ORPHEAS

Γιά όσους αφελείς απέμειναν, της απ' εδώ πλευράς.

Κάποιος να σκουντήσει τον... Μέντορα, πριν πέσει κάτω!

   Η κομμουνιστική αριστερά είναι τόσο προοδευτική ώστε δεν έχει μετακινηθεί κατά κεραία, από θέσεις, απόψεις και πρακτικές που διατηρεί, γιά πάνω από αιώνα. Γι’ αυτό είναι πολύ εύκολα ανιχνεύσιμη και αναγνωρίσιμη. Οι οπαδοί της μας μοιάζουν -πιθανότατα από... «κατασκευαστικό» λάθος, ή ιδιοτροπία, του Δημιουργού- μόνο στα εξωτερικά ανθρωπομετρικά χαρακτηριστικά και γι’ αυτό μπερδεύονται με τους φυσιολογικούς ανθρώπους, αυτούς που λέμε της... διπλανής πόρτας. Μόλις, όμως, ανοίξουν το στόμα τους αμέσως γίνεται αντιληπτή η διαφορετικότητά τους. Ως ένα πολύ απλό και απόλυτα χαρακτηριστικό δείγμα, παρατηρήσατε εκείνη την αριστερή ποντικομαμή που εμφανίζει ο Ευαγγελάτος στο δελτίο του, προκειμένου να δοκιμάσει το νευρικό μας σύστημα. Γιά μιά φορά αξίζει τον κόπο η παρακολούθησή του. Τουλάχιστον μέχρι να... «φορτώσει» -στα όρια της αντοχής του-  και το δικό σας σύστημα.

   Όλα αυτά τα αριστερά ανθρωποειδή -ο χαρακτηρισμός και η ευθύνη του όρου αποκλειστικά δικά μου- σίγουρα διαθέτουν ιδιοκατασκευή στον εγκέφαλό τους. Πιθανότατα ένα μικρό μετασχηματιστή, ο οποίος φιλτράρει και... "αριστεροστρέφει" κάθε εισερχόμενο ερεθισμό. Με μόνη εξαίρεση το ατομικό συμφέρον του κατόχου του. Τόσο σε επίπεδο ανόδου στην κομματική νομενκλατούρα, όσο -κυρίως- στο επίπεδο του ατομικού πλουτισμού. Κλασσικά παραδείγματα της τελευταίας παρατήρησης, η τεράστια συγκέντρωση πλούτου όλων εκείνων των φαύλων, με την αργόσχολη πολυεκατομμυριούχο νυφίτσα του Στρασβούργου να αποτελεί κορυφαίο δείγμα.    Όμως, εκείνη η περίπτωση που δεν αποκρύπτεται και δε χωρεί αμφισβήτησης -με απαράμιλλη  αναισχυντία ζυμωμένο- είναι αυτό της αξιέραστης κυρίας Βάκη, αυτής που βρίσκεται, στην εικόνα,  δίπλα στον οινόφλυγα... μέντορα. Αυτή που κρατά την λαμπάδα με το Άγιο Φως της Αναστάσεως. Ένα φως, την αφή του οποίου θεωρεί... απάτη και κατάλοιπο παγανισμού.

   Χαρακτηριστικό παράδειγμα του πώς λειτουργεί αυτό το ενσωματωμένο "μετασχηματιστάκι" στα αριστερά μυαλά είναι, αφ' ενός το χάψιμο της οιασδήποτε παπαρδέλας του σερβίρουν και, αφ' ετέρου, η ευμετάβλητη στάση  -ένεκα φιλτραρίσματος- απέναντι στους δανειστές. Μόλις σκάσει κάποια υποψία θετικής παρατήρησης γιά την κυβέρνηση, από τον... Σόιμπλε, αμέσως η βελόνα στρίβει στο...: «Ζήτω ο Σόιμπλε, όξω το ΔΝΤ»! Και αντιστρόφως, όταν -υπονοηθεί απλά- κάτι θετικό από την Λαγκάρντ, τότε... «Ζήτω το ΔΝΤ, κάτω ο... Σόιμπλε». Απλά παιδικά καμώματα γιά τα παιδικά μυαλά των αφελών χαχόλων, που διαθέτοντας κι αυτά το «μετασχηματιστάκι» τους, συντονίζονται μιά χαρά με τους ηγέτες τους. Οι οποίοι δεν θα ορρωδήσουν ούτε στο να ανακοινώσουν προσεχή ανατολή του ήλιου από την... δύση, αν κρίνουν πως αυτό είναι γιά το αριστερό τους συμφέρον!  Και δεν καταλαβαίνουν- ή κάνουν πώς- ότι οι πάσης φύσεως δηλώσεις, των πάσης φύσεως αξιωματούχων απηχούν και εκφράζουν, αποκλειστικά τα δικά τους συμφέροντα!

   Τελειώνω γιά σήμερα με την πιό χαρακτηριστική φενάκη που έχουν -συνειδητά ή μη- χάψει οι αριστεροί αφελείς: «Ο Σαμαράς έκοψε πρώτος τις συντάξεις, ο Τσίπρας σας φταίει»;

   Εδώ παραβλέπονται -ή μπουρδουκλώνονται- τα εξής πραγματικά περιστατικά: Το πρώτο μνημόνιο, που σαφώς δεν έφερε την κρίση, αλλά η κρίση αυτό, αποτελούσε το μοναδικό σωσίβιο στο οποίο κατέφυγε, βιαστικά και πανικόβλητα, ο χαζός Γιωργάκης, όταν του εξήγησαν πως τα λεφτά... πάπαλα και πως τον επόμενο μήνα... γιόκ συντάξεις, γιόκ μισθοί! Όμως αυτό το σωσίβιο το άρπαξε χωρίς, όχι μόνο να το παζαρέψει, αλλά ούτε καν να το διαβάσει -λόγω του ασφυκτικού χρόνου- όπως κορυφαίοι αρμόδιοι υπουργοί του παρεδέχθησαν. Αλλά, προφανές και αναπόφευκτο ήταν το σωσίβιο των νέων δανεικών να συνοδευτεί από μέτρα θεραπευτικής λιτότητος, τουλάχιστον μέχρι η ναρκωμένη, από την επίπλαστη ευημερία των δανεικών και της σπατάλης, ελληνική οικονομία βγει από τον λήθαργο των επιδοτήσεων, των αυξήσεων και των τζάμπα απολαβών.

   Η ελληνική νοοτροπία του... «δεν βαριέσαι» και η κλασσική ελληνική κουτοπονηριά οδήγησε σε συνεχή... «ψηφίζω αλλά δεν εφαρμόζω», με αποτέλεσμα να χαθεί η... μπάλα σε ένα χάος ασυνεννοησίας, δυστροπίας εφαρμογής αντιλαϊκών μέτρων και αβελτηρίας των τότε κυβερνώντων. Μόνη σοβαρή προσπάθεια... «περιμάζωξης» της κατάστασης και σταδιακής βελτίωσης της οικονομίας -οπωσδήποτε με επώδυνα, αλλά στοχευμένα μέτρα- ήταν αυτή των Σαμαρά-Βενιζέλου. Δειλή έξοδος στις αγορές, οικοδόμηση εμπιστοσύνης και, κούτσα-κούτσα, σταδιακή ανόρθωση της ελληνικής οικονομίας, που θα προσπαθούσε να ανακάμψει βασισμένη στην μεγιστοποίηση των ιδιωτικοποιήσεων  όλων εκείνων των παραγωγικών δημόσιων επιχειρήσεων που λειτουργούσαν επ’ ωφελεία των παρασιτικώς διαβιούντων συνδικαλισταρέων δυναστών μας. Π.χ. Φωτοπουλαίοι and co. Μέχρις ότου μιά συνταγματική ιδιοτροπία, η άκριτη αγανάκτηση του κοσμάκη, η ηλίθια αποδοχή μιάς αριστερής προπαγάνδας ανεφάρμοστων παροχών και υποσχέσεων και τα πάσης φύσεως δολώματα, έφεραν το συριζαρέικο τσούρμο στην εξουσία και τον ελληνικό λαό στον ανεπίστροφο δρόμο που, μεθοδικά, οδηγεί τη χώρα σε ταχεία Βενεζουελοποίηση.

   Bέβαια, δεν τρέφω καμία ελπίδα πως θα μπορέσει ποτέ ένας καλοκάγαθος -έως «αγαθιάρης»- εραστής της... ελπίδας που πλασάρισε ο Χαλιμάς Τσίπρας, να καταλάβει τί του συνέβη πραγματικά και πως άλλο πράγμα μιά αρχική οπισθοχώρηση αποδοχών γιά διόρθωση οικονομίας και άλλο πράγμα η συνεχής κατολίσθησή μας προς το τέλμα της σοβιετοποιημένης ισοπέδωσης, με κρατικοποίηση των πάντων και επερχόμενο δελτίο στην κατανάλωση. Με δηλωμένα πρότυπα την Κούβα, την Αργεντινή και την....  «μπολιβιανή» δημοκρατία της λιμώττουσας Βενεζουέλας. 

   Θυμηθείτε πάντως, κάποτε θα λέμε Σαμαράς και θα κάνουμε τον σταυρό μας με ευλάβεια και...  κλαίγοντας!