Ave Alexis… morituri te salutant. Χαίρε Αλέξη… Οι μελλοθάνατοι σε χαιρετούν.

Γιά να μην ξεχνιόμαστε

Απελπισία καλείται μιά ελπίδα φερμένη από τον Αλέκσισ.

   Κάποιες φορές, προσωπικά και οικογενειακά προβλήματα σε φρενάρουν, σου στερούν την έμπνευση, σε αποπροσανατολίζουν. Τότε καταφεύγεις σε... "υιοθεσίες". Το πιό κάτω κείμενο, αν και μακροσκελές, αξίζει τον κόπο να το διαβάσετε. Αργά-αργά, υπομονετικά και προσεκτικά. Μετά, θα έχετε όλο τον καιρό να μελαγχολήσετε. Και αν σας παίρνει, να προβληματιστείτε και να διδαχθείτε. Γιατί η κατηφόρα θα πρέπει, κάποτε, να σταματήσει. 
   Δεν μπορεί, δεν είναι δυνατόν. Η ευτέλεια, η "τιποτοκρατία", η κουτοπονηριά, η καπατσοσύνη -με λίγα λόγια, ο κατιμάς και το περιθώριο- δεν  πρέπει να επικρατήσουν. Το σκοτάδι δεν μπορεί να νικήσει το φως, το ψέμα την αλήθεια και το "τελευταίο" θρανίο να επιβληθεί του "πρώτου". Δεν γίνεται. Ο κόσμος θα αφυπνιστεί και ο εφιάλτης θα περάσει.

   "Με αφορμή την επικείμενη βράβευση του πρωθυπουργού, στο Παρίσι, από τον Δικηγορικό Σύλλογο Παρισίου και την επιθεώρηση Politique Internationale, θα πρέπει σίγουρα να βγάλουμε όλοι το καπέλο στον Αλέξη.

   Σκεφτείτε ότι ο Αλέξης Τσίπρας θα παραλάβει το Βραβείο Πολιτικού Σθένους!! (Prix du Courage politique) ένα βραβείο δηλαδή με το οποίο στο παρελθόν έχουν τιμηθεί πολιτικές προσωπικότητες όπως ο Εμανουέλ Μακρόν, η Κριστίν Λαγκάρντ, ο Νικολά Σαρκοζί, η Άνγκελα Μέρκελ. Γι' αυτό λοιπόν το γράφω και το ξαναγράφω. Tου βγάζω το καπέλο του Αλέξη. Tον παραδέχομαι. Είναι μάγκας !

   Όταν εγώ ήμουν ήδη τριαντάρης και δούλευα απ’ το πρωί μέχρι το βράδυ για να τα φέρω βόλτα, αυτός σαν ανεύθυνος 16αρης ζούσε το όνειρο, κάνοντας καταλήψεις, πίνοντας μπίρες, και καταγγέλλοντας το σύστημα, μπορεί και το σύμπαν, το οποίο η γενιά του θα άλλαζε. Σήμερα, είκοσι και βάλε χρόνια μετά, εγώ εξακολουθώ να δουλεύω σαν μ@λ@κ@ς για να τα φέρω βόλτα και ο Αλέξης έχει ήδη γίνει… πρωθυπουργός! Μετεωρική άνοδος…

   Μου θυμίζει κάτι Ρώσους νεόκοπους μεγιστάνες, οι οποίοι μέχρι το 1990 ζούσαν στην μαύρη φτώχια του κομμουνισμού, αλλά στο ενδιάμεσο πρόλαβαν και έγιναν δισεκατομμυριούχοι, ενώ εμείς οι μάγκες, που ζούσαμε ανέκαθεν μέσα στον καπιταλισμό, στην καλύτερη διοριστήκαμε στο δημόσιο ή ανοίξαμε ΜΙΚΕΛ.

   Ότι και να λέμε λοιπόν, άσχετα από την εμφανή ανεπάρκεια, στα πάντα, του Αλέξη, η αλήθεια είναι ότι μας έχει πάρει ολονών τα σώβρακα. Και των ψηφοφόρων που τον λατρεύουν και τον ψηφίζουν ό,τι και να κάνει, και των πολιτικών, που τους έχει αποδεκατίσει απαξάπαντες. Και η πλάκα είναι ότι ο Αλέξης δεν είναι και κανένας σοβαρός και αξιόπιστος πολιτικός. Αναμφισβήτητα πρόκειται για έναν ημιμαθή, πρώην καταληψία, τον οποίο χαρακτηρίζει η απόλυτη άγνοια στα πάντα όλα. Όμως έχει άστρο και είναι και καπάτσος. Και το απέδειξε όχι μόνο καταφέρνοντας να εκλεγεί πρωθυπουργός, στην πιο κρίσιμη φάση της μεταπολιτευτικής μας ιστορίας, αλλά καταφέρνοντας επίσης να εξαφανίσει από τo προσκήνιο μεγαθήρια της πολιτικής, που ήταν ή έγιναν στην πορεία πολιτικοί του αντίπαλοι. Όλα αυτά στα 41 του χρόνια! Και χωρίς να είναι γόνος…

   Ο Αλέξης, όπως το βλέπω εγώ, έχει ένα ιδιαίτερο χάρισμα, που δεν το έχουν όλοι οι άνθρωποι, το οποίο είναι πάρα πολύ χρήσιμο στην πολιτική. Οπουδήποτε αλλού αυτό το «χάρισμα» είναι επιλήψιμο, στην πολιτική όμως επιβραβεύεται!

   Αναφέρομαι στο γεγονός ότι μπορεί να μην διαθέτει κανένα θεωρητικό εφόδιο, καμιά κατάρτιση, είναι όμως αδίστακτος και διαθέτει «ψυχρότητα», «αγνωμοσύνη» και απουσία οποιασδήποτε συναισθηματικής δέσμευσης ή ενσυναίσθησης, με αποτέλεσμα σήμερα αυτός ο «αριστερός» να συνεργάζεται και να χαριεντίζεται με τον «ακροδεξιό» Καμένο, την ώρα που είναι στα μαχαίρια με τους άλλοτε συντρόφους του στους αγώνες «για την προκοπή του τόπου». Συν το γεγονός ότι μπορεί από την μια στιγμή στην άλλη να κάνει το μαύρο άσπρο χωρίς καμιά ντροπή…

   Πού είναι λοιπόν σήμερα ο Κωστάκης της Ραφήνας, πού στα χέρια του έσκασε η βόμβα; Πού είναι ο ΓΑΠ, με το βαρύ του όνομα, πρωθυπουργός με 44%, γιος και εγγονός πρωθυπουργών; Πού είναι ο Σαμαράς; Πού είναι ο κυρ Φώτης; Πού είναι ο πολύς Μπένυ; Πού είναι οι θρύλοι της αριστεράς Λαφαζάνης, Στρατούλης, Βαλαβάνη, Κωνσταντοπούλου, κ.ά.; Πού είναι ο Δρ Μπαρουφάκης; Πού είναι ο μέντοράς του ο Αλαβάνος; Πού είναι όλο αυτό το βαρύ πυροβολικό της πολιτικής μας ζωής; Στο χρονοντούλαπο της ιστορίας όπως θα έλεγε κι ο Ανδρέας, που αν τα έβαζε με τον Αλέξη πιθανόν να εξαφανίζονταν κι εκείνος. Η μόνη που κατάφερε να επιβιώσει είναι η Φώφη, αλλά κι αυτή, παρά την αναμφισβήτητη επικράτησή της πάνω σε όλους τους εσωκομματικούς της αντιπάλους, βολοδέρνει σε ανυπόληπτα δημοσκοπικά ποσοστά. Οι υπόλοιποι που επιβίωσαν μέσα σε αυτά τα κρίσιμα τελευταία χρόνια είναι όσοι προσκύνησαν τον Αλέξη και αποφάσισαν να στοιχηθούν πίσω του. Όλους τους άλλους τους έφαγε η μαρμάγκα. Και να ήταν μόνο αυτό; Μόνο δηλαδή στην εσωτερική πολιτική σκηνή; Όχι… ο Αλέξης τρώει και ξένους ηγέτες… Σκεφτείτε μόνο πόσους "τιτανοτεράστιους" πολιτικούς έχει στείλει ο Αλέξης στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Τον Ολάντ στη Γαλλία, τον Ρέντσι στην Ιταλία, τον Κάμερον στην Αγγλία, τον Σούλτς στη Γερμανία, τον Πάμπλο Ιγκλέσιας, τον αρχηγό των Podemos στην Ισπανία, αλλά και τον βλαμένο αρχηγό των Καταλανών, που τώρα ψάχνει πολιτικό άσυλο στο Βέλγιο

Και βέβαια, οσονούπω, ακολουθούν κι άλλοι, όπως για παράδειγμα ο Χερ Σόιμπλε και κυρίως, όπως όλα δείχνουν, και η μαντάμ Μέρκελ, την οποία από καιρό είχε προειδοποιήσει ο Αλέξης, αλλά αυτή δεν άκουγε. Ας λουστεί τώρα την απόφασή της να πάει κόντρα στον "Τσε Παπάρα" των Βαλκανίων…

   Γιατί τα λέω αυτά; Γιατί φτάσαμε στο σημείο να τιμούν τον Αλέξη, με το Βραβείο Πολιτικού Σθένους, παρόλο που δεν είναι κανένας πολιτικός του βεληνεκούς ενός Κένεντι, ενός Αντενάουερ, ενός ΝτεΓκώλ, ενός Σιράκ, ενός Σμίτ, ενός Ομπάμα,… ούτε καν μιας Θάτσερ!!!

   Μιλάμε για έναν νεαρό που αγνοεί βασικά πράγματα, βασική ιστορία, βασικές διεθνείς σχέσεις, με μια επιφανειακή επιδερμική γνώση του μαρξισμού, τον οποίο επικαλείται, και όμως παρόλα αυτά έχει το «θράσος» να κυβερνάει μια χώρα στο πιο κρίσιμο σταυροδρόμι της σύγχρονης ιστορίας της, κουνώντας το δάχτυλο δεξιά και αριστερά, και απειλώντας να αλλάξει την Ευρώπη! Σίγουρα η άγνοιά του τον βοηθά στο να μη σκέφτεται τις συνέπειες των πράξεών του, αφού ανέκαθεν η ημιμάθεια ήταν το όπλο των δημοκόπων. Αλλά δεν μπορεί, σίγουρα έχει και κάτι άλλο… κάτι που τον καθιστά απρόσβλητο. Σαν να έχει πιει το μαγικό φίλτρο όταν ήταν παιδάκι… Αλλιώς δεν εξηγείται. Σκεφτείτε μόνο πόσες κωλοτούμπες έχει κάνει μέσα σε τρία χρόνια, έχοντας μετεξελιχθεί στον Νούμερο 1 “Γερμανοτσολιά” και παρόλα αυτά συνεχίζει να μαζεύει 20αρια στις δημοσκοπήσεις.

   Δείτε πώς άδειασε Λαπαβίτσες, Μπαρουφάκηδες, Ζωζώκες, και Ραχήλ, παραμένοντας στο αφρό του κύματος, μοναδικός άρχοντας της ντόπιας αριστεράς… Δείτε πώς καθάρισε, τον περασμένο χειμώνα, τους αγρότες, οι οποίοι ορκίζονταν να πεθάνουν στα μπλόκα αν δεν πέσει ο Αλέξης. Δείτε πώς περνάει ανώδυνα την προσφυγική κρίση, που μας έχει μετατρέψει σε τριτοκοσμική χώρα και παρόλα αυτά, πέρισυ τέτοιον καιρό, έβρισκε την όρεξη και τον χρόνο να χαριεντίζεται με την Αντζελίνα Τζολί. Δείτε πώς αντιμετώπισε τις πλημμύρες της Αττικής, με τους 22 νεκρούς, περνώντας απλά από τον τόπο της καταστροφής, transit, πηγαίνοντας για Σουηδία, με καλή παρέα βέβαια... Και δείτε, τέλος, πώς καταφέρνει και περνάει τα πιο επώδυνα οικονομικά και άλλα μέτρα από συστάσεως ελληνικού κράτους, χωρίς να ιδρώνει το αυτί του. Κάνοντας πράγματα που αν τολμούσε να τα σκεφτεί και μόνο ο Σαμαράς, ακόμη θα τον ψάχναμε μεταμφιεσμένο στο Περού.

   Κι όμως ο Αλέξης ζει και βασιλεύει και επιβραβεύεται... Λίγο πιο παχύς, λίγο πιο στρεσαρισμένος, αλλά πάντα στο τιμόνι, καθαρίζοντας αντιπάλους δεξιά κι αριστερά, χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια. Με όπλο του το στραβοστομιασμένο χαμόγελο, και ισχύ του την λατρεία του λαού του. Ενός λαού που ζει στην πράξη το “σύνδρομο της Στοκχόλμης”, όπου ο όμηρος ερωτεύεται τον απαγωγέα του και το θύμα ταυτίζεται με τον θύτη. Ένα είδος Μιθριδατισμού, όπου σιγά - σιγά, συστηματικά, κάθε μέρα που περνάει, έχουμε συνηθίσει στις σφαλιάρες, και μάλιστα κάποιες τις επικροτούμε, αφού “τα ήθελε ο κώλος μας”.

   Γι’ αυτό και έχουμε ουσιαστικά ανύπαρκτες τράπεζες, capital controls, κλειστά σύνορα, ανεργία στο 50%, φόρους στα πάντα, το ΝΑΤΟ και τους Τούρκους στο Αιγαίο, με το ένα πόδι εκτός Σένγκεν, εθνικές υποχωρήσεις και παραχωρήσεις παντού, τον συγκαμένο συγκυβερνήτη, τον κάθε αγράμματο υπουργό, χωρίς καμιά επένδυση να υλοποιείται στη χώρα, αλλά αντίθετα την Αθήνα να γίνεται ελκυστικός προορισμός του διεθνούς ακτιβιστικού υπόκοσμου, τον “Ρουβίκωνα” μετεξελιγμένο Ες-Ες του επίσημου παρακράτους, που κάνει "ντου" ακόμα και στο Πεντάγωνο, αλλά και με μια απίστευτη καθημερινή ταλαιπωρία των πολιτών, πότε εξαιτίας του ηλεκτρονικού εισιτηρίου και πότε εξαιτίας των απεργιών στα ΜΜΜ, με καταβολή διπλών φόρων στο τέλος κάθε μήνα, και .. και ... και ..

   Όμως, παρόλα αυτά, ο Σύριζα του Αλέξη συνεχίζει ακάθεκτος την καταστροφική για την χώρα πορεία του, αποπροσανατολίζοντας την κοινή γνώμη, πότε με την αλλαγή φύλου στα 15 και την προστασία των τραβεστί, πότε με τον μπάφο και τη δυνατότητα καλλιέργειας ινδικής κάνναβης σε γλάστρες και πότε με το κοινωνικό μέρισμα! Και όλα αυτά, με μια ισχνή πλειοψηφία 3-4 βουλευτών, οι τρεις εκ των οποίων Μουσουλμάνοι. Μάλιστα, σαν να μας προκαλεί, ο Αλέξης κάνει κάθε μέρα ότι μπορεί για να μας πείσει ότι δεν τον κουνάει κανείς από την καρέκλα του. Γι’ αυτό έχει διορίσει τον κάθε απίθανο ως σύμβουλό του, χώρια τους γκόμενους και τα ξαδέλφια της κάθε συριζαίας συνεργάτιδός του. Τρίβοντάς μας στη μούρη την αναμφισβήτητη ισχύ του.

   Σκεφτείτε ότι την ώρα που το Εφετείο Αθηνών κρατούσε στη φυλακή τα χαϊδεμένα παιδιά του ΣΥΡΙΖΑ Ηριάνα και Περικλή, ο Αλέξης Τσίπρας περνούσε το κατώφλι του Λευκού Οίκου! Εάν την ίδια απόφαση έπαιρνε ένα Εφετείο, επί ΝΔ, τότε τα υπόλοιπα χαϊδεμένα παιδιά του ΣΥΡΙΖΑ θα έκαιγαν την Αθήνα! Τώρα, απλώς ξεδώσανε στα πληκτρολόγια! Όπως θα την έκαιγαν επίσης εάν στο Λευκό Οίκο δεν ήταν ο Αλέξης Τσίπρας αλλά ένας άλλος πρωθυπουργός που θα συμφωνούσε την αναβάθμιση της βάσης της Σούδας και την παραγγελία- μαμούθ 2,4 δις. ευρώ για τον εκσυγχρονισμό των F-16! Τόσο απλά…

   Η θεωρία που θέλει τον Αλ. Τσίπρα να “περνά” στο λαό κάθε ρύθμιση δίχως την παραμικρή αντίδραση επιβεβαιώνεται κάθε μέρα. Και πραγματικά είναι να απορεί κανείς πώς το καταφέρνει! Όλοι αυτοί οι συνειδητοί Αριστεροί, που έχουν λιώσει δεκάδες σόλες παπουτσιών σε πορείες, που καταλήγουν έξω από την Αμερικανική Πρεσβεία, όλοι αυτοί που μεγάλωσαν ξελαρυγγιάζοντας “Φονιάδες των λαών Αμερικάνοι”, όλοι αυτοί που διαμόρφωσαν πολιτική συνείδηση πάνω στην βεβαιότητα πως πηγή κάθε κακού είναι ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός και ο καπιταλισμός πώς αισθάνονται σήμερα; Πώς αισθάνθηκαν όταν άκουσαν τον αρχηγό τους να λέει ότι “σήμερα (σ.σ. δηλαδή επί αριστερής κυβέρνησης), οι ελληνοαμερικανικές σχέσεις είναι καλύτερες από ποτέ”, δηλαδή εγώ μπορώ να κάνω καλύτερη τη συνεργασία μας από ό,τι έκανε κάθε δεξιός ή σοσιαλιστής προκάτοχος μου… Γι’ αυτό σας λέω, ότι ό, τι και να κάνει ο Αλέξης ΔΕΝ πέφτει. Το βλέπουμε και στις δημοσκοπήσεις. Η αξιοθαύμαστη προσαρμοστικότητα απέναντι στα προβλήματα που επέδειξε στα σχεδόν τρία χρόνια που κυβερνά, σε συνδυασμό με την εκπληκτική ικανότητα να μεταλλάσσεται πολιτικά και να βαφτίζει χωρίς τον παραμικρό ενδοιασμό το κρέας ψάρι, φανέρωσε ένα ταλέντο το οποίο πρέπει κανείς να ψάξει πολύ για να το ταυτίσει με κάτι ανάλογο που παρουσιάστηκε στην πολιτική ζωή της χώρας, τις τελευταίες τουλάχιστον δεκαετίες. Μετρ στη διαστροφή της πραγματικότητας και εξαιρετικός στο να παρακάμπτει και ταυτόχρονα να αποενοχοποιείται από τη σωρεία των ψευδών με τα οποία κατάφερε να κερδίσει δύο απανωτές εκλογικές αναμετρήσεις, ο Αλ. Τσίπρας δεν μοιάζει καθόλου ο χαμένος από χέρι, όπως τον εμφανίζουν οι δημοσκοπήσεις.

   Προσλήψεις, μέτρα για τους αγρότες, ειδικά επιδόματα, κινήσεις βελτίωσης της καθημερινότητας, μέτρα για την Παιδεία, ταξί, τροπολογία για τη Θράκη, ΦΠΑ στα νησιά, νόμος για την αλλαγή φύλου, κινήσεις για τη νομιμοποίηση της κάνναβης - όλα στοχεύουν σε ένα και μόνο πράγμα: στην ενίσχυση μιας εκλογικής βάσης η οποία αποσυσπειρώθηκε σοβαρά από την άγρια λιτότητα, την υπερφορολόγηση και νεοφιλελεύθερες πολιτικές.

   Όσοι λοιπόν από την αντιπολίτευση, και ειδικά την αξιωματική, πιστεύουν ότι ο Αλέξης Τσίπρας βρίσκεται με το ένα πόδι στην έξοδο, μάλλον θα πρέπει να εξετάσουν προσεκτικότερα τις αναλύσεις τους... Εκείνος είναι που μας κάνει να χορεύουμε στους ρυθμούς των ζουρνάδων του. Τί να λέμε τώρα. Το παιδί έχει άστρο. Τον παραδέχομαι… μπορεί και κατά βάθος να τον ζηλεύω… ποιος ξέρει;

   Γι’ αυτό λοιπόν: Ave Alexis… morituri te salutant."