Στο κατώφλι του Νέου Χρόνου.

Οι Ρουβίκωνες της γειτονιάς σας, σας εύχονται καλή χρονιά, γεμάτη σπασίματα κι ανατροπές.

   Με απόσταση λίγων ωρών από τον καινούργιο χρόνο, η στήλη εύχεται σε όλον τον κόσμο και -πρώτα απ' όλους- στους αναγνώστες, φίλους και συγγενείς, αυτός ο μπαγάσας να προκύψει καλύτερος από τον προηγούμενο. Να φέρει υγεία στους νοσούντες, δουλειά στους ανέργους και μυαλό στους αφελείς και χαζοβιόληδες, οι οποίοι... ξέρετε εσείς!

Τα πρωτοχρονιάτικα κάλαντα της σημερινής εποχής!

Αφιερωμένο εξαιρετικά και... αρμοδίως!

- Άντε καλή χρονιά κι από χρόνου θα σας κάνω...  τουλάχιστον, περισσότερα!

   Η χριστουγεννιάτικη ακεφιά δεν μου επέτρεψε να συνεχίσω μιά πολύχρονη παράδοση. Όμως ένα ζιζάνιο μέσα μου δεν με άφηνε ήσυχο. Με "τζίγκλαγε" και με ωθούσε στην αποκατάσταση του εθίμου και της κανονικότητος των ημερών. Όπερ και πράττω!
   Με την τρίχρονη εμπειρία της αριστερής διακυβέρνησης, θεωρώ πως το συνημμένο λαϊκό τραγουδάκι, είναι ό,τι καλύτερο άκουσμα, πιό συμβατό και πιό αρμόζον σήμερα, με το έθιμο των καλάντων και θα πρέπει να καθιερωθεί ως τέτοια. Τουλάχιστον όσο την χώρα κουμαντάρει ο Πινόκιο και το τσούρμο του.
   Ο λαοφιλής Ζαμπέτας, μέσα σε 3,5 λεπτά, τα είπε όλα, προφητικά και... καλύτερα. Πιθανόν, μάλιστα, να είναι και επιεικής στην καταμέτρηση! Το δε... ξεφωνητό του φινάλε, όλα τα λεφτά!
   Φρονώ πως του λοιπού θα πρέπει να θεωρηθούν ως ιστορικά σπέσιαλ πρωτοχρονιάτικα κάλαντα, με το μπαγλαμά και το μπουζούκι να αντικαθιστούν τα παραδοσιακά τρίγωνα, προς τιμή και ενθύμηση όσων... "μπαγλαμάδων μπουζουκοκέφαλων" πίστεψαν τις αυταπάτες του Τσίπρα και τον ψήφισαν, προσδοκώντας να... αλλάξει την Ευρώπη, την οποία θα έπειθε να μας παρακαλέσει γιά να μας... δανείσει!!! 

"Έντε λα μαγκέ ντε Βοτανίκ" !

"Άντε αλά φουμέντο και μαστουριόρε, με τε γκόμενέ τε ο ντεκιέρ..."!

   Οι τελευταίες εμφανίσεις του κ. Πολάκη στο διαδίκτυο μου έφερε στον νου ένα όμορφο, παλιό, και  χαρακτηριστικό ρεμπέτικο τραγουδάκι. Κατάλληλο, συμβατό και αντάξιο ενός νταή, ασίκη, λεβέντη, μάγκα και καραμπουζουκλή Κρητίκαρου ντεληκανή, (όλα αυτά μαζί), σαν... "κι ελόου του".

     Αν δεν είχε λυσσάξει, άνανδρα -αυτός και οι όμοιοί του- με την... Μαρέβα, θα μπορούσα να έχω ξεχάσει μιά δυσάρεστη ιστορία κάποιας συγγενούς του, αναισθησιολόγου. Αυτής, που με την ιδιότητά της, "σούφρωνε" ναρκωτικά από την... κάβα του Νοσοκομείου Ηρακλείου, δι' ιδίαν χρήση και... τέρψη! Όμως, με το πες-πες και τα ανοίκεια χτυπήματα κάτω από τη μέση στους πολιτικούς τους αντιπάλους και την ανάμειξη, από αδίστακτους αμοραλιστές αριστερούς τυχοδιώκτες, σ' ένα ολοκληρωτικό πολιτικό πάλαιμα, που περιλαμβάνει -ως μη ώφειλε- γυναικόπαιδα των απέναντι, ο πειρασμός διολίσθησης της αντιπαράθεσης στο δικό τους γήπεδο και με τα δικά τους μέσα και όπλα είναι μεγάλος και -προσωπικά- μου οξύνει την μνήμη και διεγείρει σκληρές διαθέσεις απέναντί τους. Εφ' ω και αφιερώνω, τόσο σε δαύτον, όσο και στον πρακτικά ανύπαρκτο κι ασήμαντον αντιπρόεδρό του, (ξέρει εκείνος γιατί!), αυτό το όμορφο προπολεμικό τραγουδάκι του ρεμπέτη Περιστέρη, στο όνομα του αλήστου μνήμης "ηθικού πλεονεκτήματος" της... "διά πρώτην φοράν αριστεράς"!  

Συμπτώσεις διαβολικές!

«Τώρα που βρήκαμε... Παππά...»!

 

- Αφουγκραζόμενος την ανάπτυξη που έρχεται δρομαίως!!!

    Τον τελευταίο καιρό παρατηρείται κυβερνητικός οργασμός σε ζέοντα εθνικά θέματα. Ο αποδεδειγμένος «μουροχαυλισμός» του -πάλαι ποτέ- περιούσιου λαού του κόσμου, (ναι, του πιό ευφυούς, του πιό ηρωικού, του πιό φιλότιμου, ο οποίος τώρα θυμήθηκε τον ραγιαδισμό των 400 χρόνων τουρκοκρατίας), επιτρέπει στο... «διά πρώτη φορά αριστερό καθεστώς» να αλωνίζει ασύδοτα και κατά βούληση.

   Οι κομμουνιστικές τους καταβολές και οι διεθνιστικές τους ιδεοληψίες επιτρέπουν -ελαφρά τη καρδία- να απεμπολήσουν εθνικά δικαιώματα και να παραιτηθούν χρόνιων κεκτημένων. Έτσι, η κατ’ αρχήν ανεξήγητη επίσκεψη Ερντογάν αρχίζει να ξεκαθαρίζει τους στόχους της. Το πάγιο αίτημα εκλογής της θρησκευτικής ηγεσίας των μουσουλμάνων... «αδελφών», (κατά δήλωση Ερντογάν), στη Θράκη, ήδη δρομολογήθηκε με τις συνέπειες άγνωστες μεν, αλλά εύκολες στην πρόβλεψη. Με προπέτασμα την αναμόχλευση της Συνθήκη της Λωζάννης, οι Τούρκοι κυκλοφορούν ανενόχλητοι στο Αιγαίο, όπως από Κωνσταντινούπολη προς Άγκυρα μετ’ επιστροφής, και βάζουν στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης καμιά εικοσαριά ελληνικά νησιά.

   Επίσης, το Μακεδονικό μπήκε στον διάδρομο επίλυσής του. Ένα απλό, στην ουσία του, θέμα που από κρυολόγημα το καταντήσαμε καρκίνωμα, ένεκα πολύχρονων ηλιθίων χειρισμών που οδήγησαν σε αδιέξοδα, θα επιλυθεί σύντομα, μέσω ελληνικής υποχώρησης, η οποία θα προσβάλει το γόητρο και θα καθιστά γελοία "κοκορέματα" όλες όσες -πομπώδεις και ανένδοτες- κορώνες ξεστομίζαμε γιά χρόνια.

   Δεν υπάρχει αμφιβολία πως η μακρόχρονη ελληνοκεντρική πολιτική ρητορική είχε δημιουργήσει αντιρρεαλιστικά αδιέξοδα και είχε σπείρει φρούδες ελπίδες μεγαλοϊδεατισμού. Όμως η συνεχής άκριτη και μαξιμαλιστική τακτική της εκάστοτε αντιπολιτεύσεως -γιά καθαρά μικροπολιτικούς λόγους- δεν επέτρεψαν συμβιβαστικές λύσεις, κάτω από την απειλή της -δήθεν- εθνικής μειοδοσίας. (Γνωστές οι παπαρδέλες του ανυπόληπτου και εξαρτημένου τζογαδόρου Μπούλη, περί... «προδοσίας», «Νενέκων», «στα τέσσερα εσείς», και λοιπές σαχλαμάρες).

   Θεωρώ σίγουρο το ξεμπλοκάρισμα κάποιων εθνικών ακανθωδών προβλημάτων, αλλά αδυνατώ να προσδιορίσω τις, σε βάθος χρόνου, επιπτώσεις τους. Πιθανόν, η έλλειψη εθνικής συνειδήσεως του διεθνιστικού κομμουνιστικού εσμού που μας κυβερνά με τάχα, δήθεν, αφηγήματα, ψεύτικες ελπίδες, ψευδαισθήσεις σε βαθμό παραισθήσεων και  άριστα επικοινωνιακά τεχνάσματα, να κλείσει κάποιες πληγές, έστω με ακρωτηριασμό ορισμένων εθνικών πόθων και επιδιώξεων. (Σιγά μην πάρουμε και την... Πόλη!!).

   Όσο γιά τους Ευρωπαίους... εταίρους μας... σιγά τα αίματα! Ο Τσίπρας τους έρχεται λουκούμι. Τους έταξε πως θ’ αλλάξει την Ελλάδα και την... Ευρώπη και το έπραξε! Τους εγγυάται -με οικονομικά μέτρα- τα δανεικά τους. Περνάει με δύσκολα αντιλαϊκά μέτρα, (μειώσεις συντάξεων, αντισυνδικαλιστικά και αντιαπεργιακά μέτρα), χωρίς ν’ ανοίξει μύτη, την βίαιη προσαρμογή των Ελλήνων σε συνθήκες διαβίωσης ανάλογες με όσα παράγουν και ό,τι τους αξίζει, χωρίς ξεσηκωμούς και διαδηλώσεις. Κρατάει τα... μπόσικα στο μεταναστευτικό, έχοντας μετατρέψει τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου σε κολαστήρια. Μόνο μέτρο, αυτό του... «χαλιού και των σκουπιδιών». Απαγορεύουμε την προσπέλαση δημοσιογράφων και... «ως διά μαγείας», τέρμα το πρόβλημα!

   Και τώρα με την προγραμματισμένη στρογγυλοποίηση των ελληνοτουρκικών διαφορών και την δρομολογημένη επίλυση του Σκοπιανού, που ανοίγει το δρόμο για την ένταξη των Σκοπίων σε ΝΑΤΟ και ΕΕ, ολοκληρώνεται η... αλλαγή της Ευρώπης. Εννοείται μέχρις ότου προκύψει τίποτε άλλο προς... επίλυση!

   Τώρα, αν εσείς κι εγώ σκοτωνόμαστε για να ανταποκριθούμε στις φορολογικές μας υποχρεώσεις -μαζί με την επιβίωση- οι εκατομμυριούχοι μαρξιστές Παπαδημούλης, Τσαλακώτος, Σταθάκης, Καρακώστα και ο παρά πάσαν φαντασία πάμπλουτος γελωτοποιός με τις ηλίθιες προτάσεις αξιοποιήσεως νησιών, φρονώ πως... χέστ... αν!

   (ΣΗΜ.: Το πώς αυτός ο τελευταίος -τενεκές ξεγάνωτος, καρφί στο μάτι μου και βασανιστική απορία- με το μηδενικό IQ που διαθέτει, κατάφερε να αποκτήσει τόσον πλούτο, αποτελεί γιά μένα ένα δυσεπίλυτο πρόβλημα, εφάμιλλο με το δήλιο και τον τετραγωνισμό του κύκλου!).    

Εορταστικό αφιέρωμα.

Ένα δύσκολο πρόβλημα γιά κυβερνητικούς γόνους και λοιπά σιγανά ποτάμια, που κόπτονται γιά τη νομιμοποίηση του... "μπάφου".

   Καράβια πάνε κι έρχονται. Άλλα φτάνουν στον προορισμό τους και άλλα πέφτουν στα δίκτυα των Λιμενικών, που δεν χαμπαρίζουν από "μέσα" και "οδηγίες γιά στραβά μάτια", και τώρα σαπίζουν δεμένα στα κρητικά λιμάνια.

   Με άφατη οδύνη σκέπτομαι τί θα απογίνουν και πώς θα ξεχαρμανιάσουν κάτι  νεαροί βλαστοί -σερνικοί και θηλυκοί- εξεχόντων και επιφανών κυβερνητικών στελεχών. Τώρα που οι καιροί γίνονται δύσκολοι και η σπάνις ανεβάζει τιμές, η παραμονή στην εξουσία καθίσταται μία... άφευκτος αναγκαιότης.

 

Κάτι σαν παλιό χριστουγεννιάτικο παραμύθι.

Όταν η απόσταση του χρόνου και η νοσταλγία κάνει τα όρια, μεταξύ ονείρου και πραγματικότητος, δυσδιάκριτα.

 

 

   Όταν ο ζόφος της σημερινής εποχής δεν σου παρέχει ευκαιρίες ευτυχίας και σου στερεί την έμπνευση, τότε καταφεύγεις στο παρελθόν. Το ανασκάπτεις, βρίσκεις κάτι καλό και προσπαθείς να το ξαναζήσεις στα όνειρά σου.
   Την πιό κάτω ιστορία -πέρα για πέρα αληθινή- την έζησε ένας... «φίλος» μου. Μου την περιέγραψε τόσο παραστατικά, ώστε είναι σαν να την έζησα κι εγώ. Συνέβη τα Χριστούγεννα του ’65.
   Τότε, εκείνος, ζούσε μνηστευμένος με μία λεπτεπίλεπτη ξανθή Δανέζα κούκλα, την Κάριν. Οικονομικοί λόγοι και η προοπτική αλλαγής της ζωής του, τον ανάγκασαν να πουλήσει ένα εξαίρετο και σπάνιο αυτοκίνητο που κατείχε, μόλις δύο κυκλοφορούσαν στην Αθήνα. Αγοραστής ένας μεγάλος μόδιστρος της εποχής, ο Τσούχλος. Ήταν μία Lancia Flavia 1800 cc, σχεδιασμένη από τον Pininfarina. Τιμή πωλήσεως 165.000 δραχμές. Πολλά λεφτά τότε. Η πίεση του χρόνου δεν του επέτρεψε να τις μετατρέψει σε συνάλλαγμα. Όμως, εκείνη την εποχή, οι δραχμές ήσαν... χρυσές και κυκλοφορούσαν άνετα στο εξωτερικό και μάλιστα με πολύ μικρή απώλεια στην ανταλλαγή τους με ξένα νομίσματα.

    Το πρωί της 22ας Δεκεμβρίου ξεκίνησαν από τον Σταθμό Λαρίσης με την ταχεία γιά το Μόναχο. Μιά μικρή βαλίτσα με τα χρειώδη στο χέρι και στην τσέπη ένα διαβατήριο ισχύος 15 ημερών, καθώς η αναβολή στρατεύσεως λόγω σπουδών δεν επέτρεπαν έκδοση κανονικού διαβατηρίου, και ένα πάκο... χιλιάρικα!

   Στο κουπέ της β'  θέσεως ήσαν μόνοι μέχρι τα σύνορα και μόνη τους έννοια το πού και πώς θα κρύψουν τον... θησαυρό τους, γιά τον φόβο των... Ιουδαίων τελωνειακών. Η κούραση, η ένταση και η αγωνία -τα διαβατήριά τους τα είχαν παραδώσει από την Θεσσαλονίκη ακόμη γιά έλεγχο- τους έριξαν σ’ έναν βαθύ ύπνο, λυτρωτικό όπως απεδείχθη, γιατί τους ξύπνησε ένας Γιουγκοσλάβος ελεγκτής γιά να τους παραδώσει τα διαβατήρια, λίγο πριν τα Σκόπια! Το πρόβλημα είχε λυθεί διά της καταργήσεώς του.

   Ξημερώματα της παραμονής Χριστουγέννων, κατέβηκαν στον Σταθμό του Μονάχου. Στο ταξί που επιβιβάστηκαν, ο οδηγός ήξερε και τους οδήγησε, όπως του ζήτησαν, στην πλησιέστερη έκθεση αυτοκινήτων BMW. Νομίζω πως την έλεγαν... Σρόσμάγιερ, ή κάπως έτσι.

   Οι νυσταγμένοι υπάλληλοι που, πριν σηκώσουν ρολά, είδαν έκπληκτοι το νεαρό ζευγάρι με την βαλίτσα να τους κάνουν... ποδαρικό, έσπευσαν να εξυπηρετήσουν την κατάσταση. Σε περίπου δύο ώρες μία αστραφτερή λευκή BMW 1800 TI ήταν έτοιμη γιά το παρθενικό ταξίδι της. Διαδικασίες, γραφειοκρατίες και κάτι μικροέξτρα στο αυτοκίνητο είχαν τελειώσει με μερικές υπογραφές και... 45.000 δραχμές! Οβάλ πινακίδες -zoll numbers τις έλεγαν- διακριτικές γιά αυτοκίνητα προς εξαγωγή από Γερμανία, κάποιες οδηγίες γιά προσέγγιση της autobahn και η μικρή οδύσσεια του νεαρού ζευγαριού στη λευκοστρωμένη από χιόνι Γερμανία άρχιζε. Προορισμός το μικρό χωριό Borup, λίγο έξω από την Roskilde, μικρή πόλη κάπου 18 χιλιόμετρα από την Κοπεγχάγη, (προ αυτής γιά τον ερχόμενο από Γερμανία).

   Με την αγωνία να προλάβουν το φέρρυ από το γερμανικό Puttgarden γιά το δανέζικο Rodby, κάτι που έγινε, έφτασαν κατάκοποι στο σπίτι της Κάριν, ένα μικρό κουκλίστικο πυργάκι παραμυθιού, περίπου δύο ώρες πριν τα μεσάνυχτα. Νυσταγμένες χαιρετούρες με τους γονείς της, φιλιά και, κατ’ ευθείαν, ύπνο.

   Στις 12.00', στο σκοτεινό υπνοδωμάτιο άνοιξε με πάταγο η πόρτα -ή έκπληξη που του ετοίμασαν οι Δανοί, πιθανόν και με συμμετοχή της Κάριν, άρχισε να λειτουργεί- καθώς μιά ομάδα μικρών παιδιών, ντυμένα... αγγελάκια, με φτερά στους ώμους και αραχνοΰφαντα ρούχα, μπήκαν στον σκοτεινό χώρο και άρχισαν να ψάλλουν το «Άγια Νύχτα», κρατώντας αναμμένα κεριά. Στην παραζάλη του ο φίλος μου νόμισε, προς στιγμή, πως είχε πεθάνει και βρισκόταν στον Παράδεισο περιστοιχισμένος από... Χερουβείμ!

   Τελειώνοντας το τραγούδι, τα αγγελάκια τους πήραν σηκωτούς με τις πιτζάμες και τους κατέβασαν κάτω, στο μεγάλο σαλόνι που επιμελώς δεν τους είχαν αφήσει να μπουν νωρίτερα. Ένα πλήθος ξανθά χαρωπά πρόσωπα, όλο το συγγενολόι της Κάριν, ξέσπασε σε χειροκροτήματα, φωνές, γέλια και ευχές, αφήνοντας τον -τάχα- εκδηλωτικό και θερμό μεσογειακό φίλο μου άφωνο, ντροπαλό και κατάπληκτο.

   Σε μιά άκρη του χώρου ένα τεράστιο στολισμένο δέντρο και στην άλλη ένα μεγάλο τραπέζι γεμάτο... «σμέαμπρεδ». Τα παραδοσιακά δανέζικα καναπεδάκια, όπου πάνω σε μικρά ψωμάκια μπαίνει ό,τι φαγώσιμο μπορεί να φανταστεί ο νους ενός Ελληνα εθισμένου σε μίζερη λιτότητα.

   Το δέντρο, σε αρκετό ύψος από το δάπεδο, ήταν κρυμμένο από έναν σωρό πολύχρωμα κουτάκια. Τυλιγμένα με γυαλιστερά χαρτιά και δεμένα με πολύχρωμες κορδέλες. Ο πατριάρχης της οικογένειας, ένα καλοδιατηρημένο ραμολί που έμοιαζε με Βίκινγκ εν αποστρατεία, και όπως έμαθε αργότερα ήταν ένας αιωνόβιος θαλασσοδαρμένος καπετάνιος, με τεράστια γενειάδα και βραχνή φωνή, έπιανε, ένα-ένα, τα κουτιά και διάβαζε στην καρτελίτσα που είχαν κολλημένη επάνω: -«Από τον Τάδε, στον Δείνα» και το παρέδιδε αρμοδίως, μέσα σε πανζουρλισμό χαρούμενων επιφωνημάτων και σχολίων. Ένα ακόμη συγκινητικό στοιχείο ήταν πως, ερήμην και εν αγνοία του φίλου μου, είχαν προβλέψει και δώρα που -δήθεν- αυτός είχε αγοράσει και πρόσφερε σε όλους!

   Η πρωτόγνωρη αυτή διαδικασία ανταλλαγής χριστουγεννιάτικων δώρων πήρε ώρες και η νύχτα κύλησε ζωηρή και χαρούμενη με ταυτόχρονο άδειασμα του τραπεζιού από τα «σμέαμπρεδ» και κατανάλωση άφθονης ντόπιας μπύρας «Karlsberg».

   Αυτά, και όσα ακόμη όμορφα, ανθρώπινα και συγκινητικά, ακολούθησαν την ολιγοήμερη παραμονή του «φίλου» μου στην Δανία, κατά τα Χριστούγεννα του 1965 και την Πρωτοχρονιά του ’66. Τώρα που... «αυτός» δεν υπάρχει πιά, αλλοτριωμένος, παρηκμασμένος και αλεσμένος στο μύλο του χρόνου και της φθοράς, στύβω την ασθενική, πλέον, μνήμη μου γιά να τα συγκεντρώσει και καταθέσει σήμερα, με πολλή ευλάβεια, σαν ιστορική μαρτυρία της πολυτάραχης ζωής του.

Το "επίδομα" ως εξάρτηση και υποδούλωση.

Η ιδρυματοποίηση ενός επιπόλαιου λαού.

 

Περιμένοντας το... "επίδομα". Εκλεκτή πελατεία και μέλλοντες ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ

    Τις τελευταίες ημέρες η χώρα παρουσιάζει ένα άθλιο θέαμα. Οι ουρές στις Τράπεζες θυμίζουν τις ένδοξες ημέρες του καλοκαιριού του ΄15.

   Ταλαίπωρα ανθρωπάκια -νέοι, μεσήλικες και γεροντάκια- σχηματίζουν τεράστιες σιωπηλές ουρές, μπροστά στα ΑΤΜ. «Δειλοί, μοιραίοι και άβουλοι», περιμένουν να γευτούν την μεγαλοψυχία της κυβέρνησης και την ελεημοσύνη των πάμπλουτων μελών της. Τους μοιράζουν μερικά ψιχία από το... υπερπλεόνασμα, λέει, το οποίο -όμως- προέκυψε από όσα «έγδαραν» από το πετσί και το γλίσχρο πορτοφόλι μας/τους, ως αντίδωρο γενναιοδωρίας. Με προφανή στόχο την απόσπαση της... ευγνωμοσύνης τους στην κάλπη.

   Το μεγαλύτερο κακό που -ίσως- υπάρχει σ’ αυτή την διαδικασία είναι η μη συνειδητοποίηση, από την εξαθλιωμένη μάζα, της καταβαράθρωσης του αυτοσεβασμού και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας που κρύβεται πίσω από την, δήθεν, μεγαθυμία αυτών που τους τις συνθλίβουν ανελέητα. Αρκούνται στην «επιφάνεια» της... προσφοράς και -πιθανότατα- να νοιώθουν και... ευγνωμοσύνη! Το «σύνδρομο της Στοκχόλμης» στην ελληνική εκδοχή. Όπου το θύμα ταυτίζεται με τον θύτη, τον αγαπά και τον υποστηρίζει.

   Εικόνες ταπείνωσης και μοιρολατρίας από έναν εξαχρειωμένο λαό, ο οποίος -πάλαι ποτέ- υπήρξε υπερήφανος και τώρα η υπερηφάνεια του διυλίζεται βουτηγμένη στο τέλμα της παρακμής και της αποσύνθεσης. Ακολουθώντας και υποστηρίζοντας άθλιους και ελεεινούς δυνάστες και κατεδαφιστές του μέλλοντός του. Αγροίκους σαν τον Πολλάκη, καραγκιόζηδες σαν τον Μαδρά, ανεγκέφαλους σαν τον Μπαρμπα-Μυτούση και κουτοπόνηρους σαν τον Κοντονή.

   Απίθανοι, άσχετοι, ανίκανοι και ελεεινοί τύποι που αυτοσχεδιάζουν, συμφεροντολογικά και τυχοδιωκτικά, ενορχηστρωμένοι υπό την μπαγκέτα και τις ψευδαισθήσεις ενός αμόρφωτου νεαρού παρλαπίπα, (που έχουν μετατραπεί σε... παραισθήσεις δικές μας), οι οποίοι ξεφύτρωσαν από το πουθενά και προσπαθούν να γίνουν «καθεστώς» με καθαρά σταλινικά χαρακτηριστικά. Λαϊκά δικαστήρια, αυθαίρετη διακυβέρνηση, διάλυση της Παιδείας, εξαναγκασμός σε αποδημία όσων διαθέτουν νου και ικανότητες και επιβολή της δικής τους «αλήθειας». Με τα εξώνητα ΜΜΕ να πληθαίνουν και τα πληρωμένα τρολάκια να κατακλύζουν το διαδίκτυο, έναντι 0,60 ευρώ το «τουιτάρισμα»!

   Η συντριβή της μεσαίας τάξεως και η εξαθλίωση της κατωτέρας, αυγατισμένης από τεράστιο πλήθος ενός απίθανου χαρμανιού λαθρομεταναστών, οδηγεί τον λαό σε ισοπέδωση, σε συσσίτια και επιδόματα. Ανέκαθεν η στήλη απεχθανόταν τα πάσης φύσεως... «επιδόματα», κάποια των οποίων είναι εντελώς απίθανα και απαράδεκτα. Όπως, π.χ. το «έγκαιρης προσέλευσης», το «παρατήρησης της... προπέλας» κ.λπ. σαχλαμάρες, καθ’ όσον η φιλοσοφία τους στηρίζεται σε φαυλοκρατική βάση πολιτικής εξαπάτησης προσωρινού χαρακτήρα, ή, απλά, συνιστά ελεημοσύνη αναξιοπρεπούς τύπου, σε βαθμό εξευτελισμού.

   Αξιοπρέπεια είναι να εργάζεσαι, να προσφέρεις έργο και να αμείβεσαι γι’ αυτό. Ανάλογα με το μέγεθος, τη σοβαρότητα, το πλήθος και την αξιολόγηση αυτού. Γιατί, μαζί με τις αποδοχές, έτσι έχεις και την ηθική ικανοποίηση της προσφοράς και της χρησιμότητος στην κοινωνία, ως μονάδα της. Το ίδιο και όταν -απόμαχος πλέον- λαμβάνεις σύνταξη βάσει της αξιολογημένης προσφοράς και των καταβληθεισών εισφορών σου.

   Δυστυχώς, η κουτοπονηριά, η αβελτηρία και η αναβλητικότητα όλων των προηγουμένων κυβερνήσεων αντιμετώπισαν στρουθοκαμηλικά το πρόβλημα, δίνοντας έτσι το δικαίωμα στους σημερινούς πολιτικούς απατεώνες να το... «απογειώσουν», πουλώντας φύκια γιά μεταξωτές κορδέλες και πλασάροντας, μονοπωλιακά, ψεύτικη «φιλολαϊκότητα».

   Το επίδομα -πάσης φύσεως και αιτίας- σημαίνει λάθος οικονομική πολιτική που οδηγεί τον πολίτη σε αδυναμία επιβίωσης και το εκάστοτε... «γκουβέρνο» σε τακτική εξάρτησης έως και πλήρους υποδούλωσης.

   Σήμερα, επιχειρείται μία ακόμη -γιγαντιαία- προσπάθεια εξαπάτησης ηλιθίων, αφελών και «αγκυλωμένων» αριστερών. Με τους πλειστηριασμούς ακινήτων, ante portas, θεσμοθετημένους και, νομοθετικά, προστατευμένους, το παρεχόμενο εορταστικό φιλοδώρημα -πέρυσι το βάφτισαν «13^η σύνταξη», φέτος «επίδομα»- αποτελεί στάχτη στα μάτια και παυσίπονο γιά τον οικονομικό καρκίνο που μαστίζει την κοινωνία. Και μη χειρότερα!