«Τον αντρειωμένο μην τον κλαις…»

 …μόνο να τον ζηλεύεις!

Να τον ζηλεύεις γιατί φεύγει πετώντας με τ΄ όνειρό του. Μέσα στο όνειρό του.

Η ζωή αξίζει μόνο αν είναι γεμάτη από μεγάλα όνειρα και πετάς μαζί τους. Πιστεύοντας σ΄ αυτά και πασχίζοντας να τα στεριώσεις, καρφώνοντάς τα στον καμβά της πραγματικότητος.

Τιμή σε όσους φεύγουν γεμάτοι με όνειρα και αλίμονο σε όσους ξεμένουν πίσω, άδειοι απ΄ αυτά. Σε όσους καταντούν να σπαταλούν την άδεια τους ύπαρξη -σαν άδειο τσουβάλι κι οι ίδιοι- στη μετριότητα μικρών κύκλων μιάς κούφιας ζωής. Ξεγελώντας την ανία της απραξίας τους είτε με υλικές καταφυγές, είτε απασχολούμενοι με εφήμερες ανάξιες ασημαντότητες.

(Υποσμηναγός Μάριος-Μιχαήλ Τουρούτσικας, ετών 29.

Σμηναγός Ευστάθιος Τσιτλακίδης, ετών 31)

Η τελειότητα, ως υπέρτατος στόχος…

 … και πώς εξαργυρώνεται ο φθόνος των θεών!

Θεϊκό προνόμιο και επικίνδυνο κατόρθωμα -αν, εφ΄ όσον και όταν επιτυγχανόταν- η τελειότητα. Αυτή προκαλούσε τον φθόνο των θεών, αν την έφτανε κάποιος θνητός, καθώς αποτελούσε αποκλειστικό θεϊκό προνόμιο! Έτσι έλεγε ένας αρχαίος μύθος!!

Τον μύθο αυτόν -μεταξύ άλλων- τον πλήρωσε με τη ζωή του ένας ταλαίπωρος αρχιτέκτονας, ονόματι Bab El Mansour, στον οποίον είχε αναθέσει ο Μαροκινός Σουλτάνος Μουλάι Αμπντουλάχ την κατασκευή της κεντρικής πύλης των Ανακτόρων και της πόλεως Μεκνές, μιάς από τις τέσσερις αυτοκρατορικές πόλεις, του πάλαι ποτέ κραταιού Μαρόκου. Η Πύλη ονομάστηκε Mansour, από το όνομα του αρχιτέκτονα που την κατασκεύασε και την συνοδεύει μιά άθλια ιστορία με τραγική κατάληξη.

Ο μεγαλομανής και αλαζόνας Σουλτάνος είχε ζητήσει από τον Bab El Mansour, την κατασκευή μιάς τέτοιας Πύλης, της οποίας η τελειότητα θα ήταν υπέρτατη, ανυπέρβλητη και αδύνατον να κατασκευαστεί -ποτέ- ωραιότερη στον Κόσμο! Αν το πετύχαινε θα τον γέμιζε χρυσάφι, αν όχι… θα του έκοβε το κεφάλι! Ο Mansour -πρώην χριστιανός, ο οποίος αλλαξοπίστησε και προσχώρησε στο Ισλάμ- απεδείχθη πολύ αφελής και δέχτηκε το στοίχημα, διακινδυνεύοντας να προκαλέσει τον φθόνο των θεών.

Με την ολοκλήρωση του έργου, το 1732, προσήλθε ο πονηρός, αγνώμων και τσιγκούναρος -ως απεδείχθη- Σουλτάνος, μετά της σχετικής κουστωδίας των προσωπικών του "σφουγκοκωλαρίων", γιά να παραλάβει το όντως μεγαλειώδες έργο και να καταβάλει την υπεσχημένη παχυλή αμοιβή. Αν και απόλυτα ικανοποιημένος από ότι είδε, καμώθηκε τον… δυσαρεστημένο!

-Τί είναι αυτό εδώ, τί είναι το άλλο εκεί! Δεν είναι τέλεια, πρέπει να διορθωθούν!

Ο Mansour έντρομος, βλέποντας το κεφάλι του να κλονίζεται από τη θέση του, καθώς η πομπή έγνεφε με το δικό της καταφατικά, συμφωνώντας με το Αφεντικό, έσπευσε:

-Εντάξει πολυχρονεμένε μου, θα τα διορθώσω… Θα τα κάνω καλύτερα. Όπως τα θέλεις.

Και ο παλιάνθρωπος Σουλτάνος ανέκραξε στεντόρεια:

-Τίίίί…. ώστε παραδέχεσαι πως η πύλη δεν φτιάχτηκε τέλεια! Κάναμε συμφωνία. Πάρτε του το κεφάλι!

Και οι σφουγκοκωλάριοι κούνησαν καταφατικά το δικό τους. Σαν ήθελαν, ας έκαναν κι αλλιώς…

Άρα, τί ο μύθος δηλοί;;;

«Προς γαρ το τελευταίον εκβάν…»

Δύο διαφορετικοί άνθρωποι, δύο αλλιώτικοι χαρακτήρες.

Οι εμφανισιακές διαφορές τους τεράστιες. Εύσωμος ο ένας, λιπόσαρκος, ασκητικός ο άλλος. Οι χαρακτήρες τους το ίδιο. Δεξιός ο ένας, αριστερός ο άλλος. Αψύς, τραχύς ο ένας, φωνακλάς. Μετρημένος, ήπιος και χαμηλών τόνων ο άλλος. Πεδίον συγκρούσεως μιά ρηξικέλευθη πρόταση του δευτέρου, σχετικά με την αξιοποίηση και εκμετάλλευση της φαρμακευτικής κάνναβης.

Καινοφανές, πρωτοποριακό και άγνωστο σε βάθος υλικό, που «κουβαλούσε» πίσω του έναν πολύχρονο δυσφημιστικών αναφορών και δημοσιεύσεων, που το κατέτασσε στις παρεξηγημένες και -εν δυνάμει- επικίνδυνες εθισμού, καταστροφικές ναρκωτικές ουσίες.

Ο πρώτος, αψίκορος όπως πάντα και από την προβεβλημένη -υπουργική- θέση του ξεκίνησε μιά έντονα οργίλη, αντιδραστική εκστρατεία με επιχειρήματα ευρείας γκάμας. Από διακωμώδηση και λοιδορία, μέχρι ύψωση εκείνης της μαύρης σημαίας με την νεκροκεφαλή και τα διασταυρωμένα κόκκαλα από κάτω!

Χαμός, όπου ματαίως ο δεύτερος προσπαθούσε, να αρθρώσει λόγον χαμηλότονα και να εξηγήσει τα ανεξήγητα.

Τελικά, ο Μένανδρος δικαιώθηκε και πάλι, («ως χαρίεν άνθρωπος, ει άνθρωπος η»), καθώς οι δύο αντίπαλοι βρήκαν… «γήπεδο» αντιπαραθέσεως των απόψεών τους. Κι αυτό το γήπεδο λέγεται… «γενναιοφροσύνη».

Ο πρώτος -αναγνωρίζοντας το δίκιο, την ωφελιμότητα και την ευκαιρία μεγάλης επιχειρηματικής εκμεταλλεύσεως της φαρμακευτικής κάνναβης- ευθέως, ευθαρσώς και σε όλους τους τόνους ομολόγησε την λάθος αρχική του εκτίμηση. Και με ίδιο θάρρος και στεντόρεια φωνή, αναγνώρισε πλην της λάθος εκτιμήσεως του φυτού, και την καθ΄ όλα προσβλητική γιά την προσωπικότητα του δευτέρου, τακτική καταπολεμήσεώς του, ζητώντας, το ίδιο μεγαλόφωνα… ΣΥΓΓΝΩΜΗΝ!

(Στέκομαι ιδιαίτερα στην τελευταία λέξη, γιατί η εκφώνησή της απαιτεί τεράστια αποθέματα λεβεντιάς και αυτοκριτικής διάθεσης -γεγονός «ουσιώδες εν ανεπαρκεία»- τόσον στην αναγνώριση, όσον και στην εκφώνηση, καθ΄ όσον την επικαλύπτουν ο άμετρος εγωισμός και η ανόητη αλαζονεία).

Ο δεύτερος, υπερακοντίζοντας σε γενναιοφροσύνη, απεδέχθη το «συγγνώμην» και προσεφέρθη να συνδράμει στην υλοποίηση της επένδυσης.

Τελικά, μπορεί οι δύο να μην καταφέρουν να γίνουν… ιδεολογικοί «φίλοι» -πολύ λογικό- όμως, τουλάχιστον, έπαψαν να είναι «εχθροί»! Κι αυτό είναι το μείζον και σπουδαιότερο.

Τεχνητή νοημοσύνη…

Η άλλη πλευρά του νομίσματος.

Χθες παρακολούθησα μιά πρωινή ραδιοφωνική εκπομπή και… αγρίεψα! Η σύγχρονη τεχνολογία επιτρέπει την ανασύσταση σε υπολογιστή μιάς προσωπικότητος, οποιουδήποτε κ. Χ, στον οποίο «εμφυτεύει» τεχνητή νοημοσύνη από διάφορα «δοσμένα» πληροφοριακά στοιχεία του. Π.χ. DNA, φυσιομετρικά, φωνητικά, δράσεις, σκέψεις, κ.λπ., τα οποία και συνθέτουν ολοκληρωτικά την προσωπικότητά του και τα οποία «επεξεργάζεται» ο υπολογιστής καταλλήλως, επιτρέποντας σε όποιον θέλει να… κάνει μαζί του έναν περίπατο συζητώντας, ή να καθίσει σ΄ ένα σαλόνι και να έχει διάλογο μαζί του. Αυτό μπορεί να συμβεί ακόμη κι αν ο κ. Χ έχει αποδημήσει, αλλά τα διάφορα στοιχεία -όσο γίνεται περισσότερα- μπορούν να συγκεντρωθούν από υπάρχοντα αρχεία. Αυτό, στην πράξη, σημαίνει πως θα μπορούσε σήμερα ο οιοσδήποτε να συζητήσει γιά την «Μόνα Λίζα» με τον Λεονάρντο Ντα Βίτσι, να λογομαχήσει με τον Γαλιλαίο, ή να δικάσει τον… Χίτλερ!

Την πληροφορία την θεώρησα ανατριχιαστική, καθ΄ όσον με προσγείωσε -τσιφ- στο οργουελικό «1984» και σε συνδυασμό με όσα, μοιραία κι αναπόφευκτα, κατασκοπικά, υποκλεπτικά και δηλητηριώδη συμβαίνουν τώρα γύρω μας, μου δημιούργησαν μιά αποτρόπαιη και αποκρουστική αίσθηση, καθώς προμηνούσαν πλαστές εικόνες, αλλοίωση χαρακτήρων και παραχάραξη της Ιστορίας.

Προϊόντος του χρόνου, και καθώς το καλοσκεφτόμουν, κατέληξα στο συμπέρασμα πως: όπως σε μία παρτίδα σκάκι μεταξύ κορυφαίου σκακιστού και κορυφαίας νοητικής ικανότητος computer νικητής θα είναι πάντα ο Άνθρωπος, έτσι και στην αντίστοιχη περίπτωση η μηχανή θα υπολείπεται. Γιατί; Γιατί κανένα μηχάνημα, όσο τέλεια κι αν κατασκευαστεί, δεν μπορεί να διαθέτει… συναίσθημα! Και το συναίσθημα ούτε προστίθεται, ούτε αφαιρείται, ούτε κατασκευάζεται. Άρα δεν μπορεί να αποτυπωθεί, ακόμη και στον βαθμό που υπάρχει. Αποτελεί αέρα με οσμή αρώματος που όταν διαλυθεί στην ατμόσφαιρα αλλάζει την εικόνα και προδίδει την πραγματικότητα.

Ο Άνθρωπος του Δημιουργού θα υπερτερεί πάντοτε από τον κατασκευασμένο «άνθρωπο» του ανθρώπου… 

Την πιό ακατάλληλη στιγμή…

 Όταν το σημαντικό και το ασήμαντο… σφιχταγκαλιάζονται.

   Προχθές, κατεβαίνοντας στην πόλη, στη μέση του δρόμου κυκλοφορούσε αργά-αργά και με τρεμάμενα βηματάκια ένα μικρό ζωάκι. Κάπως σαν μεγάλος αρουραίος. Σταμάτησα από περιέργεια και πλησιάζοντας διαπίστωσα πως επρόκειτο γιά ένα μικρό… σκαντζοχοιράκι! Περίπου 12 με 15 cm μήκος.

   Δεν είχε τύχει ποτέ μου να δω από κοντά τέτοιο ζωάκι. Μου έδωσε την εντύπωση πως είτε ήταν πολύ μωρό, ξεκομμένο από τη μητέρα του, είτε άρρωστο, καθώς δεν παρατήρησα εμφανές τραύμα του. Το περιμάζεψα προσεκτικά, γιά να μην κινδυνεύσει από διερχόμενο -αυτοκίνητο, γάτα ή σκύλο- και το έβαλα στην μεγάλη βεράντα. Συνέχισε να περπατά… αργά και τρεκλίζοντας σαν μεθυσμένο, ώσπου κούρνιασε σε μιά γωνιά της, έκλεισε τα ματάκια του και, κουλουριασμένο σαν μπαλίτσα, το ΄ριξε στον ύπνο.

   Αναζήτησα στο internet πληροφορίες γιά τη ζωή, τις συνήθειες και την τροφή του. Του έβαλα δίπλα δυό χούφτες φρεσκοκομμένα χόρτα, μερικά κομμάτια ντομάτας κι ένα χαμηλό τσίγκινο πιάτο με νερό και το παρατηρούσα για ώρες. Το ζωάκι δεν αντιδρούσε και μόνο το ανεβοκατέβασμα του μικρού του σώματος, φανέρωνε πως ανέπνεε, άρα ζούσε.

Στην διάρκεια της νύχτας, κρατώντας ένα φακό, κατέβηκα τρεις φορές γιά να το δω. Τις δύο πρώτες υπήρχε ζωή μέσα του. Την τρίτη… όχι. Είχε πεθάνει…

Ήρθε ξαφνικά στη ζωή μου και απότομα έφυγε, αφήνοντας μου έναν ακόμη πόνο πίσω του. Αχρείαστο μέσα στους πολλούς που την βομβαρδίζουν και -επιμένω-  πονούν το ίδιο, ανεξαρτήτως του είδους, ή της ασημαντότητος της πηγής προέλευσής τους. Σε κάθε ανοιχτή πληγή, ακόμη κι ένα… χάδι, ή ένα ακούμπημα έστω,  πονάει όσο κι ένα δυνατό χτύπημα. Πολύ περισσότερο αν αυτό  συνοδεύεται από Θάνατο, το πιό σπουδαίο και κυρίαρχο στοιχείο της Ζωής. Αυτό που την «σφραγίζει», στέλνοντάς την στην Ιστορία.

Ποτέ δεν το περίμενα. Ένα τόσο δα σκαντζοχοιράκι μου έκλεψε τον ύπνο γιά δύο νύχτες. Ο θάνατος, τελικά, βρίσκει χίλιους δυό τρόπους  για να σου θυμίζει την παρουσία του, να σε γυροφέρνει και να σου τρίζει τα δόντια.

   Και μετά, έλα εσύ -άθλια τσιπραίικη αριστερίλα- να μου μιλήσεις γιά… υποκλοπές, γιά Καλογρίτσες, γιά μαύρα λεφτά, γιά μαύρες σακούλες, μαύρους ανθρώπους και άλλες τέτοιες  μπούρδες.

 Το μαύρο είναι ένα χρώμα που δεν έχει αποχρώσεις…

«Κοκορομαχίας» το ανάγνωσμα…

 

Η ποιότητα του αριστερού -και χειρότερου- παρακλαδιού της γενικής Αριστεράς, του άθλιου ΣΥΡΙΖΑ, είναι εμπεδωμένη στη συνείδηση κάθε σοβαρού και εχέφρονος πολίτη. Προφανώς, οι στενόμυαλοι και μικρόψυχοι συριζαρέοι, στα πρόθυρα των επερχομένων εκλογών -και εν επιγνώσει του διαφαινομένου αποτελέσματος- πατάν στο φουλ το γκάζι της εκλογικής τους μηχανής, αγωνιζόμενοι να κρατήσουν, όσο γίνεται, την εκλογική τους δύναμη. Και αρπάζουν όποιον «άνεμο» βρίσκουν βολικό και αρμενίζουν μ΄ αυτόν!

Σημερινός… ούριος άνεμος γιά τον «Bro-εδρο» Τσίπρα είναι οι… παρακολουθήσεις της ΕΥΠ.

Κοινό μυστικό για όλες τις… «μυστικές» υπηρεσίες είναι η… μυστικότης των ενεργειών τους και στόχος τους η εθνική ασφάλεια. Δυστυχώς, όμως, όπως συμβαίνει στην Ελλάδα, ο συνδικαλισμός, που έχει εισχωρήσει, σαν ύπουλη υγρασία, στα πάντα, κουβαλά στις πλάτες του -θέλει δεν θέλει- τον κομματισμό. Και όταν ο τελευταίος είναι άκριτος και αλήτικος, τα πάντα διαλύονται και τα εθνικά απόρρητα κυκλοφορούν σε φέιγ βολάν στην Ομόνοια. (Οι παλαιότεροι καλούνται να θυμηθούν, επί αλήστου μνήμης «Αντρέα», τις απειλές… Τόμπρα).

Και τώρα μια προσωπική μαρτυρία. Στην καλύτερη -και παραγωγικότερη- περίοδο της ζωής μου, κυκλοφορούσα Αθήνα – Μπάνγκοκ, όπως τα τρόλεϊ… Κολιάτσου – Παγκράτι! Πάνω από 150 μεταβάσεις. Κατά την πτήση -γιά λόγους ασφαλείας, καθ΄ όσον τα όργανα του σκάφους επηρεάζονταν από τα κινητά- οι επιβάτες είχαν τα κινητά τους κλειστά. Άμα τη αφίξει στην Μπάνγκοκ, πρώτη κίνηση το άνοιγμα του κινητού. Βγαίνοντας από το αεροπλάνο και μέσα στην φυσούνα εξόδου, στο κινητό ερχόταν μήνυμα του ΕΟΤ Ταϋλάνδης που με πληροφορούσε, με ολόκληρο κατεβατό, γιά πλήθος πιθανών ενεργειών και διαφόρων τουριστικών επισκέψεων στην πόλη.

Και ερωτώ: Πώς γίνεται αυτό. Πώς γίνεται γνωστή, χαράματα, η παρουσία μου στου… διαόλου τη μάνα; Ποιός Ταϋλανδός «πράκτορας» με παρακολουθούσε και γιατί; Δεν είναι παράνομη μιά τέτοια παρακολούθηση, ενός τυχαίου και ασήμαντου ταξιδιώτη;

Τελικά, ας αφήσουμε στην άκρη τα ανόητα συνθηματολογικά επιχειρήματα περί νομίμων, ή όχι, τηλεφωνικών παρακολουθήσεων και ας εστιάσουμε τον προεκλογικόν αγώνα στα πραγματικά προβλήματα του τόπου, την αναμέτρηση όλων εκείνων που φιλοδοξούν να τα επιλύσουν και την μετά σωφροσύνης- επιλογή των ικανότερων.

«Τρικυμία σε ποτήρι».

Η χθεσινή κατάθεση πρότασης δυσπιστίας του Τσίπρα, αποτελεί άλλη μία ενέργεια εντυπωσιασμού. Μιά ακόμη κακοσκηνοθετημένη σκευωρία. Το ίδιο άσφαιρη τρακατρούκα όπως η υπόθεση Novartis.

Είναι γνωστό -καθ΄υποψίαν εννοείται- η ύπαρξη και δράση των μυστικών υπηρεσιών ασφαλείας όλων, ανεξαιρέτως, των χωρών. Όσοι αμφιβάλλουν ας σκεφτούν πως, π.χ. ξετρυπώθηκε κι εξουδετερώθηκε ο Μπιν Λάντεν, το Qatargate της Καϊλή, τις μίζες εξοπλισμών του Τσοχαντζόπουλου, κ.λπ.

Επί Τσίπρα, η δική μας μυστική υπηρεσία, η ΕΥΠ, παρακολουθούσε, μεταξύ άλλων υπουργούς και στρατιωτικούς, (Καμένο, Πιτσιόρλα, Αποστολάκη), χωρίς να γίνει … «τζέρτζελο», όπως θεατρικά επιχειρεί σήμερα ο… Bro-εδρος Τσίπρας, μέσα στην αγωνία του να διατηρήσει την επερχόμενη εκλογική ήττα του σε ανεκτά πλαίσια, ώστε να διατηρήσει τη θέση του στον Σύριζα.

Τα δύο ανοιχτά δικαστήρια με τα γνωστά σκάνδαλα-κόλπα του δύσμορφου υπουργού του (Novartis) και τους αεριτζηδισμούς του κολλητού του Παπά -με διάκο τον χαζοεργολάβο που ήθελε να γίνει… καναλάρχης και τώρα πληρώνει τη… λέζα και βρίζει- ζητούν επειγόντως αντιπερισπασμό.

Σκοπός και ζητούμενο όλης αυτής της ανακατωσούρας με τις υποκλοπές και παρακολουθήσεις, ένα αξιοπρεπές αποτέλεσμα στις επερχόμενες εκλογές. Γι΄ αυτό και κινητοποιούνται όλες οι αριστερές δυνάμεις -φανερές ή μυστικές- ακόμη και οι συνδικαλισμένοι μέσα στην ΕΥΠ, προκειμένου να βάλουν κι αυτές ένα χεράκι, υπέρ του… «ανίερου» σκοπού! Έτσι η τρίχα γίνεται τριχιά κι ο κόσμος αποπροσανατολίζεται, πελαγώνει και -μετατρεπόμενος σε όχλο- παρασύρεται.

Όπως μία αξιοπρεπής γυναίκα δεν πρέπει να βάζει, απερίσκεπτα, στο κρεβάτι της τον οποιονδήποτε ανώριμο, αλήτη και χωριάτη, υπακούοντας σε ορμές και παρορμήσεις της στιγμής, έτσι κι ένας σώφρων λαός δεν πρέπει να βάζει, άκριτα, στο «τιμόνι» του ανεύθυνους, ανίκανους και ακατάλληλους λαϊκιστές επιβήτορες της εξουσίας, υπακούοντας σε παρόρμηση ιδεολογικών σχημάτων, αποτυχημένων και απορριμμένων. Ίδιο λάθος, ίδια οδυνηρό και ίδια επιζήμιο, που οδηγεί στην αποτυχία, στη δυστυχία και την απογοήτευση.

Και όμως, η κατρακύλα μπορεί να σταματήσει και η παρτίδα να… σωθεί. Συναίσθηση χρειάζεται, συνειδησιακή αναθεώρηση και σοβαρή περισυλλογή.

Όμως το πράγμα επείγει, ο χρόνος στενεύει και… «οι καιροί ου μενετοί».

«ΑΣΚΗΤΙΚΉ» του Ν. Καζαντζάκη

 Ολοκληρώνοντας την επιτομή, πάνω στην τέχνη άσκησης του Νου.

Ο διαφαινόμενος ανορθολογισμός είναι παραπλανητικός, καθώς κανονικά άλλη σειρά πρέπει. Το ΟΡΑΜΑ οφείλει να προηγείται της ΠΟΡΕΙΑΣ, καθότι αυτό καθορίζει κατεύθυνση και χαράζει πορεία, κάτι που στο έργο αναγράφεται αντίστροφα. Γεγονός που μπέρδεψε όλους. Κοινωνία, πολιτικούς, ανταγωνιστές στην τέχνη της γραφής, εκκλησία. Δηλαδή όλους όσοι τον «στόλισαν» με αρνητικά «μπιχλιμπίδια». (Άθεος, αρνησίπατρις, κομμουνιστής, επαναστάτης, κ.α.).

Ο Καζαντζάκης «κουβαλούσε» ξεκάθαρο «όραμα» όταν έγραφε την «πορεία». Απλά η πραγματικότητα, με την ανωριμότητα, ή λιγοψυχία των πολλών τον πρόδωσε, μένοντας πίσω στης ανηφόρα της ανέλιξης. Και τρέχοντας τις σκέψεις του και νοιώθοντας ξεκάρφωτος, μοναχικός καβαλάρης , αυτές ξεχειλίζοντας πρόλαβε η μια την άλλη. Κι έμεινε να πελαγοδρομεί με το χαμένο του «όραμα» ως «δέον», αλλά «μη γενέσθαι». Αποτυπώνει την αποτυχία του, δηλώνει τη ματαιότητα των εγκοσμίων, διαλαλεί το παράπονό του, θρηνεί τη μοναξιά του. Τεράστια κύματα τον πνίγουν, φοβερά θεριά του κατατρώγουν τις σάρκες.

«-Κύριε, Κύριε», κραυγάζει, αναζητώντας την Θεία βοήθεια. Του μένει μόνον ο άπελπις ΑΓΩΝΑΣ, ο επίπονος, ο ανηφορικός, ο απελπισμένος, ο χαμένος. Σύμμαχος και συμπολεμιστής ο Θεός. Ένας Θεός που δεν έρχεται και γι. αυτό αμφιβάλλει. Αμφιβάλλει για τα πάντα. Ακόμη και για την παντοδυναμία του Θεού, αμφιβάλλει για την έκβαση. Ο Άνθρωπος έχει μείνει να παλεύει μόνος. Λυσσαλέα, απεγνωσμένα. Μέχρι που κι ο ίδιος ο Θεός να θαυμάζει το κουράγιο του. Και κάπου εκεί θεμελιώνεται η σχέση Θεού και Ανθρώπου. Στη μετατροπή κάθε θεωρίας σε πράξη.

Στην προσπάθεια για την αποκάλυψη της αλήθειας, του πραγματικού νοήματος της Ζωής και την -στην ουσία- μορφοποίηση όλων των ανωτέρων δυνάμεων σε ένα ενιαίο σύνολο με το όνομα… «Θεός», με προβληματισμό για την έκταση των δυνάμεών Του, αμφισβητώντας την Παντοδυναμία Του!

-Θα νικήσει, άραγε, ο Θεός, αναρωτιέται -και κατά την Εκκλησία χρίζεται… «βλάσφημος»- ή θα νικηθεί; Εν τέλει, με την τόλμη της παράθεσης και αντιπαράθεσης με τον Θεό, τον δέχεται ως Αθάνατο, σε σχέση με την θνητότητα του Ανθρώπου. Ο Θεός , καταλήγει, είναι υπεράνω κάθε νόμου, αφού ο ίδιος αποτελεί τον Υπέρτατο Νόμο και δεν κρίνεται ποτέ. Είναι το φως, το σκοτάδι, η ζωή, ο θάνατος, η σκοτεινή άβυσος και τα φωτεινά της διαλείμματα. Είναι όλα μαζί και καθένα χωριστά.

Η συνειδητοποίηση των πιο πάνω, «υπογράφει» την Ήττα του Ανθρώπου, με στερνό απότοκο την παράδοσή του στη αιώνια συνοδεία -ως παντοτινοί δεσμοφύλακες- ενός, φοβερού αντρόγυνου. Του Τρόμου και της Σιγής. Με χαριστικό αντίβαρο, την ανάμεσά τους τοποθέτηση της Φλόγας, της ψυχής του ανθρώπου. Μια φλόγα άσβεστη που τους ακολουθεί μέχρι τη Δευτέρα Παρουσία, υποδηλώνοντας, προφανώς, την αιώνια ύπαρξη του ανθρώπινου γένους. (Σημ. Εμφανής εδώ η αναλογία με τον μύθο: «Προμηθεύς, Επιμηθεύς, Πανδώρα και το κουτί της»).

Εδώ τελειώνει η σύνοψη των, κατά Καζαντζάκη, ασκήσεων του Νου. Υπό ονομασία του μαθήματος: «Ασκητική» και τις φιλότιμες προσπάθειες του γράφοντος γιά την -κατά το δυνατόν- εκλαϊκευμένη ανάλυση και αποκρυπτογράφηση.

Και, ως επιτομή της επιτομής, παραθέτω -αυτολεξεί- τα συμπεράσματα, του έργου, μαζί με ολόκληρο το «κοινωνικοθρησκευτικό Πιστεύω» του ίδιου του Ν. Καζαντζάκη. (Μαζί με τις όποιες αντιρρήσεις μου):

- ΠΙΣΤΕΥΩ Σ΄ΕΝΑ ΘΕΟ, ΑΚΡΙΤΑ, ΔΙΓΕΝΗ, ΣΤΡΑΤΕΥΟΜΕΝΟ, ΠΑΣΧΟΝΤΑ, ΜΕΓΑΛΟΔΥΝΑΜΟ, ΟΧΙ ΠΑΝΤΟΔΥΝΑΜΟ, ΠΟΛΕΜΙΣΤΗ ΣΤ΄ΑΚΡΟΤΑΤΑ ΣΥΝΟΡΑ, ΣΤΡΑΤΗΓΟ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΦΩΤΕΙΝΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ, ΤΙΣ ΟΡΑΤΕΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΟΡΑΤΕΣ.

- ΠΙΣΤΕΥΩ ΣΤ΄ΑΝΑΡΙΘΜΗΤΑ, ΕΦΗΜΕΡΑ ΠΡΟΣΩΠΕΙΑ ΠΟΥ ΠΗΡΕ Ο ΘΕΟΣ ΣΤΟΥΣ ΑΙΩΝΕΣ ΚΑΙ ΞΕΚΡΙΝΩ ΠΙΣΩ ΑΠΌ ΤΗΝ ΑΠΑΦΤΗ ΡΟΗΤΟΥ ΤΗΝ ΑΚΑΤΑΛΥΤΗ ΕΝΟΤΗΤΑ.

- ΠΙΣΤΕΥΩ ΣΤΟΝ ΑΓΡΥΠΝΟ ΒΑΡΗΝ ΑΓΩΝΑΤΟΥ, ΠΟΥ ΔΑΜΑΖΕΙ ΚΑΙ ΚΑΡΠΙΖΕΙ ΤΗΝ ΥΛΗ- ΤΗ ΖΩΟΔΟΧΑ ΠΗΓΗ ΦΥΤΩΝ, ΖΩΩΝ ΚΙ ΑΝΘΡΩΠΩΝ.

- ΠΙΣΤΕΥΩ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ, ΤΟ ΧΩΜΑΤΕΝΙΟ ΑΛΩΝΙ, ΟΠΟΥ ΜΕΡΑ ΚΑΙ ΝΥΧΤΑ ΠΑΛΕΒΕΙ Ο ΑΚΡΙΤΑΣ ΜΕ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ

- ΒΟΗΘΕΙΑ! ΚΡΑΖΕΙΣ ΚΥΡΙΕ. ΒΟΗΘΕΙΑ! ΚΡΑΖΕΙΣ ΚΥΡΙΕ, ΚΙ ΑΚΟΥΩ.

- ΜΕΣΑ ΜΟΥ ΟΙ ΠΡΟΓΟΝΟΙ ΚΙ ΑΠΟΓΟΝΟΙ Κ΄ΟΙ ΡΑΤΣΕΣ ΟΛΕΣ, ΚΙ ΟΛΗ Η ΓΗΣ, ΑΚΟΥΜΕ ΜΕ ΤΡΟΜΟ, ΜΕ ΧΑΡΑ, ΤΗΝ ΚΡΑΒΓΗΣΟΥ.

- ΜΑΚΑΡΙΟΙ ΟΣΟΙ ΑΚΟΥΝ ΚΑΙ ΧΥΝΟΥΝΤΑΙ ΝΑ ΣΕ ΛΥΤΡΩΣΟΥΝ, ΚΥΡΙΕ ΚΑΙ ΛΕΝ: ΕΓΩ ΚΑΙ ΣΥ ΜΟΝΑΧΑ ΥΠΑΡΧΟΥΜΕ.

- ΜΑΚΑΡΙΟΙ ΟΣΟΙ ΣΕ ΛΥΤΡΟΣΑΝ, ΣΜΙΓΟΥΝ ΜΑΖΙΣΟΥ, ΚΥΡΙΕ, ΚΑΙ ΛΕΝ: ΕΓΩ ΚΑΙ ΣΥ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΝΑ.

- ΚΑΙ ΤΡΙΣΜΑΚΑΡΙΟΙ ΟΣΟΙ ΚΡΑΤΟΥΝ ΚΑΙ ΔΕ ΛΥΓΟΥΝ, ΑΠΑΝΩ στους ΩΜΟΥΣ ΤΟΥΣ, ΤΟ ΜΕΓΑ, ΕΞΑΙΣΙΟ, ΑΠΟΤΡΟΠΑΙΟ ΜΥΣΤΙΚΟ

ΚΑΙ ΤΟ ΕΝΑ ΤΟΥΤΟ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ!

«Ασκητική»… πλησιάζοντας στην κορύφωση.

Η ΠΟΡΕΙΑ

Στο επόμενο κεφάλαιο, με τον γνωστό, πλέον, παραληρηματικό και χειμαρρώδη λόγο, τον άλλοτε ασύνδετο, άλλοτε αλληγορικό και άλλοτε κυριολεκτώντας, ο Ν.Κ. ασχολείται με την αγχώδη πορεία της Ζωής. Το φωτεινό διάλειμμα μεταξύ «αβύσου και… αβύσου», όπως ο ίδιος προσδιόρισε.

Αρχίζοντας από το έλασσον προς το μείζον, δηλαδή την μονάδα -και τί προσφορότερο πρόπλασμα δημιουργίας και υπόστασης από τον εαυτό του απολογητού- χαράζει την ακολουθητέα διαδρομή. Ποιόν άλλον δρόμο παρά τον κοπιαστικό, τον τραχύ και δύσβατο, μα τον καλό. Τον ανήφορο!

(Εδώ είναι εμφανής και λογικός ο συσχετισμός με το τελευταίο και πρόσφατα δημοσιευμένο έργο του: «Ο ανήφορος». Κατά προσωπική μου άποψη, «Ο ανήφορος» αποτελεί συναρμολόγημα, βάσει συστατικών της προηγηθείσης «Ασκητικής», θέλοντας να παρουσιάσει ένα πλατύτερα κατανοητό έργο, σε μορφή μυθιστορήματος, προκειμένου να ενισχύσει τις προοπτικές και πιθανότητες απονομής του πολυπόθητου σ΄ αυτόν Νόμπελ Λογοτεχνίας. Φρονώ πως η προσπάθεια αυτή δεν τον ικανοποίησε. Γι΄ αυτό και, θεωρώντας την αποτυχημένη, το ανάγνωσμα έμεινε -αδημοσίευτο- στο χειρόγραφο).

Στο ανηφορικό αγκομαχητό, πλην του ΕΓΩ, ο Άνθρωπος φορτώνεται στις αδύναμες πλάτες του, πρώτα από όλους, τη γενιά του και μετά -αγωνιώντας και αγκαλιάζοντας- κι ολόκληρη την Ανθρωπότητα. Χωρίς να παραλείψει ν΄ ασχοληθεί -νομοτελειακά- εκτός από το περιεχόμενο και με το… περιέχον, δηλαδή τη Γη. Το "μεγάλο γήπεδο" όπου ο Δημιουργός έστρωσε να παίξει το αέναο παιχνίδι της Δημιουργίας Του. Μιά Γη -χωνευτήρι και μάνα- στην οποία, με τον ιδρώτα και το αίμα προηγουμένων γενεών, πλάθει με το χώμα της τις επόμενες.

Μέσα από την απεραντοσύνη του σπαρακτικού και άναρχου λεξιλογίου του, ξεπηδούν με χαρακτηριστικά έντονη οξύτητα, σαν τσιμπήματα μελισσών -και κάποτε φιδιών- μαζί με τα όνειρα, τους πόνους, τους πόθους, την αδικία, την απελπισία και τις αμαρτίες του Κόσμου και κάποιες αλλιώτικες λέξεις-σωσίβια. Με ιδιαίτερη σημασία και βάρος ασήκωτο. Όπως, π.χ. το «χρέος», το «αίμα», η «αγάπη». Με την αγωνία και σημασία που είναι φορτωμένες να ηχούν σαν απεγνωσμένα ουρλιαχτά και την ηχώ τους ν΄ απλώνεται και να καλύπτει τον Κόσμο. Μιά σαν ανάλαφρο, αραχνοϋφαντο αμμουδερό χαλί των ερήμων της Σαχάρας και μιά σαν βαριά παγωμένη κουβέρτα χιονιού πάνω στις στέπες της Σιβηρίας. Και όλο αυτό το φορτίο να βαραίνει σαν κληρονομική κατάρα από γενιά σε γενιά -αμείλικτη ειμαρμένη- το μικρό φωτεινό διάλειμμα της αβύσου, την Ζωή.

(συνεχίζεται)

«Ασκητική»… Αναλύσεως συνέχεια.

Η ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ

   «Εν αρχή ην ο… νους»! και ανώτατη αρχή του η πειθαρχία.  Αυτά δηλώνει, ή υπονοεί συμπερασματικά ο συγγραφέας. Και θεωρεί υπηρέτες του νου, τις πέντε αισθήσεις, ταλαντευόμενος συνεχώς μεταξύ της μόνης σταθεράς -κατά  την πλατωνική θεώρηση- που είναι ο κόσμος των  ιδεών, και του αριστοτελικού «φαίνεσθαι». Δηλαδή της φαινομένης πραγματικότητος  με την οποία οι αισθήσεις  «προμηθεύουν» τον νου.               Κατά τον Ν. Κ. ο ανθρώπινος νους, στην λειτουργία του,  κατατρύχεται από τρεις  «υποχρεώσεις» -«Χρέη» τις ονομάζει-  στα πλαίσια μιάς μοιραίας και άνωθεν επιβεβλημένης επιταγής. Πρώτο  «Χρέος» η αδιαμαρτύρητη αναγνώριση  των ορίων,  μέσα στα οποία αυτός -ο νους- θα πρέπει να σκέφτεται, να κινείται και  να «δουλεύει», αποδεχόμενος τους κανόνες του.  Ακόμη κι όταν νιώθει άβολα, δυσάρεστα και… στριμωγμένος. Με "μπούσουλα" και έρμα, μιά σταθερή προσήλωση στην πειθαρχία.

   Εν τούτοις, συνυπάρχει και συναγωνίζεται -σε μιά τιτάνια αναμέτρηση-  με την καρδιά. Έναν μεγάλο αντίρροπο πυλώνα της ύπαρξης, που λειτουργεί αυτόνομα, ατίθασα, επαναστατικά, παρορμητικά, αντιδραστικά.                

Με αντιρρήσεις, αμφισβητήσεις και «πεθυμιές», που αρνούνται να περιχαρακωθούν στις υποδείξεις του νου.

   Σ΄ αυτόν τον πόλεμο  ο νους  -η λογική, δηλαδή- προστάζει πώς πρέπει να συμπεριφέρεται  η καρδιά και αυτή -το συναίσθημα- αρνείται και αντιμάχεται, ακολουθώντας  δικούς της δρόμους, δικές της αρχές και δικές της παραδοχές. Σπαραχτικά και επώδυνα, έστω. Η αγωνία αυτής της μάχης είναι το «δεύτερο Χρέος». Η "παλαίστρα" της ανθρώπινης πάλης μεταξύ σάρκας και πνεύματος.

   Στον αέναο πόλεμο καρδιάς  και νου, καθένας έχει γιά σύμμαχο -κι εχθρό ως προς τον άλλον- την ελπίδα της  επικράτησης, της νίκης. Κι αυτό αποτελεί το πιό μεγάλο -και τελευταίο- εμπόδιο  που ο νους  καλείται να ξεπεράσει. Λέγεται… «ελπίδα» κι αποτελεί το «τρίτο Χρέος»!

   Αντιδρώντας στην ανθρώπινη μοίρα των τριών «Χρεών», ο επαναστάτης Καζαντζάκης απορρίπτει τα πάντα, αρνείται τα πάντα, απεκδύεται πάντων  και «απογυμνωμένος» εντελώς, προσπερνά τις ιδέες της ζωής και του  θανάτου  -χωρίς  να ελπίζει σε  τίποτα και χωρίς να φοβάται τίποτα- οπότε πορεύεται, λυτρωμένος  και ασυμβίβαστος προς το μόνο ιδανικό που δέχεται και πάντα πίστευε. Την απόλυτη ελευθερία. Κυρίαρχος στην Δημιουργία του Θεού. Περήφανος, αλαζόνας, αλλά "λεύτερος". Μιά πίστη που τον έφερε σε μετωπική σύγκρουση με κοινωνία, πολιτική και εκκλησία. Μιά πεποίθηση που πέρασαν πολλά χρόνια γιά να γίνει κατανοητή και -ενδεχομένως- αποδεκτή. Κάπως  σαν τον Πικάσο, όταν πρωτοεμφανίστηκε!

   Σημείωση: Οι οπωσδήποτε ελαφρώς συντηρητικές καταβολές μου δεν συμφωνούν πλήρως με τις απόψεις του Ν.Κ., καθ΄ όσον πιστεύω πως τα όρια, όπως τα εννοεί,  μεταξύ απόλυτης ελευθερίας και αχαλίνωτης ελευθεριότητος  είναι ασαφή και συγκεχυμένα. Απαιτούν ισχυρή ποσότητα «αξιοπρέπειας»  και ανάλογο «ειδικό βάρος», ώστε  να καταστούν ορατά και να συγκρατήσουν, ανάμεσά τους, τον πρωταγωνιστή άνθρωπο.  Η αγνών προθέσεων  ιδεολογία  του συγγραφέα δεν συμβαδίζει με τα πρότυπα της ανθρώπινης κοινωνίας και προσομοιάζει -από πλευράς αγαθού σκοπού και στόχου- με την αντίστοιχη -αποτυχημένη κι αυτή- των παλιών κομμουνιστών. Κάτι που ο σημερινός φιληδονισμός, η τρυφηλότης, ο  αμοραλισμός, η αμορφωσιά, η αδιαφορία, η απαξίωση των πάντων δεν οδηγούν τον Άνθρωπο στην απελευθέρωση, που επιδιώκει ο Καζαντζάκης, αλλά  -αντιθέτως- τον υποδουλώνουν στα πάθη του.     Όμως ποιός νοιάζεται γιά μένα και τις απόψεις μου. Το βιβλίο, πάντως, είναι σπουδαίο και μακάριοι οι αναγνώστες του. Και πιό πολύ όσοι καταλάβουν το βάθος του. 

(συνεχίζεται)

Μικρά μαθήματα… «Ασκητικής»…

…με βαθιά μακροβούτια ενδοσκόπησης.

Αρχίζω με την συγκλονιστική διαπίστωση του προλόγου του έργου, όπου ο Ν. Καζαντζάκης δίνει έναν μεγαλειώδη, στην απλότητά του, ορισμό της ΖΩΗΣ.

Η ακριβής καζαντζακική διατύπωση είναι: «Ερχόμαστε από μια σκοτεινή άβυσο, καταλήγουμε σε μια σκοτεινή άβυσο, το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή»!

Ορισμός στον οποίον, ανέκαθεν, και η δική μου ταπεινότητα είχε προ πολλού καταλήξει, θεωρώντας -επί προσθέτως- την ζωή ως έναν ανεξήγητο αυτοσκοπό. Ένα μυστηριώδες καπρίτσιο του Δημιουργού, που οι δυνατότητες του ανθρώπινου μυαλού αδυνατούν να συλλάβουν, ως προς την ουσιαστική σκοπιμότητά της. Παρ΄ όλες τις φιλότιμες προσπάθειες και εκδοχές όλων των θρησκειών... Με πειστικότερη αυτήν του Χριστιανισμού.

Σ΄ αυτό το μικρό φωτεινό διάλειμμα της απόλυτης ανυπαρξίας, στο μικρό διάστημα της ζωής, ο νους αποτελεί κυρίαρχο ανθρώπινο εργαλείο και όπλο. Θείο δώρο και «προικιό», με σκοπό την συνεχή ανέλιξή του, μέσω του γαλβανισμού και τις τριβές από τους προβληματισμούς και τα πάθη. Από τις χαρές, τις λύπες, τις «νίκες» και τις «ήττες». Ώσπου ο Άνθρωπος -η κάθε ανθρώπινη μονάδα- ν΄ αξιωθεί τείνουσα, εξαγνισμένη και τελειοποιημένη, στην ένωσή της με το Θείο.

Και μόνο γι΄ αυτό το απόφθεγμα -σοφό, απλό, ανατριχιαστικό- ο Ν. Κ. άξιζε ένα Νόμπελ Λογοτεχνίας. Κάτι που με μανία διεκδικούσε επί 9 χρόνια, αλλά η υποψηφιότητά του σκόνταφτε πάντα στην πολιτική μισαλλοδοξία της τραχιάς εκείνης εποχής και τον αιώνιο εκκλησιαστικό σκοταδισμό.

(Συνέχεια… αύριο).

«Εν αρχή… η NOVARTIS».

Θυμίζω πως στο αφελές στήσιμο εκείνης της βλακώδους σκευωρίας «χώρεσαν» όλοι οι επικίνδυνοι αντίπαλοι του Σύριζα. Μιά «καζανιά» όλοι! Και γιά… «μαϊντανό» νοστιμιάς πρόσθεσαν και ολίγον… Πικραμένο! Ίσως γιά να βγει το γέλιο της υπόθεσης… πικρό.

Ελέχθη κάποτε από τον προσφιλή τους Καρλ Μαρξ, (ανάθεμα αν ένα από τα τωρινά αριστερά μειράκια έχει διαβάσει 10 σελίδες από κανένα έργο του, ιδίως από το τρίτομο βαρετό «Κεφάλαιο», που μας ζαλίζουν με δαύτο): «Η ιστορία επαναλαμβάνεται την πρώτη φορά σαν τραγωδία και τη δεύτερη ως φάρσα».

Όμως το τσιτάτο αυτό, αν και πασίγνωστο, δεν τους παραδειγμάτισε. Εφ΄ ω και επιμένουν, μικρόμυαλα, συνεχώς να «στήνουν» την ίδια «μηχανή».

Από καιρό με προβλημάτιζαν οι χειμαρρώδεις «αποκαλύψεις» των δήθεν… «παρακολουθήσεων». Συμπτωματικά, όλες στην γνωστή φιλοτουρκική φυλλάδα, που φτιάχτηκε με ισραηλινά δανεικά κεφάλαια, τα οποία τώρα αποπληρώνει ο «κώτσος» Καλογρίτσας. Ο αφελής αριστερός εργολάβος που πίστεψε πως θα γίνει ένας αριστερός… Μέρντοχ, αλλά τελικά βρέθηκε με τον «μουντζούρη» στο χέρι και… αφρίζοντας «ψάχνεται»!

Στην τωρινή version της σκευωρίας, όπου στη θέση «Novartis» γράψτε… ΕΥΠ, πρωταγωνιστούν: Στον ρόλο του Άδωνι, η… γυναίκα του, στον ρόλο του Σαμαρά ο Μητσοτάκης, στο ρόλο του απορημένου Πικραμένου ο απορημένος… Ανδρουλάκης, κ.ο.κ.

Γιά τόση ηλιθιότητα πρόκειται, καθώς τα αποτελέσματα βγήκαν τα ίδια!!!

Σημ. Υπερηφανεύομαι πως στην αποκάλυψη της νέας συριζαρέικης κομπίνας προηγήθηκα κατά δύο ημέρες του… Βουλαρίνου. 

«Ασκητικής» συνέχεια…

Μετά από αρκετές, διαχρονικά, αποτυχημένες προσπάθειες χθες έκανα ακόμη μία, προκειμένου να καταφέρω να διαβάσω την "Ασκητική" του Ν. Καζαντζάκη. Απελπισμένη και με τη μανία και το πείσμα μιάς εσχάτης δοκιμασίας ωριμότητος, η οποία θα… έπρεπε -οπωσδήποτε- να επιτύχει.

Η απόλυτη σιωπή που με περιβάλλει και η βασανιστική μοναξιά που, γιά χρόνια, με συντροφεύει, «καλλιέργησαν» εντατικά μιά ωριμότητα, η οποία βρήκε πρόσφορο έδαφος από το «ξαλάφρωμα» του νου από την εγκόσμια μέριμνα και άφησαν ελεύθερο πεδίο σκέψεως και νοητικής προσπάθειας. Με την ιδέα του επερχόμενου τέλους να συμβάλει αποφασιστικά στη σπουδή γιά κάθε πλήρωση κενών και τακτοποίηση εκκρεμοτήτων.

Έτσι, η απελευθέρωση του νου καθάρισε το βλέμμα, χαλύβδωσε την υπομονή και στέριωσε την προσήλωση στο κείμενο, επιτρέποντας, όχι μόνο την εις βάθος κατανόησή του, αλλά και την εμπέδωση των αξιών των μηνυμάτων που φέρνει.

Μόνο τελικό καταστάλαγμα, η μελαγχολική διαπίστωση πως αυτό το γεγονός, αυτή η… «φώτιση», ήρθε αργά και ετεροχρονισμένα. Σαν επίλογος και επιμύθιο μιάς ασφυκτικά γεμάτης ζωής -μακράς και μονοσήμαντης- αντί ν΄ αποτελέσει προοίμιο και πρόλογό της. Κάτι που θα ήταν πιό χρήσιμο...

Σημ. Κάποια στοιχεία και αποφθέγματα... προσεχώς.

Μου αρέσει!

Σχόλιο

Κοινοποίηση

Αφελείς αιθεροβασίες.

Η Κυβέρνηση θα φέρει επειγόντως στην Βουλή Νόμο, ο οποίος δεν θα επιτρέπει την συμμετοχή στις επικείμενες εκλογές ατόμων και οργανώσεων καταδικασμένων ως εγκληματικών. Π.χ. Χρυσή Αυγή. Νόμο γενικής αποδοχής, που -κανονικά- θα πρέπει να υπερψηφιστεί από όλα τα κόμματα και όλους τους βουλευτές.

Όμως, όποιος πιστεύει πως θα υπερψηφίσει κι ο Σύριζα, πάει φουλ γιά Όσκαρ αφελείας!

Δεν ξέρω με τί πρόφαση -ίσως να μην τους αρέσει η γραμματοσειρά με την οποία γράφεται ο Νόμος- όμως στοιχηματίζω στην αρνητική ψήφο τους και ξέρω την αιτία. Οι άθλιοι συριζαρέοι επιθυμούν διακαώς τους Κασιδιαρέους στο παιχνίδι, γιατί οι ψήφοι υπέρ τους αποκόπτονται -κατά το πλείστον- από το «καλάθι» της ΝΔ.

Ευτυχώς που, γιά τέτοιου είδους ψηφοφορίες στη Βουλή, δεν απαιτείται ηυξημένη πλειοψηφία. Αρκεί η απλή.

Επειδή κάποιοι χάρηκαν που γλυτώσαμε από το άεργο "κοιμισμένο".

 Και επειδή η καλή ημέρα από το πρωί φαίνεται...

1. Π. Τσαπανίδου: "Να απαντήσουν ο πρωθυπουργός και ο «σαχλαμάρας» ΥΕΘΑ γιά την παρακολούθηση Φλώρου."

2. Π. Τσαπανίδου: "Γιά γέλια και γιά κλάματα ο χειρισμός της κηδείας Γλύξμπουργκ από την κυβέρνηση. Κλείνει τα μάτια όπου μπορεί".

Και γιά όσους δεν ξέρουν: Η «κυρία» που κάποτε ισχυριζόταν πως: "Δεν είναι όλοι ίδιοι", κάποτε υπήρξε ερρωμένη και του Μπαξεβάνη.

Οπότε, αμέσως…όλα εξηγούνται!

Μετά το πέσιμο των τίτλων του «τέλους».…

 

Η όλη διαδικασία τελευταίου αποχαιρετισμού του τέως βασιλέως Κωνσταντίνου ολοκληρώθηκε κατά τρόπον αντάξιο λαού με υψηλή ωριμότητα και με την παρουσία νεολαίας αξιοσημείωτη.

Αυτό καταδεικνύει, κυρίως στους λιπόψυχους τις απ΄ εδώ όχθης που φοβούνται την επανέλευση στην εξουσία αγροίκων κατσαπλιάδων, τύπου Πολάκη και αμετροεπών και άεργων μειρακίων, τύπου Ζαχαριάδη και Ηλιόπουλου, υπό την… «εμπνευσμένη» ηγεσία πενταμόρφωτων λαϊκιστών δημαγωγών, πως οι φόβοι τους είναι, μάλλον, υπερβολικοί. Υγιείς δυνάμεις υπάρχουν ακόμη στη χώρα. Απλά δεν κορυβαντιούν, δεν ασχημονούν, δεν κραυγάζουν. Σκέπτονται λογικά, αποφασίζουν ανεπηρέαστα και αναμετρώνται στην κάλπη.

Και γιά να μην φανεί πως, φορτιζόμενος συγκινησιακά, εξοκείλω από την πραγματικότητα, υπενθυμίζω προς κάθε αιθεροβατώντα νοσταλγό παρελθουσών -ανεπιστρεπτί- ιστορικών καταστάσεων, τον αμφιλεγόμενο, αλλά διδακτικό, τελευταίο χρησμό της Πυθίας Νικάνδρας. Χρησμό με τον οποίο… έκλεισε το «μαγαζί», που λεγόταν «Μαντείο των Δελφών». Τον ζήτησε ο νοσταλγός της αρχαίας θρησκείας του Δωδεκαθέου Αυτοκράτορας Ιουλιανός, (361 – 363 μ. Χ.), πριν εκστρατεύσει -το 362- κατά των Περσών.

«Είπατε τω βασιλεί, χαμαί πέσε δαίδαλος αυλά ουκέτι Φοίβος έχει καλύβην, ου μάντιδα δάφνην, ου παγάν λαλέουσα, απέσβετο και λάλον ύδωρ».

Και γιά όσους δυσκολεύονται στην κατανόηση, τον αποδίδω σε ελεύθερη μετάφραση:

«Πείτε στον βασιλιά, πως ο Φοίβος Απόλλων δεν έχει πλέον κατοικία, γιατί γκρεμίστηκε το περίλαμπρο παλάτι του. Δεν υπάρχει πιά ούτε μαντική δάφνη, ούτε πηγή ομιλούσα, καθώς το νερό που μιλούσε στέρεψε»

Επιμύθιον: Μιά "ιδιωτική" κηδεία, δίδαγμα αξιοπρέπειας. Ελπίζω να γίνομαι αντιληπτός τοις πάσι. Και από τους «χολεριάρηδες» ακόμη.

Ξύνοντας τον πάτο του βαρελιού της μνήμης.

Επ΄ ευκαιρία…

Θα πρέπει να ήταν φθινόπωρο του ΄79, ή ΄80. Μετά 2-3 χρόνια αυτοδίδακτης καλοκαιρινής ιστιοπλοΐας στην Ερέτρεια είχα αγαπήσει πολύ αυτό το άθλημα. Στο Συγκρότημα «Ληλάντεια» όπου διέθετα διαμέρισμα, μαθαίνοντας ο ίδιος, εμύησα πάμπολλους πιτσιρίκους και αρκετούς μεγάλους σ΄ αυτήν. Με δυό μικρά ιστιοπλοϊκά τύπου Laser που είχα αγοράσει τότε, γιά να απασχολούμαστε οικογενειακά στα καλοκαιρινά μας Σαββατόκυριακα και -κυρίως- στις αυγουστιάτικες διακοπές που νέκρωναν οι πολεοδομίες της Αθήνας και άφηναν τους μηχανικούς άπρακτους. Στις έμφυτες ανησυχίες μου δεν αρκούσε το απλό χαζοκολύμπι και η αραχτή σε παραλία και πισίνες του Συγκροτήματος, οπότε τα μικρά Λαιηζεράκια μου έδειξαν έναν άλλο δρόμο θαλασσινών ενδιαφερόντων.

Η φιλία μου με τον Αλέξη Παντελίδη, τον έφερνε τότε στα «Ληλάντεια» κάθε Σαββατοκύριακο και λυσσάγαμε στην ιστιοπλοΐα. Αυτός μου άνοιξε την όρεξη γιά μεγαλύτερο σκάφος, ανοιχτότερες θάλασσες και εντονότερες συγκινήσεις, καθώς τα τότε οικονομικά μου το επέτρεπαν. Εξήντλησα κάθε προσπάθεια αγοράς κάποιου μεταχειρισμένου Dragon, (ο μεγαλύτερος τύπος σκάφους ιστιοπλοΐας τριγώνου, με πλήρωμα τρία άτομα), και δεν βρήκα, αν και αθλητικά είχε καταργηθεί ο τύπος και αντικατασταθεί από τα κάπως ελαφρότερα Soling, 9 μέτρα μήκος. Έτσι κατέφυγα στην αγορά ενός διατιθέμενου τέτοιου, που σκαρφαλωμένο σ΄ ένα σαράβαλο τραίηλερ στην προβλήτα του ΙΟΠ, στο Μικρολίμανο, περίμενε υπομονετικά τον ερασιτέχνη μουστερή του. Το βάφτισα «ΑΛΚΗΣΤΙΣ» και το μετέφερα στα «Ληλάντεια»

Η άφιξή του εκεί ήταν θριαμβική! Μετά από ξαρμάτωμα στο Μικρολίμανο, πορεία-ρυμούλκα με σκασμένο λάστιχο στις κατηφόρες του Ωρωπού, ανασυναρμολόγηση και ρίξιμο στη θάλασσα, μιά καλοκαιρινή μπουνάτσα του Ιουλίου έκανε την είσοδο και το δέσιμό του στην ράδα της παραλίας των «Ληλαντείων» βασανιστική και κοπιαστική. Λόγω της άπνοιας και αναγκαστικής… «γουργούλας» με τη λαγουδέρα φθάσαμε με άγχος στο σούρουπο. Όμως μας αποζημίωσε η αποθεωτική υποδοχή από το σύνολο των ενοίκων του συγκροτήματος, που μας περίμεναν υπομονετικά.

Όλοι όσοι ευρίσκονταν εκείνη την ώρα στα «Ληλάντεια», γνώριζαν γιά την άφιξη και βλέποντας από μακριά να έρχεται το «ΑΛΚΗΣΤΙΣ» ήσαν κρεμασμένοι στα υψώματα της παραλίας, είτε στα μπαλκόνια των μπροστινών διαμερισμάτων. Μόλις αριβάραμε κι έδεσα στην φουνταρισμένη σημαδούρα ξέσπασαν σε ξέφρενες ζητωκραυγές. Χαμός!

Το καλοκαίρι εκείνο θα μείνει αξέχαστο σε πολλούς καθώς η «ΑΛΚΗΣΤΙΣ», τίγκα στο πιτσιρικομάνι και με ανοιχτό μπαλόνι, όργωνε τον Ν. Ευβοϊκό. Από Αμάρυνθο μέχρι Χαλκίδα.

Του Αλέξη κατέβηκε, ξαφνικά, η ιδέα να τρέξουμε τον Σεπτέμβριο στους Πανελλήνιους ιστιοπλοϊκούς αγώνες. Αυτό μου άρεσε κι έτσι γνώρισα τον Στέλιο Μπόνα, τον … Μαθουσάλα της παγκόσμιας Ιστιοπλοΐας. (Το «θηρίο» ζει και ασχολείται με την θάλασσα ακόμη. Σε ηλικία 93 ετών!).

Ως Βενιαμίν στην εμπειρία, στο τριμελές απαιτούμενο πλήρωμα μοιράστηκα τις συμμετοχές με τον Αλέξη. Καπετάνιος ο Στέλιος, «υποπλοίαρχος» ο επιλογής Μπόνα, Στ. Γραμμενόπουλος -ευγενικό παιδί και εξαίρετος ιστιοπλόος- και τρίτος… σε μιά κούρσα ο Αλέξης, σε μιά εγώ.

Μετά από αρκετές προπονήσεις γνωριμίας έγιναν οι αγώνες όπου το «ΑΛΚΗΣΤΙΣ» ήρθε τρίτο! Δεύτερος ο Σπύρος Μπόνας, αδελφός του Στέλιου, και πρώτος -ποιός άλλος- ο Τάσος Μπουντούρης!

Αυτά τα θυμήθηκα γιατί διάβασα κάτι που γράφτηκε από ορισμένους χολεριασμένους πανηλίθιους συριζαρέους: «Το παλάτι έκλεψε τη δόξα από τους Ζαϊμη και Εσκιτζόγλου»!!! Αυτά τα παλληκάρια αποτελούσαν το πλήρωμα του Κωνσταντίνου στο σκάφος «Νηρεύς», κατά τους Ολυμπιακούς αγώνες του ΄60 στην Ιταλία, στην κατηγορία Dragon. Όμως είναι πασίγνωστο πως τα σκάφη τα κουμαντάρει ο καπετάνιος και το πλήρωμα εκτελεί τις εντολές του. Και καπετάνιος -αρέσει δεν αρέσει στους χολεριάρηδες- ήταν ο Κωνσταντίνος, Κάτι που δεν το αντέχει η αριστερή καφρίλα. Κι ας ήσαν τα μετάλλια τρία και ισότιμα!

Γιά τέτοια αριστερή μικροψυχία κι αθλιότητα μιλάμε. Εμπρός λοιπόν, γρήγορα να τους ξαναφέρουμε στην εξουσία για να προκόψουμε!!!

Επίλογος: Ως ανέκαθεν και εκ πεποιθήσεως χαμηλών τόνων και «αντιβεντέτα», ποτέ δεν κράτησα φωτογραφίες ως τεκμήριο γιά ότι παλαβομάρα έκανα, παλιά, στη ζωή μου. Μου αρκούσε η «φρέσκια», ζωντανή συγκίνηση αυτών που ζούσα. Έτσι, γιά την μέχρι κεραίας ακρίβεια των όσων γράφω πιό πάνω, επικαλούμαι την μαρτυρία του φίλου και αναγνώστη μου, του Αλέξη Παντελίδη. Πιστεύω θα προσυπογράψει.