Ένας άλλος Γολγοθάς. Το ίδιο οδυνηρός και δύσκολος.

Η Άλκη μου που φεύγει.

 

   Τώρα που πλησιάζει η ώρα του αποχωρισμού, λόγια δεν χωρούν. Ούτε και πρέπουν. Ίσως ένα ξέσπασμα να είναι αρκετό. Ίσως και όχι. 

    Όμως ο σπαραγμός που φωλιάζει στην ψυχή, βγαίνει αυθόρμητα.

                        Φ Ε Υ 

-          Είπες πως όλη σου η ζωή,
    σα διαβατάρικο πουλί
    που φτερουγίζει.
    Με μιά βαλίτσα στο δεξί
    και του μπουφάν σου τον γιακά
    ν’ ανηφορίζει.

-          Μέσ’ στον πολύβουο σταθμό,

      φιγούρα τραγική κι εγώ

      να σ’ ανταμώνει.

            Συνταξιδέψαμε κι οι δυό

      στον άγνωστο προορισμό,

      ίδιο βαγόνι.

-          Ταξίδι σύντομο η ζωή,

      δυο δρασκελιές ήταν θαρρείς

      που, φευ, τελειώνει.

      Σαν μελωδία τρυφερή,

      σαν μιά ανάσα, σαν κερί

      φτωχό που λειώνει.

           

      -     Στο τελικό απολογισμό,

      που φτάνει πάντα, θες δε θες,

      κι αυτό μοιραίο.

            Ταξίδι δύσκολο η ζωή,

      οδυνηρό, κοπιαστικό,

      μα…. τόσο ωραίο!!