Αντρέας Μπάαντερ και Ουλρίκε Μάινχοφ. Εκεί που το Κράτος νικά κατά... κράτος!

Μερικές πολύ ωραίες και πολύ διδακτικές ιστορίες.

 

   Η Φράξια Κόκκινος Στρατός (Rote Armee Fraktion, ή RAF), γνωστή στα ΜΜΕ και ως Ομάδα Μπάαντερ-Μάινχοφ, ήταν ακροαριστερή οργάνωση που διεξήγαγε αντάρτικο πόλεων και έδρασε στη Δυτική Γερμανία, από το έτος 1970. Ιδρύθηκε από τους Αντρέας Μπάαντερ, Γκούντρουν Έσλιν, Χορστ Μάλερ, Ουλρίκε Μάινχοφ, Ίρμγκαρντ Μέλερ και μερικούς άλλους.

   Η οργάνωση προήλθε ως αντίδραση στην πολιτική εξουδετέρωσης της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς από το γερμανικό κράτος. Υιοθέτησε αρχές του λεγόμενου "αντάρτικου των πόλεων" και κήρυξε τον ένοπλο αγώνα γιά την εξουδετέρωση του καπιταλιστικού και ιμπεριαλιστικού κρατικού μηχανισμού της Δυτικής Γερμανίας.

   Η δράση της ΡΑΦ έληξε με τη σύλληψη και το θάνατο των ηγετών της (Μπάαντερ, Ένσλιν και Ράσπε) στη φυλακή του Σταμχάιμ το 1977. Οι συνθήκες απομόνωσης στις οποίες κρατούνταν είχαν προκαλέσει το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης, αλλά, παρά τις σχετικές κατηγορίες, δεν παρουσιάστηκαν στοιχεία που να επιβεβαιώνουν ότι ήσαν απάνθρωπες. Ο θάνατός τους έδωσε λαβή γιά πολλές θεωρίες. Σύμφωνα με τις αρχές αποδόθηκε σε αυτοκτονία, όμως άλλες πηγές υπέθεσαν σκόπιμη εγκληματική "εκκαθαριστική" ενέργεια από το κράτος και τις γερμανικές μυστικές υπηρεσίες. Η Ούλρικε Μάινχοφ συνελήφθη στις 15 Ιουνίου 1972 και καταδικάστηκε στις 29 Νοεμβρίου 1974 σε οκτώ χρόνια φυλάκιση γιά βομβιστική επίθεση σε κεντρικό κτίριο.  Στις 21 Μαΐου 1975 ξαναδικάστηκε γιά τετραπλή ανθρωποκτονία. Πριν όμως καταδικαστεί, βρέθηκε κρεμασμένη στο κελλί της στις 9 Μαΐου 1976. Η απόδοση του θανάτου της σε αυτοκτονία αμφισβητείται από μερικούς, αλλά δεν έχει, ως σήμερα, παρουσιαστεί κανένα στοιχείο που να ανατρέπει την επίσημη εκδοχή. Έτσι, όμορφα κι ωραία, - αλλά προ παντός αθόρυβα- η Γερμανία απηλλάγη από μερικά καθάρματα.

   Η υπόθεση της RAF  διδάσκει και ο μύθος δηλοί το δέον γενέσθαι, καθώς:

   α) Επρόκειτο γιά σκληρούς και αδίστακτους κακοποιούς, με ληστείες, εμπρησμούς και φόνους στο ενεργητικό τους, και όχι -όπως εδώ- γιά κακομαθημένα «φλωράκια»-μπαχαλάκηδες, ρουβίκονες, χουλιγκάνους και αναρχικούς του... πρωκτού, τα οποία εκμεταλλεύονται την ασυλία που τους παρέχει ο... μπαμπάς, (πρόεδρος κοινοβουλίου), και το κυβερνόν κόμμα που τους γέννησε, εξέθρεψε και κατευθύνει.

   β) Η Γερμανία, ως σοβαρό κράτος, τακτοποίησε όμορφα, παστρικά και αθόρυβα το ζήτημα, με αποτέλεσμα -κατόπιν της «αυτοκτονίας» των ηγετών της RAF- τα δευτεροκλασσάτα στελέχη να μουλώσουν, κατουρημένα από το φόβο τους.
   Και τώρα, τί συμβαίνει εδώ. Οι άθλιοι ταγοί μας, αφού επιτρέπουν, ενθαρρύνοντας μάλιστα, σε μιά δράκα ψυχανώμαλων και θραδύδειλων βουτυρομπεμπέδων να διαλύουν τη χώρα, αποδεικνύονται έρμαια της βούλησης ενός παλιόπαιδου, το οποίο αναδεικνύουν σε ρυθμιστή του κανονισμού της Δικαιοσύνης. Και πανικόβλητοι σπεύδουν να υποταχθούν -σέρνοντας πίσω από τη δειλία τους ολόκληρη χώρα- στις απαιτήσεις ενός υποψήφιου δολοφόνου, αναδεικνύοντάς τον σε ρυθμιστή του σωφρονιστικού μας συστήματος!

   Το ελληνικό "αντάρτικο πόλεων", κακέκτυπο και ντιλετάντικο, αποτελείται από θρασείς κουραδόμαγκες που δρουν εκ του ασφαλούς και με ομπρέλα προστασίας. Άρα η εξουδετέρωσή του είναι απλή, εύκολη και ριζική. Αρκεί η πολιτική βούληση προς τούτο, που όμως δεν υπάρχει. Δεν το θέλει, κυρίως ο... Βούτσης κι ο Δραγασάκης! Θα μπορούσαμε, με ειδικό νόμο, να χαρακτηριστεί η δράση των πάσης φύσεως κουκουλοφόρων μπαχαλάκηδων -ακροδεξιών, ακροαριστερών και αναρχικών- ως «έγκλημα ιδιώνυμο», που θα επιτρέπει την κρατική αντίδραση με απεριόριστη δράση των δυνάμεων καταστολής της βίας. Και όταν λέμε απεριόριστη, εννοούμε απεριόριστη. 
   Δίνεις εύλογη προθεσμία αμνηστίας με κατάθεση όπλων και τερματισμό "εχθροπραξιών", με... «απελευθέρωση» των Εξαρχείων, Πανεπιστημίων -τέρμα το παραμύθι του ασύλου- και όλων των... «κατειλημμένων» ή «απαλλοτριωμένων» από το αναρχικό αληταριό κτιρίων. Παρερχομένης αυτής της προθεσμίας, η χώρα να θεωρηθεί ευρισκομένη σε πόλεμο και σε νόμιμη άμυνα, οπότε ειδικά εκπαιδευμένες δυνάμεις θα αρχίσουν εκκαθαριστικές επιχειρήσεις. 
   Δεν υπάρχει καμμία αμφιβολία πως με τον πρώτο «ξαπλωμένο» ψευτοπαλληκαρά και καμμιά δεκαριά εξαφανισμένους στα βάθη ειδικών φυλακών -χωρίς Ραγκούσηδες, ανθρώπινα δικαιώματα και τέτοια γλυκανάλατα- αλλά με άγνωστη... τύχη, η Αθήνα θα γίνει... κολλέγιο. Όσο γιά τα επαρχιωτάκια συντροφάκια, που βλέποντας το μπάχαλο της πρωτεύουσας ξετσουτσούρδωσαν και δαύτα, θα σπεύσουν να εξαφανιστούν από το χάρτη, δεδομένης και της μικρής κοινωνίας που ζουν και δρουν τώρα. Και αν η επιφυλακή κρατήσει γιά μερικούς μήνες, με σοβαρότητα και αυστηρότητα, μιά δεύτερη -το πολύ- προσπάθεια θα είναι και η ταφόπλακα της εσωτερικής αναρχίας. Όταν οι επίδοξοι λεβέντες αντιληφθούν πως το κράτος δεν αστειεύεται και πως τους περιμένει η γη κι ο... «ένδοξος» θάνατος, θα γίνουν αρνάκια. Και αντί γιά θόρυβο κροτίδων και μολότοφ, θ’ αντιλαλούν χαρούμενα βελάσματα. Ο φόβος φυλάει τα έρημα κι ο θάνατος τους θρασύδειλους χέστες. Τώρα ξέρουν, από την Κούρτοβικ και τον Ραγκούση, τα ανθρώπινα... δικαιώματά τους, έτσι και συλληφθούν. Αυτά που δεν αναγνωρίζουν στους άλλους, στα θύματά τους!
   Θυμάμαι κάποτε στην Τζακάρτα, οσάκις η κοινωνία κουραζόταν από τη δράση των συμμοριών, η Αστυνομία προμηθευόταν φωτογραφίες επιφανών κακοποιών και τα ποτάμια άρχιζαν να γεμίζουν με τα πτώματά τους. Τότε, έντρομοι και πατείς με πατώ σε, οι επιζώντες της... "επιχείρησης αρετής", έσπευδαν μέσω μικροαδικήματος, να κλειστούν στην ασφαλή αγκαλιά της φυλακής, γιά να... γλυτώσουν το τομάρι τους! 
   Διαφορά φαντασίας, διαφορά τακτικής -άλλη η Γερμανία, άλλη η Ινδονησία- όμως αποτέλεσμα το ίδιο! Απαλλαγή από αντικοινωνικά βδελύγματα.

   Τώρα, όποιοι βρούν αυτές τις λύσεις, ανορθόδοξες και... φασιστικές, ας αναλογιστούν την... ορθοδοξία του να καταστρέφεται -άδικα και αναίτια-  η περιουσία, το μέλλον και η ζωή μιάς αθώας οικογένειας ιδιοκτήτη καταστήματος, σύν των εργαζομένων στην κατεστραμμένη και χρεωκοπούσα επιχείρηση, από το κέφι μιάς χούφτας κοινωνικών αποβρασμάτων, αμετανόητων και παντελώς άχρηστων και επιζήμιων. Ας φέρουν τον εαυτό τους σε μιά τέτοια θέση και τα ξαναλέμε. Τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν λειτουργούν -και δεν πρέπει-  μονοδρομικά. Η επιείκεια έχει όρια και οι αντοχές της κοινωνίας το ίδιο. Η ανόητη ρήση του Μάο -"μεγάλη αναστάτωση, ευχάριστη κατάσταση"- είδαμε που οδήγησε την Κίνα. Καιρός να σοβαρευτούμε και να αμυνθούμε ενεργητικά και όχι ως απλοί θεατές.