Τώρα μου πάτησε τον κάλο!

Αριστερές πινελιές, συμβατές με την γενική κακογουστιά,

μιζέρια και υποκουλτούρα που την διακρίνει.

Θ. Βρυζάκης, "Η Ελλάς συνάγουσα τα τέκνα της" (Πρώτος τίτλος) 1858

    Στην περίφημη αντιπερισπασματική συνέντευξη που έδωσε στην βρετανική εφημερίδα Guardian  ο σαχλαμπούχλας νεαρός, που για δυόμιση χρόνια παριστάνει τον πρωθυπουργό, πειραματιζόμενος στου κασίδη -δηλαδή του άφρονα ελληνικού λαού- το κεφάλι, μεταξύ άλλων ανοησιών και ανακριβειών ανέφερε πως ξεκρέμασε, ο βάρβαρος ασχεταδούρας, από τον τοίχο του πρωθυπουργικού γραφείου το εκπληκτικό έργο του Θεόδ. Βρυζάκη -δάνειον από την Εθνική Πινακοθήκη- επιφανούς Έλληνα ζωγράφου της σχολής Μονάχου του 19^ου αιώνα, με τίτλο «Η Ελλάς συνάγουσα τα τέκνα της»,  και το αντικατέστησε με κάποια... χρωματική παπαρδέλα, ενός μέτριου μοντέρνου ζωγράφου, του Δημοσθ. Κοκκινίδη, αντάξια του δικού του πολιτιστικού επιπέδου και της συνολικής μορφωτικής συγκρότησης της... αριστεράς. Τον πίνακα είχε επιλέξει ο Ανδρέας Παπανδρέου γιά το πρωθυπουργικό γραφείο, τον αντικατέστησε ο γιός του, άλλος ασχετίας περί την τέχνη κι αυτός, με μιά γιγαντιαία ζωγραφική σαχλαμάρα και το επανέφερε ο Σαμαράς. Στη λεγόμενη Σχολή Μονάχου, του 19^ου αιώνα, εντάσσεται η σπουδαιότερη εκπροσώπηση της Ελλάδος στις εικαστικές τέχνες, με κορυφαίους δημιουργούς τους Νικ. Γύζη, Νικηφ. Λύτρα, Γεωργ. Ιακωβίδη, Θεόδ. Βρυζάκη, κ.α. Έργα των ζωγράφων που, συλλήβδην, καλούνται «Σχολή Μονάχου» αποτελούν τον ακρογωνιαίο λίθο της μεγαλύτερης ελληνικής ιδιωτικής συλλογής, του ξυλέμπορου ρέκτη και συλλέκτη Ευριπίδη Κουτλίδη, η οποία -με τη σειρά της- έγινε η μαγιά και το θεμέλιο πάνω στο οποίο εδράζεται ολόκληρη η Εθνική Πινακοθήκη.

Δημ. Κοκκινίδης, "Αντίθεση" 1980

     Η όλη ιστορία, πέραν της κατάφωρης ανορθογραφίας επίπλωσης και διακόσμησης σε σχέση το αυστηρό και αρμόζον νεοκλασσικό ύφος ενός πρωθυπουργικού γραφείου ευρωπαϊκής χώρας, αποδεικνύει και βαθειά έλλειψη αισθητικής από ολόκληρο το πρωθυπουργικό καρακιτσαριό που ενέσκηψε στο Μαξίμου σαν ασκέρι του Ταμερλάνου και με την παρουσία και συμπεριφορά του το μετέτρεψε σε...  Μινίμου.

   Ας μην σπεύσει κάποιος «ψευτοεστέτ» της τέχνης να μιλήσει περί αισθητικών επιλογών, προσωπικών προτιμήσεων -γούστα είναι αυτά-  και κολοκύθια τούμπανα, γιατί θα είναι σαν να υποστηρίζει πως θα μπορούσε στο Μουσείο του Άμστερνταμ η «Νυχτερινή περίπολος» να αντικατασταθεί από κάποιο έργο, π.χ.,  του Φασιανού! 

   Η προδιάθεση διαφορετικότητας και μοντερνισμού, κυρίως γιά επίδειξη πνευματικής ανωτερότητος και το θεαθήναι, συνηθέστατα οδηγούν σε αντιαισθητικές ακρότητες και ζωγραφικές αρλούμπες, που πλασάρονται σαν έργα μοντέρνας τέχνης. Ιδιορρυθμίες και sui generis καταστάσεις που εκτρέπονται σε γελοιότητες και καταντούν γραφικότητες. Τόσον από πλευράς δημιουργού -πομπού- όσο και από πλευράς κοινού -δέκτου. Όπου οι αισθητικές ακρότητες σκεπάζονται από την αναπόδεικτη αισθητική αντίληψη της... υποκειμενικότητος.

   Με τα όρια μεταξύ μεγαλοφυΐας και αγυρτείας εντελώς δυσδιάκριτα στον αμύητο απλό μέσο θεατή, το άτεχνο βαφτίζεται μοντέρνα τέχνη και το προκλητικά κακόγουστο πρωτοποριακό. Όπου έξυπνοι, αλλά ατάλαντοι καλλιτέχνες μικρού διαμετρήματος και μη δυνάμενοι να παρουσιάσουν σοβαρό έργο, εκτρέπονται σε ακαταλαβίστικα πινελίσματα και παγιδεύουν τους εστέτ του... «δήθεν» και όλους όσοι κόπτονται αγωνιωδώς να... αλλάξουν τα πάντα, εν ονόματι κάποιας αφηρημένης και απροσδιόριστης προοδευτικότητος.  

   Επομένως, ας ληφθεί και αυτό το δείγμα ακαλαισθησίας ως ένα ακόμη από τα πολλά που μας «φλομώνει» μόνιμα το αριστερό καρακατσουλιό. Όποιος απόλαυσε την πρόσφατη κακόγουστη πασαρέλα στο Προεδρικό Μέγαρο με τις ευρύπυγες αριστερές καρακαϊδόνες λιγούρες να προσπαθούν, μασκαρεμένες, να υποδυθούν τις μεγαλοκυρίες, καταλαβαίνει! Μέσα στη γενική οπισθοχώρηση που μας... εξασφάλισε η "γιά πρώτη φορά αριστερά", την παρακμή και σήψη που δημιούργησε στην κουρασμένη μας κοινωνία, σιγά μη της γλύτωνε η τέχνη!