"Μνήμη κρείσσων εστίν Άδου"

Σοφιστίες και ηλιθιότητες, μιλώντας γιά "μεμονωμένα περιστατικά". Κάποια από δαύτα πόνεσαν πολύ κι η θύμησή τους εξακολουθεί να πονά.

   Ήταν  ξημέρωμα, περίπου 3.30΄, της 30ης Αυγούστου του 1957. Μιά μοτοσυκλέτα ανέβαινε φουριόζα την Λεωφόρο Αμαρουσίου, με τον αναβάτη της μισοζαλισμένο από μερικά ποτηράκια που είχε καταναλώσει με κάποιο συνεργάτη, γιορτάζοντας νέα συνεργασία,  και μισογλαρωμένο από τη νύστα. 
   Στο ύψος του Αμαλίειου, με την παραζάλη του οδηγού η μηχανή πλησίασε πολύ το πεζοδρόμιο και ο μαρσπιές της άγγιξε το ρείθρο, κόβοντας απότομα ταχύτητα. Ο οδηγός, μισοκοιμισμένος όπως ήταν και υπακούοντας στον νόμο της αδράνειας, εκτοξεύτηκε μπροστά και χτύπησε ένα δέντρο που βρισκόταν φυτεμένο στην άκρη του πεζοδρομίου. Το δέντρο έσπασε στα δύο και το κεφάλι του 39/χρονου αναβάτη σε πολλά κομμάτια, με το αίμα του να κυλά στην κατηφόρα, φτάνοντας μέχρι κάτω το Γυμνάσιο. Ο δρόμος έρημος, η κίνηση μηδενική και μέχρι να επιληφθούν οι αρχές και να φτάσει ασθενοφόρο, μιά χήρα και τέσσερα ανήλικα ξώμειναν να βολοδέρνουν απροστάτευτοι στη ζωή, ψάχνοντας χώρο γιά επιβίωση. 
   Ήταν ένα "μεμονωμένο περιστατικό" στο αστυνομικό δελτίο εκείνης της νύχτας. Από εκείνα, όμως, που αφαιρούν κάποιες ζωές και διαμορφώνουν, καταλυτικά, αυτές των άλλων. Των άτυχων τυχερών που μένουν πίσω.

ΥΓ. Αφιερωμένο εξαιρετικά στον κ. Δ. Αναγνωστάκη. Τον Γ.Γ του υπουργείου προστασίας του πολίτη, που μου θύμισε ένα ξεχασμένο... "μεμονωμένο περιστατικό". Εξήντα χρόνια μετά!