Οι νεκροί της ΕΡΤ και το... μνημείο τους!

Καθώς, μέρα τη μέρα, βουλιάζουμε όλο και περισσότερο. Κάθε μέρα και χειρότερα!

Όπου η κομματική γελοιότητα αποτίει φόρο τιμής στην αισθητική της κακογουστιάς.

    Πολύ φοβάμαι πως η τραγελαφική πραγματικότητα με ξεπερνάει. Η γελοιότητα, που την συνοδεύει, με αποστομώνει άναυδο. Αν και από πολλών χρόνων είχα αντιληφθεί και συνειδητοποιήσει πως η συμπλεγματική αριστερά -προκειμένου να συντηρήση την ύπαρξή της στο αφελές τμήμα του ελληνικού λαού- χρειαζόταν είδωλα. Χρειαζόταν σύμβολα που θα εμπνέουν και διατηρούν την ψυχική μιζέρια, την οικονομική ένδεια και την πνευματική ελαχιστότητα, που είναι σύμφυτες με την ύπαρξή της. Αβάντα στα πάσης φύσεως ουτοπικά οράματα και τις απραγματοποίητες απατηλές υποσχέσεις, που θα έφερναν, κάποτε, έναν Τσίπρα της στην εξουσία. Με τους αξιοπρεπείς ιδεολόγους ηγέτες, (Πασαλίδη, Ηλιού, Φλωράκη, Παπαρρήγα), δεν τα κατάφερε. Το πέτυχε, όμως, με έναν αμόρφωτο, κουτοπόνηρο, μπαγαπόντη αρχιψεύταρο Τσίπρα στο κεφάλι και έναν εσμό φαύλων να ακολουθεί από κοντά. Από τα μηδενικά Μέντορα, Δραγασάκη, Σκουρλέτο, μέχρι το άριστα της λαϊκίστικης χυδαιότητος, ανικανότητος και αχρειότητος. Π.χ. Πολάκης -πρώτος μακράν- και ο συρφετός: Φωτίου, Μπαρουφάκης, η ζάπλουτη σουπιά Παπαδημούλης, Αυλωνίτου, Ζαχαριάδης, Γεροβασίλω, Κατακούτελος, Σπρίτζης, Βέττας, το φλωρί, να έπεται. 

   Η Αριστερά ανέκαθεν, πέραν της διαβολής, της συκοφάντησης και λασπολογίας κατά των αντιπάλων, στήριζε την τακτική άγρας οπαδών, βασικά στο συναίσθημα του λούμπεν όχλου. Γνωρίζει πώς να δημιουργεί πιστούς και πώς να τους αυγατίζει συγκινώντας, αλλά και να συντηρεί τους υπάρχοντες. Εμπνέοντας, παραμυθιάζοντας, ελπίζοντας και -κυρίως-κρατώντας άσβεστες διαστρεβλωμένες μνήμες, τις οποίες καπηλεύεται, ερμηνεύει και κατευθύνει κατά το δοκούν, βιάζοντας κατάφωρα την ιστορική αλήθεια. 

   Βασικό συστατικό διατήρησης... ετοιμότητος και "φωτεινό" παράδειγμα αγωνιστικότητος, η ύπαρξη ινδαλμάτων και συμβόλων. Είτε από το εσωτερικό, είτε... εισαγομένων. Π.χ. Τσε, Αλιέντε, Κάστρο, Τσάβες, Μπολιβάρ. Όσο πιό αποκακρυσμένη η ζωή και η δράση τους από δω, τόσο καλύτερη η καπηλεία και το μανιπουλάρισμα της φήμης τους. Εξιδανικευμένη γοητεία γιά χαχόλους σανοτραφείς... και νεώτερους ιδεολόγους της πλάκας, της τεμπελιάς, της ήσσονος προσπαθείας και της φραπεδιάς. 

   Σε ντόπιο επίπεδο, υπάρχουν τα ζωντανά είδωλα και τα πάσης φύσεως θύματα του "καπιταλισμού και του φασισμού". Τα ζωντανά δεν προτιμώνται ιδιαιτέρως γιατί πολλές φορές, αφυπνιζόμενα, τους χαλάν την "παράσταση" και τους κόβουν την προπαγανδιστική μαγιονέζα. Π. χ. Θεοδωράκης, Γλέζος. Οι νεκροί αποτελούν σίγουρο κεφάλαιο και... "λίρα εκατό".  Έτσι, όταν δεν υπάρχουν αυθεντικοί νεκροί... "ηρωες", μικρό το κακό. Είτε τους κατασκευάζουν με την φαντασία, είτε τους μεταποιούν... παραποιώντας την αλήθεια. Στους πρώτους ανήκουν οι... "χιλιάδες νεκροί του Πολυτεχνείου" -που ήσαν 18 σέ όλη την επικράτεια και σέ όλη την ταραγμένη περίοδο-  και τώρα οι νεκροί της... ΕΡΤ!!! Αυτό το εφεύρημα πιά, ξεπερνά και την πιό γόνιμη φαντασία, κάνοντας ματ στη λογική κάθε εχέφρονος πολίτη!

   Στους δεύτερους ανήκουν τύποι οι οποίοι χάθηκαν -άδικα μεν- αλλά άσχετα, οπότε και η ηρωοποίησή τους φέρνει σαν την... ελπίδα που έβλεπε ο Τσιπρας ερχόμενη. Π.χ. ο νεαρός Γρηγορόπουλος. Ένα κακομαθημένο παιδί που μεγάλωνε στο έλεος του Θεού και σύχναζε στα Εξάρχεια. Ένας άλλος κακομαθημένος σαχλόμαγκας αστυνομικός, με νοοτροπία και αλαζονεία "μπασκινέικη", όταν ο μικρός τον έβρισε, επέδειξε τη... λεβεντιά του πυροβολώντας στο κενό. Ατυχώς γιά τους πρωταγωνιστές και ευτυχώς γιά την Αριστερά, η σφαίρα εξοστρακίστηκε σε μιά μπετονένια μπάλα του δρόμου και ο νεαρός αναρχικός έγινε... δρόμοι, πλατείες και ήρωας! Από "μακεδονομάχος" και πάνω!

   Άλλος γιαλαντζή ήρωας της αριστεράς, ο αδικοχαμένος Φύσσας.  Παρακολουθούσε σε μπαρ με φίλους ένα ποδοσφαιρικό μάτς. Μιά λογομαχία γιά τον αγώνα μ' έναν κουραδόμαγκα χρυσαυγίτη, έστειλε τον Φύσσα στον τάφο, τον τραμπούκο στη φυλακή και την Αριστερά να πανηγυρίζει συμπληρώνοντας το παλμαρέ της με έναν ακόμη... ψευτοήρωα!

   Τώρα, γιά κάτι Αξαρλιάν, κάτι υπαλλήλους της Μαρφίν, κάτι χρυσαυγίτες που φαγώθηκαν έξω από τα γραφεία τους, ούτε λόγος. Πίσσα και πούπουλα. Μάλλον ανήκουν στις ανώνυμες... "στραβές" του Μπαλαφάρα. Σαν τον μικρό Μαρίνο του Μενιδίου.