...και η ανώμαλη προσγείωση των μαρξισταράδων του γλυκού νερού.
Ακούστε πρώτα, προσεκτικά, το ακόλουθο βίντεο, πάρτε βαθειά ανάσα, επιστρατεύσατε όλες τις πνευματικές σας δυνάμεις, αφήστε κατά μέρος προκαταλήψεις και προχωρήσατε στην ανάγνωση των σχολίων που ακολουθούν.
Διευκρινίζω πως αυτά αποτελούν υποκειμενικές απόψεις και κρίσεις, στηριγμένες σε αλληλουχία λογικών επαγωγικών σκέψεων -πάνω σε πραγματικά και αδιάψευστα γεγονότα- και επιθυμώ ή όποια αντίκρουση να στηρίζεται σε όμοια ρεαλιστική βάση και όχι σε πολιτικές αγκυλώσεις και σε θυμικό του τύπου: "Ναι μεν, ... αλλά ο πατέρας μου... αυτό, ο παππούς μου... εκείνο και ο μπάρμπας μου... πήγε Μακρόνησο"!
Κι αυτό γιατί η ζωή συνεχίζεται... τρεχάτη και τα σύγχρονα προβλήματα επιζητούν ρεαλιστική αντιμετώπιση.
Είναι ωραίο να έχεις όνειρα στη ζωή και να εμφορείσαι από ουμανιστικά ιδεολογήματα. Αυτό σου δίνει κίνητρο γιά δράση και πάλη γιά την πραγμάτωση των ιδεολογημάτων σου. Οραματίζεσαι να... αλλάξεις τον κόσμο και το κοινωνικό κατεστημένο και προσπαθείς -παντί τρόπω και πάση θυσία- να έρθεις στην εξουσία γιά να εφαρμόσεις τις αγαθές -γιά το κοινωνικό σύνολο- ιδέες σου και να φέρεις ευημερία και κοινωνική δικαιοσύνη.
Αναγνωρίζοντας καλοπιστία προθέσεων, μπορώ και να ανεχθώ όλη την απίθανη χρησιμοποιούμενη ψευδομπουρδολογία -στα πλαίσια του κυνικού Παπικού δόγματος: "Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα"- προκειμένου να καταλάβεις την διακυβέρνηση.
Όμως τα ζόρια αρχίζουν από την πρώτη ώρα που πιάνεις τιμόνι. Τότε που προσγειώνεσαι και έρχεσαι σε επαφή με την πραγματικότητα, αφυπνιζόμενος και μακράν των οραματισμών και ονείρων σου, η οποία -αμείλικτη και επιτακτική- ζητεί πρακτικές λύσεις, στα πλαίσια του εφικτού και του συμβατού με τα παγκόσμια δρώμενα, αφού πλέον η παγκοσμιοποίηση έκανε τις αποστάσεις μιά δρασκελιά και τους ανθρώπους μιά διαπλεκόμενη αγκαλιά. Τότε οι πάσης φύσεως... "-ισμοί" χλωμιάζουν και πάνε περίπατο, οι ελπίδες μαραίνονται σαν απότιστες μαργαρίτες, οι αριστερές αυταπάτες ομολογούνται προκαλώντας ειρωνεία, οι πλεύσεις αλλάζουν και η αμετροέπεια στα παχιά λόγια φέρνουν απογοήτευση σε κάποιους και σε άλλους χλεύη.
Με λίγα λόγια. Το αριστερό παραμύθι... "κουτουλώντας" στις συνθήκες της σκληρής πραγματικότητος και όχι στις φανταστικές δοξασίες της ουτοπίας, συντρίβεται σαν χάρτινος πύργος. Και τί απομένει, μετά την αναγκαστική προσγείωση και την απομυθοποίηση; Η στοιχειώδης λεβεντιά απαιτεί γενναία ομολογία θεσμικής αποτυχίας, παραίτηση, αναπροσαρμογή ιδεών και πολιτικής και εκλογές με νέες θέσεις και νέο πρόγραμμα.
Όμως επειδή αυτή απουσιάζει παντελώς, επικρατούντος του ψοφοδεούς ενστίκτου πολιτικής και οικονομικής αυτοσυντήρησης, του λοιπού θα είμαστε μάρτυρες αηδών περιστατικών, όπως αυτά που βιώσαμε. Π.χ.:
- Τα "περσινά ξυνά σταφύλια", του γλοιώδους Αλεξιάδη.
- Το "κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη, ήταν απλώς ένα προεκλογικό σύνθημα", ενός απίθανου τύπου -συνειδητά ασυνείδητου- που νομίζω λέγεται Σπαρτινός και είναι βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, κάπου στην Πελοπόννησο.
- Το "δεν είπαμε κανένα ψέμα στον ελληνικό λαό", της αυτιστικής κοντοκουρεμένης Αρτινής που, μέσω πατρικών κομπινών, λυμαίνεται τον άρρωστο κοσμάκη της Άρτας.
- Η υποταγή και το εμετικό γλείψιμο στον ηγέτη του παγκόσμιου καπιταλισμού από τον αρειμάνιο και ανένδοτο... πολέμιό του, τον ηγέτη της ... ευρωπαϊκής επανάστασης -στα πρότυπα Κάστρο, Τσάβες, Μαδούρο- ο οποίος όταν έσφιξαν οι κ..., αρχίζει να... "πέρδ... μαλλί", ξεπούλησε ιδέες, συνθήματα, παρελθόν και τη χώρα, προκειμένου να διατηρηθεί στην εξουσία.
- Η ανοχή στη βία του περιθωρίου των... δικών μας, (Ρουβίκονας, μπαχαλάκηδες), και η βία, ως απάντηση στους... μή δικούς μας, όταν σκληραίνουν οι αντιδράσεις τους, όπως συνέβη στο Ειρηνοδικείο με τους διαμαρτυρόμενους... υποψήφιους άστεγους.
Και τώρα, στο συνημμένο βίντεο, εμφανής η θλιβερή κατάντια ενός -καθ' ομολογία του- μαρξιστή, όπου αποκηρύσσει τον εαυτό και τις σοσιαλιστικές του ιδέες, με την απερίφραστη αναγνώριση του θεσμικού και ακρογωνιαίου ρόλου των τραπεζών, στην οικονομική ανάπτυξη της οικονομίας μιάς χώρας. Δηλαδή την αποδοχή του βασικού καπιταλιστικού δόγματος.
Συμπέρασμα: Όταν η προσπάθεια εφαρμογής της... "διά πρώτη φορά αριστερά", μαδιέται σαν κοτόπουλο από τους ίδιους τους εκφραστές της και καταρρακώνεται, βιαζόμενο κατά φύση και παρά φύσην, το θρυλούμενο... "ηθικό αριστερό πλεονέκτημα" με τον θανάσιμο εναγκαλισμό του κουτοπόνηρου μιζαδώρου Μπούλη. Όταν η ανικανότητα διαχείρισης απλών θεμάτων, όπως το ηλεκτρονικό εισιτήριο, φέρνει ουρές χιλιομέτρων στα εκδοτήρια. Όταν στη διανομή του κλεψιμέικου... κοινωνικού μερίσματος γίνεται το μάλε-βράσε. Όταν στην εφαρμογή της δικαστικής αποφάσεως γιά επιστροφή των επί χρόνια απαράδεκτων κρατήσεων υγείας, γίνεται όργιο κλεψιάς Τότε είναι εύκολο να καταλάβει κανείς τί μέλλει γενέσθαι όταν η κατάσταση στη χώρα επιδεινωθεί οικονομικά. Κάτι που θεωρείται βέβαιον, καθ' ότι -πλην τουρισμού- η εισαγωγή φρέσκου χρήματος απ' έξω είναι, σχεδόν, μηδενική, οπότε θα πρέπει να ανακυκλώνουμε συνεχώς τη μιζέρια μας, που θα μεγαλώνει συνεχώς λόγω των αφειδών εισαγωγών.
Έτσι, με την αναπόφευκτη ψευδολογία και την μοιραία τροπή στον αυταρχισμό, θα μπορέσουμε να καταλάβουμε πως λειτουργούσαν τα κομμουνιστικά καθεστώτα, που εξαθλίωσαν τους λαούς τους, πριν καταπέσουν κάτω από το βάρος των αμαρτιών τους. Οπότε, αν επιμένουν να γατζώνονται στην εξουσία οι ολετήρες της κοινωνικής συνοχής του λαού και της κρατικής δομής και δεν... απέλθουν ησύχως, τα μαντάτα είναι πολύ κακά και οι οιωνοί... δυσάρεστοι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου