Στο κατώφλι της μεγαλύτερης στιγμής και της αναμέτρησης με τη μοίρα.

Ατενίζοντας, στο βάθος, την... Ειμαρμένη

   Όταν χτυπήσει και γιά σένα η καμπάνα του δικού σου δειλινού, όπου και να ’σαι, θα την ακούσεις πάντα, καθώς τα φώτα της ζωής αρχίζουν να τρεμοπαίζουν και αργοσβήνουν στα μάτια σου. Και στη σκοτεινιά που πέφτει, σαν μαύρη αυλαία, και τυλίγει την ψυχή σου, ο ήχος της ολοένα και θα  ξεμακραίνει, μαζί με τη ζωή. Μελαγχολικά τον παρακολουθείς και τον αφουγκράζεσαι, όσο εκείνος ακούγεται αχνά. Μέχρι που συνειδητοποιείς πως αυτός ο ήχος -που πιό πολύ νοιώθεις παρά ακούς- είναι ο χτύπος της καρδιάς σου. Είναι ο αντίλαλος των βημάτων σου, καθώς τραβάς το μαρτυρικό ανηφόρι της μεγάλης φυγής, έτσι που αγκομαχάς σκαρφαλώνοντας τον προσωπικό σου Γολγοθά. Ώσπου -ξαφνικά- σταματούν απότομα όλα και βρίσκεται να κολυμπάς στον αέρα της ανυπαρξίας, σαν μικρή ανάερη σαπουνόφουσκα.

   Έτσι, μελαγχολικά και με σφιγμένη ψυχή, ξέπνοη ανάσα και μάτι θολό, παρακολουθώ να πορεύεται ο δικός μου άνθρωπος προς τον μηδενισμό και την αιωνιότητα, καθώς τον συνοδεύω νοερά, παραστέκοντας στο δράμα του, με το δικό μου δράμα. Μπερδεμένοι και παγιδευμένοι κι οι δυό καίρια στα δολερά και θανατηφόρα πλοκάμια της μοίρας. Οπότε στο ακινητοποιημένο και αποστασιοποιημένο από τα εγκόσμια μυαλό μου δεν απομένει τίποτα πέραν από το μοναχικό ανηφόρι που βλέπω να τραβά μαρτυρικά η σύντροφός μου.

  Στις μεγάλες, τις δύσκολες στιγμές νοιώθεις μόνος. Είσαι μόνος. 'Oπως μόνος έρχεσαι στη ζωής, μόνος φεύγεις και μόνος φορτώνεσαι τον σταυρό που σου αναλογεί, κατά το συνειδός της ύπαρξής σου. Οι άλλοι, απλά, παρακολουθούν σιωπηλοί και ενεοί και συμπαρίστανται, κατά το δυνατόν. Προπομποί σε σταθμό τραίνου, όπου όμως ταξιδεύεις εσύ μόνος.

   Με τον πόνο να πλημμυρίζει κάθε μόριο της ύπαρξής μου, αυτές τις ώρες δεν υπάρχει χώρος σκέψης και διάθεση γιά οτιδήποτε άλλο. Αυτές τις ώρες, σαν τελευταία καταφυγή, με μάτια, νου και ψυχή στραμμένα προς τον Δημιουργό και Μεγάλο Αρχιτέκτονα του Σύμπαντος, μία θερμή ικεσία αναπέμπεται προς Αυτόν, τον Άναρχο Άρχοντα και Πλάστη του παντός, εκλιπαρώντας το έλεος και την ευσπλαχνία Του, κατά την απέραντη αγαθότητά Του.

   Τώρα που επέστη η στιγμή αναμέτρησης με τον εαυτό μας, τις δυνάμεις, τις αντοχές, τη διαδρομή, την αξιοπρέπεια και τον αυτοσεβασμό μας, μιά στιγμιαία νοερή, μυστική συμπαράσταση φίλων και γνωστών, αποτελεί, ίσως, την καλύτερη κι ευπρόσδεκτη κατάθεση πολύτιμης θετικής ενέργειας, που σίγουρα θα πιάσει τόπο.