«Ο λαός δεν ξεχνά, τί σημαίνει δεξιά»!

Πικρές αλήθειες και παγιωμένα ψέματα άθλιας προπαγάνδας.

- Αλέκσις, πες αλεύρι!

     Δυστυχώς όμως, παρά το σλόγκαν, ο λαός ξεχνά πολύ εύκολα. Γι’ αυτό όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω αριστερός. Και δει... συριζάριος. Ένας φτωχός και απλός αριστερός προλετάριος. Με πολλά εκατομμύρια σαν τον Παπαδημούλη, 55 ακίνητα σαν την ευρύπυγο Καρακώστα, πούρα Αβάνας σαν τον Τσίπρα, οικοδομικές εταιρείες σαν τον Φλαμπουριάρη -αυτοί προτάσσονται ως συνάδελφοι μηχανικοί- σαν τον αυτιστικό Τσαλακώτο, τον ξεχασιάρη Σταθάκη, τον δανδή Κατακούτελο, τη Βαλαβάνη με τις καταθέσεις στην Αγγλία και τα άλλα... φτωχόπαιδα της λαϊκής γειτονιάς. Κάποιας σαν αυτής που εξέθρεψε κι εμένα. Του Βούθουλα. Να μάθω κι εγώ να μην ξεχνώ, όπως όλοι δαύτοι που πλούτισαν επί επαράτου δεξιάς, αλλά δεν το... ξέχασαν!

   Όμως άπαντες οι κομμουνιστές ζάμπλουτοι νομενκλατούριοι, και οι συν αυτοίς φαύλοι οπαδοί, ξεχνούν -οι άθλιοι- πως η δεξιά ανέστησε και ανασυγκρότησε τη χώρα μετά το καταστροφικό μπάχαλο που προκάλεσαν οι δικοί τους, όταν αρνήθηκαν να υπακούσουν στη διανομή που συμφωνήθηκε στη Γιάλτα από τους Μεγάλους Συμμάχους, μεταξύ των οποίων κι ο δικός τους... πατερούλης Στάλιν και «έστησαν» έναν ανόητο εμφύλιο που έφερε τη χώρα να χάνει το τραίνο της ανάπτυξης στην Δυτική Ευρώπη, καθιστώντας μας ουραγούς της. Ταυτοχρόνως δε, έδωσε την ευκαιρία σ’ αυτούς και τους γονείς τους, να «φτιαχτούν» οικονομικά.

   Ξεχνούν επίσης πως αν η συγκυρία δεν έριχνε την Ελλάδα στην πλευρά της Δύσης, θα είχε κι αυτή την μοίρα της Βουλγαρίας, της Ρουμανίας, της Τσεχοσλοβακίας, της Πολωνίας, της Ουγγαρίας, με τον...  Δομάζο να ψάχνει ομάδα στην Ισπανία!!!

   Ξεχνούν πως η δεξιά «ξανασουλούπωσε» τη χώρα μετά την αλλοπρόσαλλη διακυβέρνηση του κομπλεξικού κέντρου, όπου ο πατριάρχης της δημαγωγίας Γεώργ. Παπανδρέου -ο αυτοαποκαλούμενος «Γέρος της Δημοκρατίας», ο και θεμελιωτής του νεοελληνικού λαϊκισμού τον οποίον η χώρα θα πληρώνει εσαεί- δήλωνε -τότε- προεκλογικά, πως θα πουλήσει τη θωρακισμένη λιμουζίνα που είχε αγοράσει ο Κωνσταντίνος Καραμανλής γιά πρωθυπουργική χρήση και με τα χρήματα που θα έπαιρνε, θα έχτιζε... σχολεία. Όχι ένα, πολλά!! Εννοείται πως, όταν έγινε πρωθυπουργός, την χρησιμοποίησε και την βολεύτηκε μια χαρά!

   Ξεχνούν την δίχρονη αναρχία των «αποστατών» και την λαίλαπα της δικτατορίας, που σπατάλησε σε παροχές -διαγραφές αγροτικών χρεών, κ.λπ.- όλες τις προηγούμενες θυσίες του λαού, προκειμένου ν’ αποκτήσει λαϊκό έρεισμα ο Παττακός, ο Παπαδόπουλος και σια.

   Ξεχνούν το πολιτικό και οικονομικό θαύμα της μεταπολιτευτικής δεύτερης επταετίας του μεγάλου ηγέτη Κ. Καραμανλή, με κύριο το κοσμοϊστορικό γεγονός της ένταξής μας στην τότε ΕΟΚ και νυν E.E.

   Ξεχνούν πως ο αδικαιολόγητος ερχομός του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία -γεγονός που θυμίζει τον εξοστρακισμό του αρχαίου Αριστείδη, λόγω βαρεμάρας των συμπολιτών του ν’ ακούν τον χαρακτηρισμό: «ο.. Δίκαιος»-  ξεχαρβάλωσε γιά άλλη μία φορά την Ελλάδα και θεμελίωσε ό,τι μεγάλη στρέβλωση μας κατατρύχει ακόμη και σήμερα. Ό,τι κακομάθεια και κακοπάθεια υπάρχει σήμερα στη χώρα, όποια διαφθορά, όποια ρεμούλα, όποια σπατάλη, έχει τις ρίζες της στην αριστερή πασοκοκρατία, που φύτεψε στους Έλληνες το ελληνικό «pourquoi», την αρχή της ήσσονος προσπαθείας και γέννησε την ιταμότητα, την προπέτεια, την κατάργηση της αξιοκρατίας, εγκαθιστώντας τον νεποτισμό και την κομματοσκυλοκρατία. Με σωρηδόν προσλαμβανόμενους «πρασινοφρουρούς» να συνωστίζονται όρθιοι στα δημόσια γραφεία, καθώς οι υπαλληλικές καρέκλες δεν επαρκούσαν. Τότε ήταν που χάθηκε κάθε έλεγχος. Οι παροχές πολλαπλασιάστηκαν αδικαιολόγητα, εξανεμίζοντας με διάφορες προφάσεις τις επιχορηγήσεις της ΕΟΚ, πού όταν εξαντλήθηκαν αντικατεστάθησαν από αφειδή δανεισμό. Και τον λαό να ακολουθεί το παράδειγμα της κυβέρνησης. Οι Τράπεζες, όποιον περνούσε απ’ έξω τον έμπαζαν μέσα και τον φόρτωναν με σπιτοδάνεια, εορτοδάνεια, διακοποδάνεια, κερατοδάνεια, θαλασσοδάνεια και... βαράτε βιολιτζήδες, χωρίς η εθνική παραγωγή να δικαιολογεί τον κυκλοφορούντα... πλούτο! Αποτέλεσμα: Τα ελλείμματα γιγαντώθηκαν, το χρέος εκτοξεύτηκε στα ουράνια και η χώρα ετοιμαζόταν γιά μετωπική. Αυτά επί ΠΑΣΟΚ.

   Η τελευταία δεξιά που εκλήθη πάλι να διορθώσει την οικονομία που έτρεχε ξέφρενη και με φρένα σπασμένα προς τον γκρεμό, απεδείχθη άτολμη και ανεπαρκής. Παρασύρθηκε κι αυτή στη δίνη της αριστερής μαξιμαλιστικής δημαγωγίας, που με Δούρειο ίππο τον μικρόμυαλο Γιωργάκη, (-Λεφτά υπάρχουν!), έφερε στην εξουσία τον κορυφαίο σε λαϊκισμό, απειρία, αφροσύνη και ανεπάρκεια Τσίπρα και το τυχοδιωκτικό  τσούρμο του. Οπότε το γλυκό ήρθε κι... έδεσε! Η Ελλάδα πάλι μπάχαλο, πάλι στο χείλος του γκρεμού, πάλι ανυπόληπτη επαίτισσα, πάλι η Ιστορία να επαναλαμβάνεται.

   Τώρα αναζητείται επειγόντως μια νέα σοβαρή δεξιά, στ’ αχνάρια αυτής του Εθνάρχη Κων. Καραμανλή, που να μπορέσει να μαζέψει τα συντρίμμια που θ’ αφήσει -όταν με το καλό καταρρεύσει και ξεκουμπιστεί, αλά Γκορμπατσόφ-  η κομπανία των αριστερών ακρίδων που ενέσκηψε, αλλά δεν διαφαίνεται εύκολη η απομάκρυνσή της, και με σύνεση και σωφροσύνη θα ανασυγκροτήσει πάλι την χώρα και θα την στήσει στα πόδια της, ως σοβαρό κράτος.

   Και μετά την πρωτόγνωρη αριστερή εμπειρία, ελπίζω πως ο λωτοφάγος ελληνικός λαός θα αλλάξει σλόγκαν και του λοιπού θα θυμάται ανεξίτηλα τί -πράγματι- σημαίνει... αριστερά. Και ότι αυτό το «πράμα», τζίιιιιζζζζζ!

Αριστερά συνθηματολογία, δεξιά πραγματικότητα.

Αφηγήματα, οράματα, απάτες, αυταπάτες και...  αλήθειες.

   Όσο εναργέστερα αποκαλύπτεται πλέον η καταστροφική γιά τη χώρα πολιτική του Σύριζα, με τις κρατικίστικες ιδεοληψίες και τις καθεστωτικές αγκυλώσεις, τόσο ακούγεται ενορχηστρωμένα -όπως συμβαίνει πάντα, όταν θέλει να περάσει κάποιο «ποίμα» του- το εξής σλόγκαν: «Εσείς που κυβερνούσατε σαράντα χρόνια, εσείς οι πασοκονεοδημοκράτες χρεοκοπήσατε τη χώρα. Εσείς τη ρίξατε στα βράχια και τώρα σας φταίει ο... Σύριζα; Τα 2,5 χρόνια της αριστεράς μας κατέστρεψαν;». Η απάντηση είναι ευθεία και ξεκάθαρη: «Ναι», κατηγορηματικά και απερίφραστα. Και εξηγούμαι!

   Διάγοντας την 8^η δεκαετία της ζωής μου, και στα μέσα αυτής, έχω βιώσει πολλές περιόδους και καταστάσεις, αρχής γενομένης από την Κατοχή, αλλά έντονα αρχίζω να θυμάμαι από τα χρόνια του Εμφυλίου και εντεύθεν.

   Θεωρώ το αριστερό θεώρημα περί των ευθυνών της οικονομικής κατάρρευσης της χώρας ως έωλον, φενάκη και μεγάλη αχαριστία προς τον Δημιουργό, γιά όσους πιστεύουν κάτι τέτοιο. Διότι ουδέποτε η Ελλάδα, στην μακραίωνη ιστορία της, γνώρισε μεγαλύτερη και ταχύτερη ανάπτυξη από όση από την μεταπολίτευση έως σήμερα.  Με την ταχύτητα αυτή να της γυρίζει μπούμερανγκ γιατί την απογείωσε και την άφησε στο κενό  χωρίς... αλεξίπτωτο.

   Δεν υπάρχει αμφιβολία πως όλα αυτά τα χρόνια έγιναν λάθη, αστοχίες, πολλά φάουλ και αρκετά πέναλτις. Όμως, σε όποια χώρα, πολύ προηγμένη, κι αν ρωτήσετε, π.χ. Ελβετία ή Σινγκαπούρη, γκρίνια και παράπονα θ’ ακούσετε. Έμφυτη ανθρώπινη αχαριστία!

   Είχα την τύχη, μέσα στις πολλές και πρόωρες ατυχίες της ζωής μου, να αποκτήσω ένα μικρό αυτοκίνητο σπουδαστής το 1963 και θυμάμαι πως το τελευταίο φανάρι τροχαίας στην Κηφισίας ήταν στο Γηροκομείο και το αντίστοιχο προς Φάληρο, στην αρχή της Συγγρού, μπροστά στο ζαχαροπλαστείο «Μασκωτίτσα». Μετά από τα τελευταία φανάρια υπήρχε αραιοκατοίκηση, κενό και χωράφια. Η κίνηση τότε επέτρεπε να παρκάρεις βράδυ μπροστά στο εστιατόριο ΙΝΤΕΑΛ στην Πανεπιστημίου και να δειπνήσεις με την άνεσή σου!

   Με την πτώση της χούντας έγιναν άλματα προόδου. Η Ελλάδα άρχισε να χτίζεται ασφυκτικά και να γεμίζει αυτοκίνητα. Η χώρα συμπεριελήφθη στις πρώτες ευρωπαϊκές από πλευράς ιδιοκατοίκησης, με τους Έλληνες να αποκτούν, πλην της κύριας κατοικίας, και εξοχικό. (Σημ. Το φαινόμενο ξεκίνησε με τα -δήθεν- λυόμενα του Παπαδόπουλου). Πολλές φορές και δύο. Ένα στο βουνό κι ένα στη θάλασσα! Λυόμενα, χτιστά, νόμιμα, αυθαίρετα. Απ’ όλα έχει ο μπαξές!

   Θυμάμαι, γύρω στο 1976 ήταν, πως από το μπαλκόνι του σπιτιού μου στην Ερέτρεια, το χειμώνα η απέναντι ακτή της Αττικής ήταν το βράδυ θεοσκότεινη. Κι όταν κανένα αμάξι κατέβαινε το βουνό, από το Μαρκόπουλο, τα φώτα του μαρκάριζαν την πορεία του μέχρι κάτω τη θάλασσα. Σήμερα, από Κάλαμο μέχρι Χαλκίδα η πυκνοκατοικημένη περιοχή φλέγεται από φώτα, μέχρι την κορυφή των λόφων.

   Αναμφισβήτητα, την εποχή σημάδεψαν κακοδιοίκηση, κακοδιαχείριση, κομπίνες, λοβιτούρες με μίζες και σπατάλες με ρεμούλες που ζημίωσαν το κράτος. Όμως αυτά δεν ήσαν η αιτία που δημιούργησε τα μεγάλα ελλείμματα και το τεράστιο χρέος. Το μείζον μέρος του χτίστηκε από δανεικά χρήματα που έπεσαν στον Καιάδα της κατανάλωσης, λόγω της άφρονος πολιτικής αδικαιολογήτων παροχών. Οι μαξιμαλιστικές απαιτήσεις και οι συνεχείς κινητοποιήσεις των αριστερών συνδικαλισταρέων, που κυριαρχούσαν και καπέλωναν κάθε συνδικάτο, είχε αποτέλεσμα μιά φοβική συμπεριφορά των κεντροδεξιών κυβερνήσεων, οι οποίες προκειμένου να μην φανούν ότι μειοδοτούν στις λαϊκές απαιτήσεις της αντιπολίτευσης, ενέδιδαν και μοίραζαν αφειδώς -πάνω από τις παραγωγικές δυνατότητες της χώρας- αυξήσεις μισθών και συντάξεων, ειδικές παροχές, βοηθήματα, αργομισθίες και επιδόματα αστείας δικαιολογήσεως. Εύκολα, επιπόλαια, ασύδοτα και γιά ψύλλου πήδημα. Γιά τον φόβο της διεκδικούσας αριστεράς, μιάς μειωμένης -τάχα-  φιλολαϊκότητος και της απώλειας της εξουσίας. Ποιός δεν θυμάται το περίφημο: «Τσοβόλα, δώσ’ τα όλα»! Ποιός ξέχασε τα 500 εκατομμύρια που έδωσε ο Χατζηγάκης, ως Υπουργός  Γεωργίας, γιά δήθεν αγροτικές αποζημιώσεις, που μας βγήκαν ξυνές γιατί μας πήρε χαμπάρι η Ε.Ε. και απαίτησε την επιστροφή τους. Εννοείται πως ο Σύριζα πρωτοστατούσε στο «δώσε» και κατηγορούσε, μετά, στο «φέρ’ τα πίσω»!

   Οπωσδήποτε υπήρξαν αρκετές περιπτώσεις αποκαλυφθείσης διαφθοράς και κάμποσες που καλύφθηκαν από το σκοτάδι. Π.χ. Τσοχατζόπουλος, Τσουκάτος, Παπαντωνίου, ο πρόσφατα καταδικασθείς Μαντέλης, κ.α. Αλλά η ζημιά που προκάλεσαν, στο κράτος και την εθνική οικονομία, όλοι αυτοί μαζί, σε σχέση με την αντίστοιχη ημών των έντιμων και «νομοταγών» πολιτών του καναπέ και της καλοπέρασης, που απολαμβάναμε επί χρόνια την κλεμμένη ευτυχία της δανεικής ευημερίας, είναι ανάλογη με τη ζημιά μιάς ομάδος καρχαριών, από τη μία, και δέκα εκατομμυρίων πιράνιας, (και όχι πιράνχας, όπως κακώς λέγεται), από την άλλη!

   Όμως, ο Σύριζα ήρθε στην εξουσία, ως φουριόζος αλάστωρ, υποσχόμενος να κάνει ότι δεν έκαναν οι κακοί... «προηγούμενοι» και να μην κάνει όσα... εκείνοι έκαναν. Τελικά, έκανε τα... αντίθετα! Και μάλιστα με αδράνεια στο πράττειν και σπουδή στο καταστρέφειν. Στη βάση των θεσμικών αρχών της κομμουνιστικής κοσμοθεωρίας. Γιγάντωση κρατικισμού, προσπάθεια μονοπώλησης ΜΜΕ, εξουδετέρωση αντιφρονούντων, γραφειοκρατία, οικονομική ισοπέδωση, σοβιετοποίηση. Δηλαδή, πλέμπα, πείνα και των γονέων.

   Συμπέρασμα: Όσο πιό γρήγορα απαγκιστρωθούμε από το θανατηφόρο σφίξιμο της αριστερής μέγγενης -αν, όταν και εφ’ όσον- τόσο το καλύτερο. Αυτό αποτελεί τη μόνη μας ελπίδα. Πραγματική και όχι φρούδα, σαν την made in Syriza.

Όπου η αριστερή αμετροέπεια υπερβαίνει το μέτρο, την νομιμότητα και τη λογική.

"Κι η μυλωνού τον άντρα της με τους πραματευτάδες..."

Μεγάλοι άνδρες και μεγάλες φούσκες

   Στη μέθη της εκλογικής νίκης του Ιανουαρίου '15 κάποιοι κουφιοκεφαλάκηδες έσπευσαν να αποφανθούν: "Η Ελλάδα βρήκε τον νέο της... Βενιζέλο"! Και κάποιοι άλλοι, ακόμη πιό ηλίθιοι αυτοί, διαπίστωναν πως πολιτικοί άνδρες διαμετρήματος Τσίπρα, γεννιούται... ένας  κάθε χίλια χρόνια!!

   Σε σοβαρό επίπεδο σύγκριση δεν χωρεί, ούτε αντέχει σε συζήτηση. Η γενική συγκρότηση των δύο ανδρών καθιστά αδιανόητη ακόμη και την πρόθεση αναμέτρησης, γεγονός αντιληπτό ακόμη και μέσα στα γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ στη "Κουμουντούρου"! Ό ένας, υπήρξε σοβαρός άνθρωπος, ώριμος, μορφωμένος, σώφρων, ικανός, γνώστης της γεωπολιτικής κατάστασης της εποχής του, διορατικός και άριστος διαπραγματευτής. Αρετές πού έκαναν την Ελλάδα, χώρα των δύο ηπείρων. Ό άλλος, ο επιπόλαιος κομμουνιστής και άθεος νεαρός, με μία φράση, πρόκειται γιά έναν ασόβαρο παρλαπίπα αρχιψεύταρο, ο οποίος...  "κατάφερε" -παραμυθιάζοντας τους πάντες, με απειρία κι ατζαμωσύνη στους χειρισμούς, αλαζονεία, αμοραλισμό και ατσιδίστικη αμετροέπεια-  να θέσει την ίδια χώρα που μεγέθυνε ο Βενιζέλος, σε ευρωπαϊκή επιτροπεία μέχρι το 2060, υποθηκεύοντας, ταυτόχρονα, την δημόσια περιουσία της γιά έναν αιώνα! Ένας λαϊκιστής δημαγωγός που υποσχόμενος στους πάντες τα πάντα, παρέσυρε τον ευεπίφορο στο τάξιμο ελληνικό λαό, τους... αγανακτισμένους, τους αφελείς, τους "αλαφροϊσκιωτους", τους αμετανόητους αγκυλωμένους αριστερούς και το τηλεοπτικό κοινό των Αυτιά και Παπαδάκη στο δρόμο της απόλυτης φτώχειας, εξαθλίωσης και πνευματικής καχεξίας. Ένα "ποντίκι" που προσπαθεί να βρυχηθεί, μπλοφάροντας πως είναι λέων!

   Σε ένα μόνο συγκρίνονται. Ο μεν Ελ. Βενιζέλος θα βρίσκεται στην κορυφή των προς μίμηση πολιτικών ανδρών, ο δε Τσίπρας, -ένας μοιραίος πολιτικός απατεών- στην κορυφή των προς αποφυγή. Κορυφαίοι κι οι δύο. Με μόνο μειονέκτημα της εποχής Βενιζέλου το ότι τότε δεν υπήρχε στην αγορά το LSD! To μαγικό υλικό που "φτιάχνει" ωραίες καταστάσεις και ευχάριστες πραγματικότητες. 'Οσο γιά την άποψη: "Τσίπρας γεννιέται ένας κάθε χίλια χρόνια", προσυπογράφω μεν, αλλά υπό την μορφήν... ευχής.

Και κουτοπόνηρος και χαζοχαρούμενος!

"Γιατί χαίρετε ο κόσμος και χαμογελά πατέερα;"!!!

Η 6η Καρυάτις. Άρτι ενσκήψασα εκ του Βρετανικού Μουσείου. Τσιφ γιά την 43η επέτειο αποκατάστασης της Δημοκρατίας!

   Προχθές στον ΑLPHA, σε μιά συνέντευξη ο πρωθυπουργός απευθυνόμενος στους ολίγους εναπομείναντες οπαδούς του, σαν εκείνη την ανόητη που πάει γιά Νόμπελ βλακείας, όπως έδειξα προ ημερών σε συνημμένο διασκεδαστικό βίντεο και έκτοτε την παρατηρώ ως μόνιμη τηλεοπτική γλάστρα σε πάνελ μεσημεριανής "κουτσομπόλιαν" εκπομπής,  δικαίωσε και τους τέσσερις χαρακτηρισμούς που εμπεριέχονται στον τίτλο της ανάρτησης.

   Το «κουτός» συνομολογείται από τον ίδιο και με περισσή, μάλιστα, αφέλεια καθ’ όσον επί χρόνια θεωρούσε την αναμέτρηση με τους Ευρωπαίους εταίρους απλή και εύκολη υπόθεση. (Go back Madame Merkel, εμείς θα παίζουμε τον ζουρνά κι οι αγορές θα χορεύουν, θα μας παρακαλάν να μας... δανείσουν!!!, κ.λπ. κ.λπ.).

   Το «πονηρός» γιατί προσπαθεί, ακόμα και σήμερα που έχει αποκαλυφθεί η παντελής γύμνια του σε ικανότητα διακυβέρνησης, να παραπλανά και κοροϊδεύει τον λαό. («Του χρόνου βγαίνουμε από τα μνημόνια», ενώ είναι πασίγνωστο πως έχει υπογράψει μνημονιακές επιτροπείες μέχρι το 2060).

   Το «χαζός» προκύπτει από το ότι επί χρόνια είχε πέσει θύμα -μαζί με την ανίδεη περί τα οικονομικά κομμουνιστική του ομάδα- ενός τυχοδιώκτη τσαρλατάνου που του μοστράριζε απίθανα και εξωγήινα σχέδια γιά παράλληλα, κάθετα και διαγώνια νομίσματα και άλλες τέτοιες αηδίες που κρατούσαν αυτόν και το αλμπάνικο επιτελείο του μαγεμένο.

   Το «χαρούμενος» τεκμαίρεται ως αυταπόδεικτα πραγματικό. Ένα παντελώς άξεστο και αμόρφωτο μειράκιο, απροσάρμοστο κοινωνικά και ανίκανο για παραγωγή σοβαρού έργου, με μόνο εφόδιο το θράσος, την αλαζονεία, την ιταμότητα και τις ξεπερασμένες μαρξιστικές αγκυλώσεις, κατόρθωσε με παραμύθια, ψέματα και πειθώ να παρασύρει και κλέψει την εμπιστοσύνη των αφελών και ταλαιπωρημένων από μνημόνια και λιτότητα μαζών. Πουλώντας αφειδώς υποσχέσεις και φρούδες ελπίδες παραπλάνησε τον λαό και του κάθισε στο σβέρκο. Βόλεψε την κομπανία του και υποδόρια απεργάζεται επιβολή απεχθούς καθεστώτος σοβιετικού τύπου, με πολλές πιθανότητες επιτυχίας, αφού απευθύνεται σε λαό τύποις ευφυή και ουσία αφελή, ευκολόπιστο και ευεπίφορο στο... "αφήγημα". Με τέτοια δεδομένα, πώς να μην είναι χαρούμενος και αισιόδοξος!

   Παρ’ όλες τις απιθανότητες που ισχυρίζεται και την διάχυτη ευδαιμονία που μόνο ο ίδιος βλέπει να υπάρχουν στη χώρα, π.χ. η ασφάλεια, την ώρα που ο Ρουβίκωνας επελαύνει στην Βουλή ανενόχλητος  και ατιμώρητος, ή καταστρέφει συστηματικά -ανεμπόδιστος- ακυρωτικά μηχανήματα στις συγκοινωνίες, η πιό εντυπωσιακή, γιά μένα, ατάκα του μειονεκτούντος σε διοικητικές ικανότητες και πλεονεκτούντος στην παρλαπίπα πρωθυπουργού ήταν η εξής: «Κύριε Σρόιντερ, θα σας μιλήσω με... ειλικρίνεια»!

Τώρα μου πάτησε τον κάλο!

Αριστερές πινελιές, συμβατές με την γενική κακογουστιά,

μιζέρια και υποκουλτούρα που την διακρίνει.

Θ. Βρυζάκης, "Η Ελλάς συνάγουσα τα τέκνα της" (Πρώτος τίτλος) 1858

    Στην περίφημη αντιπερισπασματική συνέντευξη που έδωσε στην βρετανική εφημερίδα Guardian  ο σαχλαμπούχλας νεαρός, που για δυόμιση χρόνια παριστάνει τον πρωθυπουργό, πειραματιζόμενος στου κασίδη -δηλαδή του άφρονα ελληνικού λαού- το κεφάλι, μεταξύ άλλων ανοησιών και ανακριβειών ανέφερε πως ξεκρέμασε, ο βάρβαρος ασχεταδούρας, από τον τοίχο του πρωθυπουργικού γραφείου το εκπληκτικό έργο του Θεόδ. Βρυζάκη -δάνειον από την Εθνική Πινακοθήκη- επιφανούς Έλληνα ζωγράφου της σχολής Μονάχου του 19^ου αιώνα, με τίτλο «Η Ελλάς συνάγουσα τα τέκνα της»,  και το αντικατέστησε με κάποια... χρωματική παπαρδέλα, ενός μέτριου μοντέρνου ζωγράφου, του Δημοσθ. Κοκκινίδη, αντάξια του δικού του πολιτιστικού επιπέδου και της συνολικής μορφωτικής συγκρότησης της... αριστεράς. Τον πίνακα είχε επιλέξει ο Ανδρέας Παπανδρέου γιά το πρωθυπουργικό γραφείο, τον αντικατέστησε ο γιός του, άλλος ασχετίας περί την τέχνη κι αυτός, με μιά γιγαντιαία ζωγραφική σαχλαμάρα και το επανέφερε ο Σαμαράς. Στη λεγόμενη Σχολή Μονάχου, του 19^ου αιώνα, εντάσσεται η σπουδαιότερη εκπροσώπηση της Ελλάδος στις εικαστικές τέχνες, με κορυφαίους δημιουργούς τους Νικ. Γύζη, Νικηφ. Λύτρα, Γεωργ. Ιακωβίδη, Θεόδ. Βρυζάκη, κ.α. Έργα των ζωγράφων που, συλλήβδην, καλούνται «Σχολή Μονάχου» αποτελούν τον ακρογωνιαίο λίθο της μεγαλύτερης ελληνικής ιδιωτικής συλλογής, του ξυλέμπορου ρέκτη και συλλέκτη Ευριπίδη Κουτλίδη, η οποία -με τη σειρά της- έγινε η μαγιά και το θεμέλιο πάνω στο οποίο εδράζεται ολόκληρη η Εθνική Πινακοθήκη.

Δημ. Κοκκινίδης, "Αντίθεση" 1980

     Η όλη ιστορία, πέραν της κατάφωρης ανορθογραφίας επίπλωσης και διακόσμησης σε σχέση το αυστηρό και αρμόζον νεοκλασσικό ύφος ενός πρωθυπουργικού γραφείου ευρωπαϊκής χώρας, αποδεικνύει και βαθειά έλλειψη αισθητικής από ολόκληρο το πρωθυπουργικό καρακιτσαριό που ενέσκηψε στο Μαξίμου σαν ασκέρι του Ταμερλάνου και με την παρουσία και συμπεριφορά του το μετέτρεψε σε...  Μινίμου.

   Ας μην σπεύσει κάποιος «ψευτοεστέτ» της τέχνης να μιλήσει περί αισθητικών επιλογών, προσωπικών προτιμήσεων -γούστα είναι αυτά-  και κολοκύθια τούμπανα, γιατί θα είναι σαν να υποστηρίζει πως θα μπορούσε στο Μουσείο του Άμστερνταμ η «Νυχτερινή περίπολος» να αντικατασταθεί από κάποιο έργο, π.χ.,  του Φασιανού! 

   Η προδιάθεση διαφορετικότητας και μοντερνισμού, κυρίως γιά επίδειξη πνευματικής ανωτερότητος και το θεαθήναι, συνηθέστατα οδηγούν σε αντιαισθητικές ακρότητες και ζωγραφικές αρλούμπες, που πλασάρονται σαν έργα μοντέρνας τέχνης. Ιδιορρυθμίες και sui generis καταστάσεις που εκτρέπονται σε γελοιότητες και καταντούν γραφικότητες. Τόσον από πλευράς δημιουργού -πομπού- όσο και από πλευράς κοινού -δέκτου. Όπου οι αισθητικές ακρότητες σκεπάζονται από την αναπόδεικτη αισθητική αντίληψη της... υποκειμενικότητος.

   Με τα όρια μεταξύ μεγαλοφυΐας και αγυρτείας εντελώς δυσδιάκριτα στον αμύητο απλό μέσο θεατή, το άτεχνο βαφτίζεται μοντέρνα τέχνη και το προκλητικά κακόγουστο πρωτοποριακό. Όπου έξυπνοι, αλλά ατάλαντοι καλλιτέχνες μικρού διαμετρήματος και μη δυνάμενοι να παρουσιάσουν σοβαρό έργο, εκτρέπονται σε ακαταλαβίστικα πινελίσματα και παγιδεύουν τους εστέτ του... «δήθεν» και όλους όσοι κόπτονται αγωνιωδώς να... αλλάξουν τα πάντα, εν ονόματι κάποιας αφηρημένης και απροσδιόριστης προοδευτικότητος.  

   Επομένως, ας ληφθεί και αυτό το δείγμα ακαλαισθησίας ως ένα ακόμη από τα πολλά που μας «φλομώνει» μόνιμα το αριστερό καρακατσουλιό. Όποιος απόλαυσε την πρόσφατη κακόγουστη πασαρέλα στο Προεδρικό Μέγαρο με τις ευρύπυγες αριστερές καρακαϊδόνες λιγούρες να προσπαθούν, μασκαρεμένες, να υποδυθούν τις μεγαλοκυρίες, καταλαβαίνει! Μέσα στη γενική οπισθοχώρηση που μας... εξασφάλισε η "γιά πρώτη φορά αριστερά", την παρακμή και σήψη που δημιούργησε στην κουρασμένη μας κοινωνία, σιγά μη της γλύτωνε η τέχνη!