"Finito la musica, passato la festa…"

Άκουσαν πως... «γα...   στε» και πλάκωσαν κι οι... Τούρκοι!

Ένας έξοχος συμβολισμός. Η σουλτανική μεγαλοπρέπεια και η ελληνική μιζέρια και υποτέλεια!

     Δεν υπάρχει αμφιβολία πως σε εθνικό επίπεδο η επίσκεψη Ερντογάν ήταν μία άσκοπη, άκαιρη, απροπαράσκευη και εθνικά επικίνδυνη επίσκεψη.

   Τώρα που τέλειωσε η μεγάλη και α-νόητη, (άνευ νοήματος), αυτή δοκιμασία γιά τη χώρα -με την επίσκεψη του αμετροεπούς και αλαζόνα Τούρκου Προέδρου- ήρθε η ώρα του απολογισμού.

   Προσωπικά -όπως και το μέγιστο τμήμα του ελληνικού λαού- δεν βρίσκω κανένα λόγο γι’ αυτήν τη φιέστα, η οποία το μόνο που πέτυχε είναι να ανασύρει στην επιφάνεια θλιβερά γεγονότα, τα οποία θα πρέπει να μένουν καταχωνιασμένα στη μνήμη, και να  αναμοχλεύσει πάθη. Και μάλιστα οn camera.

   Η  Τουρκία -παρ’ όλες τις προσπάθειες ευρωπαϊκού φτιασιδώματος- αποτελεί έναν πολύ κακό γείτονα και έναν προαιώνιο εχθρό, αφού οι δύο χώρες -ιστορικά- ποτέ δεν πολέμησαν, όντας στο ίδιο στρατόπεδο, αλλά πάντοτε το έκαναν, ως αντίπαλοι, από απέναντι μετερίζια.

   Αυτή τη στιγμή, και όπως παρουσιάζεται η κατάσταση, τα δεδομένα είναι τα εξής:

  - Η Τουρκία, παρ’ όλη την προβαλλόμενη οικονομική ισχύ, ανάπτυξη και την αλαζονεία της ηγεσίας της, μαστίζεται από σοβαρά προβλήματα, μπλεγμένη σε εσωτερικές αναταραχές, καταπιεσμένα σκάνδαλα και πολεμικές διενέξεις στα νοτιοανατολικά της σύνορα. Συν τις πολύ κακές σχέσεις που έχει με την Δύση, όπου οι προοπτικές εντάξεώς της στην ΕΕ έχουν φυλλορροήσει και με τιν Τραμπ μαλλιοτραβιέται.

  - Η Ελλάδα έχει την ατυχία να κυβερνάται από ένα απίθανο τσούρμο -αριστερής απόχρωσης- γιά τον χαρακτηρισμό του οποίου και της πολιτικής που ασκεί, αρκεί μία μόνο φράση, η οποία διατυπώθηκε επανειλημμένως από δύο δικούς του τσάρους της Οικονομίας μας. Τον νάρκισσο Μπαρουφάκη και τον ασυνάρτητο Τσαλακώτο. Η φράση λέει: «Πολιτευόμαστε με δημιουργική... ασάφεια»! Αποτέλεσμα όλης αυτής της ασυνάρτητης πολιτικής, με προσπίπτουσες παραμέτρους την ατζαμοσύνη, την ανευθυνότητα, την απειρία, τον ερασιτεχνισμό, την επιπολαιότητα και τον τυχοδιωκτισμό, είναι ο αποσυντονισμός και η αποσυναρμολόγηση των πάντων. 

   Η χώρα, πλέον, πορεύεται με αυτόματο πιλότο και επικίνδυνους αυτοσχεδιασμούς -κατά το ευαγγελικό ρητό, (αντεστραμμένο κι αυτό!): «μη γνώτω η δεξιά σου, τί ποιεί η αριστερά σου»- στη βάση στόχευσης επιβολής «καθεστώτος». 

   -Με οικονομική ισοπέδωση,  σοβιετοποίηση της κρατικής λειτουργίας και πλήρη προλεταριοποίηση των πολιτών, ένεκα ελαχιστοποίησης μισθών, συντάξεων και εξοντωτικής φορολογίας. 

   -Στην παιδεία -ακρογωνιαίο λίθο επιβίωσης και προκοπής του έθνους- όλα διαλύονται μέσα στο βούρκο ενός ασύλου που οδηγεί στην ασυδοσία, την ελευθεριότητα, τα ναρκωτικά και τον εκφοβισμό των σωφρόνων διδασκόντων. 

   -Στην υγεία, και μόνο η αναφορά του ονόματος... «Παύλος Πολάκης», αρκεί γιά την εξαγωγή ασφαλών συμπερασμάτων. 

   -Στην εθνική άμυνα, ο κλόουν Μπούλης, κλασσικός θρασύδειλος «κουραμπιές», το μόνο γιά το οποίο τυρβάζει είναι πώς θα εξασφαλίσει μίζες -στα πρότυπα Άκη- προκειμένου να ανταπεξέλθει στα τεράστια δάνεια που επισώρευσαν τα πάθη του γιά τζόγο και μεγάλη ζωή

    -Στη δημόσια ασφάλεια -άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε- αυτή βρίσκεται σε έσχατο όριο κατάπτωσης, με τους αστυνομικούς να εντέλλονται σε διακριτική... παρακολούθηση των παντοίων αναρχικών, μπαχαλάκηδων και του καταστροφικού τους έργου. Με... στενό μαρκάρισμά τους εξ αποστάσεως και με τα... μάτια!

   Η θέση των ξένων δανειστών -απατηλή στην πρώτη ματιά- περιορίζεται στο δόγμα: «Εμείς να εξασφαλίσουμε τα δανεικά μας και άσε τους Έλληνες να κόψουν τον σβέρκο τους. Έχουν την κυβέρνηση που σ’ εκείνους αξίζει και σ’ εμάς εξασφαλίζει τα συμφέροντά μας»! Έτσι, χαϊδεύουν φιλικά τον Τσίπρα και τον αφήνουν -αν όχι ενθαρρύνουν- να κάνει απρόσκοπτα  τη δουλειά του.

   Όμως, η ανεπαρκής διακυβέρνηση της Ελλάδος και οι εν γένει χειρισμοί, πού όζουν ανικανότητα, έχουν κάνει απολύτως αντιληπτή από το αετίσιο μάτι της τουρκικής πολιτικής την εθνική αδυναμία μας. Οι Τούρκοι έχουν κατανοήσει πως τώρα τους δίνεται μιά πρώτης τάξεως ευκαιρία καταδρομικής εφόρμησης γιά ανακατάληψη εδαφών, δικαίωση των εθνικών τους πόθων και αναδιάταξη των συνόρων των δύο χωρών, στα «σύνορα της... καρδιάς τους». Όπως θρασύτατα και επανειλημμένα έχει δηλώσει ο «Σουλτάνος» Ερντογάν.

   Έτσι, εκμεταλλευόμενος την -επίσης υπερφίαλη επιθυμία του δικού μας να παίξει ηγετικό ρόλο στα μεγάλα ευρωπαϊκά θέματα και να προβληθεί ως ρυθμιστής-γεφυροποιός στις σχέσεις Τουρκίας με την ΕΕ- μας κουβαλήθηκε εδώ, προσκεκλημένος ανοήτως, και μας χρησιμοποιεί ως βήμα γιά να διαδηλώσει με στεντόρεια φωνή -θρασύτατα και μέσα στο σπίτι μας- τις απαράδεκτες απαιτήσεις και διεκδικήσεις του. Κόντρα σε διεθνείς συνθήκες και αναμοχλεύοντας παγιωμένες καταστάσεις.

   Πολύ φοβάμαι πως ο ασκός, στον οποίο ο Αίολος κρατούσε φυλακισμένους τους ανέμους του ελληνοτουρκικού τζέρτζελου, άνοιξε και... άντε να τους μαζέψεις πίσω!

   Κάνοντας ταμείο, μετά την ακατανόητη αυτή επίσκεψη, ο μεν πονηρός Σουλτάνος, με πολύ μελετημένη τακτική, ως σφήκα έριξε το κεντρί του στην Αθήνα, ως σουπιά, αμόλησε το μελάνι του στην Κομοτηνή και... «ώχετο απιών» οίκαδε, αφήνοντας τους Έλληνες μαλλιά-κουβάρια!

    Όσο γιά μας, μπορεί ο Τσίπρας -αμυνόμενος και με την πλάτη στον τοίχο- να αντέδρασε σωστά, αλλά αλίμονο αν δεν το έκανε. Μέσα σε όλα τα δεινά που έφεραν στην χώρα ο αμοραλισμός και η εξουσιομανία του, η σθεναρή στάση του στις ανιστόρητες τουρκικές αιτιάσεις, αναμφίβολα του δίνουν πόντους-αντίβαρα στην πλάστιγγα του, κατά τα άλλα, καταστροφικού του έργου.