Τσίπρας. Ένα αμετροεπές μειράκιον που έγινε... πρωθυπουργός Ευρωπαϊκής χώρας.

... Ή, «βράζει η «πορ..» του και θαρρεί πως είναι δύναμη». (Παλιά σμυρναίικη παροιμία).

 

   Η περίπτωση Τσίπρα δεν είναι τυχαία, αλλά τηρουμένων αναλογιών και συνθηκών μέσα στις οποίες γεννήθηκε και ανδρώθηκε, θα την έλεγα ακόμη και συγκυριακά σπάνια.

   Συμπαθητική και καλοσυνάτη φυσιογνωμία κερδίζει εύκολα την αποδοχή και συμπάθεια, κυρίως μεταξύ των αγαθών -έως αγαθιάρηδων- απλοϊκών πολιτών. Με αρκετά καλή, ψευτολεβέντικη και άκρως λαϊκίστικη ρητορεία, παρασύρει τους αριστερούς αφελείς, τους άκριτους νεαρούς επαναστάτες, τους πάσης φύσεως αντικοινωνικούς και περιθωριακούς τύπους και τα ανερμάτιστα ραμολιμέντα. Εκείνους τους ασυλλόγιστους ηλικιωμένους, από τους οποίους η ζωή πέρασε, χωρίς να τους αφήσει αποτύπωμα σοφίας, παρά μόνο έναν ατέλειωτο αιθεροβάμονα ρομαντισμό και μερικά ανεκπλήρωτα απωθημένα, τα οποία τους οδηγούν συνεχώς σε λανθασμένες κρίσεις κι αποφάσεις.

   Καλοανατεθραμμένος γόνος αστικής οικογένειας μεγαλοεργολάβων, αλλά κακομαθημένος, ιταμός και προπέτης γιός, δεν τα πήγαινε και πολύ καλά με τα γράμματα και τα σχολεία. Τα πρώτα δεν τα έπαιρνε, τα δεύτερα τα... «καταλάμβανε». Όπως ο στρατός μας την... Κορυτσά, το 1940. Χαρακτηριστικό δείγμα της αποστροφής του προς τα γράμματα και την πραγματική μόρφωση είναι η δημόσια διατυπωμένη του άποψη προς το επάγγελμα του πολιτικού του αντιπάλου, του μαχητικού Άδωνη Γεωργιάδη. Τον χαρακτήρισε βιβλιοπώλη που πουλάει από τα κανάλια, σε μεταμεσονύχτιες ώρες, ...«βιβλία της οκάς»! Η περιφρόνηση ενός κλασσικά ανεπάγγελτου «προϊόντος του κομματικού σωλήνα» γιά όποιον εργάζεται είναι γνωστή και κατανοητή. Όμως ο χαρακτηρισμός... «βιβλία της οκάς», της αρχαίας ελληνικής γραμματείας, την οποία διακινεί και διαδίδει ο Γεωργιάδης, πέραν της απύθμενης αγραμματοσύνης προδίδει πνευματική ευτέλεια και εθνική μειονεξία. Κάτι που οδηγεί σε κοινωνική εξαθλίωση, εθνική αποσύνθεση, πολιτισμική και πολιτιστική αναίρεση ενός υπερηφανευόμενου γιά την πολιτισμική του ταυτότητα λαού. Και υπογραμμίζει την ουσιαστική ασημαντότητα αυτού που υποστηρίζει τέτοιες εμπαθείς ηλιθιότητες, μαζί με προφανή ακαταλληλότητα γιά υπεύθυνη διαχείριση των κοινών. Άνθρωπο που οι αρχαίοι θεωρούσαν «άχθος αρούρης» και ακατάλληλο να αναμειγνύεται με τα κοινά, χαρακτηρίζοντάς τον ως... «ιδιώτη».  Όποιος δει παλιές φωτογραφίες του Τσίπρα με μαλλί αφάνα παίρνει μιά καλή ιδέα γιατί τα μυαλά του είχαν πάρει, από μικρού, αέρα.

   Στα παιδικά -και τόσο κρίσιμα- χρόνια της ζωής μας, όπου πήζει το μυαλό, διαμορφώνεται η προσωπικότητα, θεμελιώνεται ο χαρακτήρας και παγιώνεται ολόκληρο το πλέγμα των ηθικών αξιών με το οποίο θα πορευτούμε- η πολιτικολογία, και δη η αριστερή, ήταν η κύρια ασχολία του ανώριμου φοιτηταριού. Στα οργισμένα χρόνια της μεταπολίτευσης, ο ρεβανσισμός της ηττημένης στον Εμφύλιο παράταξης του, κατ’ ευφημισμό, «Δημοκρατικού στρατού» και η δίψα της γιά έναν γ΄ γύρο κυριαρχούσε και, κατά απόλυτα φυσικό τρόπο, έστρεψαν τον νεαρό Τσίπρα σε ουτοπικές έως ηλίθιες θεωρίες και ιδεολογίες. Π.χ. αθεΐα, κομμουνισμός. Έτσι μιά φυσιολογική πενταετής φοίτηση, γιά τον ανερμάτιστο... αγωνιστή Τσίπρα, κράτησε 11 ολόκληρα χρόνια. Και αν δεν επενέβαινε ο Αλαβάνος στον καθηγητή Θ. Τάσιο, γιά χαριστικό προβιβασμό, ίσως κρατούσε ακόμη. Προσωπικά, θεωρώ απίθανο να ξέρει ο δήθεν... πολιτ. μηχανικός Αλέξης, τί θα πει διάτμηση, κάμψη, στρέψη και ποιά είναι η σωστή κοκκομετρική σύνθεση αδρανών στο μπετόν.

   Πολιτικές ίντριγκες, καραμπόλες και ευτυχείς συγκυρίες, έφεραν τον νεαρό και άπειρο Τσίπρα στην ηγεσία ενός αριστερού συμπιλήματος με πάμπολλες συνιστώσες και... μηδενική συνισταμένη. Ενός παλαβού συνονθυλεύματος, στο οποίο -ως απεδείχθη- η καρέκλα της εξουσίας, μετά της συναφούς κουτάλας οικονομικής πανδαισίας, αποτέλεσαν στέρεα συγκολλητική ουσία, εν μέσω οικονομικής καταβαράθρωσης της χώρας. Με την προοπτική της εγκατάστασης καθεστώτος, οι εσωτερικές διαφορές πήγαν περίπατο και ο τόπος, μαζί με κάθε αριστερή άποψη, μετετράπη  σε... παλιάμπελο, όπου ο κάθε αριστερός φιρφιρίκος ασελγεί κατά βούληση και ατιμωρητί. Άλλοτε φραστικά κι άλλοτε έμπρακτα! (Καταλήψεις κτιρίων, καταστροφές λεωφορείων, μολότωφ, γραφείων... αναρχίας, ρουβίκονας, κ.λπ.).

   Η απειρία του νεαρού αρχηγού και, αναπάντεχα, πρωθυπουργού, ήταν εμφανής σε κάθε προσεκτικό παρατηρητή. Πιστεύω, μάλιστα, πως ένα μεγάλο μέρος από τις απιθανότητες που ξεφούρνιζε και απεδείχθησαν καταγέλαστα ψεύδη, ίσως και να τις θεωρούσε εφικτές και προσπελάσιμες από αφέλεια, απειρία, ανεπαγγελματισμό και το πείσμα του. Αποδεδειγμένα όμως απλώς... «αυταπάτες»! Κορυφαίο το αμίμητο: «Θ’ αλλάξουμε την Ελλάδα, θ’ αλλάξουμε την Ευρώπη, θ’ αλλάξουμε τον Κόσμο»! Σιγά τα ωά και... βαστάτε Τούρκοι τ’ άρματα. Έρχεται ο... Αλέξης!

   Πρώτη σοβαρή υποψία -βεβαιότητα γιά τους πιό οξυδερκείς- περί της ανωριμότητος και ηγετικής ακαταλληλότητος του Τσίπρα, είναι η έλλειψη διορατικότητος, η σταθερή γραμμή, η υπεύθυνη θεώρηση των πραγμάτων, η υιοθέτηση ανεύθυνης και μπλοφαδόρικης πολιτικής, η κοντόφθαλμη ένταξη κινήσεων και ελιγμών στο απόλυτο κομματικό συμφέρον και η «τακτοποίηση» ημετέρων. Γοητευμένος από την ακαταλαβίστικη και τυχάρπαστη οικονομική θεωρία του με ένα «ν» στο όνομα και πολλές μπαρούφες στη σκέψη ανόητου ναρκισσιστή, έσπευσε -όμοιος, ομοίω αεί πελάζει- να τον διορίσει Υπουργό Οικονομικών! Με τα καταστροφικά αποτελέσματα του καπριτσιόζου νάρκισσου, γνωστά και ανυπόφορα.

   Σταχυολογώντας, μέσα από ένα τεράστιο πλήθος ανοησιών και φληναφημάτων, κάποια χαρακτηριστικά... «έπεα πτερόεντα» του ανευθυνοϋπεύθυνου πρωθυπουργού Τσίπρα, στέκομαι στο: «Αν μας βγάλουν από το Σέγκεν, μικρό το κακό, λέω εγώ»!, «Αν τους τα πούμε όλα αυτά, θα μας παρακαλούν να μας... δανείσουν»!!, «Εμείς θα βαράμε το νταούλι κι αυτοί θα χορεύουν»!!!

   Θετικό στοιχείο στην εξέλιξη του νεαρού και την μελλοντική μετουσίωση του πολιτικού του προφίλ, είναι η σταδιακή του προσαρμογή στα ρεαλιστικά δεδομένα και τις πραγματικές απαιτήσεις της σύγχρονης ζωής. Ζώντας από μικρός μέσα στις νεφελώδεις και ανεδαφικές κοσμοθεωρίες των οικονομικών φιλοσόφων παρελθόντων αιώνων, (αμφιβάλλω αν διάβασε ποτέ του Μαρξ. Μάλλον από περιγραφές άλλων τις μισογνώρισε), τώρα ως πρωθυπουργός «ανακάλυψε» πως λειτουργεί ο πραγματικός κόσμος. Τώρα διαπίστωσε τη σύνεση και σοβαρότητα ενός Σόιμπλε και την σοφία μιάς Μέρκελ! Τώρα γλείφει εκεί που έφτυνε. Αφού μέχρι πρό τινος, επαινούσε Κάστρο, Τσάβες, Μαδούρο και ζήλευε την πρόοδο της κατεστραμμένης Αργεντινής.

   Πιθανώς, μετά μία εικοσαετία, ένας ώριμος και μετουσιωμένος Τσίπρας, προσγειωμένος πλέον στην προτεραιότητα της παρασκευής της πίττας και μετά στη διανομή της, απαλλαγμένος από ιδεολογικά βαρίδια, πολιτικές αγκυλώσεις, εμφανισιακές εκκεντρικότητες, καταστροφικές παρέες, (Ζωή, Λαφαζάνης, Σκουρλέτης, Στρατούλης, κ.λπ. φανατικοί ανεγκέφαλοι), και αθεΐστικες κενολογίες εντυπωσιασμού, ίσως να μπορεί να διαδραματίσει θετικό ρόλο, ως σοβαρευμένος κεντροαριστερός πολιτικός, στο τότε Κοινοβούλιο. Θεωρώ πως η πείρα που αποκτά τώρα, μαθητευόμενος στην καμπούρα μας, τον προσγειώνει σταδιακά, του διαλύει προπατορικές αυταπάτες και τον εντάσσει, λίγο-λίγο, στη σύγχρονη πραγματικότητα. 

   Επί του παρόντος, με σαφή ένδειξη παραμένουσας ανωριμότητος, επιμένει ανακυκλώνοντας την αναξιοπιστία, τον αμοραλισμό και την ψευδολογία του πρόσφατου παρελθόντος του, στοιχεία που -ελέω αντίστοιχων χαρακτηριστικών ενός ανεύθυνου λαού... χάνων- τον έφεραν στην εξουσία. Και μοιάζει με τον πείσμονα καταδύτη που επιμένει σε λάθος βάθη μιάς λανθασμένης κατάδυσης, προτιμώντας να... σκάσει, από το να μετανοήσει και αναδυθεί. Έτσι αφήνεται να βυθίζεται συνεχώς στην αυτοδιάψευση, την αναξιοπιστία και -εν τέλει- τη γελοιοποίηση των αναρίθμητων «είπα-ξείπα».

   Επειδή η πραγματική εξιλέωση προϋποθέτει προηγούμενη καταβύθιση στα έγκατα της εξαθλίωσης, παρακολουθώ και ευελπιστώ.