Μετά από αρκετές, διαχρονικά, αποτυχημένες προσπάθειες χθες έκανα ακόμη μία, προκειμένου να καταφέρω να διαβάσω την "Ασκητική" του Ν. Καζαντζάκη. Απελπισμένη και με τη μανία και το πείσμα μιάς εσχάτης δοκιμασίας ωριμότητος, η οποία θα… έπρεπε -οπωσδήποτε- να επιτύχει.
Η απόλυτη σιωπή που με περιβάλλει και η βασανιστική μοναξιά που, γιά χρόνια, με συντροφεύει, «καλλιέργησαν» εντατικά μιά ωριμότητα, η οποία βρήκε πρόσφορο έδαφος από το «ξαλάφρωμα» του νου από την εγκόσμια μέριμνα και άφησαν ελεύθερο πεδίο σκέψεως και νοητικής προσπάθειας. Με την ιδέα του επερχόμενου τέλους να συμβάλει αποφασιστικά στη σπουδή γιά κάθε πλήρωση κενών και τακτοποίηση εκκρεμοτήτων.
Έτσι, η απελευθέρωση του νου καθάρισε το βλέμμα, χαλύβδωσε την υπομονή και στέριωσε την προσήλωση στο κείμενο, επιτρέποντας, όχι μόνο την εις βάθος κατανόησή του, αλλά και την εμπέδωση των αξιών των μηνυμάτων που φέρνει.
Μόνο τελικό καταστάλαγμα, η μελαγχολική διαπίστωση πως αυτό το γεγονός, αυτή η… «φώτιση», ήρθε αργά και ετεροχρονισμένα. Σαν επίλογος και επιμύθιο μιάς ασφυκτικά γεμάτης ζωής -μακράς και μονοσήμαντης- αντί ν΄ αποτελέσει προοίμιο και πρόλογό της. Κάτι που θα ήταν πιό χρήσιμο...
Σημ. Κάποια στοιχεία και αποφθέγματα... προσεχώς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου