Η ώρα των γενναίων αποφάσεων.

ΥΣΤΑΤΟ ΧΑΙΡΕ 

   Με λίγα ευρώ στη τσέπη, οι ημέρες μέχρι να βγει ο μήνας μοιάζουν με ξυπόλητο σκαρφάλωμα στο Έβερεστ. Με βαριά πνευματική κόπωση και τη χαρακτηριστική σωματική ανημποριά να επέρχεται δρομαίως και δριμέως, λόγω πρακτικά ανίατων και απαξιωτικών -γιά τον αυτοσεβασμό και την αυτοεκτίμηση- προβλημάτων υγείας, η απόσταση που σε χωρίζει από την βαριά κατάθλιψη ολοένα και μικραίνει. Η γενική κατάσταση σε απογοητεύει και σε σπρώχνει ταχύτερα. Σκέφτεσαι: βαρέθηκα, νοιώθεις: κουράστηκα, λες: σιχάθηκα. Έτσι, από ένα μαρτύριο δίχως τέλος, προτιμάς ένα τέλος στο μαρτύριο.

   Η ματαιότητα πνίγει κάθε αισιοδοξία και η απελπισία κλείνει κάθε χαραμάδα ανάσας. Από παντού στο χώρο ξεπροβάλλουν φρικιαστικά φαντάσματα που μ' απειλούν και με τρομάζουν.
    Επιθυμώ να σταματήσω την κατρακύλα προς τη φθορά του χρόνου. Προς την αλλοίωση, τη σήψη, την ευτέλεια. Θέλω να φύγω ακμαίος, δυνατός και ακέραιος. Όσο γίνεται και με ό,τι μου απέμεινε από την παλιά μου ακμή. Με πλήρεις πνευματικές δυνάμεις και ανεκτές σωματικές. Με φοβίζει η ανημποριά, με τρομάζει η κατάρρευση. Κι αυτό, έστω και σαν ιδέα, ξεπερνά τις αντοχές μου. Γι' αυτό αρνούμαι να πιώ το πικρό ποτήρι ως τον πάτο.

   Όταν δεν σε χωρά πλέον ο τόπος εδώ, τότε «φεύγεις» γι’ αλλού. Όταν "δεν έχει πλοίο γιά σε", σ' αυτήν εδώ την "πόλι", τότε σαλπάρεις γιά άλλες πολιτείες. Πιό γελαστές, πιό όμορφες, πιό όλβιες. Το να φεύγεις όρθιος, ήρεμος, με το κεφάλι ψηλά και το χαμόγελο στα χείλη, θέλει γενναιότητα, θάρρος κι αποφασιστικότητα. Στο μεγάλο θέατρο της ζωής οι καλοί πρωταγωνιστές ξέρουν πότε πρέπει ν’ αποσυρθούν από τη σκηνή. Δεν περιμένουν να τους ξεράσει το σανίδι, ούτε αντέχουν το αποδοκιμαστικό γιουχάισμα της γαλαρίας.

   Οι διαφορετικοί άνθρωποι ζουν αλλιώτικες ζωές και διαλέγουν διαφορετικά την "έξοδό" τους. Όπως οι ίδιοι την επιθυμούν και την ώρα που κρίνουν πως τους πρέπει. Και φεύγουν, τραβώντας γιά τ’ όνειρό τους. Αποφασιστικά, περήφανα, ήρεμα, λεβέντικα και με αξιοπρέπεια. Αφού ρούφηξαν την ομορφιά της ζωής, αφήνουν πίσω τους την ασχήμια της, "Χορεύοντας μέχρι τα πέρατα της αγάπης". Λυτρωμένοι κι ελεύθεροι, επί τέλους.  Με το χλωμό φως της σελήνης να τους συνοδεύει και να κάνει  πιό εύκολο τον ανηφορικό, ανεπίστροφο δρόμο τους.
   Και συ που κάποτε μ' αγάπησες, τώρα... "Μη με προδώσεις". Να μην ξεχνάς ποτέ πως στο μικρό, απόκρυφο, άστρο της ψυχής μου, υπάρχει ένα όμορφο δάσος. Μ' ένα ψηλό δέντρο στη μέση και μιά ζεστή φωλιά στα πλούσια φυλλώματα. Εκεί θα σε περιμένω. Ξέρω πως δεν θ' αργήσεις...
   Μιά τελευταία μου σκέψη αγκαλιάζει τρυφερά και μελαγχολικά όλα τα πιστά κι αγαπημένα μου ζωάκια, που αφήνω πίσω έρημα κι απροστάτευτα. Προσβλέποντας στην μεγαλοψυχία και τη στοργή της κοινωνίας των φιλόζωων ανθρώπων και το έλεος του Δημιουργού μας.

                

                                     Ε Ξ Ο Δ Ο Σ 

- Κυνηγούσε ταξιδεύοντας, να κατακτήσει την Ουτοπία. 
  Μίλι το μίλι, μέρα τη μέρα, σταθμό το σταθμό, προσπαθούσε

  να σμικρύνει την απόσταση που τον χώριζε απ' τ' όνειρό του. 

- Στο τελευταίο ταξίδι, τ' ανεπίστροφο, τα κατάφερε! 

  Ίσιωσε το τιμόνι, κράτησε την πορεία, έγνεψε στη Ζωή 

  και διάβηκε τα Σκοτεινά Τείχη, κουρνιάζοντας στην αγκαλιά της.      

     - Έφυγε. Όταν και όπως εκείνος ήθελε! Σταθερά, με καθαρή ματιά, 
        ήσυχη συνείδηση και με χαμόγελο στα χείλη. 

    

Χορεύοντας μέχρι τα πέρατα της αγάπης

Μη με προδώσεις.

  Υ.Γ. Θα εκλιπαρούσα την Εκκλησία της Ελλάδος να δείξει το μέγα έλεός της επιτρέποντας το κλείσιμο του κύκλου μου με την ίδια αξιοπρέπεια που έκλεισα τη ζωή μου. Λιτά, απέριττα, αθόρυβα και χριστιανικά. Τα υπόλοιπα, πιστεύω, πως θα τα... "βρω" απ' ευθείας, με Τον Πλάστη μου. Αυτός, ως Παντογνώστης, θα με καταλάβει και ως Ελεήμων, θα με συγχωρέσει που Τον υποκατέστησα.