…με βαθιά μακροβούτια ενδοσκόπησης.
Αρχίζω με την συγκλονιστική διαπίστωση του προλόγου του έργου, όπου ο Ν. Καζαντζάκης δίνει έναν μεγαλειώδη, στην απλότητά του, ορισμό της ΖΩΗΣ.
Η ακριβής καζαντζακική διατύπωση είναι: «Ερχόμαστε από μια σκοτεινή άβυσο, καταλήγουμε σε μια σκοτεινή άβυσο, το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή»!
Ορισμός στον οποίον, ανέκαθεν, και η δική μου ταπεινότητα είχε προ πολλού καταλήξει, θεωρώντας -επί προσθέτως- την ζωή ως έναν ανεξήγητο αυτοσκοπό. Ένα μυστηριώδες καπρίτσιο του Δημιουργού, που οι δυνατότητες του ανθρώπινου μυαλού αδυνατούν να συλλάβουν, ως προς την ουσιαστική σκοπιμότητά της. Παρ΄ όλες τις φιλότιμες προσπάθειες και εκδοχές όλων των θρησκειών... Με πειστικότερη αυτήν του Χριστιανισμού.
Σ΄ αυτό το μικρό φωτεινό διάλειμμα της απόλυτης ανυπαρξίας, στο μικρό διάστημα της ζωής, ο νους αποτελεί κυρίαρχο ανθρώπινο εργαλείο και όπλο. Θείο δώρο και «προικιό», με σκοπό την συνεχή ανέλιξή του, μέσω του γαλβανισμού και τις τριβές από τους προβληματισμούς και τα πάθη. Από τις χαρές, τις λύπες, τις «νίκες» και τις «ήττες». Ώσπου ο Άνθρωπος -η κάθε ανθρώπινη μονάδα- ν΄ αξιωθεί τείνουσα, εξαγνισμένη και τελειοποιημένη, στην ένωσή της με το Θείο.
Και μόνο γι΄ αυτό το απόφθεγμα -σοφό, απλό, ανατριχιαστικό- ο Ν. Κ. άξιζε ένα Νόμπελ Λογοτεχνίας. Κάτι που με μανία διεκδικούσε επί 9 χρόνια, αλλά η υποψηφιότητά του σκόνταφτε πάντα στην πολιτική μισαλλοδοξία της τραχιάς εκείνης εποχής και τον αιώνιο εκκλησιαστικό σκοταδισμό.
(Συνέχεια… αύριο).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου