Γεώργιος Πλήθων, ή «Γεμιστός».

Θλιβεροί συνειρμοί. Όπως Θεανώ Φωτίου ή... "Γεμιστή"!

Εκτεταμένη φημολογία περί της πατρότητος των... "γεμιστών", κάτι που θα επιβεβαίωνε την ελληνικότητα του εδέσματος, δεν κατέστη δυνατόν να τεκμηριωθεί από εμπεριστατωμένη έρευνα της στήλης. Η έρευνα, πάντως, συνεχίζεται...

   Κάποτε στην Κωνσταντινούπολη, γεννήθηκε ένας σπουδαίος Βυζαντινός αρχαιολάτρης φιλόσοφος. Ο Γεώργιος Πλήθων, ή Γεμιστός, ο οποίος είχε -μεταξύ άλλων- και κάποιον μαθητή που τον έλεγαν Γιουβετσάκιο, Γιουβαρλάκιο, Γιουβενάλιο, ή κάπως έτσι, τέλος πάντων. Υπήρξε βαθύς γνώστης της πλατωνικής φιλοσοφίας και ένθερμος οπαδός των: αρχαίου πνεύματος, θρησκείας και φιλοσοφίας. Αυτοκρατορικός σύμβουλος και συγγραφέας μιάς μελέτης, προσαρμοσμένης στα δεδομένα της εποχής του, που τροποποιεί, συμπληρώνει και διαμορφώνει, την κατά την κρίση του νέα πλατωνική πολιτεία. Ευτυχήσας να ζήσει μεταξύ Κωνσταντινουπόλεως και Μυστρά, αλλά και έναν αιώνα προ της δραστηριοποίησης της Ιεράς Εξέτασης, την σκαπουλάρισε από το να γίνει... "οβελίας" και πέθανε, κάπου ένα χρόνο πριν από την πτώση της Βασιλεύουσας, ήρεμος και σε βαθειά γεράματα. Μετά τον θάνατό του τον παρέλαβε ο  Πατριάρχης Γεννάδιος Σχολάριος και τον έκανε... τ’ αλατιού, καταστρέφοντας ως ειδωλολατρικά, όσα κείμενά του έπεσαν στα χέρια του!

   Τον... «Γεμιστό» μου τον έφερε στο μυαλό η... κυρα-Θεανώ! Όχι όταν πρωτοασχολήθηκε με τα... γεμιστά, αφού όλοι μας πετάμε, κάπου-κάπου, και καμιά μα...ία -ρωτήστε και τον Μάρδα που πολύ το συνηθίζει- έτσι γιά να σπάμε πλάκα και μονοτονία, αλλά όταν διαπίστωσα πως αυτά, (τα γεμιστά), την οιστρηλατούν και την γεμίζουν έξαρση, εθνικό πάθος και εθνική υπερηφάνεια!

   Συγκεκριμένα, στη σαββατιάτικη πρωινή εκπομπή του γλοιώδους γυμνοσάλιαγκα με τη βούλα στο μαλλί, φουσκωμένη από ενθουσιώδη παλμό, συγκίνηση και πατριωτική έξαρση, διατράνωσε την προσωπική της περηφάνεια και τιμή, γιατί γνωρίζει να μαγειρεύει... γεμιστά! Το εθνικό φαγητό, που -όπως υποστήριξε- αποτελεί και επινόηση του... ελληνικού λαού! Κι αυτά με θαυμαστή εκφορά λόγου και απίθανα λογική επαλληλία επιχειρημάτων.

   Με κάθε σεβασμό στην αντίθετη άποψη, και παρά τη σχετική ασάφεια, καθ’ όσον δεν διευκρίνισε αν  στη γέμιση χρησιμοποιεί κιμά, καρυκεύματα ή σκέτο ρύζι, διατυπώνω ευθαρσώς τις αντιρρήσεις μου. Επισημαίνω εντόνως και κατηγορώ την υπουργό, πως το σούπερ εθνικό φαγητό των Ελλήνων δεν είναι τα γεμιστά, αλλά η... φασολάδα. Με καρότο, σέλινο, ντοματούλα και κρεμμυδάκι. Ένα φαγητό που φουσκώνει τα ελληνικά στήθη με περηφάνεια και τα ξεφουσκώνει διά του... πισινού, σκορπώντας δηλητηριώδη αέρια που κατατροπώνουν κάθε εχθρό που στερείται αντιασφυξιογόνο μάσκα! Κάπως σαν τον υπερίτη του Μεγάλου Πολέμου.

   Αφού θαυμάσουμε τη βλακεία, την μικρόνοια και την γεροντική άνοια της πρωταγωνίστριας, αν αναζητήσουμε ψήγματα σοβαρότητος στην όλη υπόθεση, αυτά συνίστανται στο πόσο ευτελίστηκε η «τιμή» και η «περηφάνεια» της κυρα-υπουργού-Θεανώς, (προς Θεού όχι «Θεανούς» και παρεξηγηθεί), ώστε να τις «γεμίζει» με... γεμιστά! Εκτιμώντας το εν γένει προφίλ της αριστερής υπουργού, πολύ αμφιβάλλω αν στο γνωστικό της "καλάθι" εμπεριέχονται τύποι σαν τον... Γεμιστό, με την αληθή τους ιδιότητα. Δεν αποκλείω πάντως, κάπου να τον πήρε τ' αυτί της και να τον θεωρεί ως τον εφευρέτη του νόστιμου φαγητού! Στη λογική βάση του: αφού η ελληνικότης του Γεμιστού είναι δεδομένη, γιατί να μην ανήκει σ' αυτόν η επινόηση, που κατά την κυρα-υπουργό θεωρείται.. ελληνική. Άλλωστε είναι γνωστός ο συσχετισμός των ελληνικών ονομάτων με εξωτερικά γνωρίσματα ή επαγγέλματα. Π.χ. Παπανικόλας, Ξυλάς, Μυταράς, Παπουτσής, κ.λπ. 
   Κατόπιν όλων των ανωτέρω, προκύπτει το ανερώτημα κατά πόσον είναι λογικό κι αποδεκτό ή συμμετοχή... εγκεφάλων με τόσο περιεχόμενο, τέτοια συγκρότηση και γενικό επίπεδο "φρόκαλου", στο τήμ που λαμβάνει αποφάσεις γιά το παρόν και το μέλλον ενός ολόκληρου ταλαιπωρημένου λαού. Ενδεικτικά αναφέρονται -τυχαία και συμπτωματικά- κάτι γίγαντες Πολάκηδες, Λάμπρηδες, Μπλατσαούρηδες, Μπαλαφάρες, Καρανίκες, Σαρδάμηδες, Φαμελιάρηδες, ή τιτανίδες τύπου Σουρουκλεμέ, Σεχραζάτ, Ξανθού λοπάδιου με την αντιπαθητική τσιρίδα στη φωνή, κ.ά. Δηλαδή καθαρά επιθεωρησιακού χαρακτήρα πολιτικοί διάττοντες αστέρες.

   Ειδικά γιά την εν θέματι κυρούλα, βλέποντας το εν γένει δημόσιο "στήσιμό" της και απολαμβάνοντας τον μεστό πολιτικό της λόγο, μελαγχολώ -άλλη μιά φορά-  γιά το επίπεδό της και εντελώς αυθόρμητα μου έρχεται στο μυαλό η παλιά σμυρναίικη παροιμία: «Δουλειά δεν είχε το μ... ί και μάθαινε τσαγκάρης»! Ειδικά τούτη δώ, τώρα που σταμάτησε να φτιάχνει μαρμελάδες, γεμιστά και να κεντάει κοπανέλια,  μαθαίνει... υπουργιλίκι!