Μιά χαραμάδα, μιά ηλιαχτίδα, λίγος καθαρός αέρας.

Το σημερινό χάλι του ΕΜΠ, μετά την πολλοστή επισκευή του.

   Μέσα στη γενική κατάθλιψη ένεκα παρακμής, την κατήφεια λόγω αποσύνθεσης και τον μηδενιστικό κοινωνικό αποπροσανατολισμό, η εσωτερική σου «ερημιά» σε εξουθενώνει, καθώς σέρνεσαι ασθμαίνων, παρασυρμένος σ' ένα άγνωστο ταξίδι, χωρίς πυξίδα και χωρίς προορισμό.

   Στην καθολική και απόλυτη απόγνωση, υπάρχουν κάποιες ξεχωριστές στιγμές που σε κάνουν να νομίσεις πως βρήκες -επί τέλους- την όαση της προσωπικής σου Ιθάκης, που πάντοτε αναζητούσες. Όπως τα φύλλα του ηλιοτροπίου που ψάχνουν τον ήλιο, στρίβοντας τα βράδια προς την ανατολή και περιμένοντάς τον ανυπόμονα. Στιγμές όπου, πάνω που νοιώθεις ξέψυχος και διψασμένος οδοιπόρος στην εσωτερική σου έρημο, κάποια ευχάριστα γεγονότα έρχονται και σε βρίσκουν απρόσμενα. Σου δίνουν ένα γλυκόπικρο φιλί ζωής και δυό σταγόνες νερό στα διψασμένα σου χείλη. Ίσα ν’ αναστυλώσουν, προσωρινά, ένα καταβαραθρωμένο ηθικό, δίνοντάς σου κουράγιο και ένα δυνατό «σπρώξιμο» γιά το μαρτυρικό ανηφόρι της υπόλοιπης Ζωής. Μικρές ανάσες χαράς και εκλάμψεις ικανοποίησης των παραγωγικών πτυχών του εαυτού σου και του ασήμαντου πνευματικού σου έργου, που κάποιοι το βρίσκουν αρκετά σημαντικό, ώστε να το... βραβεύσουν.

   Τα ψήγματα της ματαιοδοξίας μου δεν μπορεί παρά να αισθάνονται ικανοποιημένα από την απονομή του Α΄ Βραβείου λογοτεχνίας, γιά το συνολικό έργο μου, (7 βιβλία, εκ των οποίων 6 μυθιστορήματα και ένα με διηγήματα), από την Ένωση Ελλήνων Λογοτεχνών.

   Δυστυχώς, έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί η φούρια της νιότης που, σχεδόν αδιάφορα, καταχώνιαζε ό,τι διάκριση έπεφτε στα χέρια μου και μετά την ξεχνούσε σε συρτάρια, ντουλάπια και βιβλιοθήκες.

   Σήμερα, επελθούσης της ωριμότητος και με την «Δύση» καιροφυλακτούσα απειλητικά, ante portas, οι -σπανίζουσες πλέον- όποιες βραβεύσεις κορνιζώνονται επιμελώς και κρεμιόνται, ως διακοσμητικά, στους τοίχους. Μικρά μνημεία ύπαρξης και αχνά αποτυπώματα δημιουργίας.
   Ασήμαντα γιά πολλούς, σημαντικά γιά λίγους και πολύτιμα γιά μένα. Δηλωτικά όμως -γιά όλους μας- της ματαιότητος των εγκοσμίων. Εφήμερα στίγματα στην απεραντοσύνη του χώρου και «κύμβαλα αλαλάζοντα»... που ο ήχος τους χάνεται στην αδιαφορία του χρόνου.