Επειδή βιάζομαι....

Πετυχαίνουμε... θαύματα!!! 

 Με άλλα θέματα -πιό επικαίρα- είχα σκοπό ν' ασχοληθώ. Όμως φοβάμαι πως δεν θα μου επιτρέψει ο χρόνος. Έτσι προτάσσω -σαν ξέσπασμα ψυχής- και αναδημοσιεύω ένα κείμενο, σταλμένο από καλό μου φίλο. 

  Γιά χρόνια με βασάνιζαν τα ίδια ερωτήματα του συντάκτη του κειμένου, τον οποίο αγνοώ, αλλά συμπεραίνω πως είναι αρκετά νεώτερός μου, πριν η μελέτη και τα ταξίδια δώσουν τις ίδιες καταλήξεις με αυτές του συντάκτη, με μόνη προσθήκη στον κατάλογο των αριστερών πλήρως απόντων από το παγκόσμιο γίγνεσθαι, των οικονομολόγων. Κρίμα που με πρόλαβε στη δημοσίευση αυτών των σκέψεων!

   Όσοι βίωσαν -έστω επ' ολίγον- τη φαυλότητα, την απολυταρχία και την φενάκη ενός κομμουνιστικού παραδείσου, καταλαβαίνουν. Οι υπόλοιποι είναι στη διαδικασία κατανόησης λόγω συνεχώς αποκτούμενης εμπειρίας, τώρα που -όψιμα- η χώρα προχωρεί προς τα εκεί απ' όπου όλοι οι λαοί του κόσμου φεύγουν τρέχοντας, (όσοι δεν είναι δεσμώτες, εννοείται), με τους "γιαλατζί" -λόγω ανικανότητος- ψευτοκομμουνιστές της πλάκας που έμπλεξε η χώρα μας. Αυτοί είναι τόσο ηλίθιοι και ανίκανοι που ούτε τις ιδεοληψίες τους δεν είναι ικανοί να διαχειριστούν σωστά. Εξ ου και τα πάσης φύσεως παραμύθια και οι γελοιότητες, που ούτε μικρά παιδιά δεν μπορούν, πλέον, να ξεγελάσουν.

   Τελειώνω την εισαγωγή μου με το ποιητικό αριστούργημα του επιλόγου. Προφανώς ο συντάκτης -λόγω ηλικίας- δεν θα είναι γνώστης του απόλυτου ποιητικού "αριστουργήματος" μιάς άλλης υπερτιμημένης αξίας του αριστερού ποιητικού μικρόκοσμου. Το εμετικό λιβάνισμα του Στάλιν από τον... "ποιητή" Ρίτσο. Όποιος, ποτέ, νοιώσει δυσπεψία και στομαχικούς ιλίγγους, ας το αναζητήσει. Μέχρι να φτάσει στον τελευταίο στίχο θα έχει... ανακουφιστεί. Γι' αυτό η ανάγνωση ενδείκνυται να γίνεται στην τουαλέτα.

   Και τώρα, το κείμενο.

   Πάντα με έβαζαν σε σκέψεις τα γνωστά λόγια του Xατζιδάκι πως «στην Ελλάδα για να κάνεις καριέρα πρέπει να είσαι ή αριστερός ή ομοφυλόφιλος. Εγώ πάντως αριστερός δεν είμαι».

    Η Αριστερά έχει δώσει μεγάλους καλλιτέχνες. Όπως και η Δεξιά. Όπως και ο χώρος των ανένταχτων ή πολιτικά ηλιθίων που κινήθηκαν σε κάθε είδους άκρα. Πώς έφτασε όμως η Αριστερά να μονοπωλεί τον πολιτισμό; Θα έλεγε κάποιος ότι φταίνε οι ενοχές της Δεξιάς για τον εμφύλιο πόλεμο. Η Αριστερά δεν έχει ενοχές. Λες και σε έναν εμφύλιο η βαρβαρότητα έχει μονοπώλιο. 

   Ανήκω στη γενιά όπου στο σχολείο δεχτήκαμε την αριστερή κατήχηση. Μάθαμε εμμέσως πλην σαφώς ότι οι δεξιοί είναι «συντηρητικοί». Δεν είχαν «ευαισθησίες», γι’ αυτό και δεν υπήρξε κανείς καλλιτέχνης αξιόλογος από αυτούς. Μιλάω για τη δεκαετία του ’80 και του ’90. Εζησα την εφηβεία μου με την Αριστερά να ταυτίζεται με το απόλυτο καλό και τη Δεξιά με το απόλυτο κακό. Η καλλιτεχνική ζωή ανήκε μόνο στην Αριστερά, ενώ στη Δεξιά δόθηκε το σκυλάδικο.

    Στο πανεπιστήμιο τα πράγματα έγιναν ακόμα πιο αναγκαστικά αριστερά. Σε παρακολουθήσεις του μαθήματος Νεοελληνικής Λογοτεχνίας άκουσα καθηγητή να λέει από την έδρα ότι ο Σεφέρης δέχτηκε κυβερνητικά αξιώματα από δεξιές κυβερνήσεις γιατί ήταν δειλός!
    Μπήκα στον καλλιτεχνικό χώρο σε μια εποχή όπου όποιος δεν δήλωνε αριστερός ήταν ύποπτος. Επίσης, όποιος δήλωνε αριστερός ήταν αυτόματα και «φωτισμένο μυαλό» και «ενδιαφέρον». Επιβλήθηκε μια καλλιτεχνική δικτατορία της Αριστεράς. Η «δίωξη» όσων δεν δήλωναν αριστεροί ήταν να χαρακτηριστούν το λιγότερο γραφικοί. Στον καλλιτεχνικό χώρο αριστερός σήμαινε πρωτοπόρος ακόμα και αν έκλεινε το μάτι στον αυταρχισμό.

    Μετά άρχισα να έχω απορίες. Κανείς αριστερός δεν μπορούσε ξεκάθαρα να ερμηνεύσει γιατί μεγάλοι καλλιτέχνες αποδρούσαν προς τον δυτικό κόσμο. Γιατί, ενώ στην Αμερική το φιλελεύθερο σύστημα άνοιγε τον δρόμο ακόμα και σε έναν απόγονο σκλάβων που έπαιζε καλή κιθάρα να γίνει ο B.B. King και να κατακτήσει τον κόσμο, δεν συνέβαινε και το αντίστοιχο στις χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού. Γιατί κανένας αριστερός καλλιτέχνης του δυτικού κόσμου δεν πήγε να ζήσει και να δημιουργήσει στο ανατολικό μπλοκ;

    Έπαθα σοκ όταν θρησκόληπτοι επιτέθηκαν στον «Τελευταίο πειρασμό» του Σκορτσέζε, το οποίο όμως δεν συγκρίνεται με το σοκ που έπαθα όταν είδα τους αριστερούς «προοδευτικούς» να σπάνε τα σινεμά που έπαιζαν την «Ελένη» του Γκατζογιάννη με τον Μάλκοβιτς. Μια ταινία που αφηγούνταν την ιστορία μιας γυναίκας στον Εμφύλιο που βρέθηκε στην «άλλη» πλευρά.
Επρεπε να ενηλικιωθώ καλλιτεχνικά και υπαρξιακά για να διαπιστώσω ότι τα τραγούδια του Θεοδωράκη που ενέπνευσαν τους Έλληνες κάθε παράταξης αγαπήθηκαν γιατί είχαν τη μελωδία ενός αριστερού και την ποίηση ενός δεξιού. Και αναφέρομαι και στον Ελύτη και στον Σεφέρη. Σε κάποια στιγμή της νεότητάς μου άρχισα να ανακαλύπτω το «αδιανόητο»: ο Χορν ήταν δεξιός! Ο Ζαμπέτας είχε κατηγορηθεί για δεξιός.

    Ο Κακογιάννης ήταν ξεκάθαρα φιλελεύθερος. Έμαθα για τη δολοφονία της μεγάλης ηθοποιού του Εθνικού Θεάτρου Ελένης Παπαδάκη στα Δεκεμβριανά. Αν ανήκε στην Αριστερά, σίγουρα θα τη θρηνούσαμε ακόμα. Μεγάλο ήταν και το σοκ μου όταν διαπίστωσα ότι στον χώρο του ρεμπέτικου υπήρχαν βασιλόφρονες όπως ο Μάρκος Βαμβακάρης. Δεν είχα συνειδητοποίηση ότι ο δίσκος «Ρεμπέτικο» σε μουσική Ξαρχάκου και στίχους Γκάτσου ήταν δημιούργημα καλλιτεχνών που δεν είχαν καμιά σχέση με την Αριστερά.
Κάποτε έτυχε να ακούσω τον Θεοδωράκη να λέει ότι όταν ήταν εξόριστος στην Ικαρία και κυκλοφόρησαν δίσκοι του με μπουζούκι, δέχτηκε επιπλήξεις από τους συντρόφους του. Θεωρούσαν το μπουζούκι όργανο της αστικής παρακμής.

    Τελικά τι σημαίνει να είσαι αριστερός καλλιτέχνης; Δεν ξέρω. Σίγουρα κάτι εύκολο. Δηλώνεις πως είσαι με τους «καλούς», άρα οι άλλοι με τους «κακούς». Λες και η ζωή είναι σπαγγέτι γουέστερν.

   Επειδή προφανώς τους αριστερούς καλλιτέχνες θα τους ξέρει καλύτερα ένας αριστερός πνευματικός άνθρωπος, θα ήθελα να δώσω τον λόγο στον ποιητή Μανόλη Αναγνωστάκη:

«Στο ξενοδοχείο Macedonia
πλάγιασα σε μεταξωτά σεντόνια
είχανε και μεταξωτές κουβέρτες
κι είπα: φέρτες.
Είπα και στη ρεσεψιονίστα
πως μ’ έπιασε μεγάλη νύστα.
Θέλω άνεση σουίτας
είμαι ποιητής της ήττας»

   Σημ.  Θεωρώ υποχρέωσή μου να συμπληρώσω το ως άνω ποιητικό, αριστερό, αριστούργημα, γιατί, προφανώς, παρέλειψε ο συντάκτης του κειμένου:

  «Εἶμαι γενιὰ τοῦ Ἀργυρίου
  (ρίου ρίου κι ἀντιρίου)
  συνάδελφος τοῦ Κουλουφάκου
  καὶ κάτσε κι ἄκου...»