Κυριακή 17 Δεκεμβρίου 2017

Μιά χαραμάδα, μιά ηλιαχτίδα, λίγος καθαρός αέρας.


Το σημερινό χάλι του ΕΜΠ, μετά την πολλοστή επισκευή του.
   Μέσα στη γενική κατάθλιψη ένεκα παρακμής, την κατήφεια λόγω αποσύνθεσης και τον μηδενιστικό κοινωνικό αποπροσανατολισμό, η εσωτερική σου «ερημιά» σε εξουθενώνει, καθώς σέρνεσαι ασθμαίνων, παρασυρμένος σ' ένα άγνωστο ταξίδι, χωρίς πυξίδα και χωρίς προορισμό.
   Στην καθολική και απόλυτη απόγνωση, υπάρχουν κάποιες ξεχωριστές στιγμές που σε κάνουν να νομίσεις πως βρήκες -επί τέλους- την όαση της προσωπικής σου Ιθάκης, που πάντοτε αναζητούσες. Όπως τα φύλλα του ηλιοτροπίου που ψάχνουν τον ήλιο, στρίβοντας τα βράδια προς την ανατολή και περιμένοντάς τον ανυπόμονα. Στιγμές όπου, πάνω που νοιώθεις ξέψυχος και διψασμένος οδοιπόρος στην εσωτερική σου έρημο, κάποια ευχάριστα γεγονότα έρχονται και σε βρίσκουν απρόσμενα. Σου δίνουν ένα γλυκόπικρο φιλί ζωής και δυό σταγόνες νερό στα διψασμένα σου χείλη. Ίσα ν’ αναστυλώσουν, προσωρινά, ένα καταβαραθρωμένο ηθικό, δίνοντάς σου κουράγιο και ένα δυνατό «σπρώξιμο» γιά το μαρτυρικό ανηφόρι της υπόλοιπης Ζωής. Μικρές ανάσες χαράς και εκλάμψεις ικανοποίησης των παραγωγικών πτυχών του εαυτού σου και του ασήμαντου πνευματικού σου έργου, που κάποιοι το βρίσκουν αρκετά σημαντικό, ώστε να το... βραβεύσουν.
   Τα ψήγματα της ματαιοδοξίας μου δεν μπορεί παρά να αισθάνονται ικανοποιημένα από την απονομή του Α΄ Βραβείου λογοτεχνίας, γιά το συνολικό έργο μου, (7 βιβλία, εκ των οποίων 6 μυθιστορήματα και ένα με διηγήματα), από την Ένωση Ελλήνων Λογοτεχνών.
   Δυστυχώς, έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί η φούρια της νιότης που, σχεδόν αδιάφορα, καταχώνιαζε ό,τι διάκριση έπεφτε στα χέρια μου και μετά την ξεχνούσε σε συρτάρια, ντουλάπια και βιβλιοθήκες.



   Σήμερα, επελθούσης της ωριμότητος και με την «Δύση» καιροφυλακτούσα απειλητικά, ante portas, οι -σπανίζουσες πλέον- όποιες βραβεύσεις κορνιζώνονται επιμελώς και κρεμιόνται, ως διακοσμητικά, στους τοίχους. Μικρά μνημεία ύπαρξης και αχνά αποτυπώματα δημιουργίας.
   Ασήμαντα γιά πολλούς, σημαντικά γιά λίγους και πολύτιμα γιά μένα. Δηλωτικά όμως -γιά όλους μας- της ματαιότητος των εγκοσμίων. Εφήμερα στίγματα στην απεραντοσύνη του χώρου και «κύμβαλα αλαλάζοντα»... που ο ήχος τους χάνεται στην αδιαφορία του χρόνου.


 


3 σχόλια:

  1. Θερμά συγχαρητήρια και από εδώ, πρόσθεσε στα συγχαρητήρια για το έργο σου και τα εξ ίσου θερμά και επάξια συγχαρητήρια για το καλύτερο λογύδριο αποδοχής βραβείου στην αίθουσα, και επίσης πρόσθεσε και τις ευχαριστίες των εδώ αναγνωστών σου που έτσι μας δίνεις τον τρόπο να στείλουμε και απόσπασμα από το λογύδριό σου, και την υπόλοιπη σημερινή σου ανάρτηση, σε όσους στέλνουμε και άλλες σου αναρτήσεις. Επίσης ας τους ενημερώσω ότι αν τυχόν ακούσουν για συνονόματούς σου που δεν είναι ούτε μπλόγκερς ούτε συγγραφείς αλλά παλιοί ραλίστες, ξεναγοί πέντε ηπείρων, πολιτικοί μηχανικοί , ποδοσφαιριστές κ.α. να μη σε ρωτήσουν "τι τον έχεις;" διότι πρόκειται περί ταυτοπροσωπίας (όπως και τον Τσόμσκυ κάποτε τον ρώτησε κάποιος τι τον είχε τον Τσόμσκυ τον γλωσσολόγο αλλά "απλώς" περί ταυτοπροσωπίας επρόκειτο)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Το καλύτερο δώρο για τις Γιορτές !
    Μπράβο Αλέξανδρε !!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Με μεγάλη χαρά και ικανοποίηση παρακολούθησα την εκδήλωση της βράβευσης σου Αλέξανδρε!
    Μία βράβευση που αποτελεί ηθική ανταμοιβή και άξια αναγνώριση για το αποτέλεσμα της ευφράδειας του πνεύματος που χρόνια τώρα τώρα μας χαρίζεις.
    Θα συμφωνήσω με τον προλαλήσαντα Ioannis "για το καλύτερο λογύδριο αποδοχής βραβείου στην αίθουσα"! Ηταν "de profundis" όπως ανέφερες, όπως εκ βαθέων είναι και ό,τι αρέσκεσαι να καταπιάνεσαι -και είναι πολλά αυτά- σαν ένας Homo Universalis της εποχής μας που είσαι!...
    Θερμά συγχαρητήρια λοιπόν!
    Εύχομαι δε τα ψήγματα της ματαιοδοξίας σου να αισθανθούν περεταίρω ικανοποιήσεις απο μελλοντικές καρποφόρες συγγραφικές δημιουργίες!...

    ΑπάντησηΔιαγραφή