Perito Moreno. Ένας παγετώνας-θαύμα της φύσεως.

Μιά ευκαιρία να ξεφύγουμε από την καθημερινή μας αθλιότητα.

    Στις χθεσινές ειδήσεις μεταδόθηκε, "στραπαταρισμένο" από άγνοια, ένα από τα εκπληκτικότερα φυσικά φαινόμενα του Πλανήτη. Αυτό μου έδωσε αφορμή να διώξω γιά λίγο το μυαλό μου από την μιζέρια, το τέλμα και την παρακμή στην οποία μας υποβάλλει το άθλιο καθεστώς των Τσιπροπολάκηδων και να ασχοληθώ με την επεξήγηση και αποκατάσταση της πραγματικότητος σχετικά με το αξιοθαύμαστο φαινόμενο. Και το περιγράφω, με βάσει εμπειρία κτηθείσα μέσω πολλών επισκέψεων στην περιοχή.

   Όπως φαίνεται στο απόσπασμα χάρτου, με άσπρο απεικονίζεται ο παγετώνας Πέριτο Μορένο, συνολικού μήκους περίπου 30 χλμ. Με γαλάζιο, και σχήμα μεταξύ χταποδιού και αμοιβάδος, απεικονίζεται η Λίμνη Αρζεντίνο. Η περιοχή αυτή βρίσκεται στο πάνω τμήμα της Παταγωνίας, το βόρειο.

   Στην κόκκινη κηλίδα του χάρτη φαίνεται το σημείο όπου εκτονώνεται ο παγετώνας, χυνόμενος -λόγω γλυστρίματος στο κεκλιμμένο έδαφος-  στην λίμνη. Σαν να τον παροχετεύει μιά τεράστια... σέσουλα. Στο σημείο που ο παγετώνας πέφτει στη λίμνη το πλάτος των δύο απέναντι οχθών της είναι μερικές δεκάδες μέτρα και το βάθος μικρό. Έτσι, ο μικρός πορθμός σε κάποιο χρόνο, ανάλογο με τις χειμερινές χιονοπτώσεις, κλείνει, απομονώνοντας το κάτω τμήμα της λίμνης από την υπόλοιπη. Διάφορα μικρά  ποτάμια που χύνονται στο μικρό κομμάτι της λίμνης ανεβάζουν τη στάθμη της, καθ' όσο αυτό το τμήμα μετατρέπεται σε... δεξαμενή, ενώ στην υπόλοιπη η στάθμη παραμένει σταθερή, καθώς ο μεγάλος ποταμός Σάντα Κρουζ την εκτονώνει διοχετεύοντας τα νερά της στον Ατλαντικό. Οπότε δημιουργείται ανισοσταθμία μεταξύ των δύο τμημάτων της λίμνης και, άρα, ασκούνται τεράστιες υδροστατικές πιέσεις στο τμήμα του παγετώνα που λειτουργεί ως... φράχτης. Όταν η πίεση ξεπεράσει τις αντοχές του μίσχου του παγετώνα, αυτός σπάει με εκκωφαντικό θόρυβο -λέγεται πως ο κρότος ακούγεται σε απόσταση 60 χλμ.-  και μιά έντονη ροή νερού τείνει να αποκαταστήσει την ισοσταθμία σε όλη την επιφάνεια της λίμνης, με το φαινόμενο να αρχίζει πάλι -φτου κι απ' την αρχή- μέχρι την νέα απόφραξη!

   Στατιστικά, ο κύκλος αυτός έχει, περίπου, τετράχρονη περιοδικότητα και αποτελεί μοναδικό παγκόσμιο φαινόμενο.

   Θυμάμαι πως μία φορά που, μαζί με το γκρουπ, κοιμόμουν στο Καλαφάτε, ο εκκωφαντικός θόρυβος που μας ξύπνησε, μας στέρησε την ευκαιρία -αν καθυστερούσε μερικές ώρες- να γίνουμε αυτόπτες μάρτυρες της συγκλονιστικής στιγμής κατάρρευσης του παγοφράχτη.