«Πετρόπουλος και Πολάκης».

"Φάκ νιούς"... άχρηστοι!

 

"Κόπι πάστε" και κοπιάστε!

Σαν να λέμε... «Φασουλής και Περικλέτος»

   Οι πιό παλιοί εξ υμών, ιδίως όσοι κατοικούσαν σε φτωχογειτονιές της Αθήνας, σίγουρα θα θυμούνται διάφορους λαϊκούς τύπους, οι οποίοι κατά καιρούς, ή επ’ ευκαιρία κάποιας γιορτής, περιήρχοντο ανά τας οδούς και ρούγας -ή εστήνοντο σε κάποια πλατεία- και προσέφεραν... ψυχαγωγικόν θέαμα σε μικρούς και μεγάλους, περιφέροντας δίσκο και εισπράττοντας γιά τον κόπο τους... πενταροδεκάρες προς το ζην.

   Ενδεικτικά αναφέρω τον Τάσο τον μπεχλιβάνη που στηνόταν στη μικρή πλατεία, απέναντι από τον Άγιο Κωνσταντίνο, στην οδό Λένορμαν και έδινε... παραστάσεις. Μιά χαψιά άνθρωπος αλλά -πράγματι- πολύ δυνατός. Λύγιζε σίδερα, έσπαγε τούβλα με το κεφάλι, έσκιζε τράπουλες, τον έδεναν με αλυσίδες κι αυτός λυνόταν στο άψε-σβήσε, τέτοια... θαυμαστά, ιδίως γιά μας την πιτσιρικαρία που παρακολουθούσε εκστατική από την πρώτη σειρά του κύκλου:

   - Τα, τς, τα... τί κάνει, ρε, το... παλληκάρι!

   Ώσπου μιά μέρα έγινε η... καταστροφή που έγινε αιτία να εξαφανιστεί ο Τάσος από τον Κολωνό!  Ήταν προχωρημένη άνοιξη, προς καλοκαίρι. Ο ήλιος έκαιγε ακόμα το απόγευμα και το... παλληκάρι ίδρωνε-ξεΐδρωνε γιά να βγάλει την... «φασολάδα», όπως ο ίδιος διετείνετο. Και ζητούσε συνέχεια νερό να δροσιστεί. Κάποιοι μάγκες που γνώριζαν το ρεπερτόριό του, λίγο πριν κάνει το νούμερο με την αλυσίδα του πρόσφεραν... λεμονάδα! Όμως τί λεμονάδα... λεμονάδα καθαρτική! Ο φουκαράς ο Τάσος, που εκεί στις αρχές της δεκαετίας του ’50 αμφιβάλω αν είχε δοκιμάσει ποτέ του αναψυκτικό, την κατάπιε μονορούφι και με μεγάλη... απόλαυση! Μετά, κάποιος -προφανώς ναυτικός- από την παρέα του έδεσε σφιχτά την αλυσίδα με τόσους ναυτικούς κόμπους και τόση δύναμη που ήταν αδύνατον στον Τάσο να λυθεί εύκολα. Πάλευε, στριφογύριζε, κυλιόταν στο έδαφος... τίποτε! Σε λίγο, όταν άρχισε να δρα το φάρμακο, ο Τάσος βάλθηκε να παλεύει απελπισμένος και με μανία να προσπαθεί να λυθεί. Σιγά που θα λυνόταν! Καθώς οι δυνάμεις του λιγόστευαν από την απελπισία κι ενώ αυτός έκανε σαν τρελός, με την ομήγυρη να παρακολουθεί εκστασιασμένη το θέαμα, ξάφνου βγάζει μιά σπαραχτική κραυγή:

   -Λύστε με, βρε,... χέζομαι! Ο φουκαράς Τάσος... δεν άντεξε! Όμως, σιγά που θα τον έλυναν! Το χάχανο κι η καζούρα που επακολούθησαν ακούγονταν από το Μεταξουργείο μέχρι την Κολοκυνθού.

   - Όα, ο Τάσος χέζεται, επαναλάμβανε συνεχώς, και εν χορώ, η μαρίδα του Κολωνού, σκασμένη στα γέλια! Δεν υπάρχει σαδιστικότερο θέαμα από πιτσιρίκους που δεν συναισθάνονται το μαρτύριο του... πλησίον.

   Τελικά, μη βρίσκοντας συμπαράσταση, ο ταλαίπωρος ο Τάσος, άρχισε -σαν σφιχτοδεμένο λουκάνικο-  με μικρά πηδηματάκια να κατηφορίζει την οδό Αίμωνος, υπό τη συνοδεία της θριαμβολογούσης πιτσιρικαρίας, μέχρι που χώθηκε στο άφραχτο οικόπεδο, πίσω από το θερινό σινεμά «Άκρον και... «ανακουφίστηκε» με την ησυχία του. Χαμένος και δεμένος, πίσω από τα ψηλά χορτάρια.

   Την συνέχεια την έμαθα την επομένη, γιατί η ξύλινη κουτάλα της μητέρας δεν επέτρεπε καθυστερήσεις στην επιστροφή. Άφού λύθηκε το παλληκάρι και νύχτωσε καλά-καλά, σάλταρε τα κάγκελα της Παιδικής Χαράς, ολόχεστος, πλύθηκε, μάζεψε ρούχα και σύνεργα που ήσαν αφημένα στην πλατεία και... όπου φύγει-φύγει. Δεν ξαναφάνηκε στη γειτονιά. Κάποιοι το είδαν, λένε, να δίνει... παραστάσεις στο Θησείο. Καημένε Τάσο....

   Άλλο ωραίο νούμερο -εποχή Αποκριάς- ήταν το γαϊτανάκι. Μία ομάδα «αδελφών», μασκαρεμένες χανούμισσες και βαμένες έντονα, με επί κεφαλής τη χεροδύναμη Βασίλω, (αλλοίμονο σε όποιον έκανε το λάθος να τον ξεφωνίσει!), και τον ντελικάτο Γιώργη, τον Τζερεμέ, έπλεκαν και ξέπλεκαν μαεστρικά το... γαϊτανάκι, υπό τους ήχους κάποιας πλάκας ενός ξεκούρντιστου γραμμοφώνου.

   Συνηθέστατο θέαμα, επίσης, η θορυβώδης συνοδεία γύφτων που με νταούλια περιέφερε μιά ταλαίπωρη αρκούδα που χόρευε -αν ήθελε ας έκανε κι αλλιώς- δεμένη από τη μύτη, στο πρόσταγμα του αρχιγύφτου. Άλλοτε, αντί αρκούδας κουβαλούσαν μιά δεμένη... μαϊμού, που στο πρόσταγμα: - Πώς βάφονται οι κυρίες του καλού κόσμου; η μαϊμού πασαλειβόταν μ’ ένα... κραγιόν που της έδινε ο γύφτος και, αφου βαφόταν, έτρωγε το κραγιόν!

   Όμως το αγαπημένο μου θέαμα  ήταν το κουκλοθέατρο. Ένας μπερντές, δύο επί δύο, και στο πάνω άνοιγμα της πρόσοψης δυό μαριονέττες -ο Φασουλής κι ο Περικλέτος - να μας διασκεδάζουν με τα καμώματά τους, που συνήθως τέλειωναν με μαγκουριές!

   Εντελώς αυθόρμητα, αυτό το κουκλοθέατρο μου ήρθε στο νου, βλέποντας τις αμόρφωτες μαριονέτες της κομμουνιστικής διαστροφής, τον "Πετρόπουλο και τον Πολάκη", ως νέους... "Φασουλή και Περικλέτο". Από μιά πιό ραφινάτη θέση -Βουλή Ελλήνων- και με πανελλήνιας εμβέλειας αναμετάδοση, προσφέρουν το ίδιο διασκεδαστικό θέαμα εις πάντας -μικρούς και μεγάλους- με τα αστεία καμώματά τους. Ειδικά με το αγγλικό ρεπερτόριο. Έτσι εξασφαλίζεται στον λαό το θέαμα. Μόνο που αντί άρτου, (κατά το ρωμαϊκό πρότυπο), το μενού προβλέπει μόνο σανό, διά τους εκλεκτούς οπαδούς τους!

   ΥΓ. Ειδικώς διά τον εξοχότατον κ. Πολάκη, η στήλη θα τον προτιμούσε στον ρόλο του Σταύρακα, του Θεάτρου Σκιών. (Σε Κρητική εκδοχή). Του ταιριάζει περισσότερο. Λόγω κουτσαβακίστικου θράσους και ψευτολεβεντιάς.