O μέγας Χόκινγκ από μία άλλη σκοπιά.

Σπουδαίος επιστήμων, τραγικός άνθρωπος

 

   Η πρώτη του γυναίκα ήταν η Τζέιν Γουάιλντ, την οποία γνώρισε ακριβώς την περίοδο που έμαθε ότι πάσχει από αμυοτροφική πλάγια σκλήρυνση και παρατηρούσε τα άκρα του να παραλύουν σταδιακά, δυσκολευόμενος σε κίνηση και ομιλία. Παρ’ όλα αυτά, ο Στήβεν Χόκινγκ και η Τζέιν Γουάιλντ παντρεύτηκαν το 1965, νομιμοποιώντας μία σχέση που είχε ήδη ξεκινήσει, ενώ και οι δύο γνώριζαν με ακρίβεια τί επρόκειτο να συμβεί, καθώς οι γιατροί του έδιναν δύο χρόνια ζωής. Παρ' όλα αυτά, ο γάμος τους -ο Θεός να τον κάνει γάμο-  κράτησε γιά τριάντα ολόκληρα χρόνια. Βλέποντας την πιό πάνω εικόνα είναι λογικό, φυσικό κι επόμενο, το... «κέρατο» να καιροφυλακτεί. Και, αναπόφευκτα, του «φορέθηκε» στο όνομα κάποιου ασήμαντου μουσικού, ονόματι Τζόναθαν Τζόουνς, ο οποίος βρισκόταν πολύ κοντά στην οικογένεια, βοηθώντας την Τζέιν στις απαιτήσεις της καθημερινότητος, φροντίζοντας εκείνη  και τα παιδιά της. Τελικά, το διαζύγιο επήλθε, νομοτελειακά, το 1995.

    Τον πνευματικά υπεράνθρωπο Χόκινγκ, αλλά σωματικά ανθρώπινο ζόμπι, καθιστούσε περιζήτητο...  γαμπρό, μεταξύ των νοσοκόμων που τον φρόντιζαν, η μεγάλη περιουσία του. Τελικά τον... κέρδισε κάποια Ελέιν Μέισον. Τον παντρεύτηκε και στα δέκα χρόνια που κράτησε ο γάμος τους, πρόλαβε να τον ταράξει στις... φάπες, την κακομεταχείριση και να τον γεμίζει μώλωπες. Οποία θλίψη γιά την κατάντια ενός, από τα σπουδαιότερα διαχρονικά, πνεύματος της Ανθρωπότητος.

   Βλέποντας εικόνες, οι οποίες -μετά την πρώτη αυθόρμητη προδιάθεση γέλωτος, κάτι που θα έρρεε άφθονο αν ο Χόκινγκ ήταν ένας κοινός θνητός- έρχεται ορμητικά η μελαγχολία γιά την μοίρα του Ανθρώπινου γένους και τα απίθανα παιχνίδια που, ενίοτε, αυτή του παίζει. Διασκεδάζοντας, μεν, αλλά και διδάσκοντας πως, σε τελική ανάλυση, ο Άνθρωπος -όσο κι αν φαίνεται σπουδαίος- δεν παύει να είναι μιά απλή ασήμαντη καρικατούρα στο χέρι του Δημιουργού του.

   Προσωπικά, θα θεωρούσα απείρως προτιμότερο, από το ενδεχόμενο να γίνω ένας... Χόκινγκ, να παραμείνω απλός, κοινός, άνθρωπος. Με χαμηλή πτήση στην επίγεια διέλευσή μου, αλλά με φυσιολογική συμμετοχή στις ανθρώπινες χαρές και λύπες. Αγωνιζόμενος, κυρίως, να διατηρήσω την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και τον αυτοσεβασμό. Όσο γιά την συμμετοχή μου στην πρόοδο, γενικά, και ιδίως την επιστήμη, κάτι που φέρνει κοντύτερα τον Άνθρωπο με τον Θεό, είναι τόσο αμελητέα, σε σχέση με την αστρονομική και αδιανόητη απόσταση που μας χωρίζει, ώστε ούτε καν θα με απασχολούσε και θα με προβλημάτιζε στην επιλογή. 

   Και δεν έχω καμμία αμφιβολία πως και ο ίδιος ο Χόκινγκ, αν μπορούσε να διαλέξει μεταξύ της διαδρομής που διήνυσε και ενός πραγματικού και φυσιολογικά εξελισσόμενου έρωτα που θα μπορούσε να ζήσει  -έστω γιά λίγο- οπωσδήποτε θα διάλεγε το δεύτερο!