Ένας Χατζηαβάτης που παίζει ποδόσφαιρο.

Λιονταρήδες και γατάκια.

Τυχόν ομοιότης με σύγχρονα πρόσωπα και καταστάσεις, εντελώς συμπτωματική.

   Οι τύποι ανθρώπων, όσο κι αν φαίνεται απίστευτο,  μπορούν να ομαδοποιηθούν  σε διακριτά -βάσει γενικότερων χαρακτηριστικών- υποσύνολα, τα οποία, αν και αυτό φαίνεται  απίθανο, δεν είναι δα και τόσα πολλά, σε σύγκριση με τον πληθυσμό της Γης. Κι αυτό πιστοποιείται διά μέσου των αιώνων. Μένουν σταθερά, με μόνη ειδοποιό διαφορά την τεχνολογία της εκάστοτε εποχής. Γι’ αυτό και η άποψη: «οι καιροί αναπλάθουν αλλήλους» έχει διαχρονική αξία. Τόσο σε εμφανισιακά χαρακτηριστικά, όσο και ψυχοπνευματικά αντίστοιχα.

   Μιά κλασσική κατηγορία περιλαμβάνει ανθρωπάκια ασήμαντα αλλά με έπαρση, φιλοδοξίες και έντονη διάθεση αυτοπροβολής της ασημαντότητός τους. Θρασύτατοι ετερόφωτοι ενστερνιστές του... «ξέρεις ποιός είμαι εγώ;», οχυρώνονται πίσω από την κάλυψη κάποιου ισχυρότερου που τους καλύπτει και - όντας ποντικάκια- βρυχώνται, εκ του ασφαλούς, σαν λέοντες. Κουτσαβάκια νεώτερης κοπής που κορδακίζονται πώς, τάχα, κάτι είναι, γλύφοντας τον προστάτη τους κι εκτελώντας δουλικά τις προσταγές του. Και όταν σφίξουν τα... γάλατα, τρέχουν να καλυφθούν πίσω απ’ αυτόν, απεκδυόμενοι της ευθύνης τους. Κάτι, ας πούμε, σαν τον κλασσικό τσανακογλύφτη Χατζηαβάτη, τον γνωστό κουτοπόνηρο καρπαζοεισπάκτορα «Χατζατζάρη», του θιάσου σκιών.

Τυχόν ομοιότης με πρόσωπα του κλασσικού Θιάσου Σκιών, εντελώς συμπτωματική.

   Στο κέντρο των πιό πάνω προδιαγραφών ένας άγριος «λύκος» από το Τζάντε, αφού πήρε την έγκριση από τον Ακέλα του, βγήκε και άρχισε να... βρυχάται και να διακόπτει έναν ποδοσφαιρικό θεσμό, καθώς δεν μπορούσε να μανουβράρει την ασφαλή ολοκλήρωσή του. Έτσι, κατά το πονάει μάτι, βγάζει μάτι, αποφάσισε να διακόψει το ποδοσφαιρικό Κύπελλο Ελλάδος. Χωρίς να σκεφτεί το προφανές. Δηλαδή το... «δις εξαμαρτείν, ουκ ανδρός σοφού»! Και επανέλαβε την... κούφια του.

   Κατά την γνωστή σοφή παροιμία των αρχαίων Σουμέριων: «ο γελοίος τη γελοιότητα δεν την φοβάται», ο τύπος την... ξανάκανε τη βλακεία, έχοντας το ακαταλόγιστο και το «αδιάβροχο» έναντι των φτυσιμάτων. (Από το συμβολικό «πτου σου ξεφτίλα», μέχρι τη χοντρή καλοζυγισμένη ροχάλα , τσιφ στο μάτι).

   Δυστυχώς, παρ’ όλη την επίμονη αναζήτηση στους μπουκμαίηκερς του Λονδίνου, δεν κατέστη δυνατόν στη στήλη να ποντάρει στην αναμενόμενη κωλοτούμπα του νεώτερου... Ιωάννου Μελισσανίδη.

   - Σιγά το διακύβευμα! Ήταν η απάντηση των μπούκς. Γιά κορόιδα ψάχνεις φίλε;

   Έτσι, όσοι χειροκροτητές χαχόλοι θαύμασαν την... τόλμη και παλληκαριά του εκ Τζάντε ορμώμενου λεβέντη, μετά το τρίξιμο δοντιών των FIFA και UEFA, ο βρυχηθμός ακούστηκε κάπως σαν... «νιάου».

  Δεν γνωρίζω επακριβώς τον τόπο καταγωγής του Χατζηαβάτη Τσελεπή. Όσο κι αν έψαξα δεν βρήκα αξιόπιστα στοιχεία. Πάντως  δεν αποκλείεται να κρατά η σκούφια του από Τζάντε μεριά και να «ζυμώθηκε» ο χαρακτήρας του με τον άλλο Ζακυνθινό καρπαζοεισπράκτορα, τον σιόρ Διονύσιο, ή ακόμη και τσαμπουκαλίδικο alter ego του σιόρ, τον  βαρύμαγκα... Σταύρακα!

   Συνεπώς, καθόλου απίθανο, κάποιος αντάξιος απόγονος του Τσελεπή, με την κλασσική «μέθοδο γυμνοσάλιαγκα», να κατάφερε σήμερα ν’ αναρριχηθεί ψηλά. Όμως αν είσαι μαϊμού, σαν κι αυτή του Κωλέττη, όσο πιό ψηλά ανεβαίνεις στο δέντρο, τόσο πιό καθαρά φαίνεται ο... πισινός σου.