Όταν τα φώτα χαμηλώνουν και η αυλαία πέφτει, η ψυχραιμία αρχίζει -σιγά, σιγά κι αθόρυβα- να κάνει την εμφάνισή της. Μαζί με την ορθή κρίση, την απαλλαγμένη από πάθη, πολιτικές αντιθέσεις και στείρες προκαταλήψεις.
Ξεκαθαρίζω -γιά άλλη μία φορά- πως ουδέποτε υπήρξα φίλος της βασιλείας, (συνταγματικής ή απόλυτης), ως πρότυπο μοντέλο πολιτεύματος. Πίστευα και πιστεύω πως βασιλεία -με βασιλιά ζωντανό σύμβολο λαού και κράτους- θα μπορούσε να αποτελεί όντως εξαίρετη μορφή πολιτεύματος, όμως υπό μίαν αυστηρή, απαράβατη και ιδανική προϋπόθεση. Τόσο ιδανική που είναι αδύνατον να υπάρξει γιά την Ελλάδα, την χώρα της… «φαιδράς πορτοκαλέας». Διότι -νυν και αεί- η συνταγή θα σκοντάφτει πότε στην ανωριμότητα του λαού, πότε στην αλαζονεία του βασιλέως, πότε και στα δύο.
Στην περίπτωση του Κωνσταντίνου προσέπεσε η ανωριμότητα όλων, ανεξαιρέτως, των μερών και παραγόντων. Ένας λαός ατίθασος, ανώριμος, παρορμητικός, απαίδευτος -με τα ποσοστά αναλφαβητισμού πολύ υψηλά- βαθιά αμόρφωτος κοινωνικά, ανιστόρητος, αμνήμων και φοβερά ευεπίφορος στην δημαγωγία και τον λαϊκισμό, απέναντι σ΄ έναν νεαρό, άπειρο και «κακομαθημένο» βασιλιά, περιστοιχισμένον από ανίκανους αυλοκόλακες και κακούς συμβούλους. Αν σ΄ αυτή την δυσμενέστατη συγκυρία προσθέσουμε τα κατάλοιπα παθών ενός πρόσφατου και οδυνηρού εμφυλίου πολέμου με βαθιές, χαίνουσες πληγές σε μιά χώρα ερειπωμένη στην ύπαιθρο, με την οικονομία της να τρεκλίζει μετά από καταστροφικό παγκόσμιο πόλεμο, με τον φαβοριτισμό και την αυθαιρεσία να κυριαρχούν και την διαφθορά να «βασιλεύει» μαζί με τον… βασιλιά της, το όλο μίγμα γίνεται εκρηκτικό και το αποτέλεσμα αναπόφευκτο, ανεξέλεγκτο και οπωσδήποτε καταστροφικό!
Έτσι, μοιραία, η Ιστορία -μετά τις δικτατορίες Πάγκαλου και Κονδύλη- επανελήφθη ως φάρσα με την οπερετική αντίστοιχη των συνταγματαρχών του Παπαδόπουλου, (και, μετά, Ιωαννίδη), την οποία, ατυχώς, όρκισε ο άπειρος Κωνσταντίνος!
Απ΄ αυτήν την υπόθεση χαμένοι βγήκαν, τελικά, όλοι! Ο λαός έχασε το τραίνο γιά την ομαλή του εξέλιξη και πορεία προόδου, οι πολιτικοί έχασαν την εξουσία τους, η χώρα την Κύπρο και ο Κωνσταντίνος τον θρόνο του!
Εδώ θα γίνω δυσάρεστος στους -όσους- αιθεροβάμονες οπαδούς της… «ανωτερότητος της ελληνικής φυλής», που εξακολουθούν να αναμασούν το αφιόνι του… «όταν εμείς χτίζαμε Παρθενώνες, οι άλλοι ζούσαν σε… σπηλιές»!!! και άλλες τέτοιες παρλαπίπες, υπενθυμίζοντας την θρυλική ρήση του δικτάτορα Κονδύλη: «Αν ήξερα πόσο εύκολο είναι να κυβερνάς την Ελλάδα, θα το έκανα από τότε που ήμουν λοχίας»!!! Δυστυχώς, αυτό το απόφθεγμα απεικονίζει την ιδιοσυστασία του λαού μας, (πλην φωτεινών εξαιρέσεων εννοείται), διέπει τις συμπεριφορές του και προδιαγράφει την εξέλιξή του. Αποτέλεσμα το… ξανά και ξανά των ίδιων λαθών και παθημάτων, χωρίς -δυστυχώς- μαθήματα.
Κλείνοντας την μικρή αυτή ιστορική επιτομή, διατυπώνω μία πρόταση-ευχή. Να αποδοθεί -πάραυτα και μετά θάνατον- η ιθαγένεια στο μεταστάντα τέως βασιλέα και στα μέλη της οικογενείας του, αν και εφ΄ όσον έχει αφαιρεθεί και απ΄ αυτούς. Και διότι την δικαιούται, ως γηγενής Έλλην Ολυμπιονίκης, με βαθιές ελληνικές ρίζες και γιά την στάση που επέδειξε κατά την δίκαιη -και δικαιωμένη- διεκδίκηση αποζημιώσεως από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, γεγονός που οι πλείστοι αγνοούν.
Μετά το θετικό γι΄ αυτόν αποτέλεσμα, που αποδεικνύει το δίκαιον του αιτήματος, και σύμφωνα με την υπόσχεση που έδωσε, χρησιμοποιώντας την αποζημίωση που του αναγνώρισε το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, δημιούργησε το Ίδρυμα Άννα Μαρία, (2003), με έδρα το σπίτι του στην Αθήνα. Μία μη κερδοσκοπική εταιρεία με σκοπό της αρωγή σε ανθρώπους και περιοχές της Ελλάδος προς αποκατάσταση ζημιών που υπέστησαν από φυσικές καταστροφές, (σεισμοί, πλημμύρες, πυρκαγιές, κ.λπ.). Επικουρικά, διακριτικά και αθόρυβα.
Γιά όποιον έχει αντίρρηση στα πιό πάνω, αρκεί η άποψη του Ρήγα Φερραίου: «Όποιος συλλογάται ελεύθερα, συλλογάται καλά».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου