Ξύνοντας τον πάτο του βαρελιού της μνήμης.

Επ΄ ευκαιρία…

Θα πρέπει να ήταν φθινόπωρο του ΄79, ή ΄80. Μετά 2-3 χρόνια αυτοδίδακτης καλοκαιρινής ιστιοπλοΐας στην Ερέτρεια είχα αγαπήσει πολύ αυτό το άθλημα. Στο Συγκρότημα «Ληλάντεια» όπου διέθετα διαμέρισμα, μαθαίνοντας ο ίδιος, εμύησα πάμπολλους πιτσιρίκους και αρκετούς μεγάλους σ΄ αυτήν. Με δυό μικρά ιστιοπλοϊκά τύπου Laser που είχα αγοράσει τότε, γιά να απασχολούμαστε οικογενειακά στα καλοκαιρινά μας Σαββατόκυριακα και -κυρίως- στις αυγουστιάτικες διακοπές που νέκρωναν οι πολεοδομίες της Αθήνας και άφηναν τους μηχανικούς άπρακτους. Στις έμφυτες ανησυχίες μου δεν αρκούσε το απλό χαζοκολύμπι και η αραχτή σε παραλία και πισίνες του Συγκροτήματος, οπότε τα μικρά Λαιηζεράκια μου έδειξαν έναν άλλο δρόμο θαλασσινών ενδιαφερόντων.

Η φιλία μου με τον Αλέξη Παντελίδη, τον έφερνε τότε στα «Ληλάντεια» κάθε Σαββατοκύριακο και λυσσάγαμε στην ιστιοπλοΐα. Αυτός μου άνοιξε την όρεξη γιά μεγαλύτερο σκάφος, ανοιχτότερες θάλασσες και εντονότερες συγκινήσεις, καθώς τα τότε οικονομικά μου το επέτρεπαν. Εξήντλησα κάθε προσπάθεια αγοράς κάποιου μεταχειρισμένου Dragon, (ο μεγαλύτερος τύπος σκάφους ιστιοπλοΐας τριγώνου, με πλήρωμα τρία άτομα), και δεν βρήκα, αν και αθλητικά είχε καταργηθεί ο τύπος και αντικατασταθεί από τα κάπως ελαφρότερα Soling, 9 μέτρα μήκος. Έτσι κατέφυγα στην αγορά ενός διατιθέμενου τέτοιου, που σκαρφαλωμένο σ΄ ένα σαράβαλο τραίηλερ στην προβλήτα του ΙΟΠ, στο Μικρολίμανο, περίμενε υπομονετικά τον ερασιτέχνη μουστερή του. Το βάφτισα «ΑΛΚΗΣΤΙΣ» και το μετέφερα στα «Ληλάντεια»

Η άφιξή του εκεί ήταν θριαμβική! Μετά από ξαρμάτωμα στο Μικρολίμανο, πορεία-ρυμούλκα με σκασμένο λάστιχο στις κατηφόρες του Ωρωπού, ανασυναρμολόγηση και ρίξιμο στη θάλασσα, μιά καλοκαιρινή μπουνάτσα του Ιουλίου έκανε την είσοδο και το δέσιμό του στην ράδα της παραλίας των «Ληλαντείων» βασανιστική και κοπιαστική. Λόγω της άπνοιας και αναγκαστικής… «γουργούλας» με τη λαγουδέρα φθάσαμε με άγχος στο σούρουπο. Όμως μας αποζημίωσε η αποθεωτική υποδοχή από το σύνολο των ενοίκων του συγκροτήματος, που μας περίμεναν υπομονετικά.

Όλοι όσοι ευρίσκονταν εκείνη την ώρα στα «Ληλάντεια», γνώριζαν γιά την άφιξη και βλέποντας από μακριά να έρχεται το «ΑΛΚΗΣΤΙΣ» ήσαν κρεμασμένοι στα υψώματα της παραλίας, είτε στα μπαλκόνια των μπροστινών διαμερισμάτων. Μόλις αριβάραμε κι έδεσα στην φουνταρισμένη σημαδούρα ξέσπασαν σε ξέφρενες ζητωκραυγές. Χαμός!

Το καλοκαίρι εκείνο θα μείνει αξέχαστο σε πολλούς καθώς η «ΑΛΚΗΣΤΙΣ», τίγκα στο πιτσιρικομάνι και με ανοιχτό μπαλόνι, όργωνε τον Ν. Ευβοϊκό. Από Αμάρυνθο μέχρι Χαλκίδα.

Του Αλέξη κατέβηκε, ξαφνικά, η ιδέα να τρέξουμε τον Σεπτέμβριο στους Πανελλήνιους ιστιοπλοϊκούς αγώνες. Αυτό μου άρεσε κι έτσι γνώρισα τον Στέλιο Μπόνα, τον … Μαθουσάλα της παγκόσμιας Ιστιοπλοΐας. (Το «θηρίο» ζει και ασχολείται με την θάλασσα ακόμη. Σε ηλικία 93 ετών!).

Ως Βενιαμίν στην εμπειρία, στο τριμελές απαιτούμενο πλήρωμα μοιράστηκα τις συμμετοχές με τον Αλέξη. Καπετάνιος ο Στέλιος, «υποπλοίαρχος» ο επιλογής Μπόνα, Στ. Γραμμενόπουλος -ευγενικό παιδί και εξαίρετος ιστιοπλόος- και τρίτος… σε μιά κούρσα ο Αλέξης, σε μιά εγώ.

Μετά από αρκετές προπονήσεις γνωριμίας έγιναν οι αγώνες όπου το «ΑΛΚΗΣΤΙΣ» ήρθε τρίτο! Δεύτερος ο Σπύρος Μπόνας, αδελφός του Στέλιου, και πρώτος -ποιός άλλος- ο Τάσος Μπουντούρης!

Αυτά τα θυμήθηκα γιατί διάβασα κάτι που γράφτηκε από ορισμένους χολεριασμένους πανηλίθιους συριζαρέους: «Το παλάτι έκλεψε τη δόξα από τους Ζαϊμη και Εσκιτζόγλου»!!! Αυτά τα παλληκάρια αποτελούσαν το πλήρωμα του Κωνσταντίνου στο σκάφος «Νηρεύς», κατά τους Ολυμπιακούς αγώνες του ΄60 στην Ιταλία, στην κατηγορία Dragon. Όμως είναι πασίγνωστο πως τα σκάφη τα κουμαντάρει ο καπετάνιος και το πλήρωμα εκτελεί τις εντολές του. Και καπετάνιος -αρέσει δεν αρέσει στους χολεριάρηδες- ήταν ο Κωνσταντίνος, Κάτι που δεν το αντέχει η αριστερή καφρίλα. Κι ας ήσαν τα μετάλλια τρία και ισότιμα!

Γιά τέτοια αριστερή μικροψυχία κι αθλιότητα μιλάμε. Εμπρός λοιπόν, γρήγορα να τους ξαναφέρουμε στην εξουσία για να προκόψουμε!!!

Επίλογος: Ως ανέκαθεν και εκ πεποιθήσεως χαμηλών τόνων και «αντιβεντέτα», ποτέ δεν κράτησα φωτογραφίες ως τεκμήριο γιά ότι παλαβομάρα έκανα, παλιά, στη ζωή μου. Μου αρκούσε η «φρέσκια», ζωντανή συγκίνηση αυτών που ζούσα. Έτσι, γιά την μέχρι κεραίας ακρίβεια των όσων γράφω πιό πάνω, επικαλούμαι την μαρτυρία του φίλου και αναγνώστη μου, του Αλέξη Παντελίδη. Πιστεύω θα προσυπογράψει.