Την πιό ακατάλληλη στιγμή…

 Όταν το σημαντικό και το ασήμαντο… σφιχταγκαλιάζονται.

   Προχθές, κατεβαίνοντας στην πόλη, στη μέση του δρόμου κυκλοφορούσε αργά-αργά και με τρεμάμενα βηματάκια ένα μικρό ζωάκι. Κάπως σαν μεγάλος αρουραίος. Σταμάτησα από περιέργεια και πλησιάζοντας διαπίστωσα πως επρόκειτο γιά ένα μικρό… σκαντζοχοιράκι! Περίπου 12 με 15 cm μήκος.

   Δεν είχε τύχει ποτέ μου να δω από κοντά τέτοιο ζωάκι. Μου έδωσε την εντύπωση πως είτε ήταν πολύ μωρό, ξεκομμένο από τη μητέρα του, είτε άρρωστο, καθώς δεν παρατήρησα εμφανές τραύμα του. Το περιμάζεψα προσεκτικά, γιά να μην κινδυνεύσει από διερχόμενο -αυτοκίνητο, γάτα ή σκύλο- και το έβαλα στην μεγάλη βεράντα. Συνέχισε να περπατά… αργά και τρεκλίζοντας σαν μεθυσμένο, ώσπου κούρνιασε σε μιά γωνιά της, έκλεισε τα ματάκια του και, κουλουριασμένο σαν μπαλίτσα, το ΄ριξε στον ύπνο.

   Αναζήτησα στο internet πληροφορίες γιά τη ζωή, τις συνήθειες και την τροφή του. Του έβαλα δίπλα δυό χούφτες φρεσκοκομμένα χόρτα, μερικά κομμάτια ντομάτας κι ένα χαμηλό τσίγκινο πιάτο με νερό και το παρατηρούσα για ώρες. Το ζωάκι δεν αντιδρούσε και μόνο το ανεβοκατέβασμα του μικρού του σώματος, φανέρωνε πως ανέπνεε, άρα ζούσε.

Στην διάρκεια της νύχτας, κρατώντας ένα φακό, κατέβηκα τρεις φορές γιά να το δω. Τις δύο πρώτες υπήρχε ζωή μέσα του. Την τρίτη… όχι. Είχε πεθάνει…

Ήρθε ξαφνικά στη ζωή μου και απότομα έφυγε, αφήνοντας μου έναν ακόμη πόνο πίσω του. Αχρείαστο μέσα στους πολλούς που την βομβαρδίζουν και -επιμένω-  πονούν το ίδιο, ανεξαρτήτως του είδους, ή της ασημαντότητος της πηγής προέλευσής τους. Σε κάθε ανοιχτή πληγή, ακόμη κι ένα… χάδι, ή ένα ακούμπημα έστω,  πονάει όσο κι ένα δυνατό χτύπημα. Πολύ περισσότερο αν αυτό  συνοδεύεται από Θάνατο, το πιό σπουδαίο και κυρίαρχο στοιχείο της Ζωής. Αυτό που την «σφραγίζει», στέλνοντάς την στην Ιστορία.

Ποτέ δεν το περίμενα. Ένα τόσο δα σκαντζοχοιράκι μου έκλεψε τον ύπνο γιά δύο νύχτες. Ο θάνατος, τελικά, βρίσκει χίλιους δυό τρόπους  για να σου θυμίζει την παρουσία του, να σε γυροφέρνει και να σου τρίζει τα δόντια.

   Και μετά, έλα εσύ -άθλια τσιπραίικη αριστερίλα- να μου μιλήσεις γιά… υποκλοπές, γιά Καλογρίτσες, γιά μαύρα λεφτά, γιά μαύρες σακούλες, μαύρους ανθρώπους και άλλες τέτοιες  μπούρδες.

 Το μαύρο είναι ένα χρώμα που δεν έχει αποχρώσεις…