Αριστερά συνθηματολογία, δεξιά πραγματικότητα.

Αφηγήματα, οράματα, απάτες, αυταπάτες και...  αλήθειες.

   Όσο εναργέστερα αποκαλύπτεται πλέον η καταστροφική γιά τη χώρα πολιτική του Σύριζα, με τις κρατικίστικες ιδεοληψίες και τις καθεστωτικές αγκυλώσεις, τόσο ακούγεται ενορχηστρωμένα -όπως συμβαίνει πάντα, όταν θέλει να περάσει κάποιο «ποίμα» του- το εξής σλόγκαν: «Εσείς που κυβερνούσατε σαράντα χρόνια, εσείς οι πασοκονεοδημοκράτες χρεοκοπήσατε τη χώρα. Εσείς τη ρίξατε στα βράχια και τώρα σας φταίει ο... Σύριζα; Τα 2,5 χρόνια της αριστεράς μας κατέστρεψαν;». Η απάντηση είναι ευθεία και ξεκάθαρη: «Ναι», κατηγορηματικά και απερίφραστα. Και εξηγούμαι!

   Διάγοντας την 8^η δεκαετία της ζωής μου, και στα μέσα αυτής, έχω βιώσει πολλές περιόδους και καταστάσεις, αρχής γενομένης από την Κατοχή, αλλά έντονα αρχίζω να θυμάμαι από τα χρόνια του Εμφυλίου και εντεύθεν.

   Θεωρώ το αριστερό θεώρημα περί των ευθυνών της οικονομικής κατάρρευσης της χώρας ως έωλον, φενάκη και μεγάλη αχαριστία προς τον Δημιουργό, γιά όσους πιστεύουν κάτι τέτοιο. Διότι ουδέποτε η Ελλάδα, στην μακραίωνη ιστορία της, γνώρισε μεγαλύτερη και ταχύτερη ανάπτυξη από όση από την μεταπολίτευση έως σήμερα.  Με την ταχύτητα αυτή να της γυρίζει μπούμερανγκ γιατί την απογείωσε και την άφησε στο κενό  χωρίς... αλεξίπτωτο.

   Δεν υπάρχει αμφιβολία πως όλα αυτά τα χρόνια έγιναν λάθη, αστοχίες, πολλά φάουλ και αρκετά πέναλτις. Όμως, σε όποια χώρα, πολύ προηγμένη, κι αν ρωτήσετε, π.χ. Ελβετία ή Σινγκαπούρη, γκρίνια και παράπονα θ’ ακούσετε. Έμφυτη ανθρώπινη αχαριστία!

   Είχα την τύχη, μέσα στις πολλές και πρόωρες ατυχίες της ζωής μου, να αποκτήσω ένα μικρό αυτοκίνητο σπουδαστής το 1963 και θυμάμαι πως το τελευταίο φανάρι τροχαίας στην Κηφισίας ήταν στο Γηροκομείο και το αντίστοιχο προς Φάληρο, στην αρχή της Συγγρού, μπροστά στο ζαχαροπλαστείο «Μασκωτίτσα». Μετά από τα τελευταία φανάρια υπήρχε αραιοκατοίκηση, κενό και χωράφια. Η κίνηση τότε επέτρεπε να παρκάρεις βράδυ μπροστά στο εστιατόριο ΙΝΤΕΑΛ στην Πανεπιστημίου και να δειπνήσεις με την άνεσή σου!

   Με την πτώση της χούντας έγιναν άλματα προόδου. Η Ελλάδα άρχισε να χτίζεται ασφυκτικά και να γεμίζει αυτοκίνητα. Η χώρα συμπεριελήφθη στις πρώτες ευρωπαϊκές από πλευράς ιδιοκατοίκησης, με τους Έλληνες να αποκτούν, πλην της κύριας κατοικίας, και εξοχικό. (Σημ. Το φαινόμενο ξεκίνησε με τα -δήθεν- λυόμενα του Παπαδόπουλου). Πολλές φορές και δύο. Ένα στο βουνό κι ένα στη θάλασσα! Λυόμενα, χτιστά, νόμιμα, αυθαίρετα. Απ’ όλα έχει ο μπαξές!

   Θυμάμαι, γύρω στο 1976 ήταν, πως από το μπαλκόνι του σπιτιού μου στην Ερέτρεια, το χειμώνα η απέναντι ακτή της Αττικής ήταν το βράδυ θεοσκότεινη. Κι όταν κανένα αμάξι κατέβαινε το βουνό, από το Μαρκόπουλο, τα φώτα του μαρκάριζαν την πορεία του μέχρι κάτω τη θάλασσα. Σήμερα, από Κάλαμο μέχρι Χαλκίδα η πυκνοκατοικημένη περιοχή φλέγεται από φώτα, μέχρι την κορυφή των λόφων.

   Αναμφισβήτητα, την εποχή σημάδεψαν κακοδιοίκηση, κακοδιαχείριση, κομπίνες, λοβιτούρες με μίζες και σπατάλες με ρεμούλες που ζημίωσαν το κράτος. Όμως αυτά δεν ήσαν η αιτία που δημιούργησε τα μεγάλα ελλείμματα και το τεράστιο χρέος. Το μείζον μέρος του χτίστηκε από δανεικά χρήματα που έπεσαν στον Καιάδα της κατανάλωσης, λόγω της άφρονος πολιτικής αδικαιολογήτων παροχών. Οι μαξιμαλιστικές απαιτήσεις και οι συνεχείς κινητοποιήσεις των αριστερών συνδικαλισταρέων, που κυριαρχούσαν και καπέλωναν κάθε συνδικάτο, είχε αποτέλεσμα μιά φοβική συμπεριφορά των κεντροδεξιών κυβερνήσεων, οι οποίες προκειμένου να μην φανούν ότι μειοδοτούν στις λαϊκές απαιτήσεις της αντιπολίτευσης, ενέδιδαν και μοίραζαν αφειδώς -πάνω από τις παραγωγικές δυνατότητες της χώρας- αυξήσεις μισθών και συντάξεων, ειδικές παροχές, βοηθήματα, αργομισθίες και επιδόματα αστείας δικαιολογήσεως. Εύκολα, επιπόλαια, ασύδοτα και γιά ψύλλου πήδημα. Γιά τον φόβο της διεκδικούσας αριστεράς, μιάς μειωμένης -τάχα-  φιλολαϊκότητος και της απώλειας της εξουσίας. Ποιός δεν θυμάται το περίφημο: «Τσοβόλα, δώσ’ τα όλα»! Ποιός ξέχασε τα 500 εκατομμύρια που έδωσε ο Χατζηγάκης, ως Υπουργός  Γεωργίας, γιά δήθεν αγροτικές αποζημιώσεις, που μας βγήκαν ξυνές γιατί μας πήρε χαμπάρι η Ε.Ε. και απαίτησε την επιστροφή τους. Εννοείται πως ο Σύριζα πρωτοστατούσε στο «δώσε» και κατηγορούσε, μετά, στο «φέρ’ τα πίσω»!

   Οπωσδήποτε υπήρξαν αρκετές περιπτώσεις αποκαλυφθείσης διαφθοράς και κάμποσες που καλύφθηκαν από το σκοτάδι. Π.χ. Τσοχατζόπουλος, Τσουκάτος, Παπαντωνίου, ο πρόσφατα καταδικασθείς Μαντέλης, κ.α. Αλλά η ζημιά που προκάλεσαν, στο κράτος και την εθνική οικονομία, όλοι αυτοί μαζί, σε σχέση με την αντίστοιχη ημών των έντιμων και «νομοταγών» πολιτών του καναπέ και της καλοπέρασης, που απολαμβάναμε επί χρόνια την κλεμμένη ευτυχία της δανεικής ευημερίας, είναι ανάλογη με τη ζημιά μιάς ομάδος καρχαριών, από τη μία, και δέκα εκατομμυρίων πιράνιας, (και όχι πιράνχας, όπως κακώς λέγεται), από την άλλη!

   Όμως, ο Σύριζα ήρθε στην εξουσία, ως φουριόζος αλάστωρ, υποσχόμενος να κάνει ότι δεν έκαναν οι κακοί... «προηγούμενοι» και να μην κάνει όσα... εκείνοι έκαναν. Τελικά, έκανε τα... αντίθετα! Και μάλιστα με αδράνεια στο πράττειν και σπουδή στο καταστρέφειν. Στη βάση των θεσμικών αρχών της κομμουνιστικής κοσμοθεωρίας. Γιγάντωση κρατικισμού, προσπάθεια μονοπώλησης ΜΜΕ, εξουδετέρωση αντιφρονούντων, γραφειοκρατία, οικονομική ισοπέδωση, σοβιετοποίηση. Δηλαδή, πλέμπα, πείνα και των γονέων.

   Συμπέρασμα: Όσο πιό γρήγορα απαγκιστρωθούμε από το θανατηφόρο σφίξιμο της αριστερής μέγγενης -αν, όταν και εφ’ όσον- τόσο το καλύτερο. Αυτό αποτελεί τη μόνη μας ελπίδα. Πραγματική και όχι φρούδα, σαν την made in Syriza.