Mea culpa! Με τη σκέψη στον πρώτο διδάξαντα και μεγάλο δάσκαλο Αντρέα.

Ο χριστεπώνυμος κυβερνητικός εσμός

Η μεγαλοπρέπεια της υποκρισίας και η υποκρισία της μεγαλοπρέπειας.

- Μωρ' τί είναι τούτο δω το πράμα; Πρώτη φορά το πιάνω στα χέρια μου! Λες να εκραγεί;

    Όσο βλέπω τέτοιες φωτογραφίες από την Ανάσταση, τόσο το μυαλό μου, κολλημένο, απορεί: Τελικά όλο αυτό το στημένο καραγκιοζιλίκι τί θέλει να παραστήσει, τί να υποδηλώσει, ποιόν να πείσει και ποιόν να ξεγελάσει; Μήπως τον... αντιπαγανιστή Μπλατσαούρα, τον συρφετό που στις ορκωμοσίες έτρεχε να δώσει πολιτικό όρκο, ή τους κατηχούμενους στην κομμουνιστική αθεϊα χαχόλους συριζάριους οπαδούς.  Η αλαζονική έκφραση του -κατά τη δική του δήλωση- άθεου πρωθυπουργού είναι χαρακτηριστική της... θρησκευτικής κατάνυξης και αμηχανίας που του δημιουργεί η στιγμή. Και γενική αίσθηση που βγάζουν οι σχετικές εικόνες μοιάζει με ένα:  - "Άντε να τελειώνουμε, να πάμε γιά κανένα ποτήρι. Κερνάει ο... Μέντωρ"!

   Κάτι τέτοιες στιγμές, απύθμενου θράσους και απίθανης αναισχυντίας, θυμήθηκα τον πρώτον διδάξαντα την παραπληροφόρηση και εξαπάτηση του λαού, τον διαβόητο λαϊκιστή και δημαγωγό "Αντρέα". Έναν πρωτοπόρο στο είδος, τον οποίο οι μετέπειτα... "μελετητές" του τον ξεπέρασαν κατά πολλές παρασάγγας.

   Κάποτε, λοιπόν, σε μιά από τις σπάνιες φορές που η αλεπού...  Αντρέας ήθελε να παραδεχθεί λάθος του, χωρίς όμως αυτό να γίνει αντιληπτό από τους δικούς του χαχόλους, και με δεδομένο πως εκείνος -τουλάχιστον- διέθετε αρκετή μόρφωση, "ξεφούρνισε" το λατινικό: "mea culpa". Δηλαδή... "λάθος μου". Και θυμάμαι σε μιά οικοδομή μου, έναν μάστορα, φανατικό πρασινοφρουρό, να... πανηγυρίζει:

   -"Βρε, τον "που..." τον Αντρέα, μεγάλη γάτα! Πάλι τους την έφερε. Πάλι... "κόλπα" τους κάνει !