Κύπρος. Το νησί των χαμένων ευκαιριών και των ηλίθιων παιχνιδιών.

Όπου η ευλογία και η κατάρα περπατούν αμέριμνες, χέρι-χέρι!

Ξέχνα το!!!

     Δεν υπάρχει αμφιβολία πως όταν μπλέξεις με τον Τούρκο, εύκολα δεν ξεμπλέκεις. Δυστυχώς, κοντά χίλια χρόνια εμπειρίας και εμείς οι Ρωμιοί μυαλό δεν βάζουμε να χωρίσουμε καθαρά και ξάστερα τα τσανάκια μας, ελαχιστοποιώντας τα σημεία τριβής με δαύτους. Έστω και με αρχικά φαινομενική ζημιά, η οποία σε βάθος χρόνου θα  γίνει κέρδος.

   Χαρακτηριστική περίπτωση ελληνικής ηλιθιότητος αυτή της Κύπρου. Η μαξιμαλιστική διάθεση και οι άφρονες χειρισμοί της τότε ηγεσίας της -λέγε με Μακάριο- οδήγησαν στην απόρριψη του πρώτου σχεδίου επίλυσης του προβλήματος, του σχεδίου Χάρτινγκ, τότε Άγγλου κυβερνήτη του Νησιού, (1956). Ενός σχεδίου που σε δέκα -μετά έγινε επτά, υπό προϋποθέσεις- χρόνια, δηλ. το 1966 maximum, θα οδηγούσε στην αυτοδιάθεση της Κύπρου με μόνιμη ελληνική διακυβέρνηση. Ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος όμως αρνήθηκε, με πρόσχημα την άμεση Ένωση, αλλά με πραγματικότητα προσωπικές κοσμικές φιλοδοξίες. Και η μαρτυρική Κύπρος μπήκε σε ατελέσφορες περιπέτειες, όπου κάθε προτεινόμενη λύση του «αύριο» έκανε την αντίστοιχη του «χθες» να μοιάζει... λουκούμι!

   Ήμουνα νιός και γέρασα με κύριο και μόνιμο  πρόβλημα της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, το... Κυπριακό.  Κάθε κυβέρνηση που ερχόταν φιλοδοξούσε να το... λύσει. Και όλες το μπέρδευαν περισσότερο, ευθέως ανάλογα με τον βαθμό ανικανότητός τους. Κορυφαία η αξιοθρήνητη χούντα του Ιωαννίδη, η οποία έδωσε γερό πάτημα στους Τούρκους να εισβάλλουν γιά... το καλό -τάχα-  του καθεστώτος και του Μακάριου!!! Το αστείο της ιστορίας είναι πως τυπικά είχαν δίκιο, αφού η μία εγγυήτρια δύναμη, η Ελλάδα, επιχείρησε να καταλύσει το συμπεφωνημένο status της Μεγαλονήσου, οπότε η άλλη εγγυήτρια, η Τουρκία, επενέβη γιά να το... προστατεύσει!!! Αποτέλεσμα: De facto διαίρεση του νησιού και από 18% που ήταν τότε το ποσοστό των Τουρκοκυπρίων να φτάσει σήμερα στο 40%, με συνεχείς αυξητικές τάσεις!

   Αφήνοντας την ιστορία στην... Ιστορία, μπαίνω στο σήμερα και διατυπώνω προσωπικές απόψεις, στη βάση της σημερινής πραγματικότητος και του ρεαλισμού. 

 Πέραν του γοήτρου, το οποίο μετ’ επιτάσεως προβάλλει ο επηρμένος Ερντογάν, στις Ελληνοκυπριακοτουρκικές σχέσεις, το «ψητό» δεν βρίσκεται στους «Οκτώ» ψευτοπραξικοπηματίες που σκοπεύει να... "περιποιηθεί" επαναπατριζόμενους, ούτε στα ξερονήσια τύπου Ίμια που περιπαθώς επιθυμεί, αλλά στον ενεργειακό πλούτο που κρύβει το Αιγαίο και η Μεσόγειος, στη μοιρασιά του οποίου δηλώνει βροντερό παρόν. Όλα τα άλλα είναι στάχτη στα μάτια των αφελών.

   Σήμερα, στην Κύπρο παίζεται το παιχνίδι του παραλόγου. Οι μεν Τουρκοκύπριοι έστησαν στο βόρειο τμήμα της Μεγαλονήσου δικό τους κράτος, μισοαναγνωρισμένο-μισοόχι. Με σημαία, διοίκηση, ύμνο, νόμισμα. 'Όμως δεν αρκούνται στην ΑΟΖ, που αυτοδικαίως ανήκει στον χώρο που αυτοί χαρακτηρίζουν δικό τους, αλλά ζητούν συμμετοχή  σε όλους τους φυσικούς πόρους του νησιού, με πρόσχημα το ότι οι Ελληνοκύπριοι δεν αναγνωρίζουν την ανεξαρτησία τους. Άρα... μέσα κι εμείς παντού! Από την άλλη, οι Ελληνοκύπριοι αρνούνται μεν την αναγνώριση του Τουρκοκυπριακού κράτους, που το αποκαλούν περιφρονητικά -μαζί κι εμείς- «ψευδοκράτος», (συντηρώντας ανάλογα βλακώδη φενάκη με την Σκοπιανή... ΠΓΔΜ), όμως στο θέμα του... «κοκό» -λέγε με υδρογονάνθρακες- αφήνουν τους Τουρκοκύπριους στην απ’ έξω! Βλακεία, κουτοπονηριά παντού και έλλειψη ρεαλισμού. Το κυπριακό status, τελματωμένο για 44 χρόνια έχει δημιουργήσει μία de facto κατάσταση και όποιος δεν θέλει να την παραδεχθεί κυμαίνεται από ρομαντικός αιθεροβάμων μέχρι ηλίθιος. Τί περιμένει να συμβεί και πότε; Με έναν Τούρκο απέναντί του, οραματιζόμενος επανένωση της Κύπρου ματαιοπονεί! Περιουσίες άλλαξαν χέρια, πληθυσμοί ξεριζώθηκαν, εποικισμοί συντελέστηκαν και συνεχώς αυξάνονται, θεσμοί παγιώθηκαν. Και άντε τώρα -44 χρόνια μετά- να τα φέρεις στην προτέρα τους κατάσταση, όταν η φυσιογνωμία του νησιού έχει αλλάξει τελείως. Αρκεί να σκεφτεί κανείς πως οι σημερινοί μεσήλικες κάτοικοι της Κύπρου -ένθεν, κακείθεν- ήσαν αγέννητοι όταν συνέβη η ουσιαστική διχοτόμηση, ή νήπια. Άντε τώρα να αλλάξεις τη βολή τους!

  Συνεπώς, ας πάψουμε -επί τέλους- να κυνηγούμε χίμαιρες, με την Αμμόχωστο να σαπίζει στην ερημιά της. Μόνη ρεαλιστική λύση η διχοτόμηση. Δηλαδή η αναγνώριση των συνόρων ως έχουν σήμερα -με κάποιες αναγκαίες μικροτακτοποιήσεις-  και ο κάθε λαός να κοιτάξει τα του οίκου του. Φίλοι κι αγαπημένοι. Τα δικά μου δικά μου και τα δικά σου δικά σου! Η Κύπρος δεν είναι το μόνο νησί που θα διαιρεθεί σε δύο κρατικές οντότητες. Πρόχειρα αναφέρω πως η νήσος Ισπανιόλα «στεγάζει» την Αϊτή και την Δομινικανή Δημοκρατία, το Βόρνεο ανήκει κατά το ένα τρίτο στην Μαλαισία και δύο τρίτα στην Ινδονησία, (συν την «κουτσουλιά» του ζάπλουτου Μπρουνέι), η Ν. Γουϊνέα μοιράζεται σε Δυτικό Ιρίαν, (Ινδονησία) και το ανεξάρτητο κράτος των Παπούα, κ.λπ. που δεν βρίσκω στη μνήμη μου τώρα.

   Αν συμβεί αυτό που η λογική του ρεαλισμού επιβάλλει, ένα μεγάλο επιχείρημα έντασης θα αναιρεθεί και ένα σημαντικό όπλο πίεσης θα αφαιρεθεί από την φαρέτρα του Σουλτάνου Ερντογάν. Μετά, βλέπουμε γιά τη συνέχεια, καθώς με τους... «Τούρκοι» δεν ξεμπερδεύεις εύκολα.