπεταναίους»! Μια άλλη, προσεκτικότερη και λιγότερο ποιητική αλλά περισσότερο ρεαλιστική θεώρηση, θα αναθεωρούσε τον συσχετισμό. Ίσως πλησιέστερα στην αναλογία να βρίσκεται ο συνδυασμός: «ζωή=θάλασσα και άνθρωποι=καράβια».

   Το κάθε λογίς πλεούμενο πορεύεται με βάση τους χειρισμούς που κάνει το πλήρωμά του, που δεν είναι τίποτε άλλο παρά τα αισθήματα, τα συναισθήματα, η λογική και οι παρορμήσεις που μας κουμαντάρουν.

   Πλοία υπάρχουν πολλών ειδών. Από ασήμαντες βαρκούλες-καρυδότσουφλα για κοντινές βολτίτσες στην ακτή και ψάρεμα με καθετή- που κρύβουν την ασημαντότητα των πολλών, μέχρι υπερωκεάνια και ποντοπόρα που εκφράζουν την υπεροχή, την ιδιαιτερότητα και την μεγαλοφυΐα των διακεκριμένων λίγων. Και κάπου στο ενδιάμεσο, τα πολυτελή γιότ να σηματοδοτούν τον πλούτο και την καταξίωση, ως αυτοδίκαιο μεγαλείο ή νεοπλουτίστικη ματαιοδοξία. Ενώ τα ψαροκάικα, τα μότορσιπς και τα ποστάλια συνιστούν τη μεγάλη κατηγορία των συνηθισμένων πλωτών τα οποία οργώνουν τη θάλασσα και συγκροτούν το μέγα πλήθος που με τις ιδιομορφίες, την αξία και τη διαδρομή τους, δημιουργούν πλέγμα το οποίον ονομάζουμε «ανθρώπινο αποτύπωμα» επί της Γης. Όλα μέσα στην αιωνιότητα της Δημιουργίας.

   Τα πολεμικά πλοία σε όλη τη ποικιλία τους, από τορπιλάκατο μέχρι αεροπλανοφόρο, δεν μπορεί παρά να συμβολίζουν τους πάσης φύσεως και διαβάθμισης ηγέτες. Αυτούς που ρυθμίζουν τις τύχες του Κόσμου. Από τον σπιθαμιαίο φύλαρχο απομακρυσμένης φυλής στον Αμαζόνιο μέχρι τον Αμερικανό πλανητάρχη.

   Η θάλασσα=ζωή δεν κάνει διακρίσεις στην αντιμετώπιση των σκαφών και, ανεκτική και μεγαλόθυμη, αφήνει να την οργώνουν όλα. Καπριτσιόζα, μυστηριώδης, ναζιάρα και απρόβλεπτη, μια φουρτουνιάζει και μια γαληνεύει -κατά τα κέφια της- και αλίμονο σ’ εκείνον που την αγνοεί, την αψηφά, την υποτιμά, ή της βγάζει αναιδώς γλώσσα υπερτιμώντας, υβριστικά για την παντοδυναμία της, τις δικές του δυνατότητες. Η αλαζονεία του «Τιτανικού», π.χ. τον έστειλε στο μοιραίο ραντεβού με το παγόβουνο κι από εκεί στον πάτο! Έτσι, άλλους τους φέρνει στο λιμάνι τους, ακύμαντη και με ούριους ανέμους, άλλους τους δοκιμάζει με θύελλες και καταιγίδες, άλλους τους συντρίβει στις ξέρες, άλλους τους ξεβράζει σε ακτές, ή τους στέλνει καραβοτσακισμένους ν’ ανάβουν λαμπάδα στον Άι Νικόλα, και άλλους τους σκυλοπνίγει αύτανδρους.

   Μέσα σ’ αυτή τη νομοτέλεια και φυσική επιταγή, η μοίρα έστειλε δυό καλοχτισμένα καΐκια να ξεκινήσουν, από δύο διαφορετικά και απομακρυσμένα μεταξύ τους λιμάνια, και να συνταξιδέψουν. Το πώς πήγε το ταξίδι τους θα το διαβάσετε στις επόμενες σελίδες.»  

Με τη σκέψη στον Καβάφη...

 ... και την αποστροφή στην χυδαιότητα της ρουτίνας.

    Η χθεσινή ανάρτηση μου καλάρεσε. Και συγγραφικά με ενέπνευσε, γυρίζοντάς με  κάμποσα χρόνια πίσω. Όχι στο 2014 που έγραψα αυτό το μυθιστόρημα, αλλά πολλά-πολλά πριν. Όταν κάποια Πολωνέζα εργάτρια ισχυριζόταν πως είναι, δήθεν διασωθείσα από την ομαδική εκτέλεση της οικογένειας του Τσάρου Νικόλαου Β΄, η τελευταία του κόρη, η Αναστασία και διεκδικούσε δικαστικά τίτλους και περιουσία. Είχα δει τότε την ιστορία αυτή στο φιλμ "Αναστασία", με την Ίνγκριντ Μπέργκμαν, στο ρόλο της σφετερίστριας, και με είχε γοητεύσει και συγκινήσει. Μετά την έκανα... "αχταρμά" -μυθιστορηματική αδεία- με διάφορα πρόσωπα και καταστάσεις -άλλα πραγματικά και άλλα φανταστικά-  οπότε στο τέλος βγήκε το πιό πάνω μυθιστόρημα. Απ' αυτό αναρτώ ένα μικρό απόσπασμα.

«...............................................................................................................................................................

   Σ’ ένα ταξίδι ρουτίνας -με τον Ματίας μαζί- φθάνοντας νύχτα στην Κόρινθο βγήκε, κατά τη συνήθειά του, να ξαλεγράρει στα καπηλειά του λιμανιού. Πιωμένος  τύφλα, του γυάλισε μια πρωτοεμφανιζόμενη νεαρή... «Λαΐδα» που δεν είχε ματαδεί εκεί. Γλύκα στη γλύκα μ’ αυτήν, λόγο στο λόγο με τους ντόπιους νταβατζήδες, βρέθηκε μ’ ένα μαχαίρι στην πλάτη!

   Όταν ήρθε η ώρα να σαλπάρουν, ο καπετάν Σπαβέντος δεν ήθελε, επ’ ουδενί, να μείνει στο νοσοκομείο.

   -Αφεντικό, στον Θεό που πιστεύεις, πάρε με απ’ εδώ! Δεν θέλω να πεθάνω σε ξένο τόπο. Θέλω να γυρίσω στη Σμύρνη. Έχει κι εκεί νοσοκομεία.

   Παρά τις αντιρρήσεις των γιατρών ο τραυματίας δεν άκουγε τίποτε. Χάλαγε τον κόσμο! Έτσι  ο Ματίας υπέγραψε αναλαμβάνοντας την ευθύνη και μαζί με τη σταφίδα φορτώθηκε, μπανταρισμένος, κι ο καπετάν Σπαβέντος στην κουκέτα του. Πρώτη φορά ταξίδευε ο θαλασσόλυκος ξάπλα. Πρώτη και τελευταία! Ξεψύχησε μεσοπέλαγα.

   Ο Ματίας ήταν σίγουρος πως ο καπετάνιος ήξερε καλά τί του έγραφε η μοίρα και γνώριζε το τέλος του. Γι’ αυτό δεν ήθελε να μείνει στην Κόρινθο. Ήθελε να ξεψυχήσει στη θάλασσα. Και εκείνος αποφάσισε να σεβαστεί την επιθυμία του. Αυτό που σ’ όλη του τη ζωή διαλαλούσε για τον ναυτικό:

   «- Πατρίδα του είναι η θάλασσα! Αυτή τον γέννησε, αυτή τον ζει κι αυτή θα τον πάρει κοντά της, όταν έρθει η ώρα του!»

   Τα λόγια αυτά στριφογύριζαν στο μυαλό του, καθώς νόμιζε πως άκουγε πάλι τον μακαρίτη να τα φωνάζει δυνατά με τη βραχνή φωνή του. Και μ’ αυτά τον αποχαιρέτησε. Φασκιωμένος όπως ήταν από τους γιατρούς, δεν χρειαζόταν ούτε σεντόνι. Του έζωσαν τα πόδια σφιχτά με μια καδένα, όπου στην άλλη της άκρη κρεμόταν η εφεδρική άγκυρα του καϊκιού, και τον φουντάρισαν στο νερό. Η μπουρού τον χαιρέτησε κι αυτή με τρία παρατεταμένα, μελαγχολικά σφυρίγματα. Ίσα για να ειδοποιήσει νεράιδες και γοργόνες του βυθού να βγούν  και να τον υποδεχτούνε, οδηγώντας τον στα υποβρύχια καπηλειά και μπορντέλα τους.»

 

 

Παλιές σκέψεις, διαχρονικές και με πολλούς αποδέκτες.

 

Δεν ξέρω πως, ή μάλλον διαισθάνομαι, οι γενικότερα σημερινές δυσμενείς συνθήκες με παραπέμπουν σε κάποιο απόσπασμα -επίκαιρο το θεωρώ- από το δεύτερο μυθιστόρημά μου, (Άσύμβατοι Άξονες"), γραμμένο σε ανύποπτο χρόνο, (2012), αλλά προφητικό και διαχρονικό, τουλάχιστον γιά τη δική μου συνείδηση. Το δημοσιεύω, λοιπόν, μήπως κάποιος -ή κάποιοι- αναγνωρίσουν κάτι από το σήμερα και τον εαυτό τους. Και, μακάρι, συγκινηθούν.

«……………………………………………………………………………………………….............

Η Λωξάντρα δέχτηκε με φαινομενική ψυχραιμία, σχεδόν απάθεια, τον χαμό της κόρης της. Το τελευταίο χτύπημα της μοίρας. Οπωσδήποτε το τελευταίο και το πιο οδυνηρό, αφού δεν της απόμεινε τίποτα άλλον πλέον να χάσει στη ζωή. Τα είχε χάσει όλα. Ο θάνατος της μονάκριβης κόρης της αποτελεί σίγουρα τη μεγαλύτερη απώλεια, αφού έχοντας στερηθεί όλα τα υπόλοιπα αγαπημένα της πρόσωπα, κάθε σταλαγματιά αγάπης και έγνοιας που υπήρχε μέσα της, είχαν επικεντρωθεί στη Λενιώ.

Σε όλες τις επικήδειες διαδικασίες η Λωξάντρα στάθηκε όρθια σαν βράχος. Ο πόνος και η συντριβή της έκδηλα, αλλά κι η περηφάνεια της το ίδιο. Αφού η νεκροψία έδειξε την εγκυμοσύνη του θύματος, έπρεπε πριν την ταφή να γίνουν κάποιες ανακρίσεις και κάποιες διατυπώσεις.

Η Λωξάντρα αντιμετώπισε στωικά κι αυτή τη δοκιμασία. Έναν σχεδόν μεταθανάτιο διασυρμό της κόρης της. Πλήθος από αδιάκριτες ερωτήσεις και πονηρά υπονοούμενα ξέσκιζαν περισσότερο την καταματωμένη της καρδιά. Ήπιε κι αυτό το πικρό ποτήρι του ύστατου εξευτελισμού, με συγκρατημένη ψυχραιμία μέχρι τέλους.

Αφού πάντα πίστευε ότι το ψυχικό μεγαλείο ενός ανθρώπου φαίνεται στις ήττες της ζωής, ήξερε πως όφειλε να το καταπιεί κι αυτό αδιαμαρτύρητα. Γνώριζε πως μεγαλύτερη ήττα απ’ τον θάνατο δεν υπάρχει. Τις νίκες και τις χαρές όλοι οι «υπέροχοι» άνθρωποι, τις αντιμετωπίζουν επίσης «υπέροχα». Με συγκαταβατικά, ή θριαμβευτικά χαμόγελα, ωραίους κι εμπνευσμένους λόγους και διάφορες άλλες «ανωτερότητες». Αντίθετα, στην αναποδιά και τις ψυχοφθόρες δοκιμασίες αποκαλύπτεται το πραγματικό ποιόν του ανθρώπου. Ό,τι κρύβει μέσα του, εκεί θα το φανερώσει. Ανάλογα με το μέγεθος της αξιοπρέπειας, του αυτοσεβασμού και της αυτοσυγκράτησης που διαθέτει θα εξωτερικεύσει τον πόνο και τη θλίψη του. κι ας σπαράζει μέσα του. Όσο λιγότερο «ντόρο» και φασαρία κάνει, τόσο καλύτερη η ποιότητά του. Ήξερε ότι τα μεγέθη αυτά είναι τελείως αντίστροφα. Και πως η ύπαρξή τους «έβγαινε» αυθόρμητα και ανυπόκριτα. Ο δε θάνατος, ως κορυφαίο γεγονός παραγωγής θλίψης και απόγνωσης, αποτελεί τον μεγαλύτερο καταλύτη και το ισχυρότερο εμβρυουλκό για την εμφάνισή τους.

Η Λωξάντρα έθαψε το παιδί της και το αγέννητο εγγόνι που κουβαλούσε μέσα της η Λενιώ, καταθέτοντας και τις τελευταίες ικμάδες δύναμης και αντοχής που βρίσκονταν καταχωνιασμένες στα τρίσβαθα της ψυχής της, προκειμένου να κρατηθεί όρθια. Δέχτηκε με ευγένεια και σεμνότητα τα συλλυπητήρια της γειτονιάς και μετά, εξουθενωμένη τελείως, κλείστηκε στο άδειο της σπίτι. Έβαλε το κεφάλι της κάτω απ’ το μαξιλάρι και πλάνταξε στο κλάμα...

Ώσπου ένας βαθύς λυτρωτικός ύπνος της έφερε την πρόσκαιρη ανακούφιση και ξεκούραση, που τόσο είχε ανάγκη.»

"Σώσον Κύριε τον λαόν Σου..."!!!

Κυρίως από την μωρίαν του.

Η θεοσέβεια και θεοφοβία μου, προϊόν μακρόχρονης μελέτης και προβληματισμού, είναι δεδομένη και αδιαμφισβήτητη. Όπως και η απόλυτη αποδοχή της έννοιας ενός Θεού, Δημιουργού και Κυρίαρχου, των πάντων την οποία θεωρώ δεδομένη.

Η ιστορική έρευνα και μελέτη με έχει οδηγήσει στην ανίχνευση ποικιλίας μορφών, απεικονίσεων και ονομάτων, ανάλογα με τον τόπον, τον χρόνο, το πνευματικό επίπεδο και την απλοϊκότητα των κοινωνιών αλλά και της σοφίας των πνευματικών ταγών που αναλαμβάνουν ως..."διαμεσολαβητές" μεταξύ Θεού -με την γενική ονομασία: "Μέγας Αρχιτέκτων του Σύμπαντος"- και των απλών ανθρώπων.

Αναμφίβολα, ο Χριστιανισμός, ως τελευταία, πιό μοντέρνα και πιό πνευματική, είναι η πιό ολοκληρωμένη, πιό "αποκαλυπτική", πιό ουμανιστική και, άρα, πιό πειστική θρησκεία και εκδοχή του Πατρός Δημιουργού. (Σημ. Εξαιρείται η πραγματικά τελευταία, ο Μωαμεθανισμός, ως θρησκεία ειδικών προδιαγραφών και προδιαθέσεων).

Προσωπικά, γεννημένος και γαλουχημένος σε Ορθόδοξο Χριστιανικό περιβάλλον, την αποδέχομαι με ώριμη θεώρηση και με ικανοποιεί πλήρως, παρ' όλους -κάποιους- επί μέρους προβληματισμούς και επιφυλάξεις, που θεωρώ ως υπερβολικούς και άσκοπους δογματισμούς σκοπιμότητος.

Όμως, η χάριν πολιτικών σκοπιμοτήτων, φανατισμού, μικρόνοης και αφελούς υπερβολής, ("πίστευε και μη ερεύνα"), αλλά και η λανθασμένη, υποβολιμαία αντιπαραβολή και συσχέτιση μεταξύ Θείου και Κλήρου, έχει οδηγήσει μεγάλα πλήθη στην αμφισβήτηση, την πλάνη και την αθεΐα.

Απτή απόδειξη του ανεπίτρεπτου μιάς τέτοιας σύγκρουσης, είναι η απαράδεκτη σημερινή αντιπαράθεση μεταξύ του κλήρου και της ιατρικής επιστήμης, με αφορμή την πανδημία του κορωνοϊού. Το θέμα έχει εξελιχθεί σε ανεπίτρεπτη βυζαντινολογία όπου αρνούμαι να εμπλακώ.

Πάντως, ας ληφθεί υπ΄ όψει των ένθεν, κακείθεν... "ζηλωτών" πως και ο ίδιος ο Χριστός, γιά να αναστηθεί χρειάστηκε πρώτα να... πεθάνει! Έτσι, αφού ο θάνατος αποτελεί γενική, φοβερή και απόλυτη έννοια, είναι απαράδεκτη η διακύβευση του ευάλωτου της Ιεράς Συνόδου, που καταφεύγει σε ανάξια του κύρους της κολπάκια, αποκρύψεις και παρασιωπήσεις, προκειμένου ν' αποδείξει το... στείρο αναπόδεικτο.

Και ο νοών... νοήτω!

"Μιά φορά κι ένα καιρό... Νο2"

Με την νοσταλγία ν' ανοίγει την όρεξη, μιά ιστορική αναδρομή και μιά βουτιά στις αμαρτίες της νιότης είναι και επιθυμητή και συγχωρητέα... Και πάνω απ' όλα αγαπημένη.

"Μιά φορά κι έναν καιρό..."!

Ένας από τους αγαπημένους και εναπομείναντες εν ζωή φίλους και συμμαθητές στο Βαρβάκειο, μου έστειλε μερικές φωτογραφίες και με... κατασυγκίνησε. Στην δημοσιευόμενη ομάδα διαπιστώνω με θλίψη πως αρκετοί από τους εικονιζομένους έχουν "δραπετεύσει" γιά κόσμους άλλους. Με το σώμα τους αναπαυμένο σε τόπους χλοερούς και δροσερούς και την ψυχή τους να κυκλοφορεί σε χώρους όλβιους, περιμένοντας την νέα... συνάντηση.

Η πρώτη φωτό είναι από συνεστίαση στον Διόνυσο και η αμέσως κάτω δεξιά μέσα στην τάξη. Αν την μεγεθύνετε θα δείτε, κάπου στο βάθος έναν από τους τρεις συνδιευθυντές μας, τον αείμνηστο Αδαμόπουλο, καθηγητή Μαθηματικών και σε πρώτο πλάνο, με φουντωό "κοκοράκι" τον υποφαινόμενο.

Δεν τον άκουσε, δεν τον ακούει και την... πάτησε!

   Ο... " ηγέτης" με την βαθειά σκέψη, σοβαρός, στιβαρός, γνώστης και με υπεύθυνη σιγουριά, όπως πάντα, το είχε πει, από τότε, στην Τρέμη. Όμως ο άφρων Μητσοτάκης δεν τον άκουσε και... να το αποτέλεσμα! Και εξακολουθεί να αγνοεί τις σοφές του υποδείξεις. Τον αγνοεί και δεν τον φωνάζει να... συγκυβερνήσουν. Και αφού είναι τέτοιος και δεν βάζει μυαλό, ακούγοντας τους ειδικούς και όχι τον ίδιο... καλά να πάθει!!

   Το συνημμένο βίντεο είναι χαρακτηριστικό κι ενημερωτικό. Απολαύστε το!!

Κατόπιν τούτου, αν κάθε φορά που τον βλέπω να μιλάει, γεμάτος με την σιγουριά και την αυτοπεποίθηση του ειδήμονος και με ύφος σαράντα καρδιναλίων, που δεν σηκώνει αμφιβολία κι αντίρρηση, σκεφτώ και ψιθυρίσω... "Άντε ρε μαλ....κα", θα έχω άδικο;