Έλενα Ακρίτα. Οι αντιφάσεις μιάς διχασμένης αριστερής προσωπικότητας.

Η αρλούμπα της προκατάληψης και η προκατάληψη της αρλούμπας.

 

Αριστερή κουλτούρα και κόκκινος φασισμός.

    Κατ’ αρχήν παραθέτω αυτούσια το δημοσίευμα, όπου παρατίθενται οι απόψεις και τα σχόλια της εκλεκτής αριστερής κυρίας Ακρίτα -καταπιεσμένης κι αυτής από το... «σύστημα»- σχετικά με τον θόρυβο που προκάλεσαν οι κοσμοϊστορικές δηλώσεις της μεγάλης μας αοιδού, της κ. Νατάσας Μποφιλίου.

       «Όταν έναν άνθρωπο τον φτύνει φασίστας, είσαι με τον άνθρωπο. Τέλος».

   Με τη σύντομη αυτή φράση η Έλενα Ακρίτα τοποθετήθηκε ορθά κοφτά, (μέσω ανάρτησης στο Facebook), για τις αήθεις επιθέσεις που δέχεται τις τελευταίες ημέρες η Νατάσα Μποφίλιου, με αφορμή όσα είπε σε συνέντευξή της στην Εφημερίδα των Συντακτών και την ευχή της να υπήρχε ένας ηγέτης, γιά να τα παρατήσει όλα και να πάει μαζί του στο βουνό.

   Μεγαλύτερο ενδιαφέρον ωστόσο είχε ο διάλογος που ακολούθησε στα σχόλια κάτω από την ανάρτηση, με την κυρία Ακρίτα να τονίζει πως στη περίπτωση της Νατάσας Μποφίλιου δεν υπάρχει debate: «Όταν έναν άνθρωπο τον φτύνει φασίστας, είσαι με τον άνθρωπο. Τέλος», ξεκαθάρισε, συμπληρώνοντας σε άλλη απάντησή της σε σχόλιο κάτω από την αρχική ανάρτηση ότι μπορεί και εκείνη να διαφωνεί με την Μποφίλιου «αλλά αν ήθελα να αντιπαρατεθώ θα το έκανα με επιχειρήματα, όχι με χαρακτηρισμούς.

   - α) Το πρώτο μου σχόλιο αφορά την λογική των "θέσεων" της τραγουδίστριας :

   Αναντίρρητα η κυρία Μποφιλίου είναι ένας «άνθρωπος» που, δημόσια, διατύπωσε απόψεις, το νόημα των οποίων προδίδει πνευματικό «σανφασονισμό», ψυχική διαταραχή, πολιτική ασχετοσύνη και αρλουμπόλογη υπερβολή. Όπως π.χ. «η ΕΕ είναι δικτατορία», «ψηφίζω ΚΚΕ, αλλά είμαι τροτσκίστρια», κ.λπ. Η εν λόγω αοιδός σαλπίζει λαϊκή επανάσταση -πλην όμως απολαμβάνει τα αγαθά της αστικής καταναλωτικής κοινωνίας- και εύχεται: «μακάρι να υπήρχε ένας ηγέτης, να τα παρατήσω όλα και να πάω μαζί του στο βουνό»!

   Όταν είσαι, τρόπον τινά, δημόσιο πρόσωπο και διατυπώνεις απόψεις που προκαλούν σοκ, είναι επόμενο να προκαλείς γενικότερες αντιδράσεις, πλείστες των οποίων είναι -προφανώς- αρνητικές. Και όχι μόνο από... «φασίστες». (Σημ. Αμάν πιά με αυτή την ηλίθια έκφραση και την ρετσινιά που κολλούν, πανεύκολα γιά ψύλλου πήδημα και βλακωδώς, χωρίς να ξέρουν την πραγματική έννοια αυτής της άγνωστης λέξεως και των παραγώγων της,  που -εν προκειμένω- χρησιμοποιείται... "άκριτα", από την Ακρίτα!).

   Προσωπικά, κρίνω αρνητικά -και χλευαστικά- τις ανιστόρητες απόψεις της ημιμαθούς καλλιτέχνιδος, αν και δεν ανήκω -ούτε κατά διάνοια- στις τάξεις των φασιστών, ούτε διαπνέομαι -καθ΄ οιονδήποτε τρόπον- από πάσης φύσεως απολυταρχικές και αντιδημοκρατικές απόψεις και ιδεολογίες. Απλά δεν... "γουστάρω" αυτά που γουστάρει εκείνη και θέλει να μου επιβάλλει το διαταραγμένο της μυαλό, με αντάρτικο στο... βουνό! Με την διαφορά, δε, πως αυτά που εγώ "γουστάρω", τα γουστάρει μαζί και η πλειοψηφία του ελληνικού λαού και επεβλήθησαν με δημοκρατικό τρόπο και ειρηνικές διαδικασίες και όχι "κατσαπλιάδικα", βουνά, αντάρτικα και άλλες τέτοιες αναχρονιστικές και παρωχημένες βλακείες.

   - β) Και έπεται η κριτική στην... κριτική της ψευτοδιανοούμενης κ. Ακρίτα.

    -Τις απόψεις Μποφιλίου δεν τις «φτύνουν» μόνο φασίστες -ο χαρακτηρισμός «φτύνουν» ανήκει στην δημοκράταρη κυρία Ακρίτα- αλλά και όλοι οι νουνεχείς και μη έξαλλοι πολίτες, οι οποίοι δεν συμφωνούν με... επαναστατικές ανατροπές, απιθανότητες, αερολογίες και ανακρίβειες πάνω σε πραγματικά και ιστορικά δεδομένα. Άρα λανθάνει στο εύρος των αντιτιθεμένων πολιτών, αφού το... "φτύσιμο" προέρχεται και από άλλους χώρους, πλην του φασιστικού.

   -Το... «τέλος», της πρώτης φράσης της «πολλής» κ. Ακρίτα, σημαίνει  μονοκόμματη, κοφτή άρνηση σε κάθε διάλογο που εμπεριέχει διατυπώσεις αντίρρησεων και άλλης άποψης και καθιστά... αδιαπραγμάτευτο θέσφατο τον συλλογισμό της. Όμως αυτή η νοοτροπία αποτελεί την πεμπτουσία του ολοκληρωτισμού, ο οποίος την διακατέχει, με μόνη διαφορά την απόχρωσή του. Ο δικός της είναι... κατακόκκινος και, πέρα γιά πέρα, νομοτελειακά -κατ' αυτήν- ορθός. Και είναι πολύ φαρισαϊκό ένας που κόβει τελεσιγραφικά, τελεσίδικα και ασυζητητί έναν διάλογο με αφορισμούς απολυτότητος, να επανέρχεται και να δηλώνει πως: «...θέλει να αντιπαρατίθεται με... επιχειρήματα». Αλλά, ποιά επιχειρήματα κατέθεσε στην περίπτωση, πλην του αριστερού οπαδισμού της;

   Συμπερασματικά, είναι πολύ διασκεδαστικό -και απόλυτα φυσικό- κάποιος κλασσικός εκπρόσωπος του κόκκινου φασισμού, προβάλλοντας διχασμένη προσωπικότητα, ιδεοληψία και φανατισμό, να μέμφεται τον μαύρο δίδυμό του, χρησιμοποιώντας ίδια μέσα και ίδια, με εκείνον, επιχειρήματα.