"Κάτω, κάτω και πιό κάτω, ξέπεσες πιό παρακάτω..."

Χθες ήταν μέρα περίεργη. Μοναδική και σημαδιακή. Μέρα γιά απολογισμό και συνειρμούς.

Επειδή υπάρχει κι ένας άλλος κόσμος μου

   Ο Μπαρουφάκης ήθελε να κάνει τη χώρα πειραματόζωο γιά τις τυχάρπαστες οικονομικές του εμπνεύσεις, ενώ ο ίδιος και οι... σύντροφοι  Σταθάκης, Φωτίου, Τσαλακώτος, Βαλαβάνη, Παπαδημούλης, Παπαδημητρίου και σία, έχουν «παρκάρει» τα... παχουλά κόπια τους σε ασφαλή πάρκινγκ ανά την Υφήλιο.

   Ο φοροκλέφτης Πολάκης αντί να ασχολείται με το χάλι της υγείας που διαφεντεύει και δεοντολογικά υπηρετεί, γράφει ανόητες μαντινάδες και λοιπές στιχουργικές κρυάδες στο facebook, προδίδοντας παιδική ευφυΐα και επιτιθέμενος συνεχώς στη Δικαιοσύνη, η οποία δεν του κάνει το χατίρι. Από κοντά και ο Κουασιμόδος μητραλοίας της ιδεολογίας και προϊστορίας του, τις οποίες θυσίασε στον βωμό μιάς πρόσκαιρης θεσούλας υφυπουργού, παρά την οφθαλμοφανή καταστροφή της ελληνικής οικονομίας και τον διχασμό της ελληνικής κοινωνίας, που απεργάζεται η πολιτική κομπανία της οποίας μετέχει.

   Ο μπαρμπα Μυτούσης της Παιδείας καταργεί πάλι τις εισαγωγικές εξετάσεις σε ΑΕΙ και ΤΕΙ, που προηγουμένως είχε επαναφέρει, αφού πριν τις είχε ξανακαταργήσει! Γενικώς, καταβάλλει φιλότιμες προσπάθειες γιά να μετατρέψει την Παιδεία σε ξέφραγο αμπέλι και τους χώρους της σε απέραντους γαμιστρώνες, προκειμένου η νεολαία μας, λοβοτομημένη και αποπροσανατολισμένη από το κύριο αντικείμενο που είναι οι σπουδές, να μπορεί να... ερωτεύεται ελεύθερα και με άνεση. Ελπίζω τα προφυλακτικά, τουλάχιστον, να χορηγούνται δωρεάν,  με τα κουπόνια του Κιμ.

   Ο αμερικανόφερτος οικονομικός ανεμόμυλος που τοποθετήθηκε ουρανοκατέβατος στο Υπουργείο Οικονομίας, ζει στον κόσμο του. Λέει, ξελέει, παλινδρομεί. Ευτυχώς δεν μιλάει συχνά και ξεκοκαλίζει με την ησυχία του τα λεφτουδάκια του, από την θέση του -τάχα μου- υπουργού.

   Ο δυσκοίλιος Σπρίτζης, στην δική του κοσμάρα κι αυτός και με τον Βελουχιώτη να τον επιβλέπει και εμπνέει, αφού ιδιωτικοποιεί κλαίγοντας τα αεροδρόμια, τυρβάζει πλέον γιά την... «αποϊδιωτικοποίηση» των θεσσαλονικιώτικων λεωφορείων.

   Ο Τόσκας συνεχώς «τοσκάει» κι αφήνει τους αναρχομπαχαλάκηδες να κυριαρχούν, ως... ελεύθεροι πολιορκημένοι, στο κρατίδιο του Εξαρχιστάν, τα πρεζόνια να δρουν ανεξέλεγκτα και να «κονομάν» τρελά εμπορευόμενοι... «σκόνες» και ενέσεις ηρωίνης, στο εξωτικό Ζεφιριστάν και το πεδίο βολής του μαγευτικού  Μενιδιστάν. Ενώ οι επιχειρηματίες τουρκόγυφτοι έχουν στήσει τη δική τους βαριά βιομηχανία παραβατικότητος στο γειτονικό «Γουάιτμπουργκ», (ελληνιστί: Ασπρόπυργος).

   Σκουρλέτος, Φλαμπουριάρης, Δραγασάκης, διαγκωνίζονται στο ποιός θ’ αναδειχθεί ο πιό ανίκανος, πιό άχρηστος, πιό ντενεκές και -κατά συνέπειαν- ο λιγότερο επιβλαβής και ζημιογόνος. Ο πρώτος κάλυψε το χαμένο έδαφος, μετά την αποχώρησή του από το προηγούμενο Υπουργείο, όπου έκανε ό,τι μπορούσε προκειμένου να φρενάρει δουλειές και επενδύσεις. (π.χ. Σκουριές).

   Τα αριστερά αλαζονικά «τσικό» -Ζαχαριάδης, Αυλωνίτου, Καρακώστα, Βέττας, Σεβαστάκης, Μπάρκας, Μάδρας, κ.λπ.-  καθείς με τον ρόλο και το βάθος του ταλέντου του,  συνθέτουν μιά αξιόλογη κομπαρσαρία που πλαισιώνει αντάξια το κυβερνητικό τσίρκο και δίνουν έναν ευχάριστο διακοσμητικό αριστερό τόνο, όταν δεν επεκτείνονται σε βάθος θίγοντας το ήδη κλονισμένο μας νευρικό σύστημα. Αυτό το έχουν εναποθέσει στους ειδικούς. Π.χ. τον μισοπάλαβο Ζουρλάρη, τον βαρύμαγκα φωνακλά Παπαχριστόπουλο, τον απίθανο εκείνον -μου διαφεύγει το όνομά του αλλά δεν έχει σημασία-  θαυμαστή του Μαδούρο και πλήθος άλλων διαπρεπών προσωπικοτήτων, που ήρθαν από το πουθενά γιά να διαλύσουν τη χώρα.

   Βεβαίως, το έργο μιάς καλής ορχήστρας αναδεικνύεται και απογειώνεται από τον κατάλληλο μαέστρο. Και καλύτερος, αξιότερος και... «μουσικότερος» από τον Τσίπρα δεν θα μπορούσε να υπάρξει. Πολύγλωσσος, με βαθειά εγκυκλοπαιδική μόρφωση -άλλο Λέσβος, άλλο Μυτιλήνη- έξοχη επαγγελματική εκπαίδευση, η οποία εκτείνεται στον χώρο -Αυστρία, Ελλάδα- και τον χρόνο -έντεκα ολόκληρα,  που επένδυσε προς εμπέδωσή της-  τελικά θυσίασε μιά λαμπρή επαγγελματική σταδιοδρομία, προκειμένου να... «σώσει» τη χώρα του. Μπορεί η επιστήμη να έχασε ένα σπουδαίο μέλος, αλλά η Ελληνική Ιστορία εξασφάλισε έναν  εξέχοντα ηγέτη. Τον πρώτο πραγματικά μεγάλο, μετά τον αδικοχαμένο Καποδίστρια! Αλλά και οι πιό μεγάλοι και σημαντικοί αρχηγοί, χρειάζονται σωστό επιτελείο παρατρεχάμενων συμβούλων, το οποίον θα συμπαραστέκεται νομοπαρασκευαστικά και στρατηγικά στο δύσκολο έργο τους. Έτσι, μετά τον μοναδικό διαμορφωτή της κυβερνητικής στρατηγικής, τον άφθαστο Καρανίκα, το πάνελ συμπληρώθηκε από την εσπευσμένη πρόσληψη στην θέση νομικού συμβούλου της άρτι συνταξιοδοτηθείσης προέδρου του Αρείου Πάγου. Γιά την εν λόγω κυρία και πριν αποκαλυφθεί περίτρανα η γραφικότητά της η στήλη, πιστή στη διαίσθησή της, βλέποντας το κωμικό... σαρίκι που καπάκωνε την «καούκα» της, προκειμένου να φανεί ψηλότερη, (κάτι που έκανε κι ο δανδής Κατακούτελος που φωτογραφιζόταν πατώντας στις μύτες), και ακούγοντας γιά κάτι παρεμβάσεις που έκανε στις ευρωπαϊκές ηγεσίας -κι η μυλωνού τον άντρα της με τους πραματευτάδες- αλλά και τον τρόπο που -πάντα αξιοκρατικά- αναρριχήθηκε στην ηγεσία του Άρειου Πάγου, είχε βγάλει ασφαλές συμπέρασμα: «Γελοίο νούμερο»! Συνεπώς όλα της τα καμώματα εξηγούνται απλά. Μαζί και η πολιτική της ένταξη!

   Προϊόντος του χρόνου η απομυθοποίηση της αριστερής πραγματικότητος προχωρεί γοργά. Από την αποκάλυψη της ανεδαφικής τους  ιδεολογίας και της προσπάθειας επιβολής της -άκομψα, με οφθαλμοφανή φαυλότητα και με το στανιό- μέχρι την... «ιδιαιτερότητα» στο πολιτιστικό και μορφωτικό επίπεδο στελεχών και οπαδών. Τελικά το: «εμείς» κι «αυτοί», που επανέφερε ο Τσίπρας σε προεκλογικό λόγο του στη Ρόδο, αποδεικνύεται πως ισχύει. Παρ’ όλες τις μακρόχρονες προσπάθειες της -κατά Σημίτη- «δεξάς» να γεφυρωθεί το χάσμα, που η εγκληματική κομμουνιστική ηγεσία έσκαψε παρακούοντας τις συμφωνίες της Γιάλτας και αρχίζοντας έναν ηλίθιο εμφύλιο, τα δυό χρόνια αριστερής διακυβέρνησης άρκεσαν γιά να κοπούν οι κατασκευασμένες γέφυρες συμφιλίωσης και να ανασκαφούν βαθύτερα χάσματα. Η στήλη, ως ανήκουσα στους... «αυτούς», κουρασμένη από το να δείχνει διάθεση ανοχής, λήθης και ανεξικακίας, τελικά αποδέχεται τον διαχωρισμό. Καιρός να χωριστεί -επί τέλους- η ήρα από το στάχυ! Κουραστήκαμε... από την αριστερή μειονεξία, τη μιζέρια τους και το μίσος που εκτοξεύουν εναντίον μας. Αρκετά, ως εδώ!