Το ΔΝΤ και η αιθεροβασία της... σωτηρίας !

Θέσεις - Απόψεις

Δυστυχώς η γλώσσα των αριθμών είναι ψυχρή, αληθινή και αμείλικτη.
Θα πάρουμε, μας είπαν, σε τρία χρόνια 110 δις ευρώ, προφανώς όχι τζάμπα, αφού μετά από κάποια χρόνια θα πρέπει να τα επιστρέψουμε προσηυξημένα με το σχετικό τόκο. Αυτό σημαίνει ότι, προϊόντος του χρόνου, θα απαιτούνται ολοένα και περισσότερα δις γιά την αποπληρωμή προηγουμένων δανείων που θα λήγουν συν αυτά που θα προστίθενται, οπότε και μόνον εκ του λόγου αυτού το δημόσιο χρέος συνεχώς θα μεγεθύνεται !
Από την άλλη πλευρά, το έλλειμμα, όσο κι αν προσπαθούμε να το μειώσουμε, θα παραμένει σαν κατάσταση και θα προσθέτει, κάθε χρόνο που περνάει, κάμποσα δις στο υπάρχον δημόσιο χρέος και θα το διογκώνει ολοένα. Κατά συνέπειαν το «μαγαζί» θα μπαίνει συνεχώς "μέσα" ! Και στη καλύτερη των περιπτώσεων αυτό το "μέσα" θα είναι κατά το δυνατόν, λιγότερο ! Δηλαδή το 1 να γίνεται, π.χ. 1,5 και όχι 2. Οπωσδήποτε όμως το δημόσιο χρέος θα μεγαλώνει συνεχώς.
Και έτσι, σίγουρα η ψαλίδα συνεχώς θα ανοίγει ! Και η χώρα ασθμαίνουσα θα τρέχει πίσω από ένα τρένο που συνεχώς απομακρύνεται !
Η μόνη περίπτωση κλεισίματος της ψαλίδας είναι το έλλειμμα να γυρίσει σε πλεόνασμα, και μάλιστα τέτοιο, που να ξεπερνά τους τόκους ώστε να μπορούμε, λίγο λίγο, να ροκανίζουμε και το κεφάλαιο του χρέους. Με άλλα λόγια, τρέχα γύρευε και όνειρο θερινής νυκτός !
Προφανώς, όσοι θεωρούν τέτοιο πράγμα εφικτό, διαθέτουν πληροφορίες περί ανακαλύψεως, στην Ελλάδα, νέων πακτωλών εσόδων, π.χ. φλέβες χρυσού, κοιτάσματα ουρανίου, μυστικά αποθέματα πετρελαίου η κάτι τέτοιο ! Γεγονός που η στήλη αγνοούσα δεν μπορεί να λάβει υπ’ όψη της (και μακάρι να είναι έτσι) οπότε στηρίζει τη σκέψη και την επιχειρηματολογία της στα υπάρχοντα δεδομένα !
Κατά συνέπειαν, και δυστυχώς γιά τους Έλληνες, η μόνη ουσιαστική πηγή αντλήσεως δημοσίων εσόδων, γιά την εξυπηρέτηση των χρεών, είναι το πορτοφόλι τους !
Με τον ένα η τον άλλο τρόπο, έξυπνα, κουτοπόνηρα η χτυπώντας κατακούτελα, οι σοφοί οικονομικοί εγκέφαλοί μας του το ξαφρίζουν συνέχεια ! Και το ερώτημα είναι έως πότε. Είναι μαθηματικά βέβαιον ότι κάποτε κι αυτό θ’ αδειάσει τελείως. Η στιγμή, σχεδόν, έφτασε. Οπότε μετά τί;
Γι’ αυτό η στήλη θεωρεί απολύτως βεβαία και νομοτελειακά επερχόμενη την αδυναμία πληρωμών. Άρα, τη στάση τους και την αναδιαπραγμάτευση του χρέους. Τον ακριβή χρόνο του γεγονότος δεν μπορεί, μόνο, να προβλέψει.
Δηλαδή την επίσημη αναγγελία χρεοκοπίας της χώρας, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Δυστυχώς αυτό δείχνουν τα νούμερα !
Στο αναφυόμενο ερώτημα.
- Καλά, γιατί δεν μας το λένε, αφού είναι σίγουρο.
Η απάντηση που, υποκειμενικά πλέον, δίνει η στήλη έχει δύο σκέλη.
α) Με βάση τη γνωστή τακτική της κυβέρνησης μας το φέρνει λάου λάου γιά να κερδίζει πολιτικό χρόνο και να προλαβαίνει ο λαός ν’ αφομοιώνει κάθε προηγούμενο κακό μέτρο, δηλαδή το «χθες» που είναι καλύτερο από το «αύριο» και, που ξέρεις, κάτι μπορεί να προκύψει στο δρόμο και
β) Γιά να προλάβει να στηθεί το σκηνικό της προσεχούς και παρατεταμένης λιτότητος και απόπλυσης από την προηγούμενη κακομάθεια της ευμάρειας των «κεκτημένων» και να αρχίζει να εθίζεται ο κόσμος στο νέο τρόπο ζωής και κοινωνικής λειτουργίας του 21ου αιώνα. Κάτι που δεν είναι και τόσο κακό τελικά.
Κοντολογίς, ό,τι και να κάνουμε ό,τι και να πούμε, το «πεπρωμένο φυγείν αδύνατον»!
Οι εντάσεις, οι εξαλλότητες, οι καταστροφές και η αναμόχλευση των παθών δεν οδηγούν πουθενά. Δεν έχουν λαϊκή απήχηση και δεν προσπορίζουν πολιτικά οφέλη στους υποκινητές τους. Απλώς μεγαλώνουν τη ζημιά και απλώνονται επικίνδυνα σε σκοτωμούς. Οι κόσμιες μαζικές διαμαρτυρίες αρκούν για να υποδηλώσουν τη λαϊκή δυσφορία και αντίθεση η οποία, άλλωστε, είναι γενική και αναντίρρητη.
Στη σημερινή πραγματικότητα εξεγέρσεις και επαναστατικές δράσεις και απείθειες που ευαγγελίζονται τα κόμματα της Αριστεράς είναι τελείως εκτός πραγματικότητος και θα φάνταζαν γραφικές αν δεν κουβαλούσαν μαζί τους τη καταστροφή και το θάνατο αθώων. Ο 21ος αιώνας δεν έχει καμία σχέση και ομοιότητα με τον 19ο και τον 20ο και όλα τα ανατρεπτικά σαλπίσματα ηχούν κούφια και ανεδαφικά. Γι' αυτό και δεν έχουν μεγάλη απήχηση στο λαό.
Αλλού θα πρέπει να κατευθυνθεί ο αγώνας. Στην αλλαγή των προσώπων. Εκεί βρίσκεται το πρόβλημα, εκεί κι η λύση του.
Το πολιτικό σκηνικό δεν μπορεί να καταργηθεί σαν βασική δομή, τουλάχιστον μέχρι να ανακαλυφθεί κάποιο καλύτερο και αντιπροσωπευτικότερο σύστημα διακυβέρνησης και διαχείρισης των κοινών. Σουλούπωμα χρειάζεται. Συμμάζεμα και εκσυγχρονισμό. Όπως τόσα και τόσα πράγματα στη κρατική λειτουργία και την κοινωνία μας. Και, προπάντων, άφθαρτα, έντιμα και ικανά νέα πρόσωπα. Γιατί ο παρών θίασος σκιών της Βουλής μόνο το ίδιο χιλιοπαιγμένο έργο μπορεί να παίξει. Το ίδιο άτσαλα, το ίδιο κακότεχνα.
Άσε που, αυτό καθ’ αυτό, το έργο που μας παρουσιάζει είναι «φέσι» ! !