Επιστροφή απ’ το Αύριο. Νο 2

- «Θεέ μου, σώσε με», «Θεέ μου σώσε με»!

   Επιστρέφω, μετά από 46 σφυγμούς, 15 ημέρες συνολικής νοσηλείας, εκ των οποίων οι 8  στην

Εντατική της «Σωτηρίας». Δριμύτερος, δυνατότερος, εμπειρότερος και -οπωσδήποτε- σοφότερος.

   Κατ’ αρχήν, ένα μεγάλο ευχαριστώ.  Πρώτα απ’ όλα στον Θεό και μετά -κατά σειρά- στην πιστή οικιακή μας βοηθό Σόνια, την Αστυνομία της Ερέτρειας, το Νοσοκομείο Χαλκίδος, (τρεις ημέρες διασωληνωμένος), το τμήμα εντατικής θεραπείας του Νοσοκομείου «Σωτηρία» (πέντε ημέρες), καθώς και την Παθολογική Κλινική του ίδιου Νοσοκομείου, το οποίο ανέλαβε το τελικό... ρετούς αποκατάστασής μου γιά τις τρεις τελευταίες ημέρες. Χωρίς να παραγνωρισθεί και η μεγάλη συνεισφορά δύο καμικάζι οδηγών ασθενοφόρων, οι οποίοι με... κυκλοφόρησαν. (Ερέτρεια - Χαλκίδα - Αθήνα).

   Θα καταλήξω στην εξιστόρηση του εντυπωσιακότερου  συμβάντος της μεγάλης και -παρ’ ολίγον- ανεπίστροφης διαδρομής μου των τελευταίων ημερών, αλλά και -ταυτόχρονα- ολόκληρης της ζωής μου. Τη μεγάλη συνάντηση με τον Δημιουργό του Παντός. Την προηγούμενη συναίσθηση της αλαζονικής μου συμπεριφοράς, του χειρότερου από τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα, κατά την Παπική Εκκλησία και τον Πάπα Γρηγόριο τον Α΄, σε συνδυασμό με την αρχαιοπρεπή «Ύβρι» κατά του Θείου.  Αποδίδοντας την αντίληψη σχετικά με την ύβρη και τις συνέπειές της, όπως τουλάχιστον παρουσιάζεται στην αρχαιότερή της μορφή, με το διαδοχικό σχήμα ὕβρις → ἄτη → νέμεσις → τίσις μπορούμε να πούμε ότι από αρχαιοτάτης εποχής πιστευόταν πως μία «ὕβρις», προκαλούσε -συνήθως- την επέμβαση των θεών, και κυρίως του Δία, που έστελνε στον υβριστή την «ἄτην». Δηλαδή το θόλωμα, την τύφλωση του νου. Αυτό ακριβώς που συνέβη στην περίπτωσή μου και με την ίδια σειρά και -μοιραία- από την κλασική ακόμη εποχή και εντεύθεν, σε πολλές περιπτώσεις οι έννοιες Άτη, Δίκη και Νέμεσις να αποκτούν στη μέση συνείδηση των ανθρώπων ισοδύναμη σημασία, με αυτή της αρχαίας «Θείας τιμωρίας».

   Αναζήτησα -στην πολυήμερη ανάρρωσή μου και τον φαινομενικά ατέλειωτο χρόνο της- την τακτοποίηση σκέψεων, σε σχέση με όσα εβίωσα και όσα -τελικά πολύ απλά και σοφά στη μεγαλοσύνη τους- συμβαίνουν στη Θεία Πρόνοια, και τα οποία ο Παντοδύναμος Θεός, στην απόλυτη Μεγαθυμία του με καταξίωσε να κατανοήσω πλήρως. Όπως του πολυακουσμένου: «Δίδαξόν με τα δικαιώματά σου», το οποίο πολλοί ακούν, λιγότεροι προσέχουν και ελάχιστοι κατανοούν σε βάθος και νόημα. Τελικά κατέληξα -ερμηνεύοντας τα όσα σαφώς μου επέτρεψε να συμπεράνω από την σύντομη συνάντησή μας- πως βασικός τομέας αρμοδιοτήτων, τις οποίες  -επ’ ουδενί- εκχωρεί στα δημιουργήματά Του είναι η «σπορά» και ο «θερισμός» των ψυχών και των σωμάτων. Το ενδιάμεσο διάστημα το αφήνει στη διακριτική ευχέρεια και διαχείριση -κατά το απόλυτο δοκούν- στα έλλογα τέκνα Του. Έτσι ερμηνεύεται και η απόλυτη ελευθερία χειρισμών που επιτρέπει -απρόσκοπτα- στον Άνθρωπο, μολονότι, ως Παντογνώστης, θα μπορούσε να εμποδίσει, αλλοιώσει, αποτρέψει δυσάρεστα, ενθαρρύνοντας τα χρήσιμα και ευχάριστα.  Όμως κάτι τέτοιο δεν Τον απασχολεί, καθ’ όσον θα αποτελούσε φαλκίδευση των ελευθεριών που ο Ίδιος παρέσχε στον Άνθρωπο.

   Ανέκαθεν οι σχέσεις μου με το Θείο είχαν πάντοτε μιά σταθερότητα και μιά τυπικότητα. Εννοείται πως η διάκριση μεταξύ «Θεού» και «θρησκείας» είχαν πάντοτε  μέσα μου ξεκάθαρα διακριτό χαρακτήρα. Ποτέ τους τα διάφορα κατηχητικά, τα «παπαδάκια», οι συχνές παρακολουθήσεις της Κυριακάτικης Θείας Λειτουργίας και οι πολλές θρησκευτικές εκδηλώσεις, οι μεγάλοι σταυροί,  οι βαθιές γονυκλισίες και όλες εκείνες οι φανατικές «θεούσικες» ενασχολήσεις δεν αποτέλεσαν το φόρτε μου. Μου μύριζαν πολύ «μούχλα» και μεγάλη υποκρισία. Λες και όλος αυτός ο μανδύας της κακίας και φαυλότητος θα μπορούσε να καλύψει, εξωραΐσει και ξεγελάσει τον... «δίκης οφθαλμό, ος τα πανθ’ όρά», πετυχαίνοντας αφέσεις, ασυλίες και πασπαρτού γιά τον Παράδεισο!

   Κάτι τέτοια με ενοχλούσαν και περιόριζαν τις πολλές επαφές μου με την Εκκλησία, κυρίως, στις μεγαλειώδεις Μεγαλοβδομαδιάτικες Λειτουργίες με τα καλλικέλαδα ακούσματα εξαιρετικών χορωδιών.

   Όμως η πλήρης αποδοχή του Θεού -τόσον ως έννοια, όσον και ως Δημιουργού του Παντός- αποτελεί εντελώς διαφορετικό «αίτημα». Διαφορετικό και εντελώς απλό. Σχεδόν απλούστατο. Η άρνηση του Θεού ξεπερνά την ανοησία και την ηλιθιότητα, κάτι που -αν δεν υπήρχαν οι γραφικές φιγούρες των σύγχρονων πολιτικών μας ταγών- θα ήταν εξαιρετικά δύσκολο να μορφοποιήσουμε. Οι...  σεπτές μορφές των διαφόρων κραμάτων σύγχρονων λαχαναγοριτών με κατοχικούς μαυραγορίτες, δίνει ένα πρώτης τάξεως δείγμα της σοβαρότητος των αρνητών της έννοιας του Θεού και.... άρα της σοβαρότητος τέτοιων απόψεων. 

   Έχοντας ανατρέξει στις θεωρίες των πάσης φύσεως φιλοσόφων που αρνούνται την ύπαρξη του Δημιουργού-Θεού, η αφέλεια και απιθανότητα είναι έκδηλες. Τόσον σε αυτές-καθ’ αυτές τις επιχειρηματολογίες, όσον και την προσωπικότητα των εκφραστών τους. Π.χ. η γραφικότητα του τελευταίου ζεύγους των εστέτ της παγκόσμιας ηχηρής ασημαντότητος. Των πανηδονιστών Ζαν Πωλ Σαρτρ και της αλλοπρόσαλλης Σιμόν ντε Μπωβουάρ. (Όποιος το αντέχει ας αναζητήσει περισσότερα στις βιογραφίες τους). Διάφοροι φιλοσοφικοί... «αστέρες» που θέλουν να παρουσιάσουν απιθανότητες περί τη Δημιουργία και να δείξουν πως είναι... διαφορετικοί, πιό προχωρημένοι και πιό περίπλοκοι. Με οπαδούς όμοιας ασυναρτησίας, αλλά... προχωρημένης ανοησίας και ασάφειας.  

   Επιλέγοντας -τυχαία- μερικούς επιφανείς αθεϊστές και ενσκήπτοντας στις νεφελώδεις υλιστικές θεωρίες τους, π.χ. Φώϋερμπαχ (1804 - 1872),  όπου -κατ’ αυτόν- «ο Θεός αποτελεί απλώς την εξωτερικευμένη προβολή τής εσωτερικής φύσης του ανθρώπου»! Δηλαδή, πετάμε μια παπαρδέλα και... «καθαρίσαμε»! Όσο γιά το ποιός δημιούργησε, π.χ., το απώτατο Διάστημα και ποιός εξασφαλίζει την απρόσκοπτη και θαυμαστή του λειτουργία... κουβέντα!

   Αντίστοιχα, ο πολύς Νίτσε, στις κεντρικές ιδέες της φιλοσοφίας του περιλαμβάνει τον «θάνατο του Θεού», την ύπαρξη του υπερανθρώπου, την ατέρμονη επιστροφή, τον προοπτικισμό και λοιπά ευφυολογήματα που αποδεικνύουν διαταραγμένα πνεύματα, στριμωγμένα σε έναν περίεργο μισοπάλαβο προβληματισμό, που βγάζουν τρελά  συμπεράσματα και βρίσκουν, ομοίως παλαβούς οπαδούς.

   Ακόμη κι ο σοβαρότερος εξ όλων, ο Καρλ Μαρξ, με το έργο του οποίου επιδερμικά ασχολήθηκα, (λόγω σχετικής αδιαφορίας στην ανεδαφικότητα και χρονικά ξεπερασμένη εποχή διατύπωσης των θεωριών του), ουδέποτε διατύπωσε το τσιτάτο: «Ο Θεός είναι το όπιο του λαού». Η γνωστή μας -πασίγνωστη πλέον λόγω ΣΥΡΙΖΑ- αριστερή διαστρέβλωση, έβαλε τον Θεό στη θέση της θρησκείας, προκειμένου να ενισχύσει την ουτοπική και φαύλη κομμουνιστική άποψη περί της προλεταριατικής... «αλοιφής».

   Κοντολογίς και για να κλείνουμε μιά άνευ αντικειμένου συζήτηση. «Δημιουργία» χωρίς «Δημιουργό», δεν νοείται! Και καμμία τέτοια.... «προβολή» μπορεί να δικαιολογήσει π.χ., την ύπαρξη του... «Άλφα του Κενταύρου», τις «μαύρες τρύπες» του Διαστήματος και όλο το μεγαλειώδες μυστήριο του Σύμπαντος, χωρίς τη παραδοχή και μεσολάβηση της ασύλληπτης δύναμης, που συνηθίσαμε γιά λόγους συνεννόησης να αποκαλούμε: «Θεός»! Στις αφελέστερες των αφελών αιτιάσεις: «Δεν είδα τον Θεό, άρα... δεν υπάρχει», -και γιά την οικονομία της συζήτησης- όποιος δεν πάτησε πόδι στη Γη του Πυρός, θα δικαιούται να την αρνείται! Κι εγώ, αν και δεν γνώρισα προσωπικά  -δεν πρόλαβα!- τον Ρέμπραντ, όμως βλέποντας τη «Νυχτερινή περιπολία» του στο Βασιλικό Μουσείο του Άμστερνταμ, τον... αποδέχομαι!

   Έρχομαι -με τεράστια συγκίνηση τώρα- στο προσωπικό μου βίωμα. Ένας επώδυνος λοιμώδης έρπης ζωστήρας αποτέλεσε τη σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι της απογοητεύσεως και την αλαζονική, υβριστική διολίσθηση στον δικαιωματικά αναφαίρετο χώρο της Θείας Δικαιοδοσίας. Μετά τριήμερη παραμονή στο Νοσοκομείο Χαλκίδος, όπου ματαίως αναμενόταν πιθανή ανάνηψη, αλλά και λόγω ελλείψεως μηχανισμών διενέργειας παρακεντήσεων, αφού η εγκεφαλική μου ακεραιότητα ετίθετο πλέον σε σοβαρή αμφισβήτηση, ένας... Σουμάχερ οδηγός νοσοκομειακού με μετέφερε τάχιστα -όπως έμαθα μετά- στην μονάδα εντατικής θεραπείας της «Σωτηρίας».

   Σε άγνωστο χρόνο -και πάντα μέσα σε κώμα- άρχισα να βλέπω μια αλλόκοτη... τηλεοπτική προβολή. Λες και μια μεγάλη οθόνη άνοιξε εμπρός μου. Στην αρχή, σε χρώματα ζωηρά, μιά νεκροφόρα ανέβαινε γοργά ένα λαμπρό τοπίο, εκτελώντας -προφανώς- την τελευταία μου παραγγελία γιά αποτέφρωση στη Σόφια. Έντονες σλάβικες ομιλίες επιβεβαίωναν την ναρκωμένη υποψία μου.

   Ξαφνικά, η προβολή σταμάτησε, η αναμετάδοση γύρισε σε... ασπρόμαυρη και ένας φοβερός, απόλυτος, τρόμος με κατέλαβε. Το σκηνικό, όταν ξύπνησα, ήταν αυτό που έβλεπα με τα μάτια της ψυχής, κοιμισμένος. Τα φώτα οροφής, οι εξαεριστήρες, τα πυροσβεστικά σημεία, οι απέναντι πάγκοι και οι έντονες επιτακτικές φωνές. «Κύριε Παπαδημητρόπουλε με ακούτε;». «Κύριε Παπαδημητρόπουλε... το ένα», «κύριε Παπαδημητρόπουλε... το άλλο». Φωνές που έφερναν στο νου μου γυναίκες... αφέντρες, ή βασανίστριες, άλλων εποχών. Μάλιστα, στα δύο κάτω άκρα της οθόνης αναγνώρισα -μεταγενέστερα όταν ξύπνησα-  σε ακίνητες μικρές φωτό, τις κοπέλες-αγγέλους που ήσαν επιφορτισμένες με την διάσωσή μου. Την Άννα K. και την Ειρήνη Τ.            

   Τον επίμαχο χρόνο, με τη διασωλήνωση να «ερμηνεύεται» ως... κόψιμο γλώσσας, αφού δεν μου επέτρεπε -παρά την προσπάθεια- ομιλία και το «δέσιμο» στο κρεβάτι ως σατανική ακινητοποίηση, ο τρόμος που με είχε καταλάβει και η σχετική απόλυτη απελπισία, με οδηγούσαν στην απόλυτη παράνοια, καθώς είχα την αίσθηση πως μιά ομάδα... «κακών» με είχε απαγάγει, στοχεύοντας στην απόλυτη συντριβή μου. Ήδη, μέσα στην απελπισία μου ο θάνατος αποτελούσε το μικρότερο κακό που θα μπορούσε να με βρει και εξέφραζε λύτρωση μάλλον, παρά κακό!

   Στην απελπισία μου -αυτόματα, αυθόρμητα κι ασχεδίαστα- με στόμα άηχο σχεδίασα με τα χείλη -δύο φορές- το: «Θεέ μου, σώσε με»! Ένα αίτημα που περιελάμβανε την απόλυτη μετάνοια των θεσμικών παραπτωμάτων και που πίστευα πως μπορεί να ικανοποιηθεί μέσα σπό το απέραντο Μέγα Έλεος του Δημιουργού και  την απόλυτη μετάνοια τη δική μου!

   Σε χρόνο μηδέν, το σκηνικό φωτίστηκε, οι φωνές γλύκαναν και η άγρια θάλασσα γαλήνεψε, σαν την λίμνη της Γενησαρέτ. Η φωνή της Άννας Κυριακούδη μαλάκωσε και ένα ζεστό αίσθημα εμπιστοσύνης και ασφάλειας πλημμύρισε τον χώρο. -«Κύριε Παπαδημητρόπουλε, απαντήστε μου: Αναγνωρίζετε την κόρη σας;»!!!  Ήξερα πως είχα πλέον σωθεί. Πήρα το μήνυμα κατ’ ευθείαν από Εκείνον.

   Η συγκίνηση που εξακολουθεί να με πνίγει, δεν μου επιτρέπει -προς το παρόν- να επεκταθώ στο θέμα. Θεωρώ, όμως, και ουδέποτε θα πάψω να θεωρώ, πως έζησα ένα θαύμα. Έζησα την άμεση επικοινωνία με τον Θεό. Γνώρισα τη συντριβή της μετάνοιας και γεύτηκα την Συγγνώμη Του, καταξιωνόμενος την συμπερίληψή μου στη μικρή εκείνη χορεία των Ευλογημένων Του.