"... Ή τους τελειώνουμε, ή μας τελειώνουν"! Απόσπασμα από προεκλογικό λόγο του Τσίπρα στη Ρόδο.
Μόλις μου εστάλη με email η πιό κάτω επιστολή -γνωστού αποστολέα σε γνωστό παραλήπτη- και, μη αντέχοντας τον πειρασμό, σχολιάζω μετά την ανάγνωσή της.
Αντιπαρέρχομαι κάποια ορθογραφικά λάθη, (έλληνα, χαίρετε, σταυτή, κ.λπ.), ως απολύτως συμβατά με το μορφωτικό επίπεδο και τη γενικότερη πνευματική συγκρότηση του επιστολογράφου και εστιάζω στην ψυχολογική κατάστασή του και την ουσία του κειμένου. Στοιχεία που ανεδύθησαν επειδή συνέτρεξαν, ως καταλύτες, κάποιοι διευκολυντικοί προς τούτο παράγοντες. Όπως η άνοδος της αριστεράς -γιά πρώτη φορά- στην εξουσία και η καταφανής αποτυχία αυτής.
Μέχρι να συμβεί αυτό η κοινωνία εξελισσόταν ομαλά, η πολιτική διαμάχη σε ανεκτά πλαίσια και κανείς φυσιολογικός άνθρωπος δεν μπορούσε να φανταστεί το πλήθος και το μέγεθος των απωθημένων που μπορούσαν να διατηρούνται συσσωρευμένα και καταπλακωμένα στην ψυχή του κάθε "πλησίον". Του κάθε ανθρώπου της... διπλανής πόρτας, όπως συνηθίζεται να λέγεται ανύποπτα. Ιδίως, όταν αυτός ο άνθρωπος γεννήθηκε αρκετά μετά από τα διαδραματισθέντα γεγονότα, απέχει απ' αυτά και -το χειρότερο- έχει πεπλανημένη και διαστρεβλωμένη άποψη γι' αυτά. Κάτι που δεν έχει ο εγκαλούμενος πρωταγωνιστής και παραλήπτης της επιστολής.
Η άνοδος στην εξουσία του ΣΥΡΙΖΑ απασφάλισε τους μηχανισμούς συγκράτησης των συμπλεγμάτων μειονεξίας -παρ' όλον ότι σε πολλές περιπτώσεις, οι γενικώς μειονεκτούντες και αντικοινωνικοί χαρακτήρες, φέρουν σφραγίδα ιδιαιτερότητος και διαθέτουν αξιόλογο καλλιτεχνικό ταλέντο- και απελευθέρωσε προσδοκίες, ουτοπίες και οράματα. Που -φευ- απεδείχθησαν αυταπάτες.
Ο αρκετά συμπαθής στην στήλη καλλιτέχνης, όντας αριστερός του γλυκού νερού, από απόψεως αγώνων και προσφοράς στην ιδέα, (διάσημος και καλοαμειβόμενος από την κοινωνία που μισεί), έναντι του πολύπειρου και σοφού γέροντα, πέραν της έλλειψης σεβασμού προς αυτόν αποκαλύπτει και ιταμή αμετροέπεια, καθώς προσπαθεί να τον... νουθετήσει! "Ελα παππού μου..."
Διάβασα πολλές φορές την επιστολή, πριν καθήσω στον υπολογιστή γιά το παρόν κείμενο. Με εντυπωσιάζουν η ιδιόρρυθμη αντίληψη της..."αξιοπρέπειας", το διάχυτο μίσος γιά την..."απέναντι πλευρά" -γενικώς και αδιακρίτως- η απέχθεια στην "πολυφωνία", που αποδεικνύει βαθειά αντιδημοκρατικότητα, η μισαλλοδοξία και η περιφρόνηση της αντίθετης άποψης.
Πανεύκολα εξαγόμενα συμπεράσματα από την επιστολή-λίβελλο, η απογοήτευση που διακατέχει τον επιστολογράφο από την συνειδητοποίηση της αποτυχίας του εγχειρήματος, η μετά μανίας και απελπισίας προσκόλληση σε κάποιο αόριστο, αλλά εκ του ασφαλούς χαμένο, αριστερό όνειρο και η λυσσαλέα μάχη οπισθοφυλακών.
Και κλείνω με το δικό μου συμπέρασμα. Οσο προχωρεί η αποτυχία του αριστερού πειράματος και αποκαλύπτεται η ανεδαφικότητα της ιδεολογίας και η ανικανότητα των φορέων της, η εμμονή στις διαχωριστικές γραμμές θα εντείνεται. Τα χαρακώματα θα ανοίγονται, το μίσος θα βαθαίνει κι ο νέος εμφύλιος δύσκολα θα αποφευχθεί. Η αριστερά που άρχισε τον παλιό το 1946 στο Λιτόχωρο, ούσα τότε σε μειονεκτικότερη θέση, δεν θα τολμήσει ρεβάνς τώρα που έχει το πάνω χέρι και την εξουσία δική της; Χλωμό μου φαίνεται και μακάρι να πέσω έξω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου