Ο νόμος του Λύντς στην ελληνική πραγματικότητα.

Όταν η αλητεία μετατρέπεται σε πολιτική πράξη,  ο προβληματισμός εντείνεται.

-Πο γιά ωρέ το πεζεβέγκ!

    Κατά περίεργον τρόπο, αν και ως γεγονός δεν είναι και πολύ παλιό, οι ιστορικές λεπτομέρειες της πατρότητος αυτού του -κατ’ ευφημισμόν- νόμου είναι ασαφείς. Εμφανίζεται «εφαρμοζόμενος» περί τα τέλη του 19^ου αιώνος στις Νότιες Πολιτείες της Αμερικής  και ως γεγονός ικανοποιεί -ταχύτατα, με συνοπτικές διαδικασίες, αλλά σαφώς κατά παράβαση κάθε ηθικού και ανθρώπινου νόμου-  το αυθόρμητα αναπτυσσόμενο αίσθημα απόδοσης δικαιοσύνης. Όχι μετά από ήρεμη και ενδελεχή διαδικασία δίκαιης δίκης από φυσικούς δικαστές, αλλά κάτω από την καταδικαστική βοή ενός αγανακτισμένου όχλου που παίρνει τον νόμο στα χέρια του, ή κάποιας εξαιρετικής σκοπιμότητος.

   Στην Ελλάδα ο Νόμος αυτός εφαρμόστηκε αρκετές φορές στην περίοδο της ληστοκρατίας, όπου διάφοροι καταζητούμενοι... «βασιλείς των ορέων», έτσι κι έπεφταν στα χέρια των χωροφυλάκων-διωκτών τους, τερμάτιζαν άδοξα δράση και βίο αιωρούμενοι από ψηλό δέντρο, με τη γλώσσα έξω και το κεφάλι γυρτό. Τελευταίο σύμπτωμα εξευγενισμένου «λυντσαρίσματος» -με στημένη, σβέλτη δίκη και κάτω από την αναγκαιότητα άμεσης ικανοποιήσεως ενός πανελληνίου αιτήματος, μείγματος εκδίκησης-τιμωρίας-ικανοποίησης, αλλά και ανορθώσεως του ηθικού ενός καταπτοημένου, συντριβέντος κι εξουθενωμένου στρατού, ήταν η περιβόητη δίκη των Έξι. Μιά δίκη σκοπιμότητος που αν και οι αποφάσεις της αναιρέθησαν... κατόπιν εορτής, δεν κατέστη δυνατόν να γίνει το ίδιο με την ζωή των εκτελεσθέντων.

   Δυστυχώς γιά την χώρα, πάντα οι Έλληνες θα πληρώνουμε ακριβά τις λανθασμένες μας επιλογές. Στην περίπτωση των Έξι, η αντιβενιζελική υστερία οδήγησε τον λαό στην λανθασμένη υπερψήφιση του Λαϊκού κόμματος, που ήρθε στην εξουσία με βασικό σύνθημα τη δημαγωγική υπόσχεση: -«Ψηφίστε μας να φέρουμε τα παιδιά σας πίσω»! Το αποτέλεσμα γνωστό: Η Μικρασιατική καταστροφή!

   Σήμερα, με τα παιδιάστικα καπρίτσια, τις επιπολαιότητες, τις μεγαλοστομίες, τις χιλιοσπαρμένες φρούδες ελπίδες, την ανικανότητα και την ηλιθιότητα του αριστερού μας «τσούρμου», η ιστορία ξετυλίγεται το ίδιο απειλητική και καταστροφική. Το «τότε» με το «τώρα», δηλαδή την σημερινή καταστροφή που έρχεται, τα χωρίζει μιά μεγάλη και ειδοποιός διαφορά. Το 1922 χάθηκε απλά ένας πόλεμος. Δεν υπονομεύτηκε εξ αρχής και εκ των έσω. Σε κάθε πόλεμο ένας κερδίζει, ένας χάνει. Και επειδή ο Έλληνας -εξ ιδιοσυγκρασίας- δεν διακρίνεται σε επιθετικούς πολέμους, λίγο η ανοργανωσιά, λίγο τα βάθη της Ασίας, (-«Τί γυρεύω εγώ στο... Αφιόν Καραχισάρ;»), να΄ μας πήραν φαλάγγι οι τσέτες, που πάλευαν γιά τον τόπο και τις εστίες τους! Όμως η νυν επερχόμενη συμφορά είναι προϊόν και κράμα τεράστιας πολιτικής απάτης, απειρίας και ανικανότητος. Και την μεγαλύτερη ευθύνη γι’ αυτήν την έχουν όλοι εκείνοι οι χαχόλοι που έφεραν στην εξουσία τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά πιό πολύ ακόμη, όσοι πανύβλακες εξακολουθούν να τον υποστηρίζουν.

   Αυτός ο κρετίνικος ανθρώπινος χυλός των αμετανόητων οπαδών τους αποτελεί και το μόνο ελαφρυντικό, ικανό να τους γλυτώσει από τη μοίρα των εθνικών καταστροφέων. Σαν εκείνη των Έξι, που τα ισάριθμα μεγάλα κυπαρίσσια στο παρκάκι -μεταξύ του δρόμου  εισόδου προς Παπάγου και της οδού Αναστάσεως- πίσω από τη Μεσογείων, υποδηλώνουν τον τόπο της πρέπουσας τιμωρίας όλων όσοι προκαλούν εθνικές καταστροφές, όπως η Μικρασιατική.

   Και δαύτο το καλαμοκαβαλημένο αριστερό αληταριό -με ασυνειδησία, δόλο, φιλαρχία και ρεμβανσισμό- προκαλεί ήδη πολύ μεγαλύτερη ζημιά στον τόπο. Τόσο σε οικονομικό μέγεθος, όσο και σε διάρκεια δεινών, από εκείνη που έφεραν οι Γούναρης, Στράτος, Χατζηανέστης, κ.λπ. Προσωπικά, αμφιταλαντεύομαι μεταξύ ενδεχόμενης σκοπιμότητος, ή όχι, γιά αντίστοιχη δίκη των...Τριανταέξι, (και βάλε!), και κυρίως γιά την ποινή που τους αξίζει.